KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mike van der Meer

* 15 februari 2005 †

Henk van der Meer en Mirjam van Haag

Ons lieve zoontje en broertje Mike*

Wat waren we in de wolken toen we op vaderdag 2004 gingen vertellen dat we zwanger waren van ons 2e kindje. Het was een zorgeloze zwangerschap zonder de vervelende kwaaltjes die je zo vaak hoort.

Op 2 februari 2005 was ik uitgeteld, maar de baby bleef waar hij was. De verloskundige zei dat hij het waarschijnlijk goed naar zijn zin, had dus echt geen reden voor paniek. Toen werd het Valentijnsdag en er was nog steeds geen enkele aanwijzing dat de bevalling snel op gang zou komen. Ik was er al helemaal op voorbereid dat het een inleiding zou gaan worden in het ziekenhuis.

Die nacht werd de duisterste nacht van mijn hele leven. Ik kreeg een bloeding, en heb daarop de verloskundige gebeld. Ze zei dat we wel even langs mochten komen om een echo te maken om te kijken of alles goed was. Dat deden we. Toen ze de echo maakte, bleek dat het hartje van de baby nog wel klopte maar veel te langzaam. We zijn meteen doorgereden naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen maakte de gynaecoloog een echo en er kwam een mist over ons hangen. Hij wilde het gaan zeggen, ik zei dat hij het niet moest zeggen, ik wist het al, onze baby was dood. De grond zakte onder onze voeten, onze toekomst zoals we die voor ogen hadden stortte in een klap in. Het werd mistig voor onze ogen, wat moesten we nu? We belden onze ouders en vertelden ze het nieuws.

Nou ja vertellen....ik kreeg mijn vader aan de telefoon, het was 4 uur 's nachts en ik kon alleen maar schreeuwen; "Hij is dood, papa, hij is dood, de baby is dood!" Ik herinner me de woorden van mijn vader zo ontzettend goed. Hij kon alleen maar zeggen; "ach vrouwke toch, ach vrouwke toch.... Waar ben je wij komen er aan."

Veel dingen uit het ziekenhuis zijn vaag, kan ik me niet meer herinneren. Er zijn ook momenten die ik me heel erg goed kan herinneren. Zo kwam er een gynaecoloog binnen die vroeg of we niet eerst naar huis wilden gaan om het te laten bezinken. Ik werd ontzettend kwaad en beet hem toe dat ik al 2 weken er op voorbereid was te gaan bevallen en dat als ze me eerder geholpen hadden mijn mannetje nog zou leven.

Ik was vastbesloten die dag te gaan bevallen en hij moest er maar voor zorgen dat het ging gebeuren. Die avond, dinsdagavond 15 februari 2005 is om 19.37 uur ons lieve mannetje geboren. Een prachtig kereltje, alles erop en eraan. Maar het was zo stil, zo oorverdovend stil. Het laatste beetje hoop verdween bij die stilte. We hebben een zoon gekregen en hij was meteen al weer van ons weggevlogen. Ons engeltje was geboren. Hij was 57 cm lang en bijna 9 pond zwaar.

De eeuwige vraag, waarom? Waarom Mike*, hij was helemaal gezond. Waarom hebben de artsen hem niet eerder gehaald? Die nacht moesten we in het ziekenhuis blijven, Mike* lag in een mandje naast mijn bed. Die nacht is er ook een stukje van mijzelf gestorven. Gestorven samen met mijn zoontje. Onze harten voor altijd samen, onze liefde onvoorwaardelijk en grenzenloos. Maar waar mijn leven verder gaat, daar is zijn leven gestopt. En dat doet pijn, zo ontzettend veel pijn. Alsof er een mes in je ziel gezet is dat steeds even opnieuw bewogen wordt.

Mike* en mama

Op 19 februari moesten we definitief afscheid nemen. Tot die tijd heeft Mike in zijn eigen bedje in zijn eigen kamertje gelegen. Ik wilde niet dat hij wegging, maar ik wist dat het moest, ik kon hem niet bij me houden. We hebben nog een afdruk van zijn handje gemaakt, deze hebben we later met een hart eromheen in brons laten gieten. Ook hebben we een afdruk van zijn duimpje gemaakt. Hiervan is een gouden sierraad gemaakt voor zijn papa en beide opa's.

Mike* had ook ontzettend veel haren en daarom konden we ook een aantal lokjes haar knippen. Deze dragen ik en zijn beide oma's in een medaillon samen met zijn foto. Zo kan hij op deze symbolische manieren toch nog dicht bij ons zijn.

Onze lieve Mike* in zijn bedje

Hierna heeft zijn papa hem uit zijn bedje getild en in zijn mandje gelegd. Samen hebben we zijn knuffeltjes en geboortekaartje er met veel liefde bij gelegd. Toen nog een laatste zoen......en hebben we het mandje gesloten. We liepen naar de begraafplaats vlak bij ons huis en zijn papa heeft hem gedragen.

Het was een moeilijk afscheid, het moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen, afscheid nemen van mijn eigen kind. Toch moest ik hem nog voorlezen, het verhaal van: 'Raad eens hoeveel ik van je hou...' Een afbeelding uit dit boekje hebben we ook gebruikt voor Mike* zijn geboortekaartje en dezelfde afbeelding hebben we gekozen voor op zijn grafje. Het is zo'n mooi verhaal met een voor ons zo'n ware betekenis...

We hebben ballonnen opgelaten op zijn begrafenis. Er bleven er 3 in de boom hangen, die van zijn papa, zijn zus en van mij. Deze ballonnen hebben hem mee op zijn laatste reis genomen. De reis naar het eeuwige leven.

Nu proberen we ons leven weer op te pakken. Soms 2 stappen vooruit, soms 3 achteruit......maar met Mike* in onze harten en de liefde van ons gezin blijven we het proberen. We blijven vechten, vechten voor elkaar, vechten voor het bestaansrecht van ons lieve zoontje, want al was hij maar kort op deze aarde, hij heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Wij houden voor altijd van hem, hij is verweven in onze harten.

Ik heb de website http://www.pillango.nl/mike/ gemaakt om het verdriet om Mike* ooit een plekje te kunnen geven en daar waar mogelijk anderen te kunnen helpen