MadeliefjeMadeliefjeMadeliefje

Rob Tijhuis

* 22 november 2000 - 9 juli 2001 †

Yolande de Voer

Voor mijn lieve robbedoes

Mei 2000

Ik voelde me al een poosje niet lekker, een griep die niet door wil zetten of is er wat anders aan de hand. Na een achteloze opmerking van mijn (ex)man, ga ik aan het denken en besluit in een opwelling een zwangerschapstest te kopen. Terwijl de wachttijd verloopt, ligt er een boek over de stick. Ik wil immers helemaal niet zwanger zijn, het gaat helemaal niet goed met mijn huwelijk. Als ik kijk, is er geen ontkomen aan: Ik ben zwanger en dat terwijl ik de pil gebruik en mijn vorige twee zwangerschappen via IUI tot stand zijn gekomen. Volledig overstuur bel ik mijn ouders en laat daar een bom ontploffen. Mijn vader is er direct van overtuigd, dat gaat niet goed. Na een afspraak bij de huisarts wordt er een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog. Ik weet immers niet hoelang ik zwanger ben.

Juni 2000

We hebben gasten in huis van het folklore festival dat hier gehouden wordt als ik voor de echo moet. Ik neem mijn beide zonen mee. Bij de gynaecoloog krijg ik de schrik van mijn leven als hij zegt, gefeliciteerd mevrouw het zijn er twee. Ik weet nu nog steeds niet hoe ik weer thuis gekomen ben met de auto. Na een tijdje ben ik over de schrik heen en begin mijn zwangerschap te accepteren. Ondanks alle problemen in mijn huwelijk zijn ze welkom bij mij. De zwangerschap is een zware opgave, ik krijg bekkeninstabiliteit. De zorg voor de beide jongens komt op mij neer en de agressie van mijn (ex)man wordt alleen maar erger.

November 2000

Ik heb van mijn gynaecologe een ring om mijn baarmoedermond gekregen als extra steun. Ik kan hier niet aan wennen en deze ring prikkelt mijn baarmoeder zo dat de weeën beginnen. En zo worden op 22 november na een moeilijke zwangerschap en een zware bevalling Max en Rob geboren; de eerste via de normale weg en de tweede via een spoedkeizersnede, omdat hij dwars lag en niet gedraaid kon worden.

Voor kindjes die acht weken te vroeg zijn geboren, zitten ze erg goed met hun gewicht, allebei zo'n 1900 gram. Rob wordt naar het Academisch Ziekenhuis in Groningen gebracht. Er is in Zwolle geen plaats meer en hij is het ziekst van de twee. Na verschillende keren opgeroepen te zijn, begint Rob langzaam aan op te knappen en is hij op 22 december zover dat hij naar Zwolle vervoerd kan worden. Op de dag dat ze een maand oud zijn zijn Max en Rob weer samen. Max was twee dagen daarvoor al thuis gekomen. Op 26 januari is het zover dat ook Rob naar huis mag. Hij heeft dan nog wel wat zuurstof nodig maar dat kunnen we thuis ook verzorgen.

De agressie van mijn (ex)man wordt alleen maar erger en treft ook Max en Rob, vooral Rob moet het ontgelden omdat hij af en toe zachtjes ligt te huilen. Dan was het even een flinke tik op de luier en dan heeft hij echt verdriet en is het zo over. Dit alles heeft mij in maart 2001 doen besluiten een punt achter mijn huwelijk te zetten en alleen verder te gaan met mijn vier jongens. Langzaam aan komen we weer in rustiger vaarwater en krabbelen we weer op.

Juli 2001

Op zaterdag 7 juli ga ik met Rob naar de weekendarts want hij heeft last van zijn oortjes. De diagnose luidt dan ook middenoorontsteking, hij krijgt paracetamol tegen de koorts en een antibioticadrankje. 's Zondags zie ik dat de medicijnen beginnen te werken en dat Rob opknapt, 's nachts geef ik eerst hem de laatste voeding, doe hem nog een schoon rompertje aan en leg hem lekker fris weer in zijn bedje. Daarna is Max aan de beurt. Als ook hij weer lekker fris in zijn bedje ligt, geef ik ze allebei nog een kus en wens ze welterusten en tot morgen.

Op maandagochtend loop ik naar beneden om de flessen op te halen en wil Rob als eerste uit zijn bedje halen voor zijn eerste voeding. Zodra ik hem zie, weet ik dat hij er niet meer is. Ik bel 112, mijn ouders en mijn vriendin en achterbuurvrouw om de andere jongens op te halen. De ambulancebroeders staan machteloos. Ze kunnen niets meer voor Rob doen. Hij is waarschijnlijk een uur nadat ik voor het laatst bij ze was al overleden.

Mijn ex-man die 's morgens direct word gebeld, komt pas om vier uur opdagen en laat mij alles alleen regelen voor de begrafenis. Ik vind dit eigenlijk niet zo erg. Hij heeft zich nooit veel met de kinderen bemoeid, maar de verwijten achteraf zijn dan weer niet leuk.

Rob is even naar het ziekenhuis gebracht voor obductie en 's middags weer thuisgekomen. Hij heeft in zijn eigen bedje opgebaard gelegen, zodat iedereen afscheid kon nemen en ik nog zo lang mogelijk bij hem kon zijn. Op donderdag was de begrafenis. Na een korte ceremonie thuis, hebben we hem begraven op een mooi plekje in de zon.

Na zes weken kwam de uitslag: Rob* was overleden door een agressief longonstekingsvirus. Hij heeft dit niet op kunnen vangen, omdat zijn longblaasjes beschadigd waren door de hoogfrequente beademing die hij had gehad.

Gedicht voor Rob* van Opa

Nog niet eens geboren
Hebben doktoren al voor je leven moeten vechten
Nog maar amper geboren
Heb je zelf al voor je leven moeten vechten
Nog maar zo kort geleden
Heb je die strijd gewonnen
Waarom moest je na zolang bij ons
Toch nog de strijd verliezen
Het is zo oneerlijk, zo gemeen
Hoe kan iemand jou dit aandoen
Jou, mijn kleine vechtersbaasje
Bestaat er dan geen GODS liefde meer,
Die liefde die boven alles verheven zou moeten zijn
Opa vindt, dat Die liefde jou heeft laten vallen
En als een dief in de nacht jou bij mij heeft weggehaald
Maar laat een ding duidelijk zijn
Mijn lieve Robbedoes
Het enige wat Hij heeft weggehaald
Is alleen maar je lichaampje
Maar je liefde en vechtersmentaliteit
Jouw lachen, jouw keuvelen, jouw knuffels zullen voor altijd bij opa zijn
Dat kan Hij mij nooit en te nimmer afnemen
Rust maar zacht mijn lieve kleine schat
Opa zal in gedachten altijd bij jou zijn en jij bij opa
Maar eens komt opa bij jou en zullen we weer samen zijn

Tot ziens mijn grote Robbedoes

Sinds 28 oktober 2004 zijn opa en Rob weer samen.