Remigio

* 6 mei 1997 - 22 februari 2000 †

Marcel en Daisy

Onze Kleine Dreutel REMIGIO*

Net een weekje hier op de kiek

Wij vertellen wat ons is overkomen

en jou is aangedaan, op de dagen

21 en 22 FEBRUARI 2000

Zondag zouden papa, mama en Santino met jou gaan zwemmen, maar doordat Santino ziek was, is hij bij Opa & Oma Griekenland thuis gebleven en ben jij met papa en mama op de fiets meegegaan naar Opa & Oma Buizer. Het was een frisse dag, maar wel zonnig en jij had een hele gewone bui, niets aan de hand. Toen we aankwamen was Kevin er ook wat je prachtig vond, want hij was op de brommer en dat vind jij natuurlijk onwijs gaaf. Je hebt lekker lopen donderen met Kevin en wij zaten te kaarten. Je hebt ook nog meegedaan, goed gegeten en gedronken. Je was op een gegeven moment wel wat stilletjes, maar dat had je wel vaker en je was nog niet helemaal opgeknapt van de KNO op 24 januari 2000, dus hebben we verder ook nergens bij nagedacht. Toen wij thuis kwamen was je broer Santino weer wat opgeknapt. Ik hoorde van Opa & Oma Griekenland dat hij wel de hele dag goed ziek was geweest, met koorts en diarree, maar het werd minder. Daarentegen begon jij wat verhoging te krijgen, rond 7 uur, maar dit was ook niet vreemd voor ons dus je ging op een gewone manier naar bed. Je gaf mama een dikke zoen en zei Opa & Oma, Tino met een ingeklapt handje en een BIG SMILE welterusten en papa bracht jou naar bedje toe.

1 jaartje

Om kwart voor negen begon de ELLENDE. Je spuugde je hele bedje onder en na het spugen kwam er diarree en hele hoge koorts (41,7 °). Wij hebben zetpillen, ORS, matige scheutjes drinken, alle middelen geprobeerd, maar niets hielp. Rond half een -midden in de nacht- zijn we de arts gaan bellen. Dit was niet meer normaal en mama gaf al duidelijk aan wat er aan de hand was. Nadat we al twee keer hadden gebeld werd het nog erger.

Je zei: "Papa, ik moet plasje doen", dus hebben we je op de wc gezet en je kwam er weer vanaf. Wederom zei jij: "Papa, ik moet poepie doen" en je luier zat helemaal onder. Toen papa je weer op de wc had gezet, ging het fout: je liet jezelf van de w.c. afglijden en alles zat onder de diarree tot op de grond toe waar je jezelf gewoon in liet zakken. Je was finaal uitgeput. Papa gaf je aan mama om je even te wassen in de badkamer. Hier ging het dus echt HEEL ERG FOUT. Je stond op de badmat en was nog bij totdat je zei: "Mama ik ben zo moe, wil slapie doen" en je liet jezelf zo door je knieën zakken en raakte buiten bewustzijn. Op dit moment was de PANIEK daar. Mama gilde jouw naam. REMIGIO blijf wakker! Ik wist: dit wordt fataal.

Papa gaf jou aan Oma Griekenland met alleen je pyamajasje aan je nog besmeurde billetjes. Je had je hoofdje op Oma's schouder en je was een kolenkacheltje. Inmiddels had mama de arts aan de lijn die rond half 2 bij ons binnen kwam. Je lag bij papa op de bank, totaal futloos. Het duurde een tijd voordat ze inzag dat het met SPOED nodig was om naar het Reinier Ziekenhuis te gaan, want zij dacht aan een hevig buikgriepje en we moesten je maar cola aangelengd met water geven. Ze liet ook ons de keus of we naar het Ziekenhuis wilden gaan en ze nam ook de moeite niet om ons even mee te nemen met haar auto. Dus we hebben jou in je grijze trui en joggingbroek, sokjes, je leren berenjack en zwarte muts en blauwe handschoentjes gekleed en dik onder de voetenzak in de buggy gestopt, met een buitentemperatuur van onder de 0 graden en jij met 41,7° koorts. Zo zijn jij, papa en mama lopend naar het Reinier toe gegaan. Dit was jouw laatste wandeling buiten, wat we toen nog niet wisten.

Rond half 4 kwamen we daar aan en konden direct door naar de afd. 5 NOORD waar we meteen werden meegenomen naar de onderzoekkamer. Jij moest uit je kleertjes en zei: "niette trui uit, mijne slapen". Even was je weer bij je positieven. Tijdens het bloedprikken kwam er uit je ene handje geen druppeltje bloed meer en uit je andere handje daar kwam alleen maar wat stroperig bloed. Hierna ging het heel snel. Papa heeft je toen nog mogen dragen naar de speciale verzorgingskamer waar je aan zuurstof en hartmonitor werd gelegd en diverse infusen.

Alles ging aan ons voorbij. Papa en mama hadden geen idee wat er ons te wachten stond. Zelfs toen we hoorden dat je bloedvergiftiging had, hadden we geen benul.

Dokter Lelie kwam erbij en er moest een ruggeprik genomen worden. Papa is toen even naar beneden gegaan, hij kon dit niet opbrengen. Tijdens de prik kwamen er vlekken naar boven: dit was overduidelijk. Er werd onmiddelllijk besloten dat jij naar het SOPHIA Kinderziekenhuis toe moest. Er was toen al bekend dat je meningokokken met bloedvergiftiging ineen had.

Papa moest naar huis om ook je broer op te halen om zeker te weten dat Santino dit niet ook had. Toen papa thuis kwam, was hij helemaal de weg kwijt. Hij pakte Santino op en kon alleen maar tegen Opa en Oma Griekenland zeggen dat het heel slecht ging met REMIGIO en dat ik onderweg was naar Rotterdam. Jij werd op de brancard gelegd met alle toeters en bellen. Je was totaal uitgeput en soms -heel even- sloeg je je ogen open. Het leek alsof je je ertegen probeerde te verzetten en heel hard aan het KNOKKEN was. We holden praktisch door de hallen om in de ambulance te stappen. Mama vond dit VERSCHRIKKELIJK. We reden met een forse snelheid en luidloeiende sirene. Iedereen zie je uitwijken en als er een was die niet gauw genoeg opzij ging, dan ging de claxon ook nog even af. De mobilofoon stond steeds aan en de onderdruk van jouw bloeddruk daalde naar de 30. Deze rit was werkelijk een race tegen de klok.

Mama was toen dubbelop de weg kwijt, wist niet of het goed was met jouw broer en waar was papa? Was er niets met papa gebeurd? Dit zal ook voor papa gelden, want hoe was het met jou, ventje? Papa wist ook van niets. Deze tijd lijkt wel een eeuwigheid te worden.
Om 7 uur kwamen we wederom scheurend door de hallen van het SOPHIA aan waar alles en iedereen al paraat stond. Jij werd van de brancard overgelegd op het bedje met alle toeters en bellen, maar alsof dit niet genoeg was, werd je aan de beademing gelegd. Ademen kon je zelf al niet meer en je kreeg nog meer pompen en infusen en monitoren.

Mama werd van de zaal gehaald en naar de ouderkamer gebracht; het was even beter om hier niet bij te zijn. Papa was inmiddels onderweg. Het duurde voor mama's gevoel heel erg lang.
Mama mocht de zaal weer op waar ik heel erg SCHROK. Je was zo anders geworden: onder de bloeduitstortingen en heel erg opgezwollen over je hele lichaampje door het vocht en de medicijnen. Mama herkende jou eigenlijk alleen maar als je je oogjes even opendeed, voor zover dit nog kon. Ik voelde mij zo MACHTELOOS en EENZAAM en SCHULDIG. Ik kon niets DOEN dan alleen maar toekijken.

Gelukkig kwam papa samen met Laura en hoorde ik dat met je broer alles goed was, maar ook dat degenen die de laatste uren bij jou waren medicijnen kregen.
Papa had jou vanaf 7 uur niet meer gezien en wist ook nog niet hoe ERNSTIG het was. Toen papa met mama naar binnen liep, was dit heel HARD. Ook papa zag jou daar niet in en Laura wist al genoeg om te zeggen: ik ga niet naar hem toe. Zij is toen naar huis gegaan. Papa en mama zijn toen weer naar jou toe gegaan en toen papa zei: "Hallo kleine dreutel, papa is bij je. Hou vol, VENTJE" reageerde je zo heftig dat je bloeddruk gelijk veranderde. Dit gebeurde telkens als we je aanraakten of wat zeiden, zodat we heel voorzichtig moesten zijn om jou niet teveel te belasten. Dit was een zware eis die ons werd opgelegd, maar het was in belang van jou. Je KNOKTE zo HARD en het team ook.

