René

* 16 november 1998 †

Douwe en Annemarie Werkman

Achter de tranen van verdriet,

schuilt de glimlach van de herinnering

Het verhaal van een moeder..........

Op zaterdag 14 november 1998 begon ik wat bruine afscheiding te verliezen. "Niets bijzonders", volgens de dienstdoende arts. Maar m'n moedergevoel zei iets anders. Opeens realiseerde ik me dat ik al een paar dagen geen leven meer had gevoeld. Op maandag 16 november, ik was 20 weken zwanger, moest ik voor controle naar de huisarts. En daar werden mijn angstige gevoelens bevestigd. Er was geen hartslag meer te horen. M'n wereld stortte in............ Gelukkig was Douwe er bij en we moesten gelijk naar het ziekenhuis om een echo te laten maken.

Op de echo was duidelijk te zien dat ons kindje overleden was. We moesten naar huis, met de boodschap dat we na twee dagen terug moesten komen, en dan werd de bevalling opgewekt. Eenmaal weer thuis kwam ik wat tot rust; plotseling begon de bevalling spontaan. Een uur later ben ik in m'n eigen omgeving bevallen van ons kindje. Omdat het nog helemaal in het vruchtwater en in de vliezen zat, konden we niet zien wat het was. We hebben toen de huisarts gebeld, en die kwam gelukkig snel. Hij vroeg of we ons kindje wilden laten onderzoeken, ook omdat ik al 3 miskramen had gehad. Aangezien we dat wel wilden, moest Douwe "het" in een bakje naar het ziekenhuis brengen.

Daar aangekomen zat er een nachtportier, die alleen maar zei: "Bedankt, we weten er van, Dag."
Nou, daar stond Douwe dan, letterlijk en figuurlijk met lege handen. Toen moest hij nog helemaal terug naar huis. Toen hij na een ritje van bijna een half uur thuis was gekomen, was hij helemaal overstuur. We hadden echt geen team van artsen bij de ziekenhuisbalie verwacht, maar op z'n minst iemand die Douwe even opving, bij de balie van het ziekenhuis.

Helaas weten we niet wat ze in het ziekenhuis met René hebben gedaan, of waar hij nu is. Misschien willen wij dat ook wel helemaal niet weten............ Omdat ik nog maar 20 weken zwanger was, wisten we niet dat we ons kindje konden aangeven bij de gemeente, en hebben we ook geen grafje. Het enige wat we hebben is deze pagina bij Lieve Engeltjes.
Daarom wil ik graag hier een gedicht voor René kwijt:

Een leven nog zo klein en pril,
een leven nog zonder eigen wil.
Nog veilig geborgen in moeders schoot,
vond jij in rust een stille dood.
20 weken had je bijna volbracht,
maar we hebben tevergeefs gewacht.
Je was zo mooi, zo zacht, zo fijn.
Heel even mocht je bij ons zijn.
Hoeveel we van je houden zul je nooit weten.
Lieve René, we zullen je nooit vergeten.

Liefs, papa en mama

René heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes