Rik en Dean Menten
* 18 november 1998 †
Reineke en Roy Menten
Voor onze jongens
Ons verhaal begint als ik na het stoppen met de pil meteen in verwachting raak. Alles ging goed en daarom hadden we onze dochter Kim verteld dat ze een broertje of een zusje zou krijgen. Maar in de 12e week begon ik hevig te bloeden, de vroedvrouw vertelde mij dat ik mij moest voorbereiden op een miskraam. Die nacht gebeurde er niets, wel bloedde ik nog erg. De volgende morgen ben ik samen met mijn zus naar de vroedvrouw gegaan om te controleren of er nog harttonen waren. De vroedvrouw kon geen hartslag vinden dus werd ik naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo. Mijn zus die kon toen niet meegaan dus is mijn schoonzus meegegaan naar het ziekenhuis. Toen we daar aankwamen en de echo-apparatuur op mijn buik werd gehouden, zei de gynaecoloog heel blij dat beide kindjes nog leefden en dat ze het goed deden. Mijn schoonzus en ik keken elkaar wel heel verbaasd aan want aan een tweeling hadden we niet gedacht. Ik ben toen heel snel naar het werk van mijn man Roy gegaan en heb hem verteld dat we een tweeling kregen en dat ze gezond waren. Iedereen was blij en we gingen ons voorbereiden op de komst van twee kindjes.
Ondertussen bloedde ik nog steeds elke dag maar de gynaecoloog zei dat dat wel eens voorkwam bij tweelingzwangerschappen, dus was ik niet bezorgd. Lichamelijk ging het wel niet zo goed met mij want ik werd al heel snel dik en begon bekken-instabiliteit te krijgen. Dus ik begon veel te rusten want lopen ging niet meer zo goed.
Toen ik 16 weken zwanger was, zijn we nog met mijn ouders en opa en oma naar Euro-Disney geweest, het was heel leuk maar ik werd door Roy wel de hele tijd in een rolstoel rondgereden omdat ik niet meer kon lopen, dit was voor onze dochter Kim niet leuk want ik kon dus ook nergens in. In de 19e week ging er iets helemaal fout, de vliezen van het bovenste kindje braken en volgens de inval-gynaecoloog zou het niet meer goed komen. Hij vroeg of we ze nog wilden zien als ze geboren zouden worden. We waren geschokt door zo'n harde opmerking, maar toen ze de echo gingen maken om te kijken hoe de kindjes het deden, waren ze weer optimistisch en met bedrust zou het allemaal wel weer goed komen. De bedrust was om de kindjes goed te laten groeien en zo weinig mogelijk vruchtwater te verliezen. Ik heb dit 6 weken volgehouden en met een bang hart luisterden wij veel Marco Borsato hits en wisten wij niet wat de toekomst ons zou brengen.
Toen ik 24 weken was, begonnen de weeën en werd ik met spoed aan de weeënremmers gelegd. Daarvan kreeg ik hartkloppingen en werd erg misselijk, maar dat heb je er voor over. De artsen zeiden dat ik het zeker nog een 7 à 12 dagen moest volhouden en ik kreeg spuiten in mijn benen om de longetjes van hun sneller te laten rijpen. Maar dit alles mocht niet baten want met 24 weken en 4 dagen kwamen de weeën weer terug en was het niet meer te stoppen. Ik heb toen Roy gebeld dat hij snel moest komen omdat ze geboren zouden worden. Toen hij kwam, ben ik naar de verloskamer gebracht en daar is het touwtrekken begonnen, de gynaecoloog wilde de kindjes eruit en ik wilde dit niet want dan zou alles over zijn en daar was ik ontzettend bang voor. Om 11.50 uur werd Rik geboren en hij leefde nog. Roy en ik waren geschokt dat hij niet beademd werd, maar daar had het ziekenhuis in Sittard de apparatuur niet voor dus werd Maastricht gebeld maar die zaten vol. Toen is mijn gynaecoloog naar Veldhoven gaan bellen, maar die zeiden dat dit te jonge baby's waren en dus hielpen zij ons niet. Om 12.39 uur werd Dean geboren en hij leefde ook en ademde dus ook heel goed zelf, net zoals zijn broertje. De gynaecoloog schrok van de gewichten van de jongens: Rik woog 855 gram en Dean woog 710 gram dus dacht hij dat ik verder in de zwangerschap zat en belde hij dus Veldhoven weer om dit te melden. Maar Veldhoven weigerde weer om ons te helpen en toen moesten we dus afwachten.
Je weet niet meer wat je gaat gebeuren en je bent totaal ondersteboven van al het nieuws, de zuster heeft toen Rik in mijn armen gelegd en Dean bij Roy in zijn armen en na een uur zijn ze gestorven, heel vredig. Daarna zijn ze gaan proberen om de moederkoek uit mij te krijgen maar dat lukte niet dus moest ik naar de operatiekamer om hem te verwijderen. Toen ik na een uur weer bij kwam, heb ik mijn jongens weer in mijn armen mogen sluiten en hebben Roy en ik ons afgevraagd waarom, maar daar zal nooit een antwoord op komen. We hebben toen onze ouders en onze dochter Kim gebeld en verteld dat het twee prachtige jongens waren en ze zijn onmiddellijk gekomen. Onze ouders en zusjes van beide kanten hebben de jongens nog gezien en afscheid genomen. Voor Kim hadden wij zelf besloten dat het beter was als ze haar broertjes niet zou zien, omdat we niet goed wisten of ze dat zou kunnen begrijpen. Achteraf heb ik daar spijt van.
Rik en Dean
afdrukjes van Rik afdrukjes van Dean
Rik en Dean
De dag erna zijn ze naar het mortuarium gebracht, nadat ze de hele nacht bij mij op de ziekenhuiskamer hebben gelegen. Ik heb ze samen met mijn schoonmoeder in hun kistje gelegd. Dean ligt in de armen van Rik, want Dean was veel kleiner omdat hij door het vruchtwaterverlies niet goed kon groeien.
Roy en ik zijn toen met ons tweeën naar het crematorium gegaan en hebben daar afscheid genomen van onze mooie kleine jongens. Door een fout van het crematorium hebben we geen as van de jongens en dus ook geen plekje om naar toe te gaan.
Rik en Dean
crematie
Ik ben blij dat ik nu eindelijk een plek voor ze heb gevonden hier op deze Lieve Engeltjes site.
Rik* en Dean* dit is ons kerstkadootje voor jullie: een eigen plekje tussen alle andere engeltjes.
We blijven altijd van jullie houden en ook jullie zusjes Kim en Lizzy (zij is 4 jaar na haar broertjes geboren) zullen altijd aan jullie denken.
Veel liefs en veel vlinderkusjes van Papa en Mama, Kim en Lizzy
Dean en Rik heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
