MadeliefjeMadeliefjeMadeliefje

Nathalie

* 17 oktober 1995 - 10 juni 1999 †

Marga en Martin

Ons prinsesje

Ons prinsesje werd na bijna 42 weken geboren op 17 oktober 1995. Ze was een gezonde dochter van 2735 gram en 47 cm. Ook ontwikkelde ze zich erg goed en was soms misschien iets te bij de hand, liep al toen ze net één jaar was en begon toen ook al een beetje te praten. Toen ze twee jaar en drie maand was mocht ze naar de peuterspeelzaal, hier had ze het heel erg naar haar zin en had al snel veel vriendjes en vriendinnetjes.

Ons prinsesje

Op 27 augustus 1998 kreeg ze een zusje, Daphne. Hier was Nathalie helemaal gelukig mee. Ze waren dan ook niet bij elkaar weg te slaan, en Nathalie zou haar alles wel even leren.

de enige foto van het complete gezin

Op 10 juni 1999 sloeg echter het noodlot toe. Nathalie ging die dag even met haar vader mee naar zijn werk, hij was vrij die dag maar moest nog even iets aan de traktor maken. Terwijl hij daar mee bezig was, zat ze mooi naast hem in het zand te spelen. Op een gegeven moment had ze dorst en wilde ze wat drinken gaan halen, maar dit wilde ze alleen doen 'want dat kon ze wel' zei ze.

Terwijl Nathalie naar het huis loopt om wat te drinken, kijkt Martin haar stiekem na om te kijken of ze wel goed loopt, en dit doet ze perfect. Maar als ze na tien minuten nog niet terug is, gaat Martin kijken waar ze blijft. Binnen is ze al niet meer want ze is met een koekje weer naar buiten gegaan. Er is direct paniek want Martin weet dat ze niet zelf op onderzoek uit gaat. Er wordt overal gezocht, in het zwembad, de weilanden, langs de weg en bij de vijver, maar nergens een spoor van Nathalie. Dan komt Martin zijn baas thuis en gaat ook helpen en kijkt weer bij de vijver en ziet haar liggen.

Op dat moment zijn ze al 20 minuten verder en heeft Nathalie geen hartslag meer. De baas gaat reanimeren tot de ambulance er is. Ze wordt dan onder politiebegeleiding naar het ziekenhuis gebracht, daar gaan ze verder met het reanimeren. Het was 12.00 uur toen ze gevonden werd en om 16.00 uur had ze ineens weer hartslag en bloeddruk, dit gaf weer hoop en er werd zelfs al gezegd dat als het zo door ging en de temperatuur goed zou zijn dan zouden we naar Nijmegen gaan. Helaas daalde de bloeddruk ineens weer om 18.00 uur en niemand wist waar het vandaan kwam. Het is toen even weer een beetje stabiel geweest maar om 19.35 ging het weer heel erg slecht. Martin en ik waren bij haar en toen is ze rustig ingeslapen.

We hebben toen eerst alle apperatuur weg laten halen voordat de familie, die inmiddels daar was, even bij haar mochten kijken. De volgende ochtend heb ik haar zelf gewassen en aangekleed en hebben we haar samen in haar kistje gelegd. Dit was voor mij heel erg belangrijk want dit was het laatste wat ik voor haar kon doen.

Op 15 juni 1999 is ze begraven. Het was heel erg druk die middag en het was stralend weer, wij stonden echt helemaal in het licht. De plechtigheid was heel erg indrukwekkend, de man van het humanistisch verbond had een mooi verhaal over haar gemaakt, net of hij haar gekend had. Twee dagen na de begrafenis hebben we al een steen uitgezocht, want ik vond haar met het bultje zand nog zo dicht bij. Wij wilden graag een steen van beertje Paddington maar die was er niet. Na even praten kon die toch voor ons gemaakt worden, dus is alles zo als wij dat graag willen. Haar zusje was toen negen maand, en wij dachten dat die er niks van mee kreeg, maar ik denk toch dat ze er meer van heeft gevoeld dan we dachten. We hadden de volgende tekst op het kaartje staan:

Opeens stond onze wereld stil,
deze zal nooit meer de zelfde zijn

Dit zinnetje heeft zoveel waarheid en we hebben het ook nog heel vaak gezegd. En toch durven we nu weer een beetje in de toekomst te kijken, want op 7 september 2001 hebben Nathalie en Daphne een zusje gekregen, Danique. Zij zal het gemis niet wegvegen maar ons leven weer iets verrijken.

Haar laatste rustplaats