KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Riley Javan

* 8 mei 2002 († 7 mei 2002)

Peter en Jeannette

ONZE PRACHTIGE STER

Er is een prachtige ster aan onze sterrenhemel geboren

In september 1999 was het dan eindelijk zover. Zwanger, niet te geloven !!!!! Wat waren we blij en gelukkig, we zouden een kindje krijgen, ons eerste kindje. De zwangerschap verliep perfekt, buiten de normale kwaaltjes had ik nergens last van. Het was een tijd van puur genieten. De uitgerekende datum was op 13 mei 2000, maar ruim voor die tijd was de babykamer helemaal af.
Een echte Winnie the Pooh kamer, onze favoriete beer.

Op 6 mei gingen we 's avonds naar de verjaardag van m'n moeder. Het was heel gezellig en de meeste gesprekken gingen over 'die kleine'. Iedereen had dezelfde mening, laat hem/haar nu maar komen, het is de hoogste tijd, we hebben lang genoeg gewacht. Die mening had ikzelf ook, de laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men, maar ik was het nu echt zat. Daar komt nog bij dat 'die kleine' de hele avond al vreselijk druk was en ook had ik telkens krampen in m'n linkerbil. We hebben hier weinig aandacht aan geschonken, de pijn was immers te verdragen.

Toen we rond 01.00 uur naar huis gingen werd de pijn iets heviger. We twijfelden of we gelijk naar het ziekenhuis zouden rijden maar vonden dit toch iets te overdreven. Eenmaal thuis werd de pijn steeds erger, liggen ging niet meer, lopen deed zeer dus dan maar hangen tegen het bed aan. Peter heeft toen wel het ziekenhuis gebeld om te laten weten wat er speelde. Er werd ons gezegd dat het beenweeën konden zijn, we moesten het nog maar even aankijken en als we het niet helemaal vertrouwden, konden we komen. Weer twijfelden we, gaan we of gaan we niet? We besloten toch maar om nog even te wachten. De pijn werd erger en ook verloor ik wat vocht. Voor ons een teken om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Peter belde m'n ouders om dit door te geven, mijn moeder zou namelijk bij de bevalling aanwezig zijn. Maar hierna ging het mis !!!
Ik raakte buiten bewustzijn.
Peter heeft 112 gebeld, die waren er zo. Ik kwam weer iets bij maar had enorm veel moeite met ademhalen, wel kon ik telkens vragen: ‘hoe is het met m'n baby?’ In het ziekenhuis werd ik direkt naar de Intensive Care gebracht. Mijn ouders waren inmiddels ook gearriveerd dus Peter stond er gelukkig niet alleen voor. Die nacht heb ik moeten vechten voor m'n eigen leven, een bloeddruk van 40/60, een bedreigend laag HB-gehalte en ook m'n lever en nieren werkten niet optimaal.
Er werd direkt een echo gemaakt en na vele malen zoeken naar de hartslag van de baby kregen wij het verschrikkelijke nieuws te horen:

ons kindje was overleden.

Die nacht en de dag erna heb ik in een roes meegemaakt, achteraf misschien maar goed, anders had ik waarschijnlijk de kracht verloren om door te vechten. 's Middags werd ik naar de kraamafdeling gebracht, ik was buiten levensgevaar. Daar werden we ook heel goed opgevangen door de verpleging en geholpen met alles. Opeens moesten we rouwkaartjes gaan uitzoeken, een passende tekst verzinnen voor op het kaartje, de begrafenis regelen met alles daar omheen. Heel onwerkelijk allemaal.
's Avonds is besloten om de weeën op te wekken. Peter mocht gelukkig die nacht bij me blijven.
Die nacht konden we alleen maar huilen in elkaars armen.

De volgende middag, maandag 8 mei om 13.20 ben ik bevallen van ons zoontje. Een heel mooi knulletje met alles erop en eraan, 53 cm en bijna 6,5 pond.
Ons mooie kindje met een hele mooie naam: Riley Javan.
We hebben Riley de hele middag bij ons gehad. Gezoend en geknuffeld, ons zoontje, wat voelde het goed om hem vast te houden. We hebben foto's gemaakt en de verpleegster heeft een verfafdruk gemaakt van zijn handje en zijn voetje. Later hebben we Riley aan de verpleegster gegeven. Peter en ik hadden besloten om Riley te laten onderzoeken, we wilden zeker weten of hij iets mankeerde of niet.
Dit met het oog op de toekomst. De uitslag hiervan zouden we op 20 juni krijgen.

Op vrijdag 12 mei, de dag van de begrafenis, is de begrafenisonderneemster in het ziekenhuis langsgeweest om alles nog een keer door te praten.
Omdat ik nog niet sterk genoeg was om te lopen en de verpleging geen enkel risico wilde nemen, hadden ze een rolstoel geregeld. Vanuit het ziekenhuis zijn we met een taxibusje naar de begraafplaats in onze woonplaats gereden.
In de aula waar Riley stond opgebaard hebben Peter en ik samen nog afscheid kunnen nemen van ons mooie knulletje. Na een seintje van ons mochten de anderen binnenkomen.
Temidden van naaste familie en beste vrienden hebben we Riley op een speciaal babyveldje begraven.
Op zijn kistje stond een pluche Winnie the Pooh, deze is ook mee begraven.
We vonden dat Riley niet alleen mocht zijn en wie kan er beter op hem passen dan onze favoriete beer?

Op 20 juni hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Ze hebben bij Riley niets kunnen vinden. Hij was zo gezond als een vis.
Aan de ene kant heel goed nieuws maar aan de andere kant kei- en keihard. Waarom?

Het antwoord op die vraag hebben we pas in februari 2001 gekregen. Ik heb die nacht een hevige bloeding gehad in mijn lichaam, hierdoor kon er op een bepaald moment onvoldoende zuurstof naar de placenta en is Riley overleden. Tijdens mijn zwangerschap heb ik bloedverdunners moeten slikken vanwege een trombose-verleden. Na de vele bloedonderzoeken en stollingstesten is gebleken dat ik de ziekte van Von Willebrand heb. Dit is een stollingsziekte. Bepaalde eiwitten in je bloed zorgen voor de stolling, ik heb hier een tekort van. Deze ziekte in combinatie met de bloedverdunners hebben de bewuste bloeding veroorzaakt. De bloeding die fataal is geweest voor Riley, de bloeding die een immens groot litteken heeft achter gelaten voor Peter en mij.

De geboorte en tegelijkertijd het verlies van Riley is nu iets meer dan een jaar geleden. Een jaar vol pijn en verdriet. Een jaar waarin wij ouders zijn geworden van ons eerste zoontje.
Trotse ouders van Riley

onze prachtige ster aan de hemel.

Op zijn grafsteentje staat het gezicht van Winnie the Pooh gegraveerd kijkend naar een ster,
met daaronder de tekst:

Omdat er liefde is
bestaat er geen voorbij
in alle eeuwigheid ben jij

ons mooie knulletje

Riley, een Ierse naam, welke letterlijk betekend: (nakomeling van) een dapper persoon. Voor ons stond tijdens de zwangerschap al vast dat ons kindje een Ierse naam zou krijgen. Ierland heeft altijd een speciale betekenis gehad. De gedachte aan Ierland gaf ons een goed gevoel ook al waren we er nog nooit geweest. De Ierse band U2 heeft hier wel een grote invloed op, vanaf het begin is dit al ‘onze band&r squo;. Hun muziek raakt ons, geeft ons weer goede moed, en dat doet het nog steeds.

Javan is een Hebreeuwse naam en betekent ‘Griekenland’. Dit vonden wij heel toepasselijk omdat ons mooie mannetje in de zomer van 1999 verwekt is in Griekenland.

In 2002 hebben we de stap genomen en zijn met de auto naar Ierland gegaan. We hebben daar twee weken rondgereden, het waren twee fantastische weken. Ons mannetje voelde daar zo dichtbij, het voelde zo goed om daar te zijn. Voor ons is Ierland nu meer dan een land, het is Riley z\'n land, ons land. We gaan er op zeker nog vaker naar toe en weten nu al dat Riley zijn ster daar weer volop zal stralen.

Het plekje van Riley heeft nu ook een Iers tintje, een schaapje met het Ierse blad en een glazen globe met daarin het Ierse blad sieren nu zijn steentje. We weten zeker dat ons mannetje vanaf zijn wolkje geniet van zijn prachtige plekje. Sinds februari 2003 is zijn plekje, op ons verzoek, dusdanig opnieuw ingericht dat het nu echt een vredige en rustgevende plek is om naar toe te gaan.

Riley z'n plekje op het babyveldje in Hoek van Holland