KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Manouk

* 26 juni 2000 †

Marcel en Diana Broekkamp

Voor onze lieve kleine muis

Wij zijn Marcel (31 jaar) en Diana (27 jaar) Broekkamp, de ouders van Manouk. Manouk is geboren en overleden op 26 juni 2000 na een zwangerschap van bijna 40 weken. De eerste zeven maanden van de zwangerschap waren niet fijn, veel last van overgeven, misselijk en ziek zijn. Wel waren de zwangerschapcontroles altijd in orde en hoefden wij ons nergens zorgen over te maken, na 40 weken zwangerschap zouden wij er iets prachtigs voor terug krijgen, de laatste 2 maanden van de zwangerschap begon ik me eindelijk lekker te voelen en konden wij uitkijken naar de geboorte van ons eerste kindje!

Op vrijdag 23 juni 2000 hadden Marcel en ik nog een bruiloft van Marcel zijn zusje en hebben we ook een leuk feest gehad, wel ben ik eerder naar huis gegaan omdat ik erg moe was. Zaterdag 24 juni en zondag 25 juni was het vrij rustig in mijn buik maar ik voelde de baby wel. Wel minder dan daarvoor, maar de baby was erg ingedaald, dus minder ruimte om te bewegen en wij zeiden nog tegen elkaar: Vast en zeker "stilte voor de storm". Toch was ik niet echt gerust en voor de zekerheid heb ik toen maandagochtend 26 juni de verloskundige gebeld, wij konden direct voor controle bij haar terecht. Om 10.30 uur waren wij bij de verloskundige en zij hield de doptone op mijn buik en wij hoorden gelukkig gelijk het hartje van ons kindje. Wij waren op dat moment allemaal gerustgesteld maar de verloskundige verwees ons toch voor de zekerheid door naar het ziekenhuis voor een CTG.

Daar aangekomen werd ik om 11.30 uur voor de eerste keer deze dag aan het CTG gelegd, de hartslag was goed (120-140) echter na een kwartier kwam er een klein dipje in de hartslag, de hartslag ging even voor 2 seconden terug naar 90 en kwam daarna weer terug op het oude niveau, een kwartier later gebeurde hetzelfde weer, daarna volgde een halfuur zonder dipjes en was de hartslag goed. De verpleger en de zaalarts waren niet gerust en hebben de CTG aan de gynaecoloog laten zien, deze kwam aan mijn bed staan en vertelde ons dat het een goede CTG was maar niet helemaal perfect. Hij stelde het volgende voor: In de middag en in de avond nogmaals de hartslag van de baby controleren d.m.v. een CTG, 's nachts ter observatie in het ziekenhuis blijven en de volgende ochtend zou de bevalling door middel van inleiding worden bespoedigd. Het was inmiddels 13.00 uur en zo gingen wij opgewonden naar huis om voor mij de spullen voor de overnachting in het ziekenhuis te halen. Nadat Marcel en ik onze ouders hadden ingelicht, keerden wij om 15.30 terug naar het ziekenhuis. Rond 16.00 uur ging ik voor de tweede keer aan het CTG deze dag. De verpleegkundige had moeite om de hartslag van de baby te vinden, een 2e verpleegkundige en tweede modernere CTG machine werden erbij gehaald, waarna toen de verwarring duidelijk werd. Terwijl ze dachten dat ze mijn hartslag hadden, bleek het toch al de hartslag van Manouk te zijn, deze was inmiddels 80 en dalende. Voor mijn gevoel kwam uit het niets de gynaecoloog en de hartslag van Manouk was inmiddels dalende naar 50. Hierna is de hartslag nog even naar de 90 gegaan en op dat moment besloot de gynaecoloog tot een spoedkeizersnee.

Zeven minuten later om 16.46 uur werd onze dochter Manouk geboren. Bij de geboorte bleek Manouk geen hartslag meer te hebben en reanimatie van de kinderarts mocht niet meer baten. Marcel was er tijdens de keizersnee niet bij omdat dit onder narcose plaatsvond. Hij zat beneden bij de verpleging te wachten en had een heel slecht gevoel vanwege de spoed en paniek waarmee ik naar de operatiekamer werd gereden. Ikzelf had alle vertrouwen dat alles goed zou komen, bijna 40 weken zwanger er kan toch niets fout gaan...! Ik heb zelfs nog gevraagd aan de gynaecoloog voordat ik onder narcose werd gebracht hoe lang een keizersnee zou duren. De verpleegkundige en kinderarts hebben na de keizersnee het bericht aan Marcel verteld en na ongeveer 30 minuten zou ik bijkomen uit narcose en kon hij het mij vertellen samen met de verpleegkundige. Ik weet alleen dat op het moment dat ik aan het bijkomen was er een man naast mijn bed stond te huilen, en hij vertelde mij dat wij een dochter hadden gekregen maar dat ze het niet gered had en was overleden. Het besef dat Manouk was overleden kwam bij mij een paar uur later toen ik helemaal bij was gekomen.

Later vertelde de gynaecoloog ons dat Manouk door de vingers is geglipt door een acute volledig loslatende placenta. Dit gebeurde op het moment dat ik onder narcose lag. Ondanks het snelle ingrijpen en de supersnelle bevalling heeft Manouk geen kans gehad. Manouk was een prachtig mooi meisje met alles erop en eraan, volkomen gezond, ze was 51 cm lang en woog 3140 gram. We hebben haar slechts tot vrijdag 30 juni 2000 bij ons mogen houden.

Vanwege de keizersnede zijn wij tot de dag van de crematie in het ziekenhuis gebleven. Nadat Manouk was geboren en wij eindelijk rond 18.00 uur met zijn drieën samen waren (ongeveer een uur na de bevalling) heeft Marcel de opa's en oma's gebeld over wat er gebeurd was terwijl wij ze in de middag nog zo blij hadden gemaakt, immers voor hen zou hun eerste kleinkind waarschijnlijk de volgende dag geboren worden. Binnen enkele minuten waren onze ouders dan ook bij ons in het ziekenhuis. Vanaf dat moment zijn wij door de verpleging zeer goed opgevangen en begeleid. Inmiddels waren en werden er al foto's genomen van ons, van Manouk zijn hand- en voetafdrukjes gemaakt, een haarlokje van Manouk is afgeknipt en Marcel heeft samen met de verpleegkundige de lengte van Manouk bepaald. Ook heeft Marcel Manouk ingeolied, een luier omgedaan en haar mooie kleertjes aangedaan die ik al van tevoren had klaargelegd. De ouders en broers en zussen gingen laat op de avond weg. Ondanks dat het laat was konden wij natuurlijk niet slapen en hebben wij de hele nacht Manouk bij ons op schoot gehad.

Dinsdag en de andere dagen hebben wij veel vrienden en familie gebeld en gevraagd of ze langs wilden komen om ons en onze dochter te zien. Nu maar toen ook hadden we het gevoel dat het goed was om Manouk aan iedereen die het maar wilde te laten zien om het daarna voor iedereen beter bespreekbaar te maken. De hele week speelde zich voor ons in een roes af. Ook al leefde Manouk niet, we hebben haar toch tot vrijdag 30 juni bij ons mogen houden en werkelijk iedereen van de vrienden en familie is ook gekomen om Manouk te zien. Waar we het meest tegen op zagen was de dag van de uitvaart. Vrijdag 30 juni om 08.00 uur werd Manouk vanuit het uitvaartcentrum naar ons gebracht in het ziekenhuis. Wij hadden tot 09.00 uur om samen afscheid van haar te nemen. Dit uur in het ziekenhuis was er één om nooit te vergeten!! Pijn, verdriet, liefde, afscheid nemen van je kind dat net geboren is, is werkelijk verschrikkelijk. Om 09.20 vertrokken wij met de rouwauto vanuit het ziekenhuis naar ons huis. Van daaruit startte namelijk de uitvaart. In onze straat hebben nog nooit zoveel auto's als die dag gestaan. Deze dag scheen gelukkig de zon.....!

Marcel heeft samen met de opa's het kistje naar de aula gedragen. Er waren heel veel mensen, hele mooie bloemstukjes met heel veel lieve knuffeltjes erin, prachtige muziek werd er gespeeld. Ook heeft Marcel nog een zelf geschreven verhaal/gedicht voorgedragen. De hele uitvaart was voor ons een prachtig afscheid van onze dochter Manouk.

Ons muisje Manouk

Lieve Manouk

Het mooiste wat ons kon overkomen in ons leven
Heb jij ons allemaal gegeven
Wij mochten met jou meegaan
In jouw korte leventje naast je staan
Ook al ben jij nu ergens anders heen
Weet, je laat ons nooit meer alléén.....

Wat is ze mooi!

Mama en Manouk