KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Melvin Hendriks

* 14 augustus 1987 - 17 oktober 1987 †

Anja Hendriks en Frank Bening

Mijn engeltje

Melvin is op 14 augustus 1987 gezond ter wereld gekomen. Hij was het derde kindje van het gezin en een pracht van een baby. Na zes uur in het ziekenhuis gelegen te hebben, mochten Melvin en ik naar huis. Dolgelukkig kwamen we thuis aan en Melvin werd voorgesteld aan zijn twee grote broers, Remy en Danny. Zij waren zo trots op hun nieuwe broertje, dat ze hem geen minuut uit het oog verloren. Alleen ik had een naar gevoel. Ik kan niet beschrijven wat ik voelde, maar het voelde niet goed. Dit gevoel droeg ik al de hele zwangerschap met me mee. Toen ik zeven maanden zwanger was, kreeg ik plotseling een verlamming. Ik werd met de ziekenauto naar het ziekenhuis gebracht en daar ben ik twee weken geweest. Een oorzaak is niet gevonden.

We genoten zo van Melvin met ons gezin, het bezoek bleef maar komen en gaan. Hij kreeg zoveel kleertjes, knuffels en een wandelwagen, noem maar op. Ik kreeg na een paar dagen het idee dat ik Melvin alles moest aantrekken, ook al was het hem nog veel te groot. Maar ik had heel sterk het gevoel, dat als ik dit nu niet deed, dat hij het nooit dan nooit meer aankon...Ik durfde dit aan niemand te vertellen. Ze keken al raar dat ik hem kleertjes aandeed, die hem te groot waren, maar daar trok ik me toch niets van aan.

Zo kwamen in de tweede week van Melvin's leventje. Melvin deed het heel goed. Alleen ik voelde dat niet zo en ik ben ook diezelfde week naar de huisarts gegaan. Hij heeft Melvin onderzocht en vertelde dat hij kerngezond was. In de derde week moest ik voor het eerst naar het zuigelingenbureau. Ook daar vonden ze dat Melvin het heel goed deed. Hij was mooi op gewicht en zag er goed uit. Ik vroeg aan hun of ik Melvin niet eens aan een kinderarts moest laten zien en als antwoord kreeg ik, dat ik een overbezorgde moeder was. Dus ging ik met mijn rotgevoel maar weer naar huis. Thuis aangekomen zei ik: "mannetje, het wordt tijd dat jij eens in de wandelwagen gaat liggen, dan hebben we dat ook alvast gehad. ". En wederom verklaarde iedereen me voor gek. Ikzelf had daar wel een ander gevoel over, ik wist dat ik mijn kindje niet lang bij me mocht hebben... In die derde week van zijn leven gingen we ook verhuizen. We hebben de kinderkamers als eerste gemaakt, zodat de kinderen in ieder geval hun eigen plekje hadden om lekker te kunnen slapen. Op een gegeven moment wilde ik, dat het bedje van Melvin verplaatst werd naar mijn slaapkamer, dan zou ik me veiliger voelen en hem goed in de gaten kunnen houden.

Melvin

In de vierde week moest ik weer naar het zuigelingenbureau. Ook toen gaf ik aan, dat er iets niet klopte. Ze gingen Melvin wegen en meten en kwamen tot de ontdekking, dat hij niet was aangekomen, terwijl hij wel altijd zijn flesjes leegdronk. Ook spuugde Melvin nooit. Maar ik moest me er maar niet druk om maken... Ik ben toen boos naar buiten gegaan en meteen doorgegaan naar de huisarts voor een verwijzing naar de kinderarts. Na lang zeuren kreeg ik eindelijk die kaart. Toen ik thuis was, heb ik gelijk gebeld voor een afspraak en dit kon al direct die week daarna. Niemand merkte iets aan Melvin, maar alleen ik kwam dat nare gevoel niet kwijt. Ik begon toen aan me zelf te twijfelen, of ik niet aan het overdrijven was, of was mijn gevoel wel juist was.

De vierde week brak aan, dus ook de dag om naar de kinderarts te gaan. Aan de ene kant was ik blij, maar van de andere kant vond ik het ook allemaal heel eng. Ik was bang om iets te horen te krijgen, wat je helemaal niet horen wilt. En wat stond mijn mannetje nog allemaal te wachten? Het moment brak aan dat we bij de kinderarts naar binnen konden. Het eerste wat hij zei, was dat Melvin er goed uit zag. Daarna begon hij Melvin te onderzoeken. Na een tijdje was hij klaar en ik kreeg de mededeling, dat hij wel een aardmuisje hoorde, maar dit hoefde niets te betekenen. Dit kwam vaker bij die kleintjes voor. We gingen naar huis, maar ik kwam de woorden van die arts niet kwijt. Nu wist ik helemaal niet meer wat ik ervan moest denken.

De vijfde week was begonnen en weer zaten we op het zuigelingenbureau. Ook toen was Melvin weer niet aangekomen. Ik werd verwezen naar het ziekenhuis en daar werd Melvin opgenomen om wat onderzoeken te doen. Dit alles duurde een week. Op die zondag ging ik naar het ziekenhuis toe en tot mijn verbazing zag ik dat Melvin helemaal onder de ontlasting zat. Hij voelde warm aan. Ik heb zijn koorts gemeten en die was op dat moment 39.4. Ik heb Melvin in badje gedaan, want dit vond ik een beetje te ver gaan. Toen ik klaar was, zag ik de arts lopen. Ik heb hem meteen geroepen gezegd dat ik nu wilde weten wat er aan de hand was. Waarom lag Melvin er zo bij en waar kwam die koorts vandaan? De arts zei, dat ik Melvin mee naar huis mocht nemen!! Ik vroeg hem hoe dit nu mogelijk was? Melvin had koorts! Maar volgens hem stelde dit allemaal niets voor en wie ben ik dan om daar tegen in te gaan?

Ik kreeg een afsprakenkaartje mee met een afspraak om bij de kinderarts terug te komen. Ook werd er een afspraak gemaakt om bij de cardioloog te komen. Dat was op 19-10-1987 en deze arts zat in Maastricht. Desondanks was dit maar gewoon voor controle, zei de kinderarts, even nakijken of alles in orde was....Ik heb Melvin zijn jasje aangedaan en zijn spulletjes ingepakt en ik heb tegen de arts heel boos gezegd: "als mijn kindje iets overkomt, dan heb je toch een groot probleem met mij!" Hij keek me eens dom aan, alsof hij wilde zeggen, waar komt zij nu mee?? Ik ben weggelopen en draaide me nog eens om met de woorden: "Denk eraan, ik meen het."

Toen we thuis waren had ik het allemaal niet meer. Ik ben meteen de pastoor gaan bellen en gevraagd of ik Melvin zo snel mogelijk kon laten dopen. Dit kon meteen die zondag erna en ik heb ook gelijk de hele familie gebeld om dit mede te delen. Ik durfde mijn kereltje niet meer uit het oog te verliezen. Alles wat ik deed, hij was steeds bij me. De zondag van de doop brak aan. De familie was allemaal aanwezig. We hebben zijn twee grote broers aangekleed en daarna Melvin. Met ons allen zijn we naar de kerk gegaan om Melvin te laten dopen. Het was een mooie dienst. Na afloop zijn we naar huis gegaan en hebben we feest gevierd. Wat was ik blij dat Melvin gedoopt was. En verder was het ook een hele mooie dag geworden. De dagen erna deed ik veel met de drie jongens. Alles ging gewoon zijn gangetje en verder waren er geen bijzonderheden. Melvin at goed, hij sliep goed en hij was vrolijk, wat wilde ik nog meer?

Melvin nog even bij mij...

Vrijdag 16 oktober brak aan. Ik ben die dag met de kids gaan wandelen en rond 17.00 uur hebben we gegeten. Rond 19.00 uur ben ik ze in bad gaan stoppen, omdat we die avond een verjaardag hadden. Op de verjaardag aangekomen wilde iedereen Melvin natuurlijk op schoot pakken, maar hij begon te huilen als hij bij een ander was. Dat vond ik erg vreemd, want hij huilde nooit en zodra hij weer bij mij was, was hij meteen stil en begon weer vrolijk te lachen. Dit hebben we nog een paar keer gedaan, maar hij wilde bij niemand anders, ook al gaven die hem de fles. Niets hoor, meneer wilde alleen bij mama. Wat me erg opviel, was dat hij maar naar me bleef kijken en lachen. Daar kreeg ik rillingen van. Zo klein en al zo eigenwijs, werd er gezegd. We zijn toen laat die avond naar huis gegaan. Ik heb Remy en Danny verzorgd en daarna Melvin. Uiteindelijk ben ik zelf ook naar bed gegaan. Om 3 uur die nacht werd ik wakker. Ik voelde me niet goed. Ik wist niet precies wat ik voelde, maar ik stapte uit bed en ben naar Melvin gelopen. Hij lag met zijn oogjes open en toen hij me zag, ja hoor, meneer lachte weer eens voor de afwisseling. Ik heb hem eruit gehaald en zijn flesje warm gemaakt. We zijn samen op bed gaan liggen. Veel dronk hij niet, maar goed, dat kun je wel eens hebben. Ik heb met hem geknuffeld en na een klein uurtje heb ik hem weer in zijn bedje gelegd. We waren beiden moe. Rond 6 uur werd ik weer wakker en toen gebeurde hetzelfde als om 3 uur die nacht. Dit keer wilde hij helemaal niet drinken, alleen kijken, kijken en nog eens kijken. Ik heb hem tegen mijn knieën aangezet, zodat hij mij goed in het vizier had. Wat was dat mannetje toch vrolijk, zeg. Niets kon hem afleiden. Ik had het die nacht toch bij hem gedaan. Rond 7.45 uur zei ik: "Melvin, we gaan nog even slapen totdat je broers wakker zijn." We hebben beiden weinig geslapen die nacht. Ik gaf hem een dikke knuffel, kuste hem en heb hem weer in zijn bedje gelegd. Ik ben er zelf ook nog even ingekropen, maar niet voor lang.

Rond 9 uur ging de telefoon. Het was mijn broer die vroeg hoe het met Melvin ging. Ik zei: "Ik ga nu ophangen, want het gaat niet erg goed met hem." Ik liep naar zijn bedje en hij sliep nog. Ik had zoiets van, helaas mannetje, nu moet je echt wel je voeding hebben... Ik pakte het dekentje in mijn handen en deed het naar beneden, maar Melvin reageerde niet. Ik draaide me om en toen zag ik wat er aan de hand was. Mijn kleine jongetjes was DOOD!! Ik tilde hem uit zijn bedje en heb geroepen: "Melvin, Melvin word wakker!!" Maar hij werd niet meer wakker. Ik gilde alles bij elkaar, ik rende naar beneden en daar stond de vrouw van de groetenman, die elke zaterdag langs de deuren kwam. Zij hoorde me zo hard gillen, dat ze naar binnen is gekomen. Ze voelde aan Melvin zijn halsje en zij zoiets van: "Het is nog niet te laat."

Ik belde de dokter en vertelde wat er aan de hand was, maar die vertelde dat het wel eens vaker voorkwam dat kindjes stil bleven liggen. Hier had ik dus helemaal geen worden meer voor. Toen ik de hoorn neergelegd heb, heb ik mijn ouders gebeld. Die waren zo hier en volgens mij was er ook nog politie bij. Niemand, maar dan ook echt niemand deed iets, terwijl het huis inmiddels vol was.... Mijn vader heeft toen de dokter nog eens gebeld en gezegd dat, als hij er binnen 1 minuut niet was, hij hem persoonlijk kwam halen. Toen was de dokter er zo en hij pakte Melvin over. Inmiddels was er ook nog een andere arts bij. Ik ging op de bank zitten. De artsen waren bezig met Melvin bij de eetkamertafel. Na een tijdje hoorde ik heel ver weg: "Hier is niets meer aan te doen, hij is DOOD." Ik begon alles, maar ook alles kapot te gooien en schreeuwde: "Niet mijn kind! Dit mag niet gebeuren!" Een arts kwam naar me toe en gaf me een spuit om rustig te worden. Hij legde Melvin in mijn armen en hij zei: "Ik ga het ziekenhuis bellen, de kinderarts moet Melvin nog onderzoeken." Ik kon alleen nog maar zeggen: "WAAROM NOU MELVIN?" De kinderarts was niet aanwezig en we moesten mee naar de praktijk van de huisarts. Daar hebben we bijna twee en een half uur gezeten, met Melvin op schoot. De hele familie was erbij en om beurten hadden ze Melvin vast. Uiteindelijk stond er een taxi voor onze neus, die ons naar het ziekenhuis zou brengen, maar "die kleine" mocht niet mee, omdat hij was overleden.

Ik wilde hem niet meer afgeven en de taxichauffeur zei: "Neem hem maar mee, al verlies ik hier mijn baan mee. Dit heb ik er voor over." We waren op weg naar het ziekenhuis en alles was zo stil, zo triest, zo kil... Daar aangekomen werden we opgevangen door verschillende mensen. We werden naar een kamertje gebracht, waar we moesten wachten op de kinderarts. Na een paar minuten kwam hij. We gingen weer naar een andere kamer, waar een groot onderzoekbed stond. Hij nam Melvin van me over en wij werden weer ergens anders heen gebracht. Ik weet niet hoe lang dit allemaal geduurd heeft, maar het leek een eeuwigheid. De verpleegster kwam ons halen, we mochten weer naar Melvin toe. Ik ging die kamer binnen en vond Melvin daar op de grote tafel helemaal alleen en er kwam bloed uit zijn neusje. Dit was van het onderzoek, vertelden ze. Ik was zo boos en zo teleurgesteld in die arts. Had hij dit niet even schoon kunnen maken? Een verpleegster legde Melvin weer in mijn armen en toen kwam de bewuste vraag; of ze mochten gaan kijken wat de oorzaak was van zijn dood? Ik zei heel hard: "NEE, jullie hebben al genoeg aangericht, er wordt niet meer in mijn kindje gesneden." Uiteindelijk, na een half uur, heb ik toch toestemming gegeven. Want ik dacht, stel je voor, het is iets wat Remy en Danny ook kunnen krijgen... Dan was ik nog verder van huis... Ik vroeg wat ze gingen doen en de kinderarts zei: "We gaan kijken wat de doodsoorzaak nu precies is geweest, want zo kan ik niets ontdekken." Het deed me vreselijk veel pijn om dit toe te zeggen, maar ik had op dat moment geen andere keuze.

We moesten afscheid van Melvin gaan nemen. Dit was heeeeeeeeel zwaar. De verpleegster nam hem over en wikkelde een doek om hem heen. Ze zei nog, geef hem maar een dikke zoen en een knuffel. We gingen samen de deur uit, zij met mijn kindje naar rechts en wij naar links. Ze liep met hem over een lange gang. Ze gingen steeds verder en verder en toen kwamen die verdomde klapdeuren en weg was mijn baby. Ik schreeuwde naar mijn vader en zei: "Pa doe wat en zorg dat Melvin weer leeft! Normaal kun je ook alles! Doe wat!" Maar ook hij stond machteloos en kon niets meer doen.

We gingen zonder mijn kindje naar huis. Dit was het moeilijkste, wat ik ooit had moeten meemaken. Wat voelde ik me leeg, verdrietig en zeer zeker verlaten. WAAROM hij? Hoe moest ik dit aan zijn broers vertellen?? Die dag was gewoon een RAMP! Ik weet niet meer precies wat er gebeurde toen we thuiskwamen. Ik weet alleen dat de arts om de paar uur kwam om me een spuit te geven. Van de rest van de dag kan ik me alleen maar herinneren, dat ik de hele dag in bed heb gelegen. De dag erna kwam de uitvaartverzorger. Tot mijn verbazing kreeg ik te horen, dat we niet eens verzekerd waren en dat we niet veel keus hadden. Mijn ouders hebben toen gezegd: "Meid, zeg maar wat je wilt, maak je om het geld maar niet druk." Ik wilde zoveel. Het moest allemaal zo mooi worden. Ik wilde voor mijn kindje een wit marmeren kistje, kaarten, bloemen, een mis, eigenlijk alles. Hij verdiende dit gewoon. Op de een of andere manier kreeg de buurt te horen, dat we niet verzekerd waren. Wat er toen allemaal gebeurde, daar heb ik nog steeds geen woorden voor: Kinderen zaten op straat om hun mooiste speelgoed te verkopen. Anderen gingen langs de deuren op geld ophalen. Een buurmeisje had haar danspakje verkocht. Enveloppen werden binnen gegooid. En ga zo maar door!

We hadden alles uitgezocht, ook een gedichtje voor op het prentje. Wat was dit toch een naar gevoel, een begrafenis voor je eigen kind regelen... Dit gun je je grootste vijand nog niet. 's Avonds ben ik weer naar bed gegaan. De uitvaartverzorger kwam nog langs om kleertjes voor Melvin te halen. Ik had nieuwe gekocht en die moest hij aan. Ik heb hem ook een nieuwe luier meegegeven en haarlotion. Ik wilde dat hij stekkeltjes zou maken bij Melvin. Hij beloofde dit ook te doen. We mochten ongeveer een uur daarna naar Melvin gaan kijken. Toen we daar binnenkwamen lag alles vol met bloemen en tekeningen. De kaarsen branden overal en daar op die grote tafel, daar stond het klein witte kistje met daarin mijn eigen kind. Ik heb alleen maar gehuild, gehuild en nog eens gehuild... Hoe is het mogelijk dat zoiets kan gebeuren? Ik ben bij Melvin gaan zitten en heb hem over zijn bolletje geaaid. Wat was hij koud... Zijn lipjes zo blauw, zijn nageltjes zo blauw... Dit beeld krijg ik nooit meer weg. Elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik het weer. Dit doet vreselijk veel pijn. De mensen kwamen en gingen. Ik heb er zelf weinig van meegekregen. Na een uur moesten we weer afscheid nemen. We zijn toen naar huis gegaan. Wat was het toch moeilijk zonder Melvin...

Melvin ligt in zijn kistje...

De dagen gingen voorbij en de dinsdagavond brak aan. Dit was de dag dat we Melvin voor het laatst konden zien hier op deze oneerlijke aardbol. Voor het laatst gingen we naar hem toe. Ik nam knuffels, een flesje en alweer een luier mee. Alweer gingen we met ons allen naar binnen, maar na een uur zei ik tegen iedereen: "Ik wil nu alleen afscheid van mijn kindje nemen." En iedereen verliet de kamer. De deur stond op een kiertje en ik begon Melvin een schone luier om te doen. De uitvaartverzorger zag dat en hij wilde naar binnen komen. Maar mijn vader hield hem tegen. De meneer was aan het schelden, ik mocht dit niet doen! Maar mijn vader zei: "Het is haar zoontje en laat haar maar." Maar die man was het er niet mee eens. Hij zei zelfs dat hij de politie hiervoor wilde bellen. Waarop mijn vader weer antwoordde: "Doe maar, ik denk niet dat die iets zouden doen." Maar alles liep toch gewoon rustig af. Inmiddels had ik Melvin zijn knoopjes losgemaakt om naar het sneetje te kijken, wat ze bij hem hadden gemaakt. Dit was inderdaad heel klein en ze hadden daar een kinderpleistertje opgedaan. Dit was wel een geruststelling hoor. Ik riep iedereen weer naar binnen om met ons allen afscheid te nemen van Melvin.

Het was een heel moeilijk moment om uit die kamer weg te gaan. Het was alsof je werd tegengehouden door Melvin. Ik kwam geen stap vooruit. Ze moesten me echt wel helpen, om uit dat kamertje te komen. Op de gang aangekomen, ben ik weer teruggerend en boog over Melvin heen en ik zei: "Melvin, mama komt ook heel snel." Toen gingen we naar huis... Ik was helemaal kapot, opgebrand. Ik voelde me echt beroerd. Ik wist niet hoe ik verder moest zonder hem, dit overleefde ik niet.

Woensdag 21 oktober 1987 is de dag dat Melvin begraven is. Iedereen kwam naar ons. Ik zag het niet zitten. Ik wilde niet dat hij begraven werd. Ik wilde dat hij bij mij bleef... We zijn met z'n allen naar de kerk gegaan. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag: alleen maar mensen, mensen en nog eens mensen. Het was er zo vol, dat ze achter in de kerk moesten staan. We zijn toen naar voren in de kerk gelopen en daar stond mijn kleine mannetje, midden in die grote kerk, omringt met kaarsen, bloemen, knuffels... Maar ik kon hem niet meer zien. Ik liep naar hem toen en ik wilde hem eruit halen. Toen hebben ze me op de bank gezet en ik heb alleen maar zitten staren. Van die hele mis heb ik niets meegekregen. Ik weet alleen nog dat ik achter het kistje ben aangelopen en naar de begraafplaats ben geweest. En dat ik alleen maar veel mensen heb gezien.

Daarna zijn we naar een koffietafel gegaan. Hier kon ik niet tegen. Ik wilde terug naar mijn baby. Mijn vader is met me meegegaan en op de begraafplaats aangekomen, was mijn kindje weg, helemaal weg. Melvin lag onder de grond, met een hele bloemenzee erbovenop. Hoe moest dit in godsnaam verder?

Melvin's rouwkaartje

gedichtje, wat op het bidprentje staat

Liefste mama,

Waarom treuren
Als je weet
Dat ik bij de lieve Jezus
Samen nu aan tafel eet.

Ik ben te klein nog
Om te snappen
Dat je me heel erg mist.

Maar je moet me wel beloven
Samen eerlijk te geloven
Dat de Goede God
Zich niet vergist.

Tuurlijk vond ik het veel fijner
Om met jullie saam te zijn
En daarbij mijn grote broertjes
Och, wat zou dat heerlijk zijn.

Maar ik wacht nu heel mijn leven
Op die grote blijde dag
Dat Gods liefde in ons samen
Voortaan altijd leven mag.

Melvin

Ongeveer 3 weken na zijn dood werd ik opgenomen op een paazafdeling. Ik kon dit niet meer aan. De andere twee jongens zijn door mijn ouders opgevangen. Mijn ex trok zich nergens wat van aan. Na vier dagen op deze afdeling, ben ik weggelopen. Ik heb me onder een auto gegooid. Ik wilde ook dood... ik wilde naar mijn kind, maar ik kwam niet verder dan twee gebroken benen. Ik werd meteen volgestopt met tabletten en ik kreeg spuiten. Dit alles heeft 8 weken geduurd. En ineens knapte er iets in mijn hoofd, ik wilde naar huis. Die zaterdag mocht ik voor een uurtje naar huis en daar heb ik ook gebruik van gemaakt. Thuis aangekomen heb ik meteen gezegd dat ik wilde scheiden. Iedereen had zoiets van, wat nu weer, maar ik was hier heel zeker van. Die zaterdag ben ik teruggegaan naar mijn afdeling en na een week kwam ik voorgoed naar huis. Mijn ex was inmiddels weg en ik ben met Remy en Danny alleen verder gegaan. Ongeveer 9 maanden later heb ik mijn huidige man leren kennen. Met hem ben ik nu bijna 16 jaar samen.

Remy en Danny bij hun broertje

Uit de onderzoeken naar de overlijdensoorzaak van Melvin bleek dat Melvin een open hartje had. Dit wil zeggen, dat hij geen tussenschot in zijn hartje had. Je hart is normaal in 4 kamers verdeeld en dat had Melvin dus niet. Het bloed stroomde kris kras door elkaar. Het was een wonder, boven wonder, dat Melvin hier 72 dagen mee heeft kunnen leven... Normaal kan dit helemaal niet.... En het open hart zou dus de oorzaak van Melvin's overlijden zijn. Jaren heb ik dat ook geloofd, maar de twijfel bleef hangen...

Ongeveer een paar jaar geleden ben ik naar de kinderarts van mijn jongste zoontje Dwayne gegaan en ik heb hem alles verteld. Ik vroeg hem of hij me kon helpen om uit te zoeken wat er nu precies aan de hand was geweest. Hij zou ons helpen, hij zou de papieren allemaal opvragen en samen zouden we gaan kijken wat er nu aan de hand was geweest. Na een dag of 4 kreeg ik te horen, dat de papieren verdwenen waren. Dit sloeg dus alles!! Wat moest ik hiermee? De arts beloofde me, dat hij het niet zou opgeven. Ongeveer een maand daarna moest Dwayne aan zijn oortjes worden geholpen. Terwijl we aan zijn bed zaten te wachten tot ze hem kwamen halen, zag ik aan het voeteinde de papieren van Dwayne liggen. Ik begon erin te lezen... Ook Dwayne heeft op sterven gelegen. Hij is na 30 weken zwangerschap geboren en dat op vrijdag 13 augustus. Melvin is op 14 augustus geboren, dus jullie kunnen je voorstellen wat er toen door me heen ging.... Maar goed, ik was aan het bladeren en tot onze grote schrik, kwamen we de gegevens van Melvin tegen. We hebben meteen de kinderarts gebeld en hij is de gegevens meteen komen halen. We hebben een afspraak gemaakt om 14 dagen later bij hem te komen, dan kon hij de gegevens eerst even bekijken. Zo gezegd, zo gedaan.

De dag kwam eraan, dat wij te horen zouden krijgen waaraan Melvin nu was overleden. We zaten met heel veel spanning, met ons drieën in de kamer. Toen kwam het verhaal. Als eerste vertelde de kinderarts dat Melvin geen pijn heeft gehad en rustig is ingeslapen. Hij vertelde dat Melvin niet aan zijn hartje was overleden, maar aan een virus. Zijn open hartje was er wel de oorzaak aan dat dit virus voor Melvin niet haalbaar was. Dan weet je niet meer hoe je het hebt. Uren hebben we daarbinnen gezeten. Ik vroeg of Melvin wel nog geholpen had kunnen worden, als dat verdomde virus er niet was geweest. Daar kon hij ons geen antwoord op geven. Hij zei: "Tegenwoordig misschien wel, maar toen... Dat weet ik niet. Ze zijn nu stukken verder met zulke dingen." En ineens wist ik dus wat er allemaal gebeurd was. Van de ene kant een geruststelling, maar van de andere kant vond ik het heel oneerlijk. Ze zijn niet eerlijk tegen me geweest en daar heb ik sowieso een gruwelijke hekel aan. Als ouders heb je gewoon het recht om te weten wat er aan de hand is met je eigen kindje! Maar goed, dit kun je niet meer terugdraaien. Het belangrijkste was, dat we wisten waaraan Melvin overleden was. Waar ik tot op de dag van vandaag wel nog heel boos over ben, is het feit dat de kinderarts van Melvin wel wist, dat Melvin een hartafwijking had. Vandaar ook, die zondag dat ik hem mee naar huis mocht nemen met zijn koorts... Toen wist de kinderarts dat Melvin niet lang zou leven. Hij heeft hem ons mee gegeven, zodat wij nog met en van hem konden genieten. Als hij toen gehandeld had, dan had ons knulletje misschien nog een kans gehad? Maar goed, dit weet je dus toch nooit en daar kun je beter ook niet stil bij blijven staan, want daar kom je nooit uit. Ik heb wel een vreselijke haat tegenover die kinderarts van Melvin en dit zal ik ook hebben tot aan mijn laatste dag.

Dolfijnen voor Melvin

Gedicht voor Melvin

Jaren ben je bij mij vandaan, waar is de tijd toch gebleven?
Als de dag van gisteren zie ik nog hoe we naar het ziekenhuis reden.
De avond voor je stierf, keek je me verwonderd aan,
alsof je wist dat er iets fout zou gaan.

Maar ik was vol vertrouwen en dacht dat ik op de artsen kon bouwen.
Om jou voorgoed bij ons te kunnen houden.
Maar ik had gelijk je mocht niet verder leven.
Je was pas negen weken oud en ik dacht dat alles nog goed zou komen.

Maar je had je oogjes voorgoed dicht gehouden.
En de engelen poort ging voor jou open.
Het verdriet doet pijn en is met geen pen te beschrijven.
Waarom mocht jij niet bij me blijven.

Voor mijn gevoel heb ik niet genoeg gezegd dat ik van je hou.
Ik hoop dat je dit kunt horen, want lieve schat, dit gedicht is voor jou.

Je mama

Dolfijnen voor Melvin