KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Sophie Elise Peters

* 20 november 2003 †

Paula en Eric Peters

Ons Sterretje Sophie

Het begon allemaal vol vertrouwen. Pasen 2003 hebben we eerst de dochter van mijn man verteld dat ze een broertje of een zusje zou krijgen en daarna hebben we het aan de rest van de familie verteld. Wat waren we blij met dit cadeau! Echter, mijn vertrouwen sloeg gedurende de zwangerschap om in angst. Iedere vrouw heeft wel eens haar angstige momenten, maar de angst was te extreem. Iedereen dacht dat het angst voor de bevalling was, maar inmiddels ben ik er wel over uit dat dát het niet was! De verloskundigen probeerden mij elke keer weer op mijn gemak te stellen, maar het mocht niet baten.

Op vrijdag 14 november ging ik weer voor contrôle naar de verloskundige. Tijdens deze contrôle had ik al aangegeven af en toe het idee te hebben geen leven te voelen. Maar het hartje klonk zo goed, dat mij werd meegedeeld dat de baby er klaar voor was, alleen ik nog! Wat kon ik doen? "Ontspannen" was het antwoord. Dus ben ik 's avonds maar rustig in bad geweest in de hoop dat er iets op termijn ging gebeuren. Het staat mij niet meer bij of ik het weekend nog iets heb gevoeld. Maar de maandag en dinsdag werd mijn gevoel er niet beter op. Ik kon niet goed slapen en twijfelde heel erg. Maar soms dachten we ook werkelijk wel iets te voelen.

De dinsdag-op-woensdagnacht werd ik wakker met een enorme kramp in mijn buik en toen dachten we dat de weeën mogelijk op gang kwamen. Maar ik heb verder niets meer gevoeld en ik ben weer gaan slapen. Op woensdag 19 november heb ik op aanraden van mijn moeder eindelijk de verloskundige gebeld. De verloskundige was binnen 5 minuten bij me. Na 10 minuten zoeken naar een hartslag, wat normaal binnen 1 tel gevonden was, was het voor ons wel duidelijk. Met z'n tweeën (de verloskundige en ik) zijn we naar het ziekenhuis gegaan en uit de echo bleek inderdaad dat de baby niet meer leefde. Mijn man was er nog niet bij, hij moest vanuit kantoor komen. En 5 minuten nadat ik het vernomen had, kwam hij binnen. Ons wereldje was compleet ingestort. Je verwacht dit gewoon niet meer bij 39 weken zwangerschap.

Ze hebben ons even alleen gelaten, maar daarna moesten er beslissingen genomen worden. Ik moest via de normale (natuurlijke) manier bevallen. Een keizersnede zou teveel risico's met zich meebrengen omdat dat toch een operatie is en een natuurlijke bevalling beter is voor het verwerkingsproces. Afgesproken werd dat we 's avonds terug moesten komen om de voorbereidingen te treffen voor de bevalling. 's Middags hebben we eerst mijn man z'n dochter opgehaald en zijn we naar huis gegaan waar onze familie en enkele vrienden inmiddels waren. Na een tijd met hen te hebben doorgebracht, hebben we besloten zelf al onze vrienden af te bellen om het gehele verhaal te vertellen. Waar we in godsnaam de kracht vandaan hebben gehaald weet ik nog steeds niet.

Om 20.00 uur moesten we weer terug zijn in het ziekenhuis. Daar heb ik gel ingebracht gekregen om mijn baarmoedermond te versoepelen. Daarna ben ik, naar eigen keuze, weer terug naar huis gegaan en zou ik de volgende dag ingeleid worden. Om half twee 's nachts werd ik wakker met pijn in mijn buik en had ik het vermoeden dat de weeën toch uit zichzelf waren begonnen, alleen voor ons wel 1 week te laat! Na telefonisch contact te hebben gehad met een verpleegkundige lagen we om half 3 's nachts weer in het ziekenhuis. Ze hadden ons beloofd zo pijnloos mogelijk te bevallen, dus kreeg ik eerst een prik om de pijn te stillen en ook om de anesthesist niet onnodig wakker te maken.

Om 8 uur 's morgens (inmiddels donderdag) werd de pijn van de weeën hevig voelbaar maar gelukkig werd ik toen gehaald voor de ruggenprik. Om 14.45 uur had ik volledige ontsluiting en moest ik het zelf gaan klaren. Het toedienen van de pijnstiller werd gestopt en ik moest de weeën zelf gaan opvangen tot het moment dat ik persweeën kreeg. Ik heb ze allemaal gevoeld: de buik-, rug- en beenweeën. Om 17.00 uur mocht ik eindelijk persen en om 17.32 uur op 20 november 2003 is onze dochter Sophie Elise geboren. Op voorhand had ik aangegeven dat ik de baby niet vast wilde houden, maar de gynaecoloog heeft dit op een natuurlijke wijze gestimuleerd.

Samen hebben we zoals elke ouder alles geteld. Wat leek ze op haar vader en zelfs een beetje op haar grote zus. Zelfs de grote voeten had ze van haar vader. Maar de bruine haartjes had ze van mij. Nu nog vergelijk ik wel eens haar haarlokje met mijn haar en de kleur is identiek. Ze was gewoon warm, had mijn lichaamstemperatuur, alleen maakte ze geen geluid en het hartje klopte niet. Maar op de foto's is het net of we alle drie leven. Ze woog 3400 gram, net zoveel als ik bij mijn geboorte woog. Ik kan mij nog herinneren dat ze werd gewogen, dat ze bezig waren haar aan te kleden terwijl ik werd gehecht. Ondertussen zag ik ook wat bezorgde gezichten om mij heen, maar realiseerde me niet dat er wat aan de hand was. Wel hoorde ik ze af en toe roepen hoeveel bloed ik inmiddels verloren had (3,2 liter). Ik zag ook wel een po vol met bloed en elke keer dat ze op mijn buik drukte, kwam er een hele sloot bloed uit mij, maar nog had ik niet in de gaten dat het ernstig was. Eigenlijk is alles in een roes gegaan. Ik heb niet eens gehuild.

Mijn man had het wel in de gaten en voor zijn gevoel was mij wakker houden het enige wat hij kon doen. En ik dacht alleen maar: "Wat zit je nu te zeuren, laat me nu". Na enige tijd was de diagnose dat mijn bloed niet meer wilde stollen. Het middel dat het stollingsmechanisme in mijn bloed weer tot stand zou kunnen brengen was bevroren en er was een ½ uur nodig om het te laten ontdooien. Terwijl het middel ontdooid werd, werd ik om 19.30 uur naar de operatiekamer gereden om te kijken of ik van binnen geen wonden had. Pas bij de deuren van de OK kreeg ik in de gaten dat het menens was.

Ik vroeg aan de assistent-anesthesist of ik er daarna nog zou zijn. Zijn antwoord was vrij bot en kort. Het kwam er op neer dat hij het niet wist en dat ik niet te veel vragen moest stellen want er was haast bij geboden. Gelukkig was er de gynaecoloog die mij nog even gerust stelde terwijl ik op de operatietafel werd gelegd. Volgens zeggen ben ik zeer kort onder narcose geweest en hebben ze wel voor de zekerheid wat hechtingen verricht. Om 20.30 uur kwam ik aan op de intensive care en zat ik onder de infusen, slangen en stonden er allemaal apparaten om me heen. De hele nacht werd er in de gaten gehouden hoeveel bloed ik verloor. In totaal iets van 4 à 5 liter en heb ik 10 zakken bloed toegediend gekregen.

Vrijdagmorgen om 5.30 uur werd de situatie stabiel gevonden. Het blijkt dat ik naar alle grote waarschijnlijkheid vruchtwaterembolie heb gehad. Er is vruchtwater in mijn bloedbaan gekomen en mijn lichaam heeft hier heel heftig op gereageerd door allemaal bloedproppen in 1 keer aan te maken. Hierdoor waren er onvoldoende stollingsstoffen in mijn lichaam aanwezig om de (grote) wond van de bevalling te helen. Daarna heb ik nog wel wat complicaties gehad, maar vergeleken bij alles wat ik inmiddels had meegemaakt waren dat kleine dingen.

Gelukkig mocht ik op de zaterdag naar de verlosafdeling. Daarna is alles met grote sprongen vooruit gegaan. Ze hebben mij zo veel mogelijk zelf laten doen om ervoor te zorgen dat ik bij de crematie van Sophie aanwezig kon zijn en indien mogelijk ook op eigen benen. Ondanks alles, hebben we zeer goede herinneringen aan de verkregen verzorging. Mijn man mocht gelukkig de hele week bij mij op de kamer slapen (zowel op de intensive care als op de afdeling). Precies een week later en op de uitgerekende bevallingsdatum woensdag 26 november mochten we weer naar huis.

Na de geboorte hebben we Sophie nog wel een paar keer gezien. Nog 2 keer op de vrijdag toen ik op IC lag (1 keer voor de obductie en 1 keer erna). Zaterdag is ze door de begrafenisondernemer opgehaald. Donderdag voor de crematie hebben we haar ook nog gezien en hier zijn we achteraf heel erg blij mee. Het gaf een heel goed gevoel om te zien hoe je dochter erbij ligt en dat alle spulletjes die wij en de familie mee wilden geven erbij lagen. We zijn ook zo blij met alle foto's die we gemaakt hebben. Achteraf vind ik het ook wel jammer dat ik door alle complicaties na de bevalling haar niet langer bij mij heb kunnen houden. Voor mijn gevoel heb ik haar veel te kort gezien en vastgehouden. Terwijl ik op de OK lag, heeft mijn man Sophie aan zijn dochter en aan de naaste familie laten zien. Iedereen heeft op zijn of haar manier afscheid van haar kunnen nemen.

Op vrijdag de 28e was de crematie die we in besloten kring hebben gehouden. We waren alleen met de familie en de vrienden die ik in het ziekenhuis heb toegelaten. We vonden dat we de tijd moesten nemen om alles samen te verwerken en niet opgeslokt te worden door allemaal bezoek van iedereen, hoe attent ook bedoeld. Het zijn allemaal zeer zware momenten geweest en dat wens je je grootste vijand nog niet toe. En voorlopig zijn de zware momenten nog niet voorbij. Mijn emoties nemen af en toe een loopje met me en dan kan ik enorm boos en verdrietig zijn. Of kan je zomaar in huilen uitbarsten zonder dat je zelf echt weet waarom. Já, dat je je dochter niet kunt verzorgen en niet lijfelijk de liefde kunt geven die je voor haar hebt.

Inmiddels hebben we de as van Sophie (op 16 april) uitgestrooid in de duinen. We hebben eigenlijk gewacht op het moment dat we er klaar voor zouden zijn en dat het buiten weer wat zonniger was. De afgelopen tijd zijn het allemaal al erg donkere dagen (maanden) geweest. En gelukkig was het ook een zeer mooie dag. We hebben dit met z'n drieën gedaan. Mijn man, zijn dochter en ik. We hebben de as uitgestrooid in een vorm van een hart op een voor ons zeer mooie plek met uitzicht op zee.

Begin december zijn we bij de gynaecoloog geweest. Ze kunnen niet voor 100% aanwijzen wat daadwerkelijk de oorzaak voor de dood van Sophie is geweest. Bij de obductie is gebleken dat Sophie bloed bij haar bijniertjes had en dat wijst dan op een acuut stressmoment. Ze denken aan zuurstofgebrek of gebrek aan voedingsstoffen. Ik bleek 2 moederkoeken (1 grote en 1 kleine) te hebben en de navelstreng zat op de rand van de grote moederkoek. Normaal zit de navelstreng in het midden. Bij een tekort aan bepaalde stoffen, heeft de navelstreng alle ruimte er omheen om de nodige stoffen te verkrijgen. Bij mij dus niet. Gelukkig is ons verteld dat een volgende zwangerschap net zoveel kansen heeft om goed te verlopen als bij iedere andere vrouw. Ik kan dus samen met mijn man beslissen of we nog een zwangerschap aanwillen (durven) en het is niet door de natuur of door de wetenschap bepaald dat het nooit meer kan. Wel zal ik tijdens een volgende zwangerschap onder strenge contrôle komen te staan (al is het maar voor mijn geruststelling). In ieder geval is een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid meer voor me. Wat bij mij het hardst aankwam was het feit dat Sophie gezond was en er voor ons gevoel dus helemaal geen echte reden is voor haar overlijden. Als de weeën 1 weekje eerder waren begonnen...

Eind februari heb ik weer bloed laten prikken om uit te laten wijzen dat ik inderdaad vruchtwaterembolie heb gehad en om uit te zoeken of het stollingsprobleem eenmalig is geweest of dat het misschien toch een probleem is in mijn bloed. De uitslag van dit onderzoek laat dan weer 2 à 3 maanden op zich wachten. Hieruit zou kunnen blijken dat ik bij een mogelijk volgende zwangerschap medicijnen moet slikken. Het prikken van het bloed kon pas na zo'n lange tijd omdat de zwangerschapshormonen uit mijn lichaam moesten zijn.

Zoals ik eerder heb aangegeven, heb ik eigenlijk altijd aangevoeld dat het mis zou gaan. De angst die ik had tijdens mijn zwangerschap is te extreem geweest. De verloskundigen hebben ook (achteraf) aangegeven dat mijn angst bij de 27e week is begonnen en dat zij zich er geen raad mee wisten. Ze hebben het altijd genoteerd en getracht om mijn angst voor de bevalling te verminderen door met me te praten.
Nadat ik te horen kreeg dat de baby niet meer leefde, heb ik me geen moment meer zorgen gemaakt dat ik moest gaan bevallen. Alleen kwam er weer een andere angst opzetten. Namelijk of ik het zelf uiteindelijk wel zou gaan halen. Ik heb wel 100 keer gevraagd aan de gynaecoloog en de arts-assistent of het met mij wel goed zou komen. Ik wilde niet dat mijn man ook nog zijn vrouw zou verliezen. Daarnaast heb ik altijd gezegd dat de baby op 20 november geboren zou worden. 20 november is de dag dat we officieël voor de wet getrouwd zijn (in de zomer zijn we voor de kerk getrouwd). De officiële datum konden we nooit onthouden en de verjaardag van ons kind zou ons daar aan helpen herinneren. Helaas is het niet haar verjaardag. Maar vergeten doen we deze datum dus nooit meer.

Ik hoop dat de scherpe kantjes er af gaan en dat we het allemaal zo goed mogelijk een plekje kunnen geven. Men zegt van wel, maar dit kun je je eigenlijk niet echt voorstellen. Met ons gaat het naar omstandigheden wel redelijk. Ook lichamelijk gaat het met mij steeds beter, al heb ik het vertrouwen in mijn lichaam nog niet helemaal terug. Met de dochter van mijn man gaat het ook goed. We hebben haar zoveel mogelijk bij alles geprobeerd te betrekken. Afscheid nemen van haar zusje was wel heel erg zwaar en wilde ze liever niet. Maar kinderen kunnen er wel op een hele mooie manier mee omgaan. Haar grootste wens blijft wel ooit nog een zusje of een broertje bij ons in huis en niet dat lieve zusje wat een sterretje aan de hemel is.

Ondanks alles zijn we ook wel blij dat ik er nog ben en misschien heeft Sophie hier wel wat aan bijgedragen!

Lieve Sophie,
Ons sterretje aan de hemel,
Voor altijd bij ons,
We zullen je nooit vergeten!

Veel liefs Pappa en Mamma.

Ons Sterretje Sophie