Marlon

* 3 december 1999 †

Rens en Miranda

Wij zijn de ouders van Milan 2 jaar en Marlon (overleden bij de geboorte).

Ik schrijf nu het verhaal over hoe het allemaal in zijn werk is gegaan.

24 november

Ik ben gewoon 's morgens gaan werken. Om 9.55 uur belt Miranda mij op en zegt dat de vroedvrouw haar naar het ziekenhuis in Sittard brengt, omdat Miranda weeën heeft en rose slijm verliest. Ik ga naar het ziekenhuis in Sittard en daar ligt Miranda in de functiekamer.
Miranda ligt aan het CTG en er zijn duidelijk pieken te zien. Ook is na inwendig onderzoek gebleken dat ze 3 centimeter ontsluiting heeft. De arts-assistent maakt een echo en alles blijkt goed te zijn. Na overleg met de gyneacoloog komt de arts-assistent met het verhaal dat de placenta op de hoek heeft losgelaten en de pijn die Miranda voelt geen weeën zijn maar gewoon een gevolg van het loslaten van de placenta. Wij zijn het daar niet over eens, maar leggen ons bij de beslissing neer.

Miranda moet een nacht ter observatie in het ziekenhuis blijven en ik ga 's avonds gewoon naar huis. 's Nachts word ik door Miranda gebeld en moet naar het ziekenhuis komen omdat Miranda 5 centimeter ontsluiting heeft en de weeën sterker zijn. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis wordt ik opgevangen en zegt de verpleegster dat Miranda naar het academisch ziekenhuis te Maastricht (AZM) is gebracht.
Ik moet haar spullen meenemen en ga naar Maastricht. In het AZM aangekomen ligt Miranda op de verloskamer met weeën-remmers.
De arts-assistent in het AZM zegt dat ze het kind waarschijnlijk niet kunnen tegenhouden.
Na enige uren en opvoeren van de weeën-remmers, stoppen de weeën en het CTG geeft aan de het met het kind goed gaat.

25 november

Miranda mag van de verloskamer af en gaat naar een kamer waar 4 patiënten op kunnen. De toestand blijft zoals die was.

26 november

De toestand is stabiel. De andere patienten op de kamer zijn een goede afleiding voor Miranda.

27 november

De toestand is nog steeds stabiel.

28 november

De toestand is nog steeds stabiel en ik beslis met Miranda dat ik maandag 29 november weer ga werken, want ik ben veel sneller in het ziekenhuis van mijn werk uit (ik werk in Maastricht), dan van thuis uit (Echt, ongeveer 40 km van Maastricht af).

29 november

Tussen de middag ga ik naar Miranda in het ziekenhuis en Miranda zegt dat ze vers bloed heeft verloren. De weeën-remmers worden verhoogd.

30 november

Het bloeden blijft aanhouden, maar de arts beslist dat de weeën-remmers verminderd moeten worden i.v.m. Miranda d'r hartslag. Iedere avond wordt nog een CTG gemaakt en de baby maakt het goed.

1 december

Miranda verliest nog steeds vers bloed, maar de arts beslist dat de weeën-remmers worden afgebouwd.
Als alles zo blijft mag Miranda dinsdag 7 december weer naar huis.

2 december

De weeën-remmers zijn gehalveerd, en we hebben een goede hoop dat Miranda dinsdag weer naar huis mag. 's Avonds krijgt Miranda pijn in haar buik, maar denkt dat de baby op een spier ligt. Dit is erg pijnlijk, maar ze probeert toch te gaan slapen. Om 3.15 uur besluit Miranda dat ze naar het toilet gaat, want misschien is de blaas wel vol. Om het moment van opstaan, heeft ze het gevoel dat er iets knapt en denkt dat haar vliezen zijn gebroken. Op het toilet aangekomen is er een en al bloed. Miranda belt de verpleegster, maar dit duurt wel even voor deze arriveert. Daarna wordt ze direct aan het CTG-apparaat gelegd. Op dat moment is nog alles goed met Marlon. Wel krijgt ze hevig drukkende pijn, volgens haar geen echte weeën.

Ze wordt met spoed naar de verloskamer gebracht en ik word gebeld om direct naar het AZM te komen. Hierna wordt ze op de verloskamer aan het CTG gelegd. Op dat moment is nog alles goed met Marlon. Na enkele minuten is er een meningsverschil over de hartslag, omdat deze beide erg hoog waren, ivm met de weeën-remmers die weer opgevoerd zijn. De verpleging telt de hartslag van de moeder en het kind en zeggen dat ze deze weer gevonden hebben. Inmiddels aangekomen in het ziekenhuis vraag ik wat er allemaal gebeurd is en Miranda zegt dat ze een hevige bloeding heeft gehad en hevige pijn in de buik heeft. Ik vraag de arts-assistent dat de bloeding toch een oorzaak moet hebben, maar de arts-assistent zegt dat dit het gevolg is van de weeën.

Miranda heeft continu een hevige pijn zonder tussenposen en zegt dat tegen de arts-assistent. Miranda moet zich maar rustig houden en de pijn komt, omdat ze hyperventileert, zegt de arts-assistent. Het hartje is regelmatig weg, maar de verpleging zoekt het hartje dan weer wat een hartslag is van 130 hartslagen per minuut. De weeën-remmers hebben geen nut en staan maximaal, en besloten wordt om een ander middel te gebruiken, dat in Amerika wordt gebruikt, maar in Nederland nog niet.

Inmiddels is het ochtend en de dagdienst is gearriveerd. De verpleegster van de ochtenddienst komt bij Miranda binnen en ziet dat de hartslag op het beeldscherm raar doet. Ze probeert het hartje te zoeken en vindt dit moeilijk. Ze kijkt Miranda aan en zegt dat ze heel erg bleek ziet. De verpleegster loopt naar buiten en binnen 4 minuten komt ze terug met een echo-apparaat en 2 doctoren en de gyneacoloog. Ze zeggen dat ze een echo gaan maken.
De gyneacoloog maakt zelf de echo en blijft zoeken over de buik.
Ik zeg de gyneacoloog dat ik geen hartslag meer zie, en dan vertelt hij dat de baby is overleden.

Onze wereld stort in, en wij beginnen plotsklaps te huilen. De gyneacoloog heeft de tranen in de ogen en de 2 doctoren ook. Ze laten ons alleen en we vragen ons af waarom dit ons moet overkomen. Ik ga na een tijdje naar het beeldscherm en kijk het verloop van de CTG terug. Ik constateer dat Marlon rond 4 uur is overleden, omdat toen de hartslag raar begon te doen en terugliep. De gyneacoloog komt terug en zegt dat het een placenta-loslating is geweest. Wij vragen of Marlon heeft geleden en de gyneacoloog zegt dat Marlon rustig is ingeslapen.

Nu komt ook de dokter binnen en zegt dat Miranda nog moet bevallen. Miranda vraagt om een ruggeprik en die krijgt ze ook. Ook krijgt ze weeën-opwekkers toegediend. Om 17.15 uur krijgt Miranda een hevige pijn in de onderbuik. De verpleegster komt en haalt een dokter daarbij en zegt dat ze nog geen volledige ontsluiting heeft (ca 8 cm.). Na 5 minuten roept Miranda weer de verpleegster en zegt dat ze hevige pijn heeft. De verpleegster loopt naar buiten en roept over de gang: Nu meekomen tegen de doktoren. De dokter komt op de kamer aan en Miranda vraagt of ze mag gaan persen. De dokter zegt dat ze mag persen. Op dat moment breken de vliezen en Miranda perst nog 3 keer en Marlon wordt geboren. Marlon wordt meteen bij Miranda op de buik gelegd en we zeggen dat hij als twee druppels water op Milan lijkt. Ik bel de ouders om te zeggen dat Marlon is geboren en deze vragen of ze mogen komen. Miranda vraagt de verpleegster of Marlon gedoopt kan worden en de verpleegster gaat dit regelen. De zaalarts komt hierna zeggen, dat de verpleging van afgelopen nacht een fout heeft gemaakt en ons een kans is ontnomen.
De placenta blijkt voor de helft te hebben losgelaten.

De ouders, de zus van Miranda en de broer van Miranda en mijn ouders komen aan. Ze zeggen dat Marlon heel groot is. De pastoor doopt Marlon. De plechtigheid is om niet te vergeten, zo taktvol doet de pastoor de doop. Na een paar uur gaat Marlon met de verpleegster naar de ziekenhuisfotograaf.

4 december

Miranda mag weer naar huis, nadat we Marlon weer in het mortuarium hebben gezien. Het is net of hij ligt te slapen. De verpleegster vertelt dat Marlon 44 cm groot is en 1800 gram. Miranda was op 2 dagen na 30 weken zwanger.

5 december

We gaan nogmaals kijken naar het mortuarium in het ziekenhuis.

6 december

Op Marlon wordt obductie verricht. De begrafenisondernemer haalt hem op in Maastricht.

7 december

Marlon ligt opgebaard bij de begrafenisondernemer en wij gaan 's middags kijken.
Marlon ligt er schitterend bij en we besluiten om Milan 's&bnsp;avonds mee te nemen om nogmaals te gaan kijken.

8 december

Marlon wordt begraven en we dragen hem zelf uit de kerk naar de auto. Ook dragen we hem weer vanaf de auto tot waar hij begraven wordt.
Hier nemen we afscheid van Marlon, die altijd in ons hart aanwezig zal zijn.