Sabina Marie José
23 juni 1997 - 30 december 2000 
Gert, Micky en Sam Geerts
Voor Sabina, ons vechtertje, ons lieverdje, ons alles
Ons lieverdje
Sabina's geboorte
Na 41 weken zwangerschap kwam Sabina op maandag 23 juni 1997 met een keizersnede ter wereld. Redenen voor deze ingreep waren dat ze in een volledige stuitligging lag, niet ingedaald was, te groot was om gewoon geboren te worden en dat er bijna geen vruchtwater meer aanwezig was.
Een van de eerste foto's van Sabina
In eerste instantie leek er weinig aan de hand na de geboorte. Sabina woog 3530 gram, kreeg een Apgar-score van 7, 8 en na 5 minuten een 9, hetgeen natuurlijk mooi is. Ze was een mooi kindje, met een rond koppie en donkere haartjes. Alleen mama had een naar gevoel, een soort voorgevoel en zij vroeg herhaaldelijk of Sabina echt niets mankeerde.
De derde dag keek de kinderarts (om mama gerust te stellen) Sabina nog eens na en toen kwam er van alles aan het licht. Sabina bleek o.a. een ruisje aan haar hart te hebben. Daarnaast had ze epilepsie, zag ze geel, had ze nog geen meconium gehad en bleek ze een bacteriële infectie (achteraf Streptokokken-B) te hebben opgelopen. Ze konden helemaal geen uitspraak doen over wat er aan de hand was en of Sabina in levensgevaar was. Ze brachten haar naar de couveuse-afdeling en alle orale voeding werd gestopt. Ze kreeg een infuus en verder moest men nog bepalen wat te doen.
Naar het Radboud
Donderdag 26 juni 1997 werd Sabina 's morgens overgeplaatst naar het Radboudziekenhuis. Ze werd opgehaald door een neonatologie-team, die er meteen anders mee omgingen dan in Ede. In plaats van op te sommen wat er allemaal mis was, zeiden ze "Haar hartslag is stabiel, haar bloeddruk is goed, ze plast goed, ze ademt goed, ze is stabiel en zo gaan we haar proberen te houden." Dat klonk al positiever in onze oren.
Na drie weken kregen we opeens een stofwisselingsarts, die ons vertelde dat Sabina leed aan een uiterst zeldzame stofwisselingsziekte, D-2 hydroxyglutaaracidurie genaamd. Op dat moment waren er nog maar 8 kinderen over de hele wereld, die aan deze ziekte leden. We konden haar het leven draaglijk proberen te maken, maar veel hoop gaf hij ons verder niet.
Naar huis voor de eerste keer
Op 3 september 1997 mocht Sabina eindelijk mee naar huis.... Trots als pauwen hebben we haar meegenomen.
Sabina voor het eerst in haar bedje
Binnen een week was ze van de neussonde af en dronk ze gretig alle flesjes leeg! Mama kolfde toen nog af (als een gek) en Sabina deed het goed. Zo hebben we een poosje van haar kunnen genieten. Tot het 1 september 1998 werd... Er zijn toen weer medische blunders gemaakt.
Sabina heel wijs in een kabouterpakje
Om een lang verhaal kort te maken, ze is in een week tijd 3 keer geopereerd en wij zijn 9 maanden in het Ronald McDonaldshuis gebleven.
De laatste maanden
In augustus 2000 had Sabina nog een week of twee in het ziekenhuis gelegen met een longontsteking die moeilijk te bestrijden leek.... Maar na een week of twee ging het beter.... en konden we naar huis.... De week erna zijn we op vakantie gegaan, een weekje naar een bungalowpark. Achteraf is dit heel erg tegen gevallen, het subtropische zwemparadijs was geen paradijs, het was niet subtropisch (blauwbekken) en echt zwemmen zat er voor Sabina niet in. Maar papa had een verrassing.... Op 18 september gingen we stiekem naar Amsterdam.... naar een superluxe hotel. De bruidssuite was voor ons klaargemaakt en voor Sabina stond er een superleuk bedje.... Ze lag helemaal in een deuk toen we haar erin legden, zo leuk vond ze het.... In de badkamer stond een bubbelbad en daar heeft ze zo ontzettend van genoten.... Ze trapte haar benen onder haar lijfje van plezier.... Heerlijk om daaraan terug te denken. Ook moest ze ontzettend lachen van de tram in Amsterdam.... Telkens als er een voorbij kwam en de bel ging.... moest ze lachen.... Nu nog komt er een glimlach op onze gezichten, als we daaraan terug denken! Het was het geld dubbel en dwars waard, zo'n poosje eruit!
Sabina in een deuk van het lachen
We hebben van haar en met haar mogen genieten, thuis bij ons, tot die vreselijke zaterdag 30 december 2000. Achteraf had dit voorkomen kunnen worden, als de arrogantie van een dokter in het bijzonder opzij was gezet. Hij heeft niet de moeite genomen, contact op te nemen met, of ons in elk geval eerder door te verwijzen naar een neuroloog, ondanks herhaaldelijke verzoeken. Pas in oktober 2000, twee maanden voor haar overlijden kregen wij zijn fiat.... En toen zagen wij een lieve en goede dokter, een neuroloog, die Sabina zag als kind en niet als gevalletje hopeloos.... Een dokter die toekomst zag en die verbijsterd was over de medicatie, die zij al zo lang foutief had gekregen.
We zijn meteen begonnen met het afbouwen van de medicatie. Sabina's immuunsysteem was aan gort geholpen, hetgeen haar longontstekingen verklaarde. Haar botstructuur was verknald, ook een bijwerking van een van de anti-epileptica, etc. etc. En het belangrijkste, ze was verdoofd geweest, 3,5 jaar lang, door die medicijnen.
De laatste foto van Sabina
Een week na het afbouwen van de medicatie, begon Sabina ZELFSTANDIG te ZITTEN!!!! En ze greep NAAR SPEELGOED en ze maakte geluiden! Ze begon zich eindelijk goed te ontwikkelen, hetgeen er maar niet goed van was gekomen in de maanden / jaren ervoor.... Maar het was te laat.... Veel te laat en ze kon het niet meer aan.... Letterlijk in een zucht is ze op 30 december 2000 van ons heengegaan. De laatste beginnende longontsteking is haar teveel geworden. Die dag was de dienstdoende huisarts 3 keer bij ons geweest.... Ze heeft niet ingezien hoe ernstig Sabina er aantoe was.... Dat ze feitelijk in shocktoestand was.... Sabina had ingevallen oogjes, ze was lijkbleek, had koud zweet, ze bibberde en was angstig, alle kenmerken van shock.... En de huisarts had het niet gezien, ondanks haar studie.... Op eigen initiatief zijn wij als gekken naar het ziekenhuis gereden. We hebben Sabina net in het ziekenhuisbedje kunnen leggen en het was over....
Sabina zuchtte één keer en keek heel angstig uit haar ogen en dat was het.... ze is 45 minuten gereanimeerd, maar ze was al weg.... Op weg naar een betere wereld, waar ze wel kon lachen en spelen en zingen en springen, waar de woorden pijn en verdriet niet eens in het woordenboek voorkomen, waar doktoren haar niet meer konden pijnigen....
En wij? Wij blijven achter met een groot gemis en een enorm verdriet, om ons kleine dappere meisje dat zo hard gevochten heeft voor een klein stukje leven. Zij, die zo enorm mooi kon lachen met haar hele gezichtje. Zij, die ons en zoveel anderen meer mens heeft gemaakt, dan we zonder haar ooit hadden kunnen worden. Zij .... ons wonderkindje. God heeft ons een leraresje gestuurd.... En wij hebben haar maar even mogen lenen.... Op haar rouwkaartje stond een gedicht, waarvan een gedeelte op haar grafje staat....
God's garden must be beautiful, he always takes the best
(deel van Sabina's grafje)
En we zijn ervan overtuigd dat dit ook op haar slaat!
Sabina's grafje
Sabina, we houden van je....
En we zijn trots, dat we jouw ouders mogen zijn.
Net zoals ons gemis wordt onze liefde voor jou iedere dag groter....
So when you feel like hope is gone,
Look inside you and be strong,
And you'll finally see the truth.
That a hero lies in you....
(gedeelte uit "Hero" van Mariah Carey,
nummer dat verbonden is met Sabina en dat ook op haar begrafenis is gespeeld)
Sabina heeft er sinds 1 oktober 2003 een broertje bij: Sam!
Sabina heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
