Lisa

* 4 juli 1992 († 30 juni 1992)

Hans en Sandra

Ons engelenmeisje Lisa

Zwanger, na 3 jaar zomaar zwanger. Wat een kadootje.
28 weken onbezorgd zwanger. Misselijk maar verder alleen maar ontzettend blij.
In de 29ste week begint de onrust.
Het bewegen wordt minder in mijn buik.

Na een ongerust weekend 's maandags de verloskundige gebeld. Dat we meteen terecht kunnen maakt ons erg ongerust. Het hartje is goed te horen. Wat een prachtig geluid!. Maar mijn bloeddruk is erg hoog, veel te hoog dus toch voor de zekerheid even naar het ziekenhuis.
Daar mogen we weer tussendoor.
De gynaecologe ziet het meteen: het gaat niet goed met ons kindje. Het houdt veel vocht vast. Ze wil een grote echo en ik word opgenomen. Alles gaat in een soort mist aan ons voorbij. Het komt wel goed denk ik, aan de andere kant ben ik alles al aan het regelen voor een evt. afscheid.
Na de grote echo is de bezorgdheid alleen maar groter. Het gaat echt heel slecht met ons kindje in mijn buik. Ze willen een vruchtwaterpunctie en evt. een navelstrengpunctie om het bloed goed te bekijken. We krijgen een video te zien die volledig langs ons heen gaat. Na een ontspannend middel te hebben gekregen, gaan we naar de kamer waar het allemaal gaat gebeuren. Het is daar lekker koel want buiten is er een hittegolf. De ingreep verloopt goed, de uitslagen zijn minder goed.
De volgende stap is een bloedtransfusie via de navelstreng. Dit om te proberen om het kwaliteit van het bloed op peil te krijgen. Na wat voorbereidingen is het dan zover. Na anderhalf uur zit het kleine beetje bloed erin. Nu is het afwachten. Nog even aan de CTG. Het hartje gaat niet echt veel beter volgens de artsen.

De volgende ochtend, na een lange eenzame nacht zonder slaap, als Hans er weer is, ga ik van de CTG af en op naar de echokamer. In rolstoel, heel oud ding dus we lachen nog even wat met een broeder en arts onderweg. Op de CTG even daarvoor was de hartslag al heel zwak. De echoscopist van de dag ervoor is er weer en zet het apparaat op mijn buik, hij kijkt even en vraagt geërgerd aan de lachende broeder en arts of het gordijn dicht mag, hij kijkt nog even op het scherm. Daarna kijkt hij mij aan en daarna Hans, hij schudt zijn hoofd en zegt: "Het hartje klopt niet meer. Jullie kindje is dood". Ik kijk hem aan en daarna kijken Hans en ik elkaar aan, het dringt niet echt door wat hij zegt. Ons kindje is dood, Hans scheldt en ik huil. De twee mannen vallen stil en gaan samen met de echoscopist weg. Na een poosje komen ze weer terug en verontschuldigen zich. We moeten van de echokamer af en gaan terug naar de zaal.

Na een poosje alles met zijn tweetjes huilen en praten komt een arts binnen. We moeten nu bedenken wat verder? Ons kindje moet geboren worden. Nu is vraag alleen nog wanneer. We hebben twee opties: de zwangerschap uit dragen en afwachten of de bevalling inleiden. Ik wil liever niet te lang wachten en we besluiten om naar huis te gaan en twee dagen later terug te komen voor de inleiding. Na de familie gebeld te hebben en wat bloed gegeven te hebben voor onderzoek gaan we naar huis. Of de duvel ermee speelt weigert onze auto dienst. Hij doet echt helemaal niets. Ik help nog mee duwen, het maakt nu toch niets meer uit, maar hij blijft weigeren. Hans regelt een taxi die ons naar huis kan brengen. Na een paar dagen thuis gaan we donderdagmorgen naar het ziekenhuis om de bevalling in te laten leiden. Het worden twee dagen en nachten van wachten op het grote gebeuren. De geboorte van ons eerste kind. Met pethedine en veel steun van familie en vrienden komen we de dagen en nachten van wachten door. Zaterdagochtend is het ineens zover. Het gaat beginnen. Ik mag persen, heb totaal geen persweeën dus moet het op eigen kracht doen. Na een uur persen wordt het hoofdje geboren en na een paar minuten komt de rest. Het is een meisje! We noemen haar Lisa. Ik krijg haar op mijn buik. Ze is al helemaal koud en haar velletje is op sommige plaatsen weg. Maar ze is ons kindje. Ons eerstgeborene, dat hebben we toch maar mooi voor elkaar. Even daarna komen mijn ouders en zus binnen, die kwamen net binnen toen ze geboren werd en hebben op de gang moeten wachten.

Daarna volgen een paar uur dat Lisa bij ons is geweest. Familie en vrienden liepen in en uit om haar te bewonderen, te bekijken. Na de eerste schrik, ze is erg rood en opgezwollen, kunnen ze er wel doorheen kijken. Ze heeft rode haartjes, net als haar vader. Om 4 uur laten ze ons alleen, ik zet Lisa rechtop tegen mijn knieën en open een oogje. Ze kijkt me aan, blauwe ogen natuurlijk, ik zeg zacht dat ik haar moet laten gaan. Ik geef een kusje op haar hoofd, als Hans ook afscheid heeft genomen bellen we de verpleging. Ze legt haar in haar bedje, dekt haar zachtjes toe en zegt: "Daar gaan we dan". Heel langzaam loopt ze weg en als ze echt door de deuren heen is, komt de ontlading. We huilen, huilen en huilen. Nu is het echt afgelopen. Na nog wat samenzijn met de familie en vrienden gaan we na een douche naar huis. De grote boze buitenwereld. Hoe moeten we verder? De dagen daarna regelen we de begrafenis en hebben veel bezoek. Krijgen ontzettend veel kaarten, tot onze verbazing, en praten, praten en praten. Op woensdag is de begrafenis. Ik bel nog op want ik wil haar nog wel zien. "Dat kan niet meer", zegt een vrouwenstem aan de telefoon. De kist is al dicht en ze raden het ook af. Na het onderzoek is het lichaampje erg achteruit gegaan. Ik word een beetje kwaad inwendig, ik wil zien hoe ze erbij ligt. "Dat zit wel goed, mevrouw", zegt de stem. "Ze ligt heel netjes onder een mooie doek en tussen de bekleding van de kist." Ietsje gerustgesteld leg ik de telefoon neer. We begraven ons meisje met zijn tweeën onder een stralende zon. Daarna is het echt leeg.

Na een aantal maanden onderzoek blijkt dat er allemaal goedaardige tumoren in de placenta zaten. Daardoor was het bloed slecht, geen zuurstof genoeg en geen voedingsstoffen genoeg. Alles bleef bij de tumoren hangen, zeg maar. Domme pech volgens de artsen, geen kans op herhaling. Inmiddels weten we beter want ons derde kind, zoon Stan, was ook bijna overleden door hetzelfde. Hij is blijven leven dankzij een spoedkeizersnede. Hij heeft zelf de vliezen gebroken en zo aangegeven dat hij geboren moest worden, 3 weken voor de uitgerekende datum.

Na Lisa hebben wij 3 zonen gekregen. Luc, Stan en Marijn. Alledrie bijzonder en alledrie kadootjes. Ieder ook uniek. Feit blijft dat we altijd iemand missen, we zijn nooit meer compleet. Ons engelenmeisje is altijd aanwezig in onze harten en gedachten en de mannen weten van haar bestaan. Het grafje bezoeken we soms alleen en ook soms met zijn allen.

Op haar steentje staat Voor altijd in ons hart.

Dit gedichtje hebben we op de laatste kerstkaart laten zetten:

Ergens ontastbaar ver ...
Schittert dierbaar een lieve kleine ster
Deze zal heel goed weten dat wij nooit vergeten
schitter maar lieve ster en straal maar zacht
Jij blijft altijd een deel van ons zoals een mooi
sterretje behoort tot de nacht

ouders geworden

Kaartje van geboorte/overlijden Lisa

Lisa heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes