KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mabel Elise Janne Sara Niessen

* 13 december 2002 - 22 maart 2003 †

Corine en Roland

Ons meisje Mabel

Mabel Elise Janne Sara

Na een fijne zwangerschap en een perfecte bevalling kwam jij lieve múp. Het was even schrikken...je oogjes! Ze haalden je weg want je was wat slapjes, je papa liep mee. Het was een schok, Down-syndroom; de wereld stortte even in. De familie bellen werd ineens moeilijker. Wat was ik gerust toen je oma zei: "Wat maakt het nu uit, we houden er evenveel van". Vanaf toen ging ik beter naar je kijken, we hadden een meisje met bijzondere kenmerken en jij was uniek!

De band tussen ons groeide en je was graag bij ons. Je dronk goed, maar je wilde niet echt groeien. Na een paar weekjes gingen we naar het ziekenhuis en er bleek sprake te zijn van een hartruisje. Het werd van kwaad tot erger, een ASVD en een vernauwing van de aorta. Er werd bloed geprikt, we raakten de tel kwijt. Wachten, wachten, wachten.

Er klopte iets niet, je werd té geel
en je glucose was té laag, je kreeg een maagsonde.

We waren veel bij elkaar, dag en nacht en je papa kwam elke dag. Er kwam elke dag bezoek; dat was een beetje een verlichting. Elke nacht sliep je bij mij op de stretcher en 's morgensvroeg om 7.00 uur werd je weer wakker. Je deed, zoals je lieve peettante Janine zei, je rek- en strekoefeningen en opende dan je ogen. Wanneer ik je aankeek en zei: "Goedemorgen Mabel" dan trok je je neusje op en lachte naar me.

Je was al aan het spelen met Nijntje
en als opa of papa kwamen
dan lachte en kierde je

De dokters stonden echter met de rug tegen de muur en ze wisten niet wat er aan de hand was. Je kwam uiteindelijk terecht op de Intensive Care waar je aan de beademing kwam. Wij moesten daar voor eventjes afscheid van je nemen, dachten we. Maar het werd een afscheid voor altijd. Je keek ons aan met die grote ogen, wat gaan ze toch met mij doen mam? We hadden geen keus, we wilden toch het beste voor je? Kom op meid.

Je kwam er weer bovenop, telkens weer,
maar het werd een oneerlijke strijd,

we zijn trots op je meid.

Je kwam die week daarna van de beademing af, maar ik zag het al, je had het moeilijk! Ik kreeg je niet meer getroost, wat ik ook deed. Na twee daagjes zag ik ineens dat je het niet meer redde. Ik riep er iemand bij: "Doe iets!" Ze wisten het niet, je wilde niet meer slapen en je kreeg geen rust. Weer aan de beademing, maar het mocht niet baten, je hartje kon het niet meer aan. Het werd 04.50 uur zaterdagmorgen en je stierf. Het leven trok uit je gezichtje en ik kreeg je nog gauw in mijn armen. Dag, lieve Mabel tot later.

Doe je oogjes nu maar toe                want je bent zo moe, zo moe.

Afgelopen zomer zijn we veel gaan wandelen, het zonnetje scheen en ik had je zo graag bij mij gehad. Alleen de winter mocht je meemaken en het zonnetje achter het raam, dat vond je heerlijk. Mabel wat hebben we van je genoten. Zo intens als onze band, dat was uniek. Je hebt ons leven verrijkt door je aanwezigheid en we hadden ondanks alle ellende je niet willen missen. Je was een sterke meid en wij zijn ontzettend dankbaar dat wij je papa en mama mochten zijn. Je zieltje is nu ergens anders, waar rust en geen pijn meer is. Geniet daarboven lief engeltje, maar weet dat we je heel erg missen.

Mabel

Gedicht voor ons engeltje

Zo'n kwetsbaar meisje en
sterk tegelijk
we voelden ons met jou zo rijk.
Maar helaas, je was ziek en je
kon het niet meer aan
verscheurd door verdriet
moesten we je laten gaan.
En al was het maar voor even in ons leven
je hebt ons heel veel liefde gegeven.
Ondanks al het gemis en de pijn
zal je altijd bij ons zijn.

Dag Mabel