KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Rianne Faith

* 11 juni 2002 †

Jolanda en Johan

Ons klein, dapper, eigenwijs meisje

Ons verhaal begint met de wens voor nog een kindje, een broertje of zusje voor onze zoon Marijn. Omdat Marijn bij opa en oma kan logeren, kunnen wij in oktober 2001 met z'n tweeën naar Portugal op vakantie. Waarschijnlijk ben ik daar zwanger geworden. Onze zoon Marijn heeft een ontwikkelingsachterstand en omdat we bang zijn voor nog een gehandicapt kindje dringen we bij onze verloskundige aan op een echo. Ondanks dat de verloskundige het nog niet nodig vindt, stuurt ze ons toch door naar het ziekenhuis voor een "gerustellings-echo".

Op vrijdag 24 mei om 9.00 uur krijgen we ons kindje te zien via een echo. De gynaecoloog die ons helpt is wel erg lang bezig met kijken naar het buikje en de borst van ons kindje. De gynaecoloog vertelt dat hij bijna geen vruchtwater ziet en dat hij wil overleggen met een andere gynaecoloog. Daarvoor moeten we om 14.00 uur terugkomen voor een uitgebreide echo. Ondertussen beginnen we ons toch serieus zorgen te maken. De gynaecoloog die de uitgebreide echo doet heeft nauwelijks gekeken of ook zij gaat overleggen met een ander. Zij vertelt dat ons kindje multicysteuze nieren heeft waardoor ze niet heeft kunnen plassen. En deze urine, wat dus in feite vruchtwater is, is nodig om de longetjes te laten rijpen. En zonder longetjes zal ons kindje niet kunnen ademen en niet levensvatbaar zijn. We krijgen een afspraak voor een echo in het AMC in Amsterdam waar ze een definitieve diagnose kunnen stellen.

Maandag 27 mei vertelt de echoscopist van het AMC dat ons kindje Oligohydramnios (d.w.z. multicysteuze niertjes) heeft. 's Middags hebben wij al een gesprek bij de gynaecoloog waar we besluiten dat ons kindje wel goed zit in mijn buik en we gaan naar huis om alles te laten bezinken. We zullen wachten tot de bevalling natuurlijk op gang zal komen.

Op 11 juni om 3 uur 's nachts moet ik naar de wc om te plassen. De baby is erg actief in mijn buik en ik heb het idee dat ik weer wat weeën heb, maar probeer toch te slapen. Een vreemd gevoel onder in mijn buik, alsof de baby enorm ligt te hikken, zorgt ervoor dat ik Johan wakker maak. Johan wil meteen naar het ziekenhuis. Bij de EHBO-ingang worden we opgehaald door een zuster. We krijgen een kamer en ik doe mijn best om de weeën op te vangen. Om wat te ontspannen ga ik onder de douche en terwijl ik daar de weeën probeer op te vangen, komt het besef dat we ons kindje gaan kwijtraken. Daar word ik zo emotioneel van dat ik om een pijnstiller moet vragen. Deze krijg ik samen met iets kalmerends, daarvoor moet ik eerst getoucheerd worden en blijk ik 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ondanks dat ik erg suf word, blijft de pijn en die is om 6 uur zo erg dat ik een ruggenprik wil. Dan blijk ik 10 centimeter ontsluiting te hebben en moet ik naar de verloskamers. Johan weet nog snel mijn ouders te bellen.

Ondanks de stevige rugweeën tijdens het persen, die extreem pijnlijk zijn, gaat de geboorte toch vlot. De baby wordt meteen op mijn buik gelegd en gaat geluidjes maken. Het blijkt een meisje te zijn en ze leeft! Johan mag de navelstreng doorknippen. Dit doet hij huilend want dat betekent dat we ons meisje snel zullen verliezen. Vlak daarna krijg ik mijn dochter in m'n armen en begin ik tegen haar te praten. Als ze pijn moet lijden heb ik liever dat mijn kindje snel en pijnloos wegvliegt. Maar het is een vechtertje... Ze doet erg haar best om hier te blijven. En na wat twijfels van Johan over de naam besluit ik haar toch de naam Rianne te geven.

Na een half uurtje komt de kinderarts naar ons toe om te zeggen dat Rianne nu wel erg haar best doet, maar dat het wel pijnlijk voor haar kan worden. Daarom wil hij haar meenemen naar neonatologie om haar een infuusje met morfine te geven, zodat ze geen pijn zal hebben. Gelukkig komen opa Fred, oma Gerda en Marijn vlak daarna binnen zodat ze Rianne alvast even kunnen bewonderen. Marijn kijkt naar zijn zusje en raakt haar even aan en oma Gerda krijgt haar even op de arm. Dan gaat ze samen met haar papa met de arts mee.

Als ik uiteindelijk weer bij Rianne en Johan word gevoegd, ligt Rianne op een behandeltafel aan een infuus met morfine. De zusters leggen een centimeter naast haar, ze is 39 centimeter, dat vinden wij behoorlijk groot. Ze hebben een inktdoos en maken blauwe voetafdrukjes op 2 aparte kaartjes. Rianne wordt in de omslagdoek gewikkeld waar ook haar grote broer Marijn nog in gelegen heeft. En dan wordt ze in mijn armen gelegd. Daarna worden Johan en ik alleen gelaten met Rianne. En dan... in de armen van je mama terwijl papa naast ons staat, krijg je vleugeltjes en vlieg je zachtjes weg de zon tegemoet.

Na een poosje komen de opa's en oma's langzaam binnendruppelen en krijgen ze Rianne op de arm en wordt er uitgebreid geknuffeld en bewonderd. De dokter komt ook langs om te constateren dat Rianne overleden is. Daarna worden we met z'n drieën teruggebracht naar de verlosafdeling waar we een kamer voor onszelf krijgen. We willen Rianne zelf wassen en aankleden. Er komt een badje op het bed te staan en Johan doet zijn dochter in bad, daarna droogt hij haar zorgvuldig af. Ze krijgt een piepkleine luier om en een rompertje en een mooi ecru-kleurig pakje aan met een blauw konijn op de voorkant.

Rianne net gewassen en aangekleed

Later die dag gaan we in gesprek met de uitvaartondernemer, waar we een rieten mandje uitzoeken en de uitvaart bespreken. En ondanks het feit dat er eerder op de dag nog sprake is van het feit dat Rianne die dag niet meer voor obductie kan, gaat ze om half vier naar beneden voor dat vreselijke onderzoek. Rond zes uur komt Rianne terug in een ontzettend mooi mandje. Nu kunnen we eindelijk met onze dochter naar huis. Thuis brengen Johan en opa Fred samen Rianne naar haar eigen kamertje, daar komen ze hevig geëmotioneerd van terug.

Woensdagochtend12 juni om negen uur gaat Johan naar de drukker voor de kaartjes en naar het stadhuis om aangifte te doen van de geboorte en het overlijden van Rianne. Het zit hem die ochtend niet mee. Hij staat bij de verkeerde drukker (er zijn er 2 in die straat) en op de dependance van het stadhuis kan hij geen aangifte doen. Vergeet hij ook nog zijn rijbewijs en als hij dan 's  middags eindelijk aangifte van geboorte en overlijden kan gaan doen in het stadhuis moet de ambtenaar de akte 3 keer opmaken voordat deze helemaal goed is. Gelukkig kan hij dan meteen de kaartjes ophalen bij de drukker.

Opa Fred en oma Gerda (mijn ouders) komen 's middags om te helpen met het in elkaar plakken van de kaartjes en ze in de enveloppen te doen. We krijgen ook visite van Marga (Johan's nicht) en Anne-Marie (een goede vriendin), die graag Rianne willen zien en ons willen bijstaan in ons verdriet.

Geboortekaartje van Rianne

tekst van het kaartje

tekst van het kaartje

Donderdagochtend 13 juni maak ik een boekje voor de uitvaart van de volgende dag om te geven aan de genodigden (onze ouders, broers en zussen met aanhang). 's Middags als opa Fred en oma Gerda (mijn ouders) er weer zijn, ga ik samen met mijn vader naar de bloemist om een biedermeierboeketje voor Rianne te bestellen. Het is een mooi kleintje met witte rozen geworden. Ook deze dag krijgen we weer visite, ze willen toch graag Rianne zien.

Vrijdag 14 juni, vandaag maar even geen visite, het wordt al moeilijk genoeg om afscheid van Rianne te nemen. Marijn blijft thuis om voor wat afleiding te zorgen. Johan doet nog wat boodschapjes, nl. wierook om bij Rianne te branden en een kaart die we bij het boeket van Rianne willen doen. Daarnaast laat hij bij de kopieerwinkel 20 boekjes kopiëren die ik gisteren heb gemaakt voor bij de uitvaart. Om 12 uur krijgt Marijn een broodje te eten en daarna gaat hij zijn bedje in voor een middagslaapje. Daarna trekken wij ons samen terug op de bovenverdieping.

