Levi Sloot

* 23 september 2002 - 24 oktober 2002 †

Ineke & Arjan

mannetje Levi

Mei 2002, we ontdekken dat ik zwanger ben, hoera! Een beetje moe en het maagzuur speelt al direct op, maar ik heb een voorspoedige zwangerschap. We moeten allebei wennen aan het idee en aan het nieuwe tempo.

In september gaan we op vakantie met de camper. Altijd feest, al heb ik in de eerste dagen een beetje last van de rug. Ach, het zal wel het wennen zijn aan het camperbed. Toch wel erg vermoeiend, maar je wilt ook niet de hele dag bij de camper hangen dus aardig wat gewandeld en gezien.

Bij terugkomst lijkt het erop alsof ik een griepje krijg. Kortademig en het lijkt wel alsof er een band om de ribben heen zit. Zondag- en maandagnacht niet geslapen, ik kon niet zitten of liggen. Gelukkig dinsdags voor controle naar de verloskundige. Van dichtbij nare zwangerschappen meegemaakt, dus de verloskundige moet eerst het hartje horen en ons geruststellen over het bewegen van de baby. Nu pas vertel ik de klachten. De verloskundige schrikt en na de bloeddrukmeting direct richting ziekenhuis.

Van ziekenhuis Harderwijk naar Zwolle waar men ons vertelt dat we het HELLP-syndroom hebben. Ontelbare keren aan de bloeddrukmeter en de ctg. Ons mannetje doet het ondanks alles prima, hij merkt er gelukkig niets van. Alhoewel dit ziektebeeld zeer grillig met ups en downs kan zijn, kom ik eenmaal in een dal waar ik niet meer uitkom. Op maandagavond 19.00 uur komen een aantal artsen ons vertellen dat ze ons mannetje gaan halen met een keizersnee onder volledige narcose. Een mooie regenboog verschijnt buiten het ziekenhuisraam.

Om 19.45 uur is Levi geboren na 28 weken en 3 dagen zwangerschap. Wat is hij klein, maar werkelijk alles zit erop en eraan. Mooie blonde haartjes, tien teentjes, tien vingertjes, 1130 gram. Helaas zijn de longetjes niet helemaal "gerijpt" en zo is van zijn gezichtje al snel niets meer te zien, hij moet aan de beademing en allerlei slangen en infuusjes. De longrijpingsmedicijnen die vooraf zijn toegediend zijn helaas niet aangeslagen, wat een pech. In de couveuse geven we hem alles wat we kunnen met veel vitamine L (liefde).

Na een kleine week schiet de beademingsbuis door een ongelukje los en moet Levi volledig gereanimeerd worden. Een tegenslag (weer pech), maar hij krabbelt er bovenop. Mijn zorgvuldig gekolfde voeding vindt hij erg lekker. Het zelfstandig ademen is echter nog steeds een probleem. Hij ligt aan de trilbeademing, een zware beademing. We willen hoop en vertrouwen hebben en zolang de artsen dit ondersteunen gaan we door met goede moed. Hij krijgt inmiddels spierverslappers om de trilbeademing zijn werk goed te laten doen. Wat er door je heen gaat om je kindje zo stil in het glazen huisje te zien liggen, is niet te beschrijven.
Na twee weken wordt Levi overgezet op een 'gewone' beademing, een heel klein stapje vooruit. Nu wordt ook af en toe de couveuse open gedaan en wordt Levi's bedje uitgeschoven. Zo kunnen we dichter bij elkaar zijn. De tegenslag komt in de vorm van hoge bloeddruk en na foto's blijkt dat er een vaatcomplicatie is opgetreden. Houdt de pech ooit op? Het is erg kritiek maar met medicijnen krijgt men dit weer stabiel. 11 oktober is een mijlpaal, Levi mag voor het eerst uit zijn 'huisje' bij mij buidelen, geweldig! Zowel voor hem als voor ons. Alle lof voor de verpleging, voor hen lijkt het de gewoonste zaak van de wereld maar voor ons is het zo onbeschrijfelijk mooi.
Levi's toestand schommelt heel erg, dan een goede dag dan weer een slechte dag. Hij laat erg merken wat hij wel en niet goed vindt. En een mini-speentje valt hierbij onder de categorie goed, goed, goed. Hij is een echte vechter. Het buidelen blijft erg fijn en mag bijna dagelijks. Echter, een longonsteking steekt de kop op. Met antibiotica krijgt men dit ook weer onder controle maar Levi komt niet meer verder dan de 100% zuurstof en maximale druk. Zijn longetjes zijn niet gegroeid. Een moeilijk gesprek met de artsen volgt, vertrouwen in een afloop wat verenigbaar is met het leven lijkt uitzichtloos. Het opent onze ogen en als we eerlijk zijn, kunnen we de verschijnselen alleen maar bevestigen. Levi mag van ons rusten en tot dat moment, geven wij de invulling van zijn laatste dagen aan.

Een aantal dierbare vrienden en familie komen naar het ziekenhuis om kennis te maken met onze zoon en om direct afscheid van hem te nemen. We krijgen hiervoor een aparte kamer. Dan, op donderdag 24 oktober na nog uren te hebben gebuideld, mag hij gaan. Zo ontstellend graag hadden we het anders gezien maar Levi kan niet meer. Eenmaal uit zijn 'huisje' hoeft hij er nooit meer in. Na het buidelen mag hij op onze armen blijven liggen om dan diep te gaan slapen. Hij ligt zo stilletjes en weer is er buiten een regenboog. Alsof hij zelf aangeeft dat het goed is zo. God, wat is dit verschrikkelijk moeilijk!

We hebben hem zelf gewassen en daarna afgestaan voor obductie. 's Avonds komt hij mee naar huis. Hij ligt, in zijn kistje, bij ons op de slaapkamer. Zo zien we hem zodra we wakker worden, kunnen we nog kusjes geven, hem van alles en nog wat vertellen en hem een heel scala aan gitaarliedjes laten horen. Op zondagavond, terwijl het buiten stormt, sluiten wij het kistje. Het is alsof Levi weer zelf aangeeft dat het zo moet zijn.

Die maandag daarop begraven we hem met zijn Levi-knuffel, zijn speen, het symbool van onze hond en de knuffel voor engeltje Dano. Arjