KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Owen Joal Arends

* 17 mei 2006 - 30 september 2006 †

Olaf, Monique en Luna

Lief klein lachebekkie

Na een zwangerschap waar mama een vermoedelijke sinus trombose in het hoofd kreeg, ben je met 38 weken via de keizersnee te wereld gekomen.

17 mei

Wat waren wij blij op woensdag 17 mei, je was zo levendig en mooi. Beide opa's en oma's zaten al ongeduldig op je te wachten en wat waren de opa's trots dat je tweede naam naar hun vernoemd is. Mama heeft alleen vanaf dag 1 een raar gevoel gehad, aangezien je zo'n stuk rustiger was dan je grote zus Luna. Na 4 dagen samen in het ziekenhuis te hebben gelegen gingen we op zondag lekker met zijn allen naar huis. Wat was je zus blij dat je thuis kwam.

22 mei

De volgende morgen was het mis, je stopte met ademen. Mama pakte je snel uit de wieg en plotseling begon je weer te ademen. Snel zijn papa en mama met jou naar het ziekenhuis gegaan. Eenmaal daar werd je aan de monitor gelegd. In het ziekenhuis kreeg je prompt 3 maal een brachiecardie, maar je knapte op en na 1 week mocht je weer mee naar huis. Je had een beste urineweginfectie. Wat waren we angstig geworden, maar we namen ons voor er weer vertrouwen in te krijgen. 4 weken lang ging het goed, toen ging het weer mis.

28 juni

Papa was naar het werk en 's morgens vroeg stopte je weer met ademen. Mama heeft snel 112 gebeld, nadat je 6x bent gestopt met ademen, kwamen we weer aan in het ziekenhuis. Je deed het goed, je was alleen erg vermoeid.

30 september

We kregen dit keer al weer snel vertrouwen aangezien je helemaal werd onderzocht en er geen afwijkingen waren. Op 30 september was oude opa jarig en waren we daar op visite, je was erg vrolijk en lachte erg veel, je vond het erg leuk om bij iedereen op schoot te zitten. We zijn daarna nog even langs opa en oma gegaan, je was moe net als je grote zus, dus hebben we jullie lekker op bed gemaakt. Jullie sliepen beiden vrij snel dus gingen papa en mama even bij het nieuwe huis kijken. Jullie sliepen immers lekker en opa en oma wilden wel even oppassen.

Oma kreeg na 5 minuten een raar gevoel en is bij je gaan kijken, toen was het mis. Samen met de buurman hebben opa en oma op aanwijzingen van 112 je proberen te reanimeren. Papa en mama werden gebeld, wij zijn snel terug gereden. Toen we vlak bij het huis waren, zagen we de traumahelicopter al staan. Mama wist toen al dat het niet goed was.

Bij opa en oma stonden tevens 2 politieteams en 2 ambulanceteams. Ze hebben van alles geprobeerd om je leven te redden. Na 45 minuten te hebben gereanimeerd heeft mama tegen iedereen gezegd dat ze moesten stoppen. En mama heeft je opgepakt en tegen je verteld dat je mocht gaan en dat we voor altijd van je zouden blijven houden.
Het is allemaal zo onbegrijpelijk, het ene moment was je er nog en het andere moment stond de begrafenisondernemer op de stoep.

2 oktober

Op maandag hebben ze sectie op je verricht aangezien je zo prompt uit ons leven bent gehaald. Op maandagavond zijn we met je zus naar de aula gegaan zodat ook zij nog afscheid van je kon nemen. Dit deed ze op geheel haar eigen manier. Luna (2 jaar) heeft je nog kusjes gegeven en heeft op de creche nog een sterrenhemel voor je gemaakt. Ze weet immers niet anders dan dat jij een lief lachend sterretje bent geworden. Papa en mama hadden een lichtgevende ster in je kistje gelegd en deze heeft je zus meegenomen en die hangt nu boven haar bed. Elke avond voor het slapen gaan, kijken we met zijn allen naar buiten. En dan wenst Luna je welterusten en zwaait naar je en geeft handkusjes. Wat is dat elke avond weer een zwaar moment voor papa en mama.

4 oktober

Op woensdag 4 oktober 2006 hebben we met veel familie, vrienden en collega's afscheid van je moeten nemen. Er waren veel bloemstukken, allemaal mooi wit. Na een mooie toespraak heeft iedereen afscheid van je kunnen nemen en legde iedereen een witte roos voor je kistje neer, wat een stapel. Papa en mama zijn als allerlaatsten achtergebleven en hebben de kist nog even open gehad zodat we je voor de laatste keer echt konden voelen. Daarna hebben wij samen de kist gesloten. Wat was dat een ontzettend moeilijk moment, het weten dat we je nooit meer zouden kunnen aanraken, troosten en knuffelen.

Je was nog maar zo jong, 4,5 maand, het is veel te vroeg. Je had nog zoveel dingen moeten meemaken. We moeten je eerste stapjes, woordjes en dergelijke missen. En hoe moet ik het je zus Luna uitleggen, ze mist je en kijkt vaak naar de hemel en roept je naam, in de hoop dat je er bent. Samen met papa en mama steken we elke avond de kaarsjes naast je foto aan en geven we kusjes aan jou. Hoe moeten we nu verder, het is zo zwaar zonder jou, je was zo gewenst. Papa en mama hopen dat door Lieve Engeltjes wij een beetje met lotgenoten over jouw verlies kunnen praten zodat wij het ooit misschien een plekje kunnen geven.

Lieve lieve lieve Owen, we houden van je en zullen je nooit vergeten,
je hebt ons 4,5 maand ontzettend veel liefde gegeven.
Luna zou zeggen, OWO ik hou van jou.

lief klein lachebekkie

Gedicht voor ons lachebekkie

Lieve Owo
Ik staar in het niets
Over mijn wang rolt een traan
Ik denk aan mijn broertje
Hij is van mij heengegaan
Ik staar in het licht met een glimlach op mijn gelaat
Ik denk aan mijn broertje en weet
Dat zijn liefde mij nooit verlaat

Ik hou van jou en zal elke avond naar jou als sterretje zwaaien

(Dit is een gedicht van je grote zus luna dat namens haar werd voorgedragen op de crematie.)