Rick Wiggemans

* 4 november 2002 - 3 november 2002 †

John en Xandra

Onze trots

Ik zal hier beschrijven van hoe het fout is gegaan bij ons ventje.

Na een voorspoedige (eerste) zwangerschap van 37,5 week voelde ik ineens geen leven meer in mijn buik. Dit was 's avonds na de verjaardag van mijn echtgenoot (zaterdag 2 november 2002). Ik maakte me erg ongerust maar raakte nog niet echt paniek. Dacht nog, 'k ben zelf druk geweest dus de kleine zal ook wel moe zijn. Na een erg onrustige nacht bleef de volgende ochtend ook elk teken van leven uit. Wat ik ook probeerde, er kwam geen reactie. (Achteraf gezien voelde mijn buik ook heel anders aan en wist ik het onbewust wel dat het mis was.) Met angst in het hart en het lood in de schoenen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Daar aan de CTG en toen was het stil ... héél stil.

Ons jochie (wisten we op dat moment nog niet) had ons stilletjes verlaten. Na zorgvuldig overleg in het ziekenhuis werd er besloten dat ik de volgende dag ingeleid zou worden. De bevalling zou toch natuurlijk gebeuren (Rick lag in volkomen stuit, een keer-poging 5 dagen voor overlijden had niet mogen baten. Ons jochie was te eigenwijs, leek teveel op zijn vader ;-) De datum voor een keizersnede stond al gepland op 13 november). Maandagochtend half tien konden we ons melden. Dus wij naar huis om te beginnen met wat ikzelf als allermoeilijkst heb ervaren, onze omgeving inlichten over het overlijden van ons kind.

Na heel veel tranen met zijn allen zijn we naar bed gegaan om toch een poging tot slapen te ondernemen. 's Nachts om half 4 braken ineens spontaan de vliezen (heel veel bloed in het vruchtwater) en begon de bevalling toch al spontaan op gang te komen. We zijn toen naar het ziekenhuis gegaan en werd alsnog aan het infuus gelegd om de weeën zo snel mogelijk door te laten zetten. 12 Uur later hielden wij onze perfecte, maar stille baby in onze armen. Hij was zo mooi en het was prachtig om te zien wat je van je zelf herkent in zo'n kleintje.

In ons geval is er geen directe oorzaak gevonden waardoor ons jochie is overleden. Men heeft wel vermoedens, maar de dames/heren doktoren kunnen het niet ontkennen noch bevestigen. Zoals ik al geschreven heb, lag Rick in een stuit. De datum voor de keizersnede was al gepland maar we wilden nog een draaipoging proberen omdat we ergens toch hoopten op een natuurlijke bevalling (volkomen stuit brengt normaal gesproken teveel risico met zich mee voor de baby). Ik ging, nuchter als we waren in de hele zwangerschap, alleen naar het ziekenhuis voor de versie-poging op dinsdag. Zo van, ach ze, draaien hem en klaar. Viel dat even tegen zeg. Omdat het mijn eerste zwangerschap was, was de baarmoeder nog heel strak gespannen. Men kreeg geen grip. Ze hebben mij toen weeënremmers toegediend om verslapping van de baarmoeder te bewerkstelligen. Je raakt daar heel erg opgejaagd van, je bloeddruk gaat omhoog en dan proberen ze te draaien. Dat ging nou niet bepaald zachtaardig.

Maar ons jochie was eigenwijs en bleef lekker liggen zoals hij lag. De dag daarop was ik heel moe en Rick heel druk. Hij was behoorlijk van slag door de draaipoging. De dagen daarna was het weer normaal in mijn buik.
Zaterdag meen ik (ik was heel druk die dag met alle voorbereidingen voor de verjaardag) hem tijdens het avondeten nog gevoeld te hebben. Nu hebben ze door de obductie vastgesteld dat er waarschijnlijk een kleine bloeding van de placenta is geweest (het was mijn bloed in het vruchtwater).
Rick heeft zo'n 3 tot 4 uur voor overlijden een meconium-lozing gehad. Er is ergens een ademreflex geweest (zuurstoftekort door ????). Daardoor is er vruchtwater met bloed en meconium in de longetjes gekomen. Dit heeft "massale longbloedingen beiderzijds" veroorzaakt waardoor het hartje het zwaar heeft gekregen en het uiteindelijk heeft opgegeven. Ik heb geen paniek of stress gevoeld in mijn buik op zaterdag. Waarschijnlijk is Rick heel zachtjes weggezakt.

Men heeft het vermoeden dat de versie-poging een negatieve stress-spiraal teweeg heeft gebracht waardoor Rick het uiteindelijk niet heeft gered. Gelukkig was het niet iets erfelijks of iets wat bij een 2e zwangerschap weer een verhoogd risico betekent. Dus we houden het op "domme pech" wat er is voorgevallen.

Wij hebben met zijn allen in het ziekenhuis afscheid mogen nemen van ons jochie. De beide opa's en oma's en zijn oom en tante waren er uiteraard al, maar ook wat van onze vrienden mochten langskomen. Met zijn allen hebben we elk detail van dat mooie koppie in ons hart gesloten op dat moment.

Wij hebben zelf de crematie geregeld en hebben het helemaal kunnen doen zoals wij het zelf prettig vonden. Heel intiem en persoonlijk. Bij de crematie is zijn mandje ook nog open geweest. De mensen die Rick nog niet hadden gezien kregen daar gelukkig nog een kans. Nu kent iedereen tenminste ook het gezichtje van ons kind. En dat voelt ontzettend goed. Al met al kijken wij met een heel positief gevoel terug op de crematie.

Als alles goed gaat, krijgt Rick 22 december 2003 een broertje of een zusje.

Onze knappe vent.

Gedicht dat in de rouwadvertentie stond

de kikker, de schildpad
het poesje en het konijn
wachten allemaal op jou in je kamertje
wat zal je bedje leeg zijn

Verstrooien van de as: 16 mei 2003

We hebben besloten dat we de as van Rick willen verstrooien op zee. Wij hebben beiden iets met de zee. Na veel zoeken op internet heb ik een hele fijne site gevonden. Met een mooi zeilscheepje gaan we de Waddenzee op om daar de as van Rick te verstrooien.

De Emetha

Rond 11 uur 's ochtends op 16 mei moeten we in Lauwersoog zijn. We worden warm ontvangen door de schipper. Een heel geschikte man die net zelf opa is geworden en zich dus levendig kan voorstellen wat een gemis het moet zijn. Vanuit Lauwersoog vertrekken we, na een kop koffie, richting het wad. Na ruim een uur varen (zeilen ging niet echt goed want de wind was niet sterk genoeg) leggen we het schip voor anker. Samen met Rick zijn beide opa's en oma's, zijn oom en tante en zijn kleine broertje of zusje in mamma's buik nemen we voor het laatst afscheid.

Laatste groet,

ik staar uit over de zee
hier vanaf het dek
de wind neemt jou dadelijk mee
geeft je een laatste rustplek

ik geef je aan het water
geef de golven de vrije hand
zodat ik wanneer ik maar wil later
naar je toe kan komen op het strand

want in de golven daar ben jij
en hoezeer het getij het ook tracht
je komt telkens weer bij mij
omdat je weet dat ik daar op je wacht

het water is oneindig, mijn kind
gelijk mijn liefde voor jou
en daarom geef ik je nu aan de wind
weet dat ik voor altijd van je hou

mama

We hebben na de verstrooiing het nummer "Het water" van Marco Borsato gedraaid. Zo'n toepasselijke tekst is dat. Het was de hele dag al een beetje druilerig weer geweest maar net voor de verstrooiing breekt het zonnetje door. Een prachtig moment was het. Emotioneel erg zwaar, maar het gaf toch ook wel een stukje "afsluiting".

Geboorte Niek : 11 december 2003

Om 13:27 uur wordt na 38,5 week zwangerschap Niek geboren. Een gezonde knul die direct volop aanwezig is. Hij is 52 cm lang en weegt 3956 gram.

Niek 5 dagen oud

Gedichtje op het geboortekaartje van Niek:

Als de zon straks ondergaat
kijk dan eens omhoog.
Naar de ster die daar staat
te stralen aan de hemelboog.
Het is onze kleine Rick
en hij is heel erg blij.
Want tot zijn grote schik
heeft hij er een broertje bij.

---

Rick heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes