Pepijn Stan Albertus
* 8 september 2000 - 8 september 2000 †
Mark en Leontine Albertus
Onze stoere zoon
22 november 1999. De dag dat ik (voorlopig) voor het laatst ongesteld ben.
Op 24 december maar eens een test doen. Ik slik sinds een klein poosje medicijnen die de menstruatiecyclus kunnen verstoren dus zwanger zou ik vast niet zijn, toch? ! Maar de test was positief. Heel goed de bijsluiter gelezen die zegt dat positief ook echt positief is maar negatief hoeft niet altijd negatief te zijn. Toch nog maar even een extra testje halen want misschien liegt deze wel positief... Weer zegt de test: ja u bent zwanger en nu geloven we het maar. Blij maar het nog niet beseffend gaan we naar V&D om het in "la Place" te vieren. Kerst vieren we bij (schoon)zus en zwager. Samen bewaren we een geheimpje. We vertellen het de wederzijdse ouders begin januari. We kopen 2 zuigflessen, pakken deze in en vertellen het dus zo. Allemaal dolenthousiast. Mijn schoonzusje heeft ons op sinterklaasavond al verteld dat ze (ook) zwanger is. Voor mijn schoonouders dus dubbel feest. De jongste zoon en dochter worden allebei voor het eerst resp. vader en moeder. Zij is uitgeteld op 6 juli en ik op 28 augustus 2000. In februari 2000 besluiten we om nog even met z'n tweeën het vliegtuig te pakken en naar een ver oord te gaan want met kinderen zit dat er vast niet in. Op 29 februari 2000 gaan we voor het eerst naar de verloskundige en krijgen we een pretecho. Ik geloof nog steeds niet dat ik zwanger ben omdat ik geen klachtjes heb en ik voel of zie niks. Als ik vraag of het kindje echt wel leeft zegt ze spontaan: "Je ziet hem toch zwemmen, nee dat kindje van jullie is springlevend". Toch blijf ik een naar gevoel houden al ben ik wel even gerustgesteld. We gaan altijd samen naar de verloskundige behalve 1 keer, dan gaat mijn moeder mee. Op het laatst wordt het saai want elke keer is het hetzelfde liedje. Alles gaat goed, kindje groeit, ik groei (naar mijn zin te hard) en bij ca. 36 weken ligt onze kanjer al met zijn hoofdje naar beneden (volgens 2 van de 3 verloskundigen die de praktijk telt). Achteraf blijkt dat deze 2 verloskundigen het mis hadden. Ik verbaas me dat het zo goed gaat want een keer moet er toch iets tegen zitten???
Als ik 39 weken zwanger ben voelt de verloskundige (nr. 3) en denkt dat het kindje zich in een stuit bevindt. Ze maakt nog een echo en ja hoor, een stuitligging. Ik denk dat dit mijn tegenvaller wordt, niet wetend wat nog allemaal gaat komen. Met mijn schoonzus bespreek ik een keer mijn en haar onzekerheden. Ik zeg dat ik mij nog niet teveel wil hechten aan dit kindje omdat ik niet vreemd zou opkijken als ons kindje niet mag blijven. Mijn collega heeft een doodgeboren zoontje gekregen dus waarom wij niet? De collega van Mark heeft een te vroeggeboren kindje gehad dat het uiteindelijk niet heeft gered, dus waarom wij niet? Mijn moeders eerste kind (mijn zus) is geestelijk gehandicapt, dus waarom die van ons niet??
Vervolgens beginnen de ziekenhuisbezoekjes. De gynaecoloog maakte een afspraak om te proberen de baby te keren. Ik kan je melden dat dat beslist geen pretje is. De baby verschuift iets maar meer niet. Het wordt dus een stuitbevalling in het ziekenhuis. 2 dingen die ik niet wilde maar je hebt weinig in te brengen. Om te kijken of dat überhaupt wel kan moet mijn bekken opgemeten worden. Gelukkig zou het hoofdje van ons kindje door mijn bekken moeten kunnen. Gelukkig geen keizersnee wat mijn volgende angst zou zijn. Bij 41 weken en 2 dagen probeert een andere gynaecologe nogmaals ons kindje te keren. Ze zegt dat hij/zij maar een klein duwtje nodig heeft maar ik had me al ingesteld op een stuitbevalling dus van mij hoefde dit niet. Ze stript me vervolgens in de hoop dat de vliezen breken. Ik blijk al 2 centimeter ontsluiting te hebben. Geweldig, 2 centimeter zonder pijn…. 2 dagen later breken 's nachts de vliezen spontaan. We gaan naar het ziekenhuis waar ze van alles controleren en we weer naar huis kunnen omdat de weeën niet doorzetten. De volgende middag moeten we om 16.00 uur terugkomen of eerder als het eerder begint. Mark mocht tot 's avonds 22.00 uur blijven. Het zet nog niet door en de medici vertellen ons dat indien het vrijdagochtend (8 september 2000) nog niet is geboren, ze het gaan halen. Mark vertrekt om 22.30 uur omdat het dan echt tijd is. Om 23.00 uur begint het in 1 keer wel. Tegen middernacht Mark gebeld dat'ie moet komen omdat het gaat gebeuren. Binnen 10 minuten staat hij naast mijn bed.
Tijdens de weeën wordt constant de hartslag van de baby in de gaten gehouden d.m.v. een CTG. Omdat ons kindje zich prima redt, vind ik dat na een tijdje onzin. Ik wil me ook even vrijelijk bewegen maar dat mag dus niet. Omdat het een stuitbevalling is en de vliezen al zijn gebroken mogen ze ook geen inwendig onderzoek doen om te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Op een gegeven moment hou ik het niet meer en doe net of ik persdrang heb. De arts-assistent toucheert en voelt dat ik ca. 8 cm ontsluiting heb. Dan denk ik stoer dat de laatste 2 cm. er ook wel bij kunnen. Ik mag vast op het verlosbed gaan liggen en als het zover is wordt de gynaecoloog gebeld en is het wachten op hem. Dat duurt in mijn beleving uren. Als hij er is, mag ik persen. Ze vinden dat ik het goed doe. Ik zeur weinig en gillen doe ik ook niet. Persen is kennelijk een gave van me want ook dat gaat goed. Ik ben wel vreselijk uitgeput omdat dit de 2e gebroken nacht is en ik honger heb. Na een uur persen wordt met veel geweld het hoofdje eruit geslagen. Maar daar is hij dan eindelijk: onze zoon Pepijn. Ze leggen hem op mijn buik en ik schrik want ik heb altijd gezegd dat ze eerst mijn kindje moeten wassen voor ik het vast wil houden. Maar nu heb ik eigenlijk geen keus want voor ik dat kan denken is Pepijn al weggehaald en in een soort bakje gelegd. Eigenlijk wisten we toen al wat ik eigenlijk diep in mijn hart altijd al heb geweten.
De kinderarts komt erbij en de gynaecoloog loopt intussen naar ons om te zeggen dat het er niet best uit ziet. Zijn vingertjes en teentjes zijn allemaal verkleefd. Er flitst op zo'n moment van alles door je heen: "Hij gaat dood","Oké hij is gehandicapt, het is niet anders", "Misschien valt het mee", "Nee, hij is dood". Een kwartier na zijn geboorte geeft iedereen het reanimeren op en is het definitief. We hebben een zoon maar hij is dood.
Net gewassen en aangekleed nog in het ziekenhuiswiegje
En dan komt het ergste. De familie bellen...
Zoiets kan je niet "makkelijk" vertellen. Er is geen sprake van wachten op het juiste moment. Daarbij kwam ook nog dat de familie en alle voetballende vrienden wisten dat ik in het ziekenhuis lag. Dus wanneer er ook gebeld zou worden... wij zouden het zijn. Eigenlijk wilde ik gewoon trots vertellen dat we een zoon hadden en iets later dat hij dood was maar ik was bang dat mijn moeder zo enthousiast zou reageren dat ik er niet meer tussen kon komen. Dat ze van schrik en blijdschap meteen op zou hangen dus het enige wat ik uit kon brengen was: "We hadden een zoon...". En gelukkig begreep mijn moeder meteen wat ik bedoelde. Toen heeft Mark zijn moeder gebeld maar ik heb dat gesprek niet helemaal meegekregen. Toen we gegeten hadden (stomgenoeg had ik wel gewoon trek) en ik gewassen was zijn we naar een kamertje gebracht waar ze heel netjes de deur dichthielden met een briefje dat we niet gestoord mochten worden. Ondertussen heeft de verpleegkundige voetafdrukjes gemaakt en plukjes haar afgeknipt en hem gewassen en aangekleed. Toen zijn er nog een aantal foto's gemaakt.
Ondertussen is de kinderarts druk beziggeweest met uitzoeken waar de verklevingen aan vingertjes en teentjes en zijn vervormde schedel "vandaan" kwamen. Die kenmerken horen bij het Apert-syndroom. Een zeldzame afwijking die bij 1 op de ca. 180.000 babies voorkomt maar wel mee te leven is. Waarschijnlijk zou hij nu, bijna 11 maanden later, al vele malen zijn geopereerd. Door zijn vervormde schedel kon hij ook niet ingedaald zijn omdat dat niet mijn bekken paste. Dat was de reden dat het een stuitbevalling werd. De uiteindelijke doodsoorzaak is het zo goed als ontbreken van een middenrif (hernia diafragmatica) waardoor zijn ingewanden allemaal bovenin zijn lijfje zijn geraakt en zijn longetjes geen kans hadden om te groeien. 2 afwijkingen die niet direct met elkaar te maken hebben (Pepijn is het 3e geval die in de medische literatuur over de wereld beschreven is met die combinatie). Je verandert niets aan de situatie maar dit maakt voor ons Pepijn nog specialer dan hij al was.....
We hebben gewoon dubbele pech gehad zoals ze dat zo noemen. De DNA-onderzoeken zijn wel positief. Het is niet erfelijk. Wel is er een iets verhoogde kans op herhaling maar die is te verwaarlozen. Pepijn is dezelfde dag nog naar het uitvaartcentrum gebracht waar we nog een aantal keren geweest zijn en de meeste foto's hebben gemaakt.
Dinsdag 12 september hebben we hem begraven. Hierbij waren de ouders, grootouders en broers en zussen aanwezig. Mark heeft het kistje zelf gedragen en ook is Pepijntje op onze achterbank naar zijn eerste en laatste rustplaats gebracht. Onze (schoon)zus heeft ons zelfgemaakte gedichtje voorgelezen en ook had men witte rozen meegenomen die iedereen op zijn kistje heeft gelegd. Na de begrafenis is iedereen meegegaan naar ons huis waar de kraamhulp soep en broodjes had klaargemaakt. We hebben er een goed gevoel aan overgehouden.
Voor het laatst met zijn drietjes...
In zijn kistje met een knuffeltje van zijn tante
Inmiddels heb ik een 2e zwangerschap achter de rug. Die is met 8 weken afgebroken omdat dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Weer zomaar pech want er bleek met mijn eileiders niets mis te zijn...
Inmiddels is op 26 februari 2004 een zusje voor Pepijn geboren, ze is naar hem vernoemd en heet Karlijn Pien (roepnaam Karlijn). Zij bezorgt ons heel veel gelukkige momenten maar altijd met de vraag hoe het zou zijn als Pepijn hier nog bij ons was....... Wij leven met de gedachte dat Pepijn het nu heel goed heeft omdat hij in de hemel is. Dat is voor ons een enorme troost. Nu gaan we nog wekelijks naar het grafje van Pepijn, gewoon even kijken hoe het er bij ligt. Antwoorden vinden doe je er niet maar het is gewoon prettig om er te zijn.....
Eindelijk is het grafje zoals wij het het mooist vinden...
Pepijn heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
