Rick Renders
* 23 oktober 2003 †
Remco en Jorieke
Ons eeuwige sneeuwvlokje...
Onze Rick
Ons verhaal begint eind februari 2003, Ik ben zwanger en dolblij, eindelijk is het gelukt. Al snel kunnen wij samen langskomen bij de verloskundige en daar wordt meteen een echo gemaakt van ons kleine wonder. Oh wat zijn we trots, het kindje beweegt, het hartje klopt... ons kindje leeft. Voor ons kon dit jaar niet meer stuk en met een gerust hart gingen we naar huis. Langzaam begonnen we inkopen te doen voor de kleine, wat we samen met veel plezier deden. De zwangerschap ging supergoed, bij elke controle klopte het hartje lekker snel (heerlijk dat geluidje). Het enige vervelende van de zwangerschap was natuurlijk de misselijkheid en de veel te lage bloeddruk. In de zomer ben ik daardoor ook menige keren flauwgevallen en ik moest om die reden ook stoppen met mijn werk. Maar ons wondertje bleef het goed doen, hij groeide goed en nog steeds klopte het hartje.
Doordat ik vanaf 20 augustus dus niet meer mocht werken, had ik alle tijd voor de baby en mijzelf. Nu kon ik nog meer gaan genieten van het trappelen in mijn buik, alsof er bellen werden geblazen. Heerlijk, wat een gevoel. Langzaamaan zag je mijn buik steeds groter worden en liep ik echt trots als een pauw rond. Maar toen opeens op 25 september ging er een grote angst door ons heen. Ik had een hevige bloeding, zomaar opeens, midden in de nacht en ik voelde Rick* niet meer.
Wij zijn meteen dezelfde nacht nog naar de verloskundige gereden en zij maakte direct een echo en luisterde naar het hartje. Pfff... alles was in orde, de baby was er nog en lag vrolijk te spelen met zijn beentjes. Opgelucht en blij keerden we weer terug naar huis.
Langzaam gingen de weken voorbij. Alles leek weer goed te gaan, al voelde ik Rick vrij weinig bewegen. Hoe verder ik was, hoe minder ik Rick ging voelen. Daarom gaf ik dit 9 oktober 2003 ook direct aan. Van de verloskundige kregen we het volgende te horen: "Jij bent van jezelf al vrij stevig en door de vetlaag in je buik voel je de baby minder trappen, omdat hij als het ware tegen een kussen aantrapt." Nooit leuk om te horen, maar we waren wel opgelucht. Zeker nadat de verloskundige ons toch maar door verwees naar het ziekenhuis. Daar werd een CTG-scan gemaakt en na een half uur rustig op bed gelegen te hebben, voelde ik de baby harder dan ooit schoppen. En dat was ook duidelijk te zien op de scan. Geen reden voor onbezorgdheid. En hup we gingen weer naar huis.
Maar na twee dagen voelde ik Rick weer niet goed. Er was echter zo op ons ingehamerd dat dit kwam, doordat ik te dik was, dat ik mij niet meteen ongerust maakte. Ondanks dat ik bijna niets voelde, werd ik wel opeens heel ziek. Ik dacht zelf aan een goede griep wat op dat moment ook heerste en heb zo twee dagen met goede hoofdpijn op bed gelegen. Echter, in de nacht van 20 oktober kon ik gewoon niet meer slapen van de hoofdpijn en ik zag heel erg wazig. Heel mijn hoofd bonkte en mijn tanden klopten aan alle kanten. Mijn lichaam was totaal aan het veranderen. Ik had tintelingen in de handen en voeten en ik had een erg opgeblazen gezicht. Uiteindelijk heeft Remco 's nachts de huisartsenpost gebeld, omdat we de verloskundige maar niet te pakken konden krijgen. De huisartenspost vond het niet direct nodig dat we langskwamen en ik moest maar een paracetamol slikken en nog een uurtje wachten. Ik was boos en verdrietig, want ik was zo moe. Ik kon gewoon niet meer en die hoofdpijn werd alleen maar erger. Toen belde opeens de huisarts terug en vroeg of ik ook last had van slecht zien! Ja dat hadden we al aangegeven... Dat was voor haar de reden dat we direct naar de huisartsenpost moesten komen.
Daar aangekomen, werd mijn bloeddruk opgemeten. Die was opeens heel hoog, terwijl ik normaal altijd een hele lage bloeddruk had. En mijn urine werd getest op eiwit. En ja hoor, een eiwit gehalte van +5. Mij drong op dat moment niet veel meer door, omdat de hoofdpijn alleen maar toesloeg. Nadat de huisarts overleg had gehad met de gynaecoloog, werd besloten dat we toch maar weer naar huis moesten gaan. Daar moesten we proberen om te rusten en om 8 uur moesten we naar de verloskundige bellen voor een afspraak.
Bij de verloskundige konden wij om half 9 terecht. Daar aangekomen, zag de verloskundige mij belabberd op een stoel zitten en ze liet mij meteen liggen op de onderzoekstafel. Er werd meteen een echo gemaakt, maar die was niet duidelijk genoeg. Toen ging ze met de doptone aan de gang, maar ze kreeg geen hartslag te pakken van Rick. Terwijl ik daar lag, had ik nog steeds niets in de gaten. Ik was er gewoon te beroerd voor, om het allemaal tot mij te laten doordringen. Er werd meteen gebeld naar het ziekenhuis en ik moest meerijden met de verloskundige in haar auto. Remco was al vooruit gereden en ik maakte mij zorgen om hem. Waar was hij nou? Waarom mocht hij niet bij mij zijn?
In het ziekenhuis aangekomen, werd ik direct in een rolstoel gezet en ik werd naar de verlosafdeling gereden. Daar werd ik direct op een eenpersoonskamer in een bed gelegd. Remco was er nog steeds niet (parkeerproblemen). Ik was al direct opgenomen en kreeg verschillende injecties, waar ik zelf niets meer van weet. Eindelijk kwam Remco de kamer binnenlopen, spierwit en angstig. De gynaecoloog kwam binnen met het echoapparaat en er werd een echo gemaakt, terwijl ik aan de bloeddrukmachine hing. Al heel snel zag ik het zelf. Waar was Rick's hartje? Waarom hing hij zo raar voorover? Waarom bewoog hij niet meer? De gynaecoloog bevestigde mijn vragen en zei: "Jullie kindje is overleden.".
Op dat moment vergaat de aarde en staat de tijd stil. Ik keek alleen nog maar naar Rick op het beeld van het echoapparaat en barstte in diepe tranen uit. Remco huilde met me mee en we werden alleen gelaten. Hoe kon dit nu? En waarom? Alles was toch goed? Waarom, waarom WAAROM?
Later kwam de verpleegkundige weer terug samen met de gynaecoloog en zij legden mij uit dat het kindje, onze Rick, geboren zou moeten worden. Anders kwam ik niet van de klachten af... Mijn lichaam had pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging. Maar waarom moest ik zelf bevallen? Dat kan toch niet? Al dat werk en je krijgt en niets voor terug... Achteraf ben ik er supertrots op, dat ik het allemaal zelf gedaan heb.
Op 21 oktober zijn ze begonnen om mij vaginale tabletten te geven, zogenaamde CYTOTEC. Deze moesten de weeën op gaan wekken. Ja, dat werkte, maar wel pas erg laat. Weeën had ik voldoende, om precies te zijn, 54 uur lang achter elkaar. De vliezen braken pas op 22 oktober rond half 12 en de weeën bleven maar komen. Ik was doodop en kreeg daarom voor de nacht kalmerende middelen en morfine om de pijn te verzachten. Zo kon ik uitgerust de volgende dag ingaan. Op 23 oktober werd er weer een vaginaal tablet gegeven en toen braken de weeën heel heftig los. Om kwart over 3 had ik eindelijk 8 cm ontsluiting en na nog even gepuft en geschreeuwd te hebben, werd Rick uiteindelijk geboren om half 4 's middags.
Rick vredig in zijn mandje
Ik was apentrots op ons mooie mannetje en ik wilde hem meteen aan de borst leggen. Wat een moedergevoel heb je op dat moment. Remco en ik huilden samen om ons mooie wondertje, wat het daglicht nooit meer zou kunnen zien. Rick werd vervolgens meegenomen en door de verloskundige aangekleed (wassen kon niet, omdat zijn huidje te week was en anders los zou laten). Na het aankleden, kregen wij Rick terug in zijn mandje. Zo op die manier hebben wij afscheid van hem genomen. Ik heb zijn beertje en zijn eerste pakje (wat veel te groot was) bij hem gelegd, samen met een rode roos. Ik heb met tranen in mijn ogen foto's gemaakt van onze kleine, dappere vent. Later is er nog familie geweest om afscheid te nemen van onze Rick. Die nacht, raar maar waar, heb ik eindelijk goed doorgeslapen... Mijn zorgen waren even voorbij.
Rick met zijn roos en zijn pakje
Op 24 oktober mocht ik naar huis. Op dat moment, dat ik naar huis ging en Rick onderweg ging voor obductie, begon het heel hard te sneeuwen en de lucht kleurde heel mooie roze. Ik was zo ontroerd en aangedaan. Dit moest een teken zijn van onze Rick, ons sneeuwvlokje.
Uiteindelijk hebben wij ervoor gekozen om onze Rick te laten cremeren. Wij en de hele familie zijn niet bij de crematie erbij geweest. Wij konden het echt niet meer aan. Rick is op 30 oktober om half 4 gecremeerd, met dezelfde roze lucht als op 24 oktober. Op het moment dat Rick gecremeerd werd, reden Remco en ik naar mijn ouders in Brabant met op de radio het nummer voor Rick: Een trein naar niemandsland, van Frans Bauer. Dit nummer hebben we eindeloos gedraaid, totdat we dachten dat het nu voorbij zou zijn.
Op 24 december hebben wij de as van Rick opgehaald. Wij hebben de as laten verwerken in twee zilveren medaillons (hartjes). En het asbusje kregen we mee in een mooie doek met een blauw vlindertje. Dit asbusje heb ik zelf bewerkt met klei, in de vorm van een beertje. Zo is Rick voor altijd in en boven onze harten en staat hij voor altijd centraal in ons leven, in zijn eigen beertje. En het mooie van die dag was, Rick kwam naar huis. En weet je, het sneeuwde weer...
Kerststukje bij Rick's hand- en voetafdrukjes
Als sneeuwvlokjes vallen...
Als sneeuwvlokjes vallen
Uit de hemel in het roze licht
Denk ik aan jou
Aan jouw mooie gezicht
Als sneeuwvlokjes vallen
Huil ik van verdriet
Sta ik hier in de kou
Waarom jij ons achterliet
Als sneeuwvlokjes vallen
Zo klein en zo fijn
Weet dan lieve Rick
Wij wilden echt dat je bij ons kon zijn
Als sneeuwvlokjes vallen
Op een mooie heldere dag
Denken wij aan jou, vergeet niet jongen...
Papa en mama houden van jou...
Lieve, mooie, dappere Rick wij missen je
Dag kleine Rick
Gedichtje van mama voor Rick
Na obductie is gebleken dat mijn placenta voor 70% bestond uit infarcten die om onverklaarbare wijze zijn ontstaan. Daardoor is de voeding van Rick totaal gestopt en is hij dus uitgehongerd. Doordat Rick zijn afvalstoffen niet meer kwijt kon aan de placenta, kwamen deze direct in mijn lichaam. Dat is dus ook de reden dat ik zo ziek was en het bijna ook niet meer redde. Het Waarom is nu dus beantwoord, maar het blijft oneerlijk!
Het einde van een mooie droom
Rick heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