We gaan bij Rianne in haar kamertje zitten om samen afscheid van haar te kunnen nemen. Daar steken we wierook en kaarsjes aan en praten we wat met elkaar over Rianne en geven onze emoties de ruimte. Na ongeveer een uur wikkelen we Rianne voorzichtig in haar omslagdoek en leggen we haar in het mandje, de knuffelgans die ze van ons heeft gehad komt aan haar rechtervoeteneind. Het gele mutsje dat Marijn ook heeft gedragen leggen we er ook bij. Met heel veel tranen en een zwaar gevoel in onze maag doen we het dekseltje op haar mandje.

Tegen kwart voor 2 stroomt ons huis vol met onze ouders, broers en zussen plus aanhang voor een intiem afscheid van Rianne. Om half 3 zitten zowel Marijn als Rianne in onze eigen auto en kunnen we gevolgd door onze familie naar het crematorium Schagerkogge rijden. Daar worden we opgewacht door de heer Duin, de uitvaartleider, die Rianne wel van Johan over wilde nemen. Johan weigert echter Rianne uit handen te geven. Dus hij loopt met de heer Duin mee, samen met Marijn volg ik iets later. Gelukkig krijgen we de gelegenheid om Rianne en de bloemen zo neer te zetten zoals wij dat willen.

De dienst begint met muziek van Elton John, "The circle of life" terwijl de familie de zaal binnen komt. Daarna leest oma Truus gezeten bij Rianne een heel lief zelfgemaakt gedichtje voor. We luisteren naar "Daniel" van Elton John. Dan leest oma Gerda "Raad eens hoeveel ik van je hou" voor aan Rianne en Marijn. Naast haar zit opa Fred met Marijn op schoot. Samen zingen opa Fred en oma Gerda een slaapliedje voor Rianne zoals ze dat tijdens logeerpartijen voor Marijn en neefje Leo ook doen. Daarna "Tears in Heaven" van Eric Clapton. Marijn blaast bellen voor zijn zusje Rianne en iedereen doet mee, wat een heel mooi plaatje oplevert. We luisteren naar "Who wants to live forever". Dan is het tijd voor de familie om afscheid te nemen van Rianne; ze geven haar allemaal een witte roos mee op haar laatste reis en leggen die op haar mandje.

Met z'n drieën nemen we als laatste afscheid van Rianne. Samen zingen we nog een wiegeliedje, zoals ik dat ook voor baby Marijn deed. Het achterlaten van Rianne in de zaal is het meest vreselijke wat we ooit hebben meegemaakt.

Begin december 2002 hebben we de asurn van Rianne opgehaald en mee naar huis genomen en op een speciaal door ons gemaakt kastje, met plaatjes van de kleine ijsbeer, in haar eigen kamertje neergezet. Ook hebben we door een goudsmid 2 assieraden laten maken die ik zelf heb ontworpen. In de loop van de tijd zijn er zowel in de woonkamer als in de slaapkamer van Rianne plekjes ontstaan waar we haar herdenken en regelmatig kaarsjes branden.

Afscheid nemen bestaat niet....

In liefde voor Rianne gemaakt
Ik hou van jou helemaal tot aan de maan en terug
Mama

Gedicht voor Rianne

Een jaar van verdriet
Een jaar van gemis
Een jaar zonder jou onze Rianne
Omdat ons kindje er niet meer is

Geen eerste stapjes, geen eerste woordjes
Nooit kunnen spelen met je grote broer Marijn
Allemaal stapjes in een mensenleven
Zonder jou Rianne doet dat pijn

Een jaar waarin we hebben geleerd
Dat we je niet zullen vergeten
Dat is een van de dingen
Die we je graag zouden laten weten

Zoveel vragen wilden wij je nog stellen
Antwoorden hierop krijgen we niet
In ons hart blijf je leven
Je bent en blijft onze kleine griet

We houden van je lieve meid
Helemaal tot aan de maan en terug

Gedicht voor Rianne

Zo licht als een veertje
gedragen door de wind
was je even bij ons
ging je daarna van ons heen mijn kind

Waarom moest jij afscheid nemen
en kon je niet langer bij ons zijn
te leven zonder jou hier in ons midden
doet na twee jaar nog heel vaak pijn

We zijn je echt niet vergeten
met nog heel veel smart
denken we aan je deze dag
voor altijd in ons hart

We houden van je lieve meid
Helemaal tot aan de maan en terug