Romée Goetheer

* 1 november 2001 - 13 maart 2002 †

Marco en Petra

Voor onze hartendief

Onze wijsneus twee maanden 'oud'

Op 1 november 2001 is onze prachtige dochter Romée geboren. De mooiste dag van ons leven en zo bijzonder!
Romée deed het geweldig: ze groeide goed, at goed, ontwikkelde zich goed, kortom ze ging als een raket! Overdag was ze er graag bij (niet moe te krijgen) en 's nachts sliep ze als een roos. Er was geen enkele aanleiding om ons zorgen over haar te maken.
We hadden een prima oppas gevonden, een vriendin van ons die kraamverzorgster is, twee kindjes heeft en bij ons in de straat woont. Het kon niet beter en we lieten Romée, toen Petra weer ging werken, met een gerust hart achter en Romée had het daar reuze naar d'r zin!

Woensdag 13 maart 2002, een dag die begon zoals iedere dinsdag en woensdag als Petra ging werken, maar eindigde als een dag die we nooit zullen vergeten!!
Romée 's morgens uit bed gehaald, in bad gedaan, mooi aangekleed, haren gekamd, een lekkere fles gedronken en nog even gekroeld met papa en mama. Daarna de spullen gepakt en Romée naar de oppas gebracht.
Tussen de middag heeft Petra nog gebeld om te vragen hoe het ging (iets wat ze anders eigenlijk nooit deed, maar omdat de kinderen de vorige dag niet zo in d'r hum waren, dacht ze: 'even bellen'). Romée maakte het goed, evenals de kinderen van de oppas. Het kon niet beter! Petra heeft nog even tegen Romée gekletst en de oppas zei dat ze haar stem herkende door de telefoon. De laatste woorden die Petra tegen Romée zei waren: 'tot straks meisje, dan komen papa en mama je weer halen'.

Het was 16.41 uur toen de oppas mij belde en ik was net onderweg was om Petra van d'r werk op te halen. Ik had eerst niet door dat het de oppas was, totdat ik de woorden 'Romée', 'ambulance', 'ze ademt niet meer' en 'reanimeren' hoorde. Ik heb direct Petra gebeld met de woorden: 'Peet je moet gelijk naar beneden komen, want de oppas heeft gebeld en zei dat het niet goed gaat met Romée'. Op dat moment wist Petra al dat het echt fout was, omdat ze wist dat de oppas niet zomaar zou bellen!!
Ik liep Petra al tegemoet, vertelde wat er gaande was en we liepen ondertussen snel naar de auto om naar huis te gaan. Onderweg heeft Petra nog naar de oppas gebeld om te vragen of we naar haar moesten komen of naar het ziekenhuis, maar ze zei: 'Kom maar naar hier Peet, het gaat echt niet goed'. 'Rustig blijven' was het enige dat we dachten en Petra zei meerdere malen tegen mij rustig te rijden.
Samen riepen we constant 'Kom op Romée je kan het'!

Toen we eindelijk bij de oppas aankwamen, stonden er twee ambulances en een GGD-auto voor de deur. We zijn als een gek naar binnen gerend, maar Romée was niet te zien, zoveel mannen rond de tafel waar onze kleine meid op lag!
De oppas zei: 'Ik heb alles gedaan wat ik kon, maar....', waarop wij zeiden: 'Jij kan er niets aan doen'.
En daar lag ze op de tafel onze kleine meid, ze werd gereanimeerd, vreselijk. Petra vroeg of ze haar handje vast mocht houden en toen ze haar andere handje zag wist ze dat het voorbij was! Ze zei: 'Moet je die nageltjes zien, helemaal blauw'.
Een huisarts die aan het helpen was keek haar aan en zei niets, maar die blik was voor haar voldoende. Toen ik vroeg of Romée het ging halen, keek iedereen me aan maar zei niets. Ik had alleen oog voor de monitoren die geen enkel teken van leven gaven.
Opeens kwamen er twee mannen binnen in rode overalls, een traumateam bleek. Als zij beginnen is er nog hoop werd er gezegd, maar ook dat mocht niet helpen. Wat er allemaal door je heen flitst als zo'n trauma-arts zegt: 'we moeten stoppen' is niet te beschrijven.

Petra en ik zochten elkaar gelijk op en zeiden: 'DIT KUNNEN WE'. We voelen dat we het aankunnen maar het is o zo zwaar. Ook voor de oppas en haar vriend (hij kwam binnen toen ze aan het reanimeren waren) is het ontzettend zwaar.
De oppas heeft Romée gevonden in haar bedje. Om 16.15 uur had haar vriend nog gekeken en lag Romée nog lekker te slapen op haar rug, een kwartier later gaat de oppas Romée uit bed halen en vindt haar op d'r buik!
De oppas heeft adequaat gehandeld, gelijk naar beneden gerend, kleertjes los, reanimeren, mond-op-mond-beademing, merkte dat dit niet aankwam en heeft 112 gebeld met de mededeling 'Stuur alles, ik ben een dode baby aan het reanimeren, snel, ik weet waar ik over praat, stuur alles'!
Dat hebben ze ook gedaan, twee ambulances, GGD-auto en een traumahelikopter. Helaas heeft het allemaal niet mogen baten.

Uit onderzoek is gebleken dat Romée is overleden aan een hartafwijking. Het klinkt misschien vreemd, maar we waren opgelucht dat Romée echt iets had waaraan ze is overleden, omdat we hier voor ons gevoel iets mee kunnen!

Romée, wij hebben je voor altijd lief,
jij bent onze hartendief

Liefs papa en mama

Onze lachebek in haar wippertje

Romée heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes