Mowenna Johanna Marina van Pinxteren
* 29 april 2000 †
Heidi en Erik van Pinxteren
Onze Witte Roos
In september 1997 begint ons verhaal. Na eindeloos wachten op een zwangerschap zijn we na zes jaar eindelijk zwanger. Wat blijkt? Van een tweeling! Helaas spat deze droom op 27 november 1997 uit elkaar als blijkt dat ik twee levenloze vruchtjes bij mij draag. Nadat ik op 12 november 1997 ben gecuretteerd zijn we in de medische molen geraakt, want na zes jaar en één miskraam vindt de huisarts het genoeg. Na eerst vier maanden in het ene ziekenhuis te hebben gelopen zijn we overgestapt naar het ziekenhuis van nu.
Daar kwam ik terecht op 11 november 1998 en op 22 december 1998 werd ik al daadwerkelijk geholpen door een kijkoperatie. Deze uitslag was redelijk goed en mocht voor een volgende zwangerschap geen belemmering zijn als het bij Erik allemaal in orde was. Bij Erik was de uitslag wat minder positief maar, zei de gynaecoloog, hier kunnen we wat aan doen. Met behulp van in eerste instantie clomidtabletten en daarna via injectie's. Wat helaas niet veel uithaalde. Vanaf het moment dat we aan IUI waren begonnen hadden we beiden weinig hoop op een zwangerschap en zodoende zijn we in augustus 1999 overgestapt naar IVF.
In augustus 1999 zijn we dan daadwerkelijk bezig met IVF. De terugplaatsing vond plaats op 30 september 1999. Na veertien dagen mochten we een test doen en wat bleek we waren zwanger! Na goed overleg met de gynaecoloog mocht ik zelf bijna niets meer doen, maar goed dat neem je voor lief. Tijdens ons eerste gesprek bij de gynaecoloog hadden we ook aangegeven dat er bij mij in de familie spina bifida (open ruggetje) voorkomt maar dat we daarvoor geen vruchtwaterpunctie wilden. Omdat je vantevoren toch niet weet in welke mate het kindje gehandicapt zou zijn. De gynaecoloog wees ons er wel op dat er inderdaad door de vele gevallen in mijn naaste familie wel een risicogroep waren maar begreep onze angst voor het geval dat de vruchtwaterpunctie verkeerd zou gaan. Mede daar door hebben wij veel controle's gehad en daaruit bleek dat ons wondertje een kleine groei achterstand had. Voor de rest was het allemaal prima in orde. Tot op de dag na Pasen, 25 april 2000.
Ik had een normale controle en ging voor de eerste keer geheel alleen naar het ziekenhuis met de gedachte er kan nu toch niet meer fout gaan want ze is nu al 32 weken. Helaas bleek dit dus een geheel foute inschatting te zijn en kon de arts haar hartje niet meer vinden en was er veel te weinig vruchtwater aanwezig. In eerste instantie zei ik nog tegen de gynaecoloog van het lijkt wel of ze verstoppertje aan het spelen is, maar diep in je hart voel je een heel raar gevoel. Na deze controle ben ik naar huis gegaan met een nieuwe afspraak voor die middag om vier uur samen met Erik. Toen ik thuis was heb ik mijn en zijn ouders gebeld dat ze er rekening mee moesten houden dat er iets goed fout was, maar niemand kon zich dit voorstellen want ik was door de gynaecoloog naar huis gestuurd. Helaas moest de gynaecoloog bevestigen wat hij 's morgens gezien had: het hartje klopte niet meer.
Op dat moment heb ik tegen de gynaecoloog gezegd van breng me maar naar de operatiekamer en haal het maar weg. Gelukkig weet zo'n gynaecoloog wat beter voor je is en dus gebeurde dat niet. Vanaf het moment dat we defenitieve uitslag hadden vond hij het verstandig om te wachten tot 28 april 2000 om via de natuurlijke manier te bevallen. Met voor de pijn een ruggeprik. Dit om alles toch een beetje te laten bezinken en alvast wat dingen te regelen. Gelukkig heeft hij dit gezegd want nu hadden we bijna alles van tevoren kunnen regelen zoals wij het zelf wilden.
Vanaf het moment dat ik het ziekenhuis lag, heb ik een hele goede begeleiding gehad van zowel de gynaecoloog als het verpleegkundig personeel. Toen eenmaal de ruggeprik was gezet mocht ik niet meer van de kamer af maar mocht ik voor de spanning af en toe een sigaretje roken op de kamer. Het bezoek dat doorlopend mocht komen maar ook de uitleg van de verpleegkundige hebben mijn bevalling toch tot iets heel moois gemaakt. Natuurlijk duurde het allemaal wat langer dan gepland maar 's morgens op 29 april 2000 begonnen na een vrij goede nachtrust dan toch de persweeën om 09.10 uur en zeven persweeën verder werd om 09.21 uur onze dochter geboren. Op dat moment hoop je toch dat ze nog leeft maar het mocht niet zo zijn. Wel vond ik het fijn dat meteen de oorzaak bekend was. Er zaten twee infarcten in de placenta en zodoende hoefde er geen obductie gedaan te worden op Mowenna*.
Natuurlijk is Erik iedereen gaan bellen dat ze geboren was. Ook heeft hij meteen de begrafenisonderneemster gebeld want zij zou samen met mijn schoonmoeder Mowenna* gaan aankleden. Toen Mowenna* uiteindelijk in haar mandje (wiegje) lag hebben we haar laten dopen met haar opa's en oma's en peetoom erbij en zijn daarna met z'n allen, ook Mowenna*, naar huis gegaan.
Toen we eenmaal thuis waren hadden we toch het gevoel dat we voor haar moesten zorgen. Natuurlijk was dit anders dan dat ze zou leven maar wel 's morgens haar wakker maken en 's avonds het welt'rusten zeggen. Gelukkig hadden we alles van tevoren geregeld en hebben dus vier dagen in alle rust met Mowenna* kunnen zijn. De familie liep natuurlijk wel in en uit maar dat is alleen maar fijn. Van onze vrienden Rien en Thea kregen we een prachtig gedicht voor dat het mandje gesloten werd. Ook dit gedicht is mee met Mowenna*.
Mooi meisje geboren uit liefde zo rein
Wij weten jij had ook bij ons willen zijn
Het mocht niet zo wezen dit doet zo'n verdriet
Maar troost geeft het zeker wij vergeten je niet
Het is goed te weten je bent niet alleen
Jouw hemelse vader en alle engelen staan om je heen
Bedankt voor de mooie maanden die je bij ons hebt willen zijn
Dag lieve Mowenna dag lief popje klein
Op de dag van de begrafenis hebben we aangegeven dat we vanaf 12.00 uur tot 13.00 uur niemand wilden ontvangen. Op dat moment hebben Erik en ik echt afscheid van haar genomen en daar wilde ik niemand bij aanwezig hebben. Om 13.30 uur was Lian (begrafenisonderneemster) bij ons en heeft samen met Erik en Jurgen het mandje definitief gesloten nadat zij het gouden hangertje (de letter M wat Mowenna* had gekregen van de ouders van Erik) van haar kleding hadden gehaald en bij Erik aan zijn ketting hadden gehangen.
Vanaf het moment dat wij bij de kerk zijn aangekomen heeft Thea Mowenna* overgenomen van Erik en haar netjes de Mariakapel van onze kerk ingedragen. De pastoor had erg zijn best gedaan op zijn toespraak en deze zal ons dan ook altijd bij blijven. Tijdens de mis hebben wij het lied 'The Rose' van Betty Midler laten draaien en daarop had de pastoor zijn hele toespraak/preek gebaseerd. Op het moment dat wij het kerkhof verlieten en Thea Mowenna's grafje ging verzorgen kregen we een wolkbreuk terwijl de hele dag de zon heeft staan stralen.
's Avonds zijn we nog even naar haar grafje geweest maar Thea had het prachtig verzorgd.
Mowenna* ligt begraven op het kinderkerkhof in Heeswijk langs het zusje van mijn moeder wat helaas maar zes weken heeft mogen leven ten gevolge van spina bifida en een waterhoofdje (in 1945 konden ze daar helaas niets aan doen).
En dan moet je verder hoe dat weet niemand voor jou. Toch waren wij al vlug daarna weer bezig met de toekomst. We hadden aan de arts aangegeven dat als mijn lichaam er klaar voor was zo vlug mogelijk de overgebleven embryo's wilden laten ontdooien en laten terugplaatsen. Dit zou gebeuren op 13 augustus 2000. Helaas ging dit niet door, want de embryo's waren niet sterk genoeg. Op 10 september 2000 zijn we weer decapeptyl gaan spuiten voor een volgende IVF-poging. Dit zou ongeveer 2 weken moeten maar toen ik na 3 weken nog niet aan het menstrueren was ben ik de gynaecoloog gaan bellen (nadat ik een test had gedaan die negatief was) maar deze gaf aan wacht nog een week mocht er dan nog niets aan de hand zijn maak dan een afspraak. De week daarop ben ik inderdaad maar weer gaan bellen en kon op woensdag 4 oktober 2000 bij hem terecht. Toen we bij hem waren zei hij ‘kom dan gaan we kijken of je zwanger bent’. Waarop ik heb geantwoord ‘jij bent gek want de test was negatief en ik voel me helemaal niet zwanger’. Wat blijkt? We zijn zwanger. Geloven konden we het niet maar dat vond hij niet vreemd. Met een nieuwe afspraak op zak voor de week erop gingen we vol ongeloof naar huis.
Onze witte roos Mowenna
de trotse ouders
Mowenna's hoekje thuis
Handje en voetje Mowenna
Mowenna heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