Om 3 uur in de middag kregen we een gesprek. De woorden die hier zijn gezegd, vergeten we nooit meer. Dokter Corien Buize vond het nodig dat we de familie gingen bellen want jij zou de nacht niet meer halen.

Opa Griekenland was al bij ons omdat hij wat dingen moest brengen en halen. Toen opa Griekenland naar jou toe ging, huilde hij en jij zei: "Opa hier, kus" en hij gaf jou een stevige kus op je voorhoofdje. Zoveel tranen en onmacht. Papa en mama waren helemaal op, maar zij hielden vol voor jou. Dat was nog niets vergeleken met hoe jij volhield en er tegen VOCHT zoals wij onze REMIGIO kennen.
OPA & OMA Buizer, GE & IMKE, OMA & SANTINO, RON & MARJAN kwamen eraan. Iedereen is bij jou geweest en totaal verslagen kwamen ze er weer uit. Geen woorden waren er. Het was afwachten.
Het moment dat mama met IM en jouw broer SANTINO naar binnen ging, was heel moeilijk, vooral toen jouw broer jou een kus gaf en zei: "REMIGIO, ik hou van jou. Morgen gaan we een duplotoren maken en dan met papa omgooien."

Tijd voor ieder om weer naar huis te gaan en de stilte sloeg weer toe bij papa en mama. Van het rokershok naar jou en dan weer naar de slaapkamer waar wij verbleven, bellen, naar jou, weer roken en koffie; zo ging het steeds.
We mochten jou met een gedrenkt gaasje een druppeltje water geven en jouw mondje nat maken. Dan deed je je mondje open en je tongetje half naar buiten dat ook was aangetast en dan zag je gewoon dat je er van genoot. Dat zei je dan ook door met je hoofdje te knikken. Om half elf vroeg je naar papa, mama zat in jouw dagboekje te schrijven. Toen papa zei dat hij bij je was, tilde je je handje op en vroeg aan papa: "Papa, zitten?" Dit wilde papa zo graag, maar het kon niet, papa kwam huilend terug. Vanaf elf uur tot twaalf uur zijn papa en mama continu bij jou aan het bedje gebleven tot het moment dat Arieta ons zei dat we echt even op bed moesten gaan liggen. Ik wilde niet, wist dat het niet lang meer zou duren. Papa wist dit ook, alleen wou die het niet toegeven.
Je armpjes, voetjes, je pielemuisje waren al helemaal zwart en de pijn zat in je voetjes tot aan je gekrulde teentjes. Toch hebben papa en mama jou om twaalf uur welterusten gezegd en "tot morgenochtend, ventje, we HOUDEN VAN JE en ook je broer SANTINO en alle anderen."

Om TWEE UUR werden we gehaald door Arieta dat het tijd was om AFSCHEID van jou te nemen. Toen wij bij jou kwamen, sloeg je je oogjes nog wat open en zei met een schraal stemmetje: "Papa, Mama HOU...". Dit was het laatste wat je ons kon zeggen, papa en mama gaven jou ons ja-woord om AFSCHEID van ons te nemen voor altijd en in de eeuwigheid.
Om KWART OVER TWEE gaf jij jouw laatste ADEM aan ONS.

samen met papa           Lol met mama en broer

Hierna waren papa en mama helemaal van de wereld en waren we in alle staten. Zoveel PIJN om jou zo te moeten VERLATEN.
We moesten iedereen gaan bellen en stom genoeg belde mama Sieto als eerste. Hierna is papa gaan bellen naar Ge en IM die meteen naar ons toe zouden komen. Santino sliep bij hun en werd wakker. Kevin zei: Ge en IM gaan boodschappen doen. Kevin en Wesley waren totaal de weg kwijt.
Opa en Oma Griekenland waren in ons huis met zijn tweeën en oma hield haar oren dicht en opa kon alleen maar verslagen zeggen "O, nee toch" met een huil in zijn stem.
Opa en Oma Buizer hoorden het als eerste. Ze konden niets meer zeggen, alleen huilen.
Ron en Marjan waren eveneens totaal verslagen en stil zwijgend.
Mama heeft naar Pris gebeld en kreeg Robert aan de lijn. Ook hij kon alleen maar zeggen: "Nee toch, meisje, het is niet waar."
Alle anderen zijn verder via via ingelicht en tegen de ochtend wist ieder het al.

Toen Ge en Im bij ons en jou aankwamen, was dit een heel HARD GELAG: vroeg in de avond jou nog zien ademen en nu: stilletjes en zwijgend en koud lag je daar op je allerlaatste echte bedje. Papa, Mama, Ge en IM zijn toen naar huis gegaan om jouw spulletjes op te halen. Het binnenkomen en al jouw spullen te zien staan en opa en oma Griekenland te zien, zo MOEILIJK en ONWAAR. Terug met Ge en IM aan onze zijde naar het SOPHIA waar jij alleen en verlaten op een kamertje lag met je knuffels en de Mickey Mouse ballon die je van opa en oma Griekenland had gehad.
De tijd was daar om jou te wassen. Papa en mama hebben dit zelf gedaan en hebben daarna jou aangekleed in je nieuwe stoere trui die we vrijdag 11 februari 2000 met opa en oma Griekenland nog op de markt hadden gekocht, en je nieuwe spijkerbroek van papa en mama die jou eigenlijk te groot was maar die je nu wel aankon omdat je was gegroeid. Je hemdje en trui moesten we doorknippen en je sokjes heeft papa je aan gedaan wat net ging doordat je teentjes krom van de pijn stonden.
Eenmaal klaar heeft Mama je nog een tijd op haar schoot gehad en nog even met je gekroeld en papa zat naast ons en hield jouw handje vast en aaide jou over je bolletje ECHT ZO ONGELOOFWAARDIG. Toch als je op de foto's kijkt die in het ziekenhuis zijn genomen, dan zie je de WAARHEID.

Hierna werd het tijd om naar huis te gaan ZONDER JOU, want jij werd opgehaald door de Laatste EER om naar het UITVAARTCENTRUM te worden gebracht waar iedereen nog 3 dagen de tijd had om AFSCHEID van jou te nemen. Papa en Mama zijn iedere dag geweest en Kevin en Wesley, Ge en Im hebben alles op video gezet. Opa en Oma Buizer hebben een tijgertjesknuffel met hun foto's eraan met jou meegegeven. Opa en Oma en Stefanos hebben een poehbeer met foto's en jouw laatst gegeven truckauto meegegeven. Wesley heeft het kettinkje dat hij van zijn meisje had gehad om jouw halsje en op jouw hartje gelegd, HARTJE op HARTJE. Papa en Mama en Santino gaven je een poehbeer en tijgertje en vele foto's en andere knuffels en jouw Nibitchippies en een doosje smarties en papa heeft je jouw FLESJE nog in je handje gelegd. Kevin heeft je een HELE GROTE TEDDYBEER gegeven en GE en IM en Wesley ook een TEDDYBEER met tekst, deze staan bij ons thuis. Ook van Opa, Oma Stefanos een nagemaakte TOM en JERRY en van Opa en Oma Buizer een ZEBRA en BEERTJE ook deze staan thuis. Ron en Marjan kwamen met het mooiste, de ECHTE TOM en JERRY. Ook deze staat nog in huis. Ook heeft Santino zelf nog een auto en brommer speeltje op je borstje gelegd.
Toen wij de eerste avond bij jou in de aula kwamen zagen we jou voor het eerst in je nieuwe HUISJE liggen in jouw lievelingskleur blauw en omringd met knuffels. En de twee brandende blauwe kaarsen flonkerden als sterren. Vele dierbaren van jou zijn geweest en hebben je voor de laatste keer een kus gegeven en gedag gezegd.

VRIJDAG 25 FEBRUARI 2000 kwam je eindelijk nog voor een dag en een nacht naar huis wel te MENEN op de ZEER ONWERKELIJKE en MEEST PIJNLIJKSTE manier. Toen jij eenmaal weer in je eigen kamertje stond in je nieuwe huisje, was dit een hele vreemde gewaarwording. Zo STIL en ONBEWEEGELIJK, maar toch lag je er rustig en met een KLEINE GLIMLACH bij alsof je wist dat je thuis was bij papa en mama.
Santino heeft nog een tijd bij je gestaan en met je gepraat dat hij je heel erg mist en weer met jou wil spelen. Je broer is deze avond niet thuis blijven slapen, maar bij Kevin en Wesley, dat leek ons beter. Ook deze dag zijn er nog mensen geweest en alles lag bezaaid onder de meer dan 60 knuffels en vele kaarten. Deze dag scheen het ZONNETJE op jouw mooie toetje neer en draaiden we jouw muziek RILLEN met die BILLEN als DABA DEE BLEU aanstond.
's Avonds hebben papa en mama het gedicht aan jou voorgelezen. We hopen dat je dit hebt mogen horen en het mooi vond. Ook hebben we nog een tijd met je zitten praten dat dit zo onterecht is en ook op de manier HOE! En dat we jou zo INTENS MISSEN en ZOVEEL van JOU, ONZE REMIGIO HOUDEN. We hopen dat je ook dit van ons hebt gehoord.
Rond twaalf uur hebben papa en mama, opa, oma Griekenland jou welterusten gezegd. Dit alles is ook op video gezet door mede KEVIN, WESLEY en papa en mama zelf.
De volgende ochtend leek het even vanouds totdat we je kamertje opliepen om de gordijntjes open te doen, zodat je nog even mocht genieten van het uitzicht. Het was zo ANDERS.

26 FEBRUARI 2000 de tijd van jouw voorgoed vertrek naar jouw nieuwe wereldje kwam steeds dichterbij. Het werd tijd om jouw huisje af te sluiten. Jouw dakje is verzegeld met de handen van papa en mama en je broer SANTINO in het diep rood en een foto van jou erop.
Oma Griekenland heeft jou nog geknuffeld en toen jouw dakje afgesloten uit eerbetoon aan jou REMIGIO.

Jij werd uit huis gedragen op weg naar de witte auto's met blauw lint en de tros ballonnen met foto's van jou eraan door Ge, IM, KEVIN, WESLEY en de filmopname is gemaakt door KARELTJE v/d BOS. Tijd voor papa en mama om jou te volgen samen met Santino in de auto op weg naar IEPENHOF het KINDERHOFJE jouw NIEUWE WERELDJE.
Deze dag is aan papa en mama min of meer voorbij gegaan. Een hele hoop gebeurtenissen van deze dag weten wij niet, maar we kunnen die gelukkig op de band terug zien. Toch probeert mama op te schrijven wat ons wel is bij gebleven van deze dag.
Mama voelde zich in de auto niet goed worden, maar papa hield mij op de been door op mij in te praten. Papa was uiterlijk rustig en mama was apathisch. Je broer was een spring-in-'t-veld. Gelukkig maar, toch nog vreugde om je heen.

verjaardag   Op het strand

In de aula zaten papa en mama schuin tegenover jou en de zon scheen fel op jou neer. Er werd nog iets gezegd door de man van de uitvaart. Weet niet wat. Kreeg jouw Mickey Mouse-trein nog in mijn handen gedrukt. Liet deze uit mijn handen glippen. Het moment van jouw muziek staat mij helemaal gegrift in mijn hoofd. Ik heb dit ook goed gehoord, we openden met MY BOY uit papa's en mama's naam, daarna DABADEE BLEU (DE BLAUWE WERELD) en CARNAVAL DE PARRIE (jouw favoriet), en als afsluiter het nummer THIS IS THE MOMENT, waar je ook mee op de wereld bent gekomen. Jouw geboortelied en tevens afscheidslied.
Hier tussendoor zijn er nog gedichten voorgelezen, weet niet wie, hoe of op welk moment.
Mama en Papa stonden op om jou op te tillen om jou naar het kinderhofje toe te dragen. PAPA liep RECHTS VOOR, MAMA liep LINKS VOOR, OPA BUIZER liep LINKS ACHTER en OPA GRIEKENLAND liep RECHTS ACHTER. Nadat we de aula uitgelopen waren, hebben we naar mama's idee heel lang stil gestaan. Je werd heel erg zwaar. Zowel naast papa als mama liep iemand om niet onderuit te gaan tijdens het lopen. Mama weet alleen nog dat opa Buizer op mijn hielen liep en dat ik bijna viel omdat er iets van jouw huisje afviel.
Toen we voor jouw grafje stonden viel mama volledig weg, zag alleen dat GRUWELLIJKE ZWARTE GAT, afgedekt met een witte lap waar we jou op moesten zetten. Hier had mama de kracht niet meer voor. Moest met papa van kant wisselen. Toen liet ik je glippen. Gelukkig heeft iemand het goed kunnen maken door te helpen. Weet ook nog dat er BLAUWE STERREN zijn gestrooid door de kinderen die er waren.
Mama en Papa hadden je beloofd je zelf erin te plaatsen. Dit was toch een al te HOGE VERWACHTING. We konden dit niet. Opa Griekenland haalde nog een knuffel uit jouw nieuwe wereldje en volgens mij ben je door GE en RON erin gelegd en toen zijn er nog sterretjes gestrooid.
Hier tussen door zijn ook nog door je broertje Santino samen met Ge jouw ballonnen de lucht ingelaten met al jouw foto's. Deze bleven bijna in de boom steken. Gelukkig zijn ze toch omhoog gegaan. HEEL HOOG zei papa die net als mama weinig weet, omdat hij telkens op mama aan het letten was.
Weet nog heel goed het moment dat we zand over je heen mochten strooien. WOEST werd ik toen die man van de uitvaart mij de schep gaf. Dat ben jij niet! Mama pakte met alle twee de handen een grote kluit zand en zakte door haar knieën. Mama zal nu vertellen wat er op dat moment met haar gebeurde en wat zij het liefste wilde doen: met die kluit zand in mijn handen neer kijken op jou. Dit was niet waar, jij lag daar niet. Het was gewoon een NACHTMERRIE. Ik zou gewoon thuis komen en jij was daar en niet hier.
Zoveel ging er door mama heen. Hoe jij in mama's buik zat en toen al een bezig ventje was. De opname met 28 weken, toen spande het er ook al om. JOUW geboorte. De stilligging. De tijd niet krijgen om op adem te komen. Jou voor het eerst in mijn armen mogen houden en papa zo trots en je broer knettergek met zijn broertje REMIGIO. Jouw babytijd, je eerste lachje, huiltje bij het hielprikje. Jouw eerste woordjes, je eerste stapje, je EERSTE VERJAARDAG en de tijd naar je TWEEDE VERJAARDAG. Zo ondeugend, zo lief, zo stout, zo'n GROTE KNUFFELAAR, zo een ontzettende LEVENSGENIETER en gek op ZON, STRAND en WATER.
De laatste 10 maanden zo vaak ziek, waardoor papa en mama dachten dat je een gedragsprobleem had. Dit is dus niet waar: MEDISCH zat je niet GOED in JOUW HUIDJE en dit is het bewijs.

Toen mama eindelijk het zand op jou neer liet gaan, waren mijn gedachten: Mama heeft je het leven mogen schenken, maar veel te vroeg is dit weer van je afgenomen. Mama wilde bij je gaan liggen. Het is dat papa en oma Griekenland mij tegen hielden. Nog even alleen met papa bij je gestaan. Stilzwijgend en huilend om op jou nog even een laatste blik te werpen.
Toen naar de aula. Zoveel mensen, weet niet meer wie allemaal, de belangrijkste voor ons en jou die staan mij bij o.a: OPA en OMA GRIEKENLAND, OPA en OMA BUIZER, GE, IMKE, KEVIN, WESLEY en NATUURLIJK SANTINO en RON en MARJAN, MEREL en LAURA, OOM KOOS en TANTE RIET.

Toen weer terug naar huis, ZONDER ONZE REMIGIO. Zo ONWERKELIJK EN GEEN BESEF. Weer die NACHTMERRIE.

We missen jou, kleine Dreutel

voor een laatste keer thuis   jouw nieuwe wereldje

ZILVERZACHT

Remigio* op de Kiek met zijn Favo's

Papa, Mama en Santino

Onze Dank aan LE Kind Verloren
(stichting Lieve Engeltjes)
die deze Homepage maakte

Lieve Bezoekers
Dank voor jullie bezoekje
aan Onze Remigio*

---

Remigio heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes