Lyanne Karman
* 11 maart 2001 †
René en Rita
Zo klein, zo kwetsbaar, zo van ons.
Niet sterk genoeg voor een aards bestaan.
Uit liefde ben je geboren,
en in liefde hebben wij je moeten laten gaan.
Ons meisje, ze heeft er zo graag willen wezen, maar het heeft niet zo mogen zijn.
Ons verhaal begint eigenlijk op 26 juli 2000. Vanaf die dag weten wij het zeker, wij zijn zwanger van ons tweede kindje. Wat zijn wij blij met deze verrassing.
De hele zwangerschap verloopt goed. Wel moe, maar goed dat hoort erbij. Tijdens de controle bij de verloskundige met 35 weken gaf ik aan dat ik dit kindje niet zo voelde bewegen als Jonina toendertijd. Dit wat ik nu voelde was meer schuiven. Verder daar geen aandacht aan besteed. Vanaf de buitenkant leek alles goed, maakte me ook geen zorgen. Met ruim 37 weken ging ik naar de gynaecoloog voor een liggingsecho. Jonina was een onverwachte stuit, dus vandaar dat we nu deze echo kregen. We vermoedden al dat dit kindje ook in een stuit zou liggen. Dus eigenlijk zou het verhaal worden, ja het ligt in een stuit en a: wordt het gewoon bevallen of b: wordt het een keizersnee nu de vaginale stuitbevallingen zo in opspraak zijn. Wat is die echo zo heel anders verlopen dan gedacht.
Na 2 handgrepen op mijn buik wist een co-assistent gelijk te melden dat het kindje te klein was en er geen vruchtwater voelbaar was. De gynaecologe voelde toen zelf, en inderdaad, een stuit, geen of nauwelijks vruchtwater en ze schatte het kindje op 4 pond. Een echo werd gemaakt en er was geen blaas te zien, maar het zou ook kunnen dat ons kindje net geplast had. Een ander echo-apparaat werd gebruikt, doorstroming van de navelstreng werd gemeten, dat was wel goed. Een ctg laten maken, was ook goed. Aangezien ze niet konden uitsluiten dat er niets met het kindje aan de hand was, werd ik opgenomen, zodat ze ons beiden in de gaten konden houden. Ik zou een week bedarrest krijgen en daarna zou ons kindje met de keizersnee gehaald worden. Zelf maakten we ons eigenlijk nog geen zorgen, dit kindje heeft er zo graag willen wezen dus komt er ook gewoon.
Na 1½ dag gelegen te hebben kreeg ik 's nachts weeën. Aangezien ze na een uur toch in sterkte afnamen is besloten het nog even af te wachten, elke dag dat ons kind langer bleef zitten was meegenomen. De hele nacht bleef het toch wat onrustig, maar niet echt heftige weeën. Nadat ik om 6.00 even naar het toilet was geweest werd het toch allemaal wat onrustiger. Weer in bed voelde ik ineens persdrang. Daarna ging alles heel snel, een keizersnee was niet meer te realiseren. Om 6.30 was Lyanne geboren. René heeft het zelfs niet gered om bij de bevalling aanwezig te zijn. Meteen na de bevalling gaf ik aan dat ze eerst ons kindje moesten onderzoeken, zij ging voor. Ik had haar op dat moment ook nog niet gezien, wist ook nog niet wat het was. Even later kwamen ze vertellen dat het een meisje was en vroegen naar haar naam.
Daarna is het wachten, wachten en wachten. Regelmatig kwam er wel een verpleegkundige langs maar echt nieuws was er niet. Totdat alle artsen bij je bed komen, van hun gezichten was af te lezen dat het niet goed met Lyanne ging. Lyanne was eindelijk "stabiel", maar moest overgeplaatst worden naar het VU ziekenhuis in Amsterdam, om haar alle kans te geven die er zou zijn. Wel werd ons op het hart gedrukt dat ze erg ziek was en het er somber uit zag. Eindelijk konden we toen ook bij haar gaan kijken. Daar lag ons meisje aan allerlei toeters en bellen, zo onwerkelijk. Ze was nog zo mooi roze dat we dachten dit redt ze wel, je kan het gewoon niet geloven, je beseft op dat moment echt niet hoe ernstig de situatie is. De artsen hadden nog geen definitieve diagnose kunnen stellen, in het VU zouden ze daarmee verder gaan. De babylance voor Lyanne arriveerde ondertussen, Lyanne werd alvast overgebracht. Wij zijn er zo snel mogelijk achteraan gegaan. Helaas is in de babylance geen plaats om erbij te blijven.
In het VU konden wij al vrij snel door naar de neonatologie, Lyanne haar hoofdje en beentjes waren al paars, op dat moment voelden we allebei dit redt ze niet, dit wordt afscheid nemen. De artsen vertelden dat er nog 1 echo afgenomen moest worden om zeker van de diagnose te zijn. We mochten daar gewoon bij zijn. Even later word je apart in een kamertje geroepen en werd ons het slecht nieuws verteld. Lyanne leed aan Potter-sequentie, dat houdt in dat er geen niertjes zijn, of slecht ontwikkelde niertjes. Dit is niet verenigbaar met leven buiten de baarmoeder. Op dat moment wilden we maar 1 ding, terug naar Lyanne. We hebben haar nog een schone luier om gedaan, de morfine werd verhoogd. Eindelijk konden we Lyanne toen in onze armen nemen. De beademing werd stop gezet, ze heeft toen nog 1½ uur geleefd. Op het moment dat ik haar zo in mijn armen hield stond het liedje van Clouseau me zo in gedachten... daar gaat ze..... Een stukje van dat refrein zo toepasselijk. Om 14.20 is Lyanne in onze armen overleden. Na haar overlijden hebben we haar zelf gebadderd en gekleed. We hebben wat haartjes afgeknipt en een handafdrukje gemaakt. En dan, heel zwaar, Lyanne achterlaten. Letterlijk en figuurlijk volkomen leeg. De dag erna volgde de obductie.
Ons 2e meisje
De volgende dag hebben we Lyanne 's avonds weer op kunnen halen. Wat gaf dat een goed gevoel. Op het moment dat we Lyanne in haar eigen bedje legden, waren we bijna gelukkig. De dag daarna kwam Jonina weer thuis, zij heeft Lyanne ook gezien. Op haar manier is ze met Lyanne gaan spelen, speelgoed in bed zetten en er later weer uit halen. Dat deed ons zo goed. Het was erg fijn om Lyanne thuis te hebben, haar kunnen zien wanneer we wilden.
De crematie hebben we in een heel besloten kring gedaan alleen wij drietjes samen met Lyanne. Voor ons was dit de juiste keuze. Het was die dag prachtig weer. Een van de liedjes die we daar draaiden was Bright eyes, op het moment dat we van het crematorium wegreden liep er een konijntje een stukje met ons op........ Dit gaf zo'n fijn gevoel, met een glimlach van het is goed zo, zijn we naar huis gegaan. Een hele vreemde gewaarwording, dat je zoiets zwaar toch zo kunt volbrengen.
Na een paar weken bleek het echte verdriet pas los te komen, de eerste tijd toch een soort verdoofd geweest. Langzamerhand pakken we nu ons leventje weer een beetje op, de ene dag gaat dat beter dan de andere. Aan de ene kant is het nog maar zo kort geleden en aan de andere kant lijkt het soms zo lang, juist omdat de afgelopen tijd zo intensief is geweest, denk ik. En Jonina, zij heeft het nog regelmatig over haar zusje en dat is zo fijn. Voor Lyanne hebben we een beer laten maken, nu is ze weer thuis, de plaats waar ze hoort.
Tranen van verdriet vullen onze ogen,
we kunnen het soms maar moeilijk geloven
Lief klein meisje, zo teer,
afscheid nemen doet zo zeer.
Wat blijft is de herinnering
zeker weten wij een ding.
Jij zult voortleven in ons hart,
op een plaatsje heel apart.
Lyanne wij houden van jou
Je pappa, mamma en zus Jonina
Lyanne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
