Kaylee van Doleweerd

* 17 juni 2001 - 14 juli 2001 †

Gerton en Gabriëlle

Ons beschermengeltje

Wij waren volop aan het genieten van de zwangerschap, tot de 26ste week en hier begint ons verhaal. Ik had al een aantal dagen erge bovenbuikse pijnen en ik had hier al een drankje voor gehad. Het was waarschijnlijk maagzuur. Na twee dagen was de pijn niet te harden en gingen we 's&nsbp;avonds om 23.00 uur naar de huisarts. Deze nam mijn bloeddruk op, hij was veel te hoog en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis bleek dat ik leed aan het HELLP syndroom en dat ons kindje een groeiachterstand had van 5 weken. De volgende dag ben ik met loeiende sirenes overgebracht naat het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam. Ik heb hier 4 weken gelegen o.a. ook op de high care afdeling, tot die ene dag.

Vaderdag 17 juni 2001. Ik heb zo'n beetje de hele dag aan het CTG gelegen. De metingen waren steeds niet in orde. Ze hadden ons al verteld, dat als de meting 's avonds nog niet goed was, ze ons kindje zouden halen middels een keizersnede. Ongeveer 20.00 uur kwamen ze ons voorbereiden op de keizersnede. Het werd een keizersnede onder volledige narcose, dit was beter voor de baby.

Om 20.35 uur is onze prachtige dochter Kaylee geboren. Ze woog 530 gram, dit is inclusief infuus en muts, en ze was ongeveer 32 cm lang. Eerst was het afwachten of ze het eind van de dag zou halen, daarna of ze het eind van de week zou halen. Maar boven de verwachtingen van de doktoren ging het hartstikke goed met haar. Ze was kerngezond, het enige wat ze moest doen was groeien. Het ging zelfs zo goed met haar, dat ze na 2½ week naar Nijmegen overgeplaatst mocht worden.

Kaylee, onze kanjer

Maar na een week ging het al wat slechter, ze had wat bacteriën opgelopen. Maar onze dappere meid versloeg ze stuk voor stuk. Tot op de avond van 13 juli, om 19.30 uur kregen we een telefoontje dat we beter naar het ziekenhuis konden komen, omdat het niet zo goed met Kaylee ging. We zijn altijd blijven hopen dat het goed zou komen, daar gingen we vanuit.

Om 22.00 uur hebben we haar laten dopen. De pastoor wilde eerst het sacrement der zieken opleggen, maar dit weigerden we, we vond dit de goden verzoeken. Het ging niet beter, integendeel. Het laatste wat ze konden doen was een andere beademing aansluiten. Het probleem was dat Kaylee dan even zelf moest ademen. Ze haalden de beademing eraf, wij hielden onze adem in... We hadden haar handje vast, ze keek ons aan en kneep zachtjes in m'n pink, alsof ze wilde zeggen het is goed zo. Ze kon het niet, ze was te moe en zwak. Onze kleine engel stopte met ademhalen. De doktoren hebben nog geprobeerd haar te reanimeren met twee duimen. Wat een akelig gezicht bij zo'n klein hummeltje. Het heeft niet mogen baten, ze heeft haar laatste adem uitgeblazen in onze armen. We hebben haar 's&nsbp;avonds nog samen gewassen en aangekleed.

Op 19 juli hebben we haar een mooi afscheid gegeven bij het crematorium. Daar werd o.a. het nummer Supergirl gedraaid en dat was ze onze supergirl!!

Kaylee, onze supergirl

Voor Kaylee

Papa's kulleke, Mama's prulleke
Hard heb je er je best voor moeten doen
om bij ons te blijven.
Zelf vond je het genoeg geweest.
Je hebt ons aangekeken en geknepen
alsof je wilde zeggen:
"het is goed, toedeledoki"
We hopen dat je nu ergens bent
Waar je rust hebt en gelukkig bent.
Bedankt lieve meid,
Dat we toch nog zo lang
Van je hebben mogen genieten en leren.
Papa en Mama zijn trots op je!
Lieve Kaylee, we houden van je
en zullen je in ons hart altijd
bij ons dragen

Kaylee heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes