Rens Vingerhoets
* 29 augustus 2000 †
Erik en Maria Vingerhoets
Ons manneke,
een sterretje in zijn luchtkasteel.
Ons manneke
Wij zijn Erik (27) en Maria (26) Vingerhoets en getrouwd sinds 1996.
We wonen in Hoogeloon, Noord-Brabant.
In oktober 1999 kwam bij ons de kinderwens en een maand later waren we al zwanger. In de zwangerschap had ik veel kwaaltjes en viel van het ene kwaaltje in het andere, dit namen we voor lief, want na de zwangerschap zou het weer over zijn.
Op woensdag 23 augustus ging ik naar de verloskundige, dit is de laatste keer dat ik het hartje heb gehoord van onze Rens. Ik was toen bijna 41 weken zwanger. Ik heb toen gemeld dat ik de baby minder voelde maar dit was normaal volgens de verloskundige, omdat het een grote baby was en dat hij steeds minder plaats kreeg. Ik was gerustgesteld en ging weer naar huis. Op maandag 28 augustus ging ik voor de laatste keer naar de verloskundige, omdat ik bijna 42 weken was en dan zou ik doorgestuurd worden naar de gynaecoloog. De verloskundige kon het hartje niet vinden, niet van mij en niet van de baby. Dit kwam door de harde buiken die ik had. Na een kwartier zoeken was de hartslag van mij hoorbaar, maar nog steeds niet van de baby. De verloskundige zei dat ze zich zorgen maakte. Erik werd op zijn werk gebeld dat hij met mij naar het ziekenhuis moest voor een echo, omdat het niet goed was met de baby. Vanaf die tijd ging alles heel snel en leefden we in een roes.
In het ziekenhuis aangekomen werden we meteen geholpen, omdat de verloskundige al gebeld had dat we er aan kwamen. Er werd een echo gemaakt en onze vermoedens werden bevestigd, de baby was overleden. Op dat moment wil je het niet geloven en gaat er van alles door je heen, terwijl je het met je eigen ogen hebt gezien. Er komen dan ook veel vragen op je af waar je niet over na wilt denken, zoals wanneer wil je bevallen, wordt de baby begraven of gecremeerd, mag er obductie plaats vinden en nog vele vragen meer. Onze eerste reactie was; doe maar een keizersnede en we hoeven het niet te zien, maar de gynaecologe zei gelijk dat we het wel moesten zien en dat ik op een normale manier moest bevallen als het enigszins ging, dit was beter voor de verwerking. Nu achter af zijn we blij dat ze niet naar ons geluisterd hebben.
We werden even alleen gelaten, zodat het tot ons door kon dringen wat er gebeurd was en wat er nog te wachten stond. De ouders van mij hebben ons in het ziekenhuis opgehaald en thuis hebben we de ouders van Erik en onze broers en zussen gebeld. Ze zijn die maandag allemaal gekomen en we hebben met z'n allen zitten huilen. Deze avond hadden we besloten om op 31 augustus te bevallen, dit is de verjaardag van Erik. 's Avonds om 22.30 gingen onze ouders naar huis. Om 23.30 had ik al weeën om de tien minuten. Achteraf heb ik heel de middag al buikpijn gehad, maar we hadden er geen aandacht aan besteed want het huis zat vol met familie.
Om 24.00 uur hebben we de verloskundige gebeld wat we nu moesten doen. Zij was al in het ziekenhuis voor een andere bevalling, dus kon ze overleggen. Er werd besloten dat we naar het ziekenhuis moesten komen en dat we niet naar huis mochten voordat de baby geboren was. De ouders van Erik hebben ons naar het ziekenhuis gebracht. Ik had om 1 uur 1 cm ontsluiting. Ik kreeg een spuit om rustiger te worden en om de grootste pijn weg te nemen. Erik kreeg een slaaptablet, zodat hij kon slapen. Achteraf zeggen we allebei, nooit geen medicatie meer. Ik kon de weeën niet opvangen omdat ik zo suf was en Erik had het gevoel mij niet te kunnen steunen omdat hij steeds in slaap viel.
Om 6 uur braken de vliezen en had ik 5 cm ontsluiting. Toen kreeg ik er ook rugweeën bij en had zo veel pijn. We hadden een gevoel dat alles voor niets was, want we kregen er toch niets voor terug. Om 7 uur had ik ineens 8 cm ontsluiting en vroegen we of ik nog een ruggeprik kon krijgen, dit was beloofd, zodat ik zonder pijn kon bevallen. Dit kreeg ik niet want de baby zou geboren zijn voordat de ruggeprik zou werken, want het ging zo snel. Om half 8 kwam de gynaecoloog die op maandag ons begeleid had en zij ging in overleg om als nog een ruggeprik te geven. Om half 9 kreeg ik te horen dat ik een ruggeprik kreeg en ik had toen zo goed als 10 cm ontsluiting en kreeg persweeën.
Om 9 uur werd ik onvoorbereid naar de OK gebracht waar ik een infuus met pijnstilling kreeg in mijn rug. Toen de medicatie begon te werken heb ik nog 2 persweeën gehad en toen was alles in een keer afgezwakt en moesten ze de weeën weer gaan opwekken. Wij mochten zelf besluiten wanneer we de medicatie toegediend wilden hebben om de weeën weer op te wekken. Vanaf dat moment werden we allemaal rustig, want ik had geen pijn meer. Rond 10 uur kwamen onze ouders, de ouders van Erik hebben daarna nog kleertjes gekocht voor de baby. We wilden hem iets aan doen dat speciaal voor hem was (we hadden alleen gekregen kleertjes). Om 13.45 waren de persweeën weer sterk genoeg om te gaan persen en mochten we meekijken in een spiegel. In 4 persweeën is Rens geboren om 14.06. Op het moment dat Rens werd geboren sloegen bij ons allebei de 'knoppen' om en beseften we dat we ouders waren geworden en dat het een zoon van ons was en geen ding. We zijn zo trots op ons manneke.
Erik ging het gelijk tegen onze ouders vertellen die op de gang zaten te wachten. Hij werd nog teruggeroepen door de gynaecoloog omdat hij de navelstreng nog door mocht knippen. Na anderhalf uur is pas de placenta geboren en daarom heb ik veel bloed verloren.
Onze broers en zussen werden gebeld dat ze naar Rens mochten komen kijken en zijn toen ook allemaal in het ziekenhuis geweest en hebben hem gezien.
Op woensdag 30 augustus hebben we Rens voor het laatst gezien, een aantal van onze familieleden hebben Rens mee in het kistje gelegd. Daarna mocht ik mee naar huis en konden we alles gaan regelen.
Op zaterdag 2 september is Rens in besloten kring begraven op het kerkhof bij ons in het dorp.
We hebben alles zelf gedaan wat we maar konden doen. Onze naaste familie heeft de bloemstukken gemaakt. We hebben zelf het boekje gemaakt en er zijn gebedjes gelezen in de kerk door de naaste familie. Rens is door zijn opa's opgehaald, in onze auto, uit het mortuarium en naar ons huis gebracht. Wij hebben hem zelf met de auto naar de kerk en het kerkhof gebracht. De vader van Maria heeft hem in het grafje gezet en daarna heeft iedereen er een schepje zand op gedaan, ook de neefjes en het nichtje van Rens. Ook hebben de neefjes en het nichtje allemaal een knuffel aan hem gegeven, die in de kerk bij zijn kistje hebben gestaan en nu een speciaal plekje bij ons in de kamer hebben.
Achteraf zijn we allemaal zo blij dat we alles zelf hebben gedaan. 's Maandags hadden we echt niet gedacht dat we dat konden, maar doordat we alles stapje voor stapje hebben gedaan is het ons samen met de naaste familie wel gelukt.
We hebben het gedaan zoals wij het wilden hebben en zijn daar trots op.
Papa en Mama
Dit is het moment waarop we Rens voor het laatst bij ons hebben, hier nemen we afscheid van hem en daarna is hij in zijn kistje gelegd.
Opa's en Oma's
Op de achtergrond staan de ouders van Maria, op de voorgrond die van Erik.
Hieronder staat het gedichtje welke wij op zijn geboortekaartje hadden staan.
HET LUCHTKASTEEL
De kinderen waar ik mee speel,
Die wonen in een luchtkasteel.
Het is heel hoog, het is heel ver,
Tussen de zon en de avondster.
Veel verder dan de regenboog,
De wolkenlift brengt mij omhoog.
In zijn kistje
Rens heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
