Mika

* 10 juni 2000 †

Brigitte en Robert Dukers

Ons Grote Verdriet

ons.grote.verdriet@12move.nlIk ben Brigitte Dukers-Stijfs, 36 jaar jong en mijn man heet Robert Dukers en is 33 jaar jong. We hebben 2 zonen, Martijn *31-12-98 en Mika *10-06-00†. Ons huisdier is een hond, een gele labrador retriever, 6½ jaar oud en zijn naam is BoBo. Ik werk 3 dagen bij het Ministerie van Defensie als administratief medewerkster en Robert werkt als consultant bij CMG. We zijn beiden afkomstig uit Limburg, hebben elkaar 3 jaar geleden in Scheveningen ontmoet en wonen thans in Leiden.

Robert en ik zijn vorig jaar, op 12 juni 1999, getrouwd. Tevens hebben we ook op die dag Martijn laten dopen. Het was een heel bijzondere dag. Dit jaar, op 12 juni 2000, is onze levenloos geboren zoon Mika gedoopt. Je kunt wel zeggen dat voor ons 12 juni een "bijzondere" dag is!

Onze eerste zwangerschap verliep volgens het boekje. Ik voelde me goed, werkte 5 dagen per week. Ik had gewoon normale zwangerschapsklachten, maar voelde me verder heel goed. Ik heb in de eerste zwangerschap veel gesport. Geen klagen. Op 31 december 1998 werd onze zoon Martijn geboren. De bevalling had ik me eigenlijk wel anders voorgesteld. Ik wist niet dat het allemaal zoveel pijn deed. Ik heb geschreeuwd van de pijn. De verloskundige had het allemaal een beetje verkeerd ingeschat. Om 02:00 uur 's nachts begonnen de weeën en om 11:29 uur is Martijn geboren. Vrij snel voor een eerste bevalling. Maar voor ons gevoel had Martijn veel sneller geboren kunnen worden. De 1^e keer kwam de verloskundige tussen 04:00 en 05:00 uur en gaf aan dat het nog niet veel was en dat ik nog maar naar bed moest want het kon nog wel lang gaan duren. Nee dus! Ik heb hier thuis vanaf 06:00 uur met persweeën gestaan/gehangen etc. Robert had de verloskundige voor de 2e keer gebeld en ze zei dat ze er aan kwam. Uiteindelijk kwam ze om 09:30 uur en toen moesten we naar het ziekenhuis. Ik zou poliklinisch gaan bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis voelden we ons beter. Na een uur geperst te hebben was Martijn geboren. Hij had wel in het vruchtwater gepoept en zijn longen en maag moesten uitgezogen worden. Verder een hartstikke gezond kind.

We wilden toch wel zo snel mogelijk weer zwanger worden. 1^e plaats vanwege mijn leeftijd en ten tweede dat ik het ook heel gezellig vind 2 kindertjes met niet al te groot leeftijdsverschil. In juni 1999 bleek ik weer zwanger te zijn. Alles ging goed, alleen was ik niet zo misselijk deze keer. Maar de verloskundige gaf aan dat elke zwangerschap anders is. Met 11 weken hadden we beide grootouders verteld dat ze in maart 2000 weer opa en oma zouden worden en ook de familie en vrienden ingelicht. Wat kon er nog fout gaan denk je. Op zondagavond 5 september 1999 kreeg ik lichte buikkrampen en begon heel licht te vloeien. Ik zei al tegen Robert, ik ga morgen even bij de dokter langs even kijken wat ze zegt. Ze vroeg hoe lang ik zwanger was. 11 weken zei ik. Nou dat komt wel vaker voor. Geen reden voor ongerustheid. Ik naar mijn werk. Op die dag zou een nieuwe collega beginnen en ik zou haar gaan inwerken. Ik voelde me echt niet goed en de buikkrampen werden maar erger. Ik had in diezelfde week op woensdag een echo gepland staan. Eerst de verloskundige gebeld en die zei afwachten en het zullen nog wel 2 rotte dagen en nachten voor je worden en daar kon ik het mee doen. Mijn nieuw collegaatje heeft gebeld om mijn echo-afspraak te kunnen vervroegen. Dat kon. Ik kon dezelfde avond nog terecht.

Ik had mijn vriendin gebeld die in opleiding is voor huisarts en de situatie uitgelegd. Ze zei tegen me "wil je een eerlijk antwoord?". Ik zei natuurlijk ja. Dan is dit het voorteken van een miskraam. Ze is samen met haar man naar Leiden gekomen om ons en Martijn op te vangen. Tegen 19:00 uur hadden we de echo-afspraak. En ja hoor. Ze zag het direct. Er was alleen een vruchtzak en een moederkoek, maar geen vruchtje. Tranen van verdriet biggelden over onze wangen. De dag daarna hebben we een afspraak bij verloskundige gemaakt. Die gaf te kennen dat een miskraam zo vaak voorkomt en vroeg "wat wil je?" Of we bij de bakker waren. Wat wil je een bruin of wit brood? Wij hadden zoiets van "vertel maar wat kan en mogelijk is". Ik kon de miskraam spontaan afwachten of voor een curettage gaan. We besloten om spontaan af te wachten. De verloskundige maakte wel nog een afspraak voor ons bij een gynaecoloog om te kijken hoe alles verder liep, etc. De miskraam kwam spontaan op gang. Het waren hevige buikkrampen, net zoals bij de bevalling van Martijn. Alleen duurde het niet zo lang.

De week daarop werd ik hartstikke ziek. Ik moest overgeven en kon zelfs geen water meer binnen houden. Robert zijn ouders zijn een weekje komen logeren om voor Martijn te zorgen. Ik kon niet meer uit het bed. We hadden een afspraak in een ziekenhuis in Leiderdorp. We waren er niet blij mee, maar in het LUMC moest ik een paar weken langer wachten. We kwamen bij een gynaecoloog en die vroeg ons wat we kwamen doen. We keken elkaar aan en dachten beiden "zouden we nu direct opstappen of blijven we zitten". We hadden een brief van de verloskundige bij ons en die had hij niet eens doorgelezen. Ik vertelde van de miskraam en hij begreep het niet. We hadden dus alleen maar een discussie. De telefoon ging een paar keer tussendoor en de assistente kwam een paar keer naar binnen. Ik zou volgens de verloskundige een echo krijgen om te kijken of alles goed was. Nou dat begreep hij helemaal niet. Hij zei dat doen we helemaal niet, dan ben je hier op het verkeerde adres. Op het einde bond hij in en zei dan kom maar dan doe ik wel een echo. Robert keek me aan en zei laat maar gaan. Hij deed een inwendige echo en volgens de gynaecoloog zag het er goed uit. Op de gang gaf hij me een hand en vertelde dat ik één menstruatie moest afwachten en dan konden we weer. Mensen liepen gewoon langs, niet te geloven hoe het afscheid verliep. We liepen naar buiten en moesten bijna spontaan overgeven.

We hebben toch maar 2 keer mijn menstruatie afgewacht en toen dachten we: we zien wel. En ja hoor ik was weer snel zwanger! We hadden zelf een test gedaan en ik had me ook weer opgegeven voor moeders voor moeders. Alleen heb ik wat langer gewacht. Ik kon niet blij zijn. 9 november was de eerste dag van mijn laatste menstruatie en ik zou 16 augustus 2000 uitgerekend zijn. In december werd ik behoorlijk ziek. Griepverschijnselen. Hoesten, keelpijn, overgeven bij het leven. Ik dacht nog dat zal nu (hopelijk) goed zitten, want het voelde hetzelfde als bij Martijn. Ik heb het ook maar alleen aan een paar goede vriendinnen verteld. Met Kerst had ik eigenlijk een weekje vrij gepland, maar het werd een week in bed liggen. Op 31-12 is Martijn jarig en dat wou ik laten doorgaan. De nacht voor zijn verjaardag is de huisarts nog geweest. Ik kreeg geen lucht meer. Ik kon ook niet meer slapen van al dat hoesten. Ik kreeg codeïne-tabletten voorgeschreven en toen werd het weer iets beter. De eerste 3 weken van januari ben ik nog ziek thuis gebleven. Ik werd maar niet beter.

Ik had de huisarts om een echo gevraagd. Het was niet gebruikelijk, pas bij 3 miskramen. Ik zei tegen haar dat ik de echo ook wel zelf wilde betalen. Ik wou gewoon zekerheid. Goed, we kregen de echo. Het was heel spannend. Toen we ons kindje zagen waren we zo blij. De tranen van geluk stroomden over onze wangen. Wat waren we blij. Toen begonnen we ons zwanger te voelen.

Ik had besloten om een andere verloskundige te nemen en op advies van een vriendin koos ik een verloskundige uit het ziekenhuis waar ik toch wou gaan bevallen. Op 1 februari 2000 had ik de eerste afspraak. Alles was goed, dus geen zorgen. Ook op de andere afspraken was alles goed, alleen mijn HB-gehalte was vrij laag en dus kreeg ik staal bruistabletten voorgeschreven. Rond de 20e week vroeg ze of ik leven had gevoeld. Ik zei "nee niet echt". Ik heb het te druk met werk en met Martijn dacht ik nog. Bij onze 1e zwangerschap hadden we ook een pretecho laten maken rond de 20e week, dus we besloten nu toch ook maar een pretecho te laten maken. Voor later o zo leuk voor de kindertjes. We gingen op 8 april 2000, ik was 22 weken zwanger. Oh wat was ons kindje toch mooi. Volgens de vrouw die de echo maakte was alles goed te zien en werkten alle organen goed. Het was een zoon. Wat waren we blij. Dus ik dacht nog "zie je wel ik ben veel te druk bezig en daarom voel ik geen leven". De volgende afspraak bij verloskundige was weer alles goed, alleen vertelde ik haar dat ik nog steeds weinig/geen leven voelde. Ze zei tegen me "je krijgt een rustig kind, elke zwangerschap is anders". Maar omdat ik zo "zeurde" zou ik bij de volgende afspraak een echo krijgen. De volgende afspraak was gepland op 9 juni 2000.

In de tijd rond Pasen en de weken die daarop volgden was ik weer heel erg grieperig, mijn keel was het ergste. Ik kon niet meer slikken. Wel 10 keer bij de huisarts daarvoor geweest en van alles gekregen. Maar niets hielp. Rusten zei ze steeds. En dat is voor mij steeds een probleem. Ik ga maar door tot ik erbij neer val. Na een paar weken weer thuis te zijn geweest ging ik uiteindelijk maar weer werken, want mijn vervangster voor mijn zwangerschapsverlof zou beginnen. Die wou ik graag zelf inwerken. Ik heb haar 3 weken ingewerkt en ik voelde me beroerd. Ik sliep heel slecht. Ik had veel last van jeuk. Mijn vriendin weer gebeld en gevraagd of ze wat wist voor de jeuk. Ze gaf me de tip om de verloskundige te bellen. Op maandag 29 mei belde ik 's morgens de assistente en deelde mijn klachten mee. Ze vroeg aan me "je voelt wel nog leven?" Ik zei "dat heb ik nog niet echt gevoeld".

Ik kon dezelfde dag nog terecht. We kwamen bij een vreemde gynaecoloog terecht. Ik vertelde dat ik ondertussen al 10 weken zo verkouden was en o.a. keelpijn had. En die jeuk, ik kon er niet meer van slapen. Ze zei "je maakt je zorgen hè?" Ja, natuurlijk. Ze zou een echo maken met een klein echo apparaat en ze vertelde me dat ze me de waarheid zou vertellen. Toen ging er van alles door me heen. Zo van "er is iets mis". En ja hoor. Ze begon en had het hoofd van onze baby gezien waarna ze zei dat het hoofd er niet goed uit zag. Ze vertelde ons dat ze zou gaan kijken voor een plek bij het echo-apparaat dat uitgebreide echo's kan maken. We konden in een kamertje wachten. Er gaat van alles door je heen, je weet het even allemaal niet meer. Het was al later in de middag en Martijn zat op het kinderdagverblijf. We moesten voor hem ook wat regelen. We kregen de uitgebreide echo en ik zag in hun ogen hoe verschrikt en verbijsterd ze keken. Ze zagen een waterhoofd en een aantal organen werkten niet. Ze hadden een gynaecoloog opgepiept en die moest nog komen. We konden nog even een kopje koffie gaan drinken. We hadden eerst een gesprek met hem en hij zei dat het er allemaal niet zo goed uitzag en hij wou ook nog even een echo maken om precies te zien wat er aan de hand was. Na de echo zei hij tegen ons "jullie kind is ernstig ziek". Die woorden zal ik nooit meer vergeten. Robert gaf toen al aan dat we bij de miskraam vorig jaar als "vee" behandeld waren in een ander ziekenhuis en dat we daar geen behoefte meer aan hadden.

De afspraak was om woensdag 31 mei 2000 de hele dag naar het ziekenhuis te komen om een navelstrengpunctie te doen bij onze baby. Toen we daar op de receptie aankwamen werden we opgevangen door de maatschappelijk werkster. We schrokken op het eerste moment, maar toen we eenmaal bij haar zaten vonden we het wel heel erg prettig dat ze daar ook aan gedacht hadden. We hadden een heel fijn gesprek met haar. Tegen 12:00 uur werd de navelstrengpunctie gedaan en wat ze al dachten was dat onze baby te weinig bloedplaatjes had. Een normaal mens heeft er 300 en onze baby had er maar 8. Er werden op dat moment dus ook bloedplaatjes bijgezet. De hele middag verbleven we in het ziekenhuis want ik moest toch wel een beetje bijkomen van de ingreep, misschien zou er nog een plaatsje vrijkomen voor een MRI-scan, maar helaas.

Donderdag was Hemelvaart en werd er niets gedaan, vrijdag zouden we gebeld worden voor misschien dan de MRI-scan. Ze belde van het ziekenhuis, maar helaas. Het zou maandag worden. Maandagmorgen 5 juni moesten we eerst gaan om beiden bloed te laten prikken. We hadden samen besloten om het ziekenhuis niet te verlaten voordat we wisten hoe laat ik de MRI-scan zou krijgen. Het was om 16:30 uur. De MRI-scan duurde toch zeker zo'n 45 minuten. Dinsdag 6 juni 2000 hadden we een afspraak met de gynaecoloog voor de uitslagen. Wat waren we zenuwachtig. Eerst hadden we nog een gesprek met de maatschappelijk werkster. Toen naar de gynaecoloog. Het was voor ons een vreemde. En helaas, ze had ons niets nieuws te vertellen. 's Middags zou ik nog een keer een MRI-scan krijgen want ze hadden nog niet alles gezien. De gynaecoloog plande een gesprek voor de dinsdag 13 juni 2000. We vonden dat wel heel erg lang. Een week wachten en weten dat je kind ernstig ziek is.

Op vrijdag 9 juni zouden we daarom dan nog een echo krijgen om te kijken of nog alles "goed" was. Op 9 juni kwamen we op de gang "onze" gynaecoloog tegen en hij zei dat hij ons nog wou spreken. We hadden toch de tijd. Waar moet je je verder nog druk over maken. We hadden wel Martijn meegenomen, want we dachten "oh even een echo en we staan zo weer buiten." Robert stond met Martijn op de arm achter de man naar de echo te kijken. En Robert zag hoe hij aan het zoeken was. En ja hoor, hij vertelde ons dat het hartje niet meer klopte. Ja, je weet niet meer of je nog moet huilen of je wat dan ook moet doen! De maatschappelijk werkster werd gebeld en die kwam ons ophalen. Nu konden we concreet over iets spreken. Onze zoon was overleden en wat nu. De gynaecoloog kwam er ook bij. Ze wisten 100% de oorzaak. Ik was in de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap besmet geraakt met het virus toxoplasmose. Ze noemen het ook wel de kattenziekte. Het is heel gemakkelijk overdraagbaar zei de gynaecoloog. Iemand die een kattenbak verschoond heeft en niet zijn handen wast en jou weer een hand geeft. Zo makkelijk. Je schrikt ervan. Katten hebben we zelf niet, wel veel katten in de buurt. Ik heb niet in de tuin gewerkt, want het was winter. Rauw vlees heb ik zeker niet gegeten. Je vraagt je zoveel af "hoe heeft dit kunnen gebeuren?". Alle organen van onze zoon waren aangetast. Hij had geen kans om te leven. We hadden in die weken ook gehoopt dat de natuur hopelijk zou bepalen wat het beste voor ons allemaal zou zijn. Onze hele toekomst zagen we in duigen vallen.

Ik had mijn werk gebeld en gezegd "schrijf me maar af, ik kom de eerste tijd niet meer werken". Er werd besproken hoe nu verder. In het begin heb ik geroepen ik wil een keizersnee, ik kan dit emotioneel niet aan. We zaten daar op 9 juni en de gynaecoloog vroeg aan me wat ik er zelf van dacht. We moesten nog wat voor Martijn gaan regelen. En samen besloten we om 10 juni 2000 terug te komen om te beginnen met het inleiden van de bevalling. We kwamen thuis en we moesten eens gaan kijken wat voor een verzekeringen we hadden ivm de uitvaart. We belden een begrafenisondernemer en die kwam ons al het een en ander uitleggen. De ouders van Robert hadden we gebeld en die zouden komen om op Martijn te letten. Ik voelde al buikkrampen en zei tegen Robert "volgens mij zijn mijn weeën al begonnen". De ouders van Robert kwamen en zijn met Martijn gaan lopen. De weeën begonnen heftig te worden en ik verloor de slijmprop. We hebben het ziekenhuis gebeld en we konden komen als we dat wilden.

We waren tegen 19:00 uur weer terug in het ziekenhuis. We kregen een kamer waar twee bedden op stonden. Op die kamer hadden we ook met onze zoon Martijn gelegen, kort na de bevalling. De weeën werden steeds heftiger. De gynaecoloog kwam en ging toucheren. Hij vertelde dat ik 2 cm ontsluiting had. Ik kreeg nog 2 spuiten in mijn benen om rustig te blijven. Ik voelde me ook vrij rustig. We konden samen heel goed de weeën opvangen. We waren in principe met zijn tweeën op de kamer. Als er iets was konden we op de knop drukken en stond het personeel naast het bed. Ze wilden me nog een ruggenprik geven voor de pijn, maar die heb ik geweigerd. Tegen 00:00 kreeg ik echt persweeën. De gynaecoloog kwam en ik kon gaan persen. Bij de eerste pers was alles geboren, behalve zijn hoofd. Bij de tweede perswee kwam ook zijn hoofd. En toen was onze zoon Mika Lars geboren, 00:24 uur.

We kregen onze zoon in onze armen en er werden foto's gemaakt. Je kon zien dat hij ziek was. Hij had een hele opgezette buik met vocht erin. Verder was er alles erop en eraan. De gynaecoloog vroeg of hij Mika nog mocht meenemen voor verder onderzoek. Robert zei direct "Nee, we weten de oorzaak voor 100%, laat hem zoals hij nu is, we willen niet dat er nog gesneden wordt". De verpleegkundige maakte ook nog een voetafdruk van Mika. Zo bijzonder. Mika was 35 cm groot en woog 1370 gram. De verpleegkundige trok Mika de kleertjes aan die we hadden meegebracht en hij werd in het wiegje tussen ons in gelegd. We waren uitgeput, Robert ging wat slapen en ik viel uiteindelijk ook in slaap. Ik werd alweer vroeg wakker en aanschouwde onze zoon. Er gaat zoveel door je heen. Je kunt het allemaal niet voorstellen. Je denkt dat je in een droom zit en dat je dadelijk wakker wordt.

Om 09:00 uur 's morgens waren we alweer thuis en toen zijn we als eerste, na een kopje koffie, naar begraafplaatsen gaan kijken. We besloten om Rhijnhof te nemen, deze heeft een eigen kindergedeelte. De begrafenisondernemer kwam en we wisten zeker dat we de begrafenis niet in besloten kring wilden. Er hadden de afgelopen 2 weken zoveel mensen meegeleefd. Met al deze mensen wilden we ook graag samen afscheid nemen van onze zoon Mika. Zaterdagmiddag zijn we met de vader van Robert naar Mika gaan kijken. Hij vond dat Mika sprekend op Robert leek maar dan 33 jaar geleden, Robert was zelf 6 weken te vroeg geboren en woog iets meer dan een kilo.

Maandag 12 juni hebben we Mika gedoopt in het bijzijn van de peetoom en peettante, familie en vrienden. Het was heel bijzonder. Vorig jaar zijn we op dezelfde dag getrouwd en hebben we onze zoon Martijn laten dopen. Woensdag zijn we voor de laatste keer naar het mortuarium gegaan. Mika lag in zijn kistje en Robert heeft zijn kistje dichtgemaakt. Donderdag 15 juni was de uitvaart. We zijn Mika gaan ophalen en hebben hem op de achterbank naar de begraafplaats gebracht. Om 11:00 was de dienst. Er was heel veel familie uit het zuiden gekomen, collega's, vrienden, personeel van het kinderdagverblijf, buren, noem maar op. Het gaf ons een warm gevoel. Robert heeft zelf nog een toespraak gehouden waar ik heel trots op ben. Robert, ik en peetoom en peettante hebben Mika naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Hieronder kun je klikken op de rouwkaart en het bedankkaartje van Mika.

Brigitte en Robert

---

Mika heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes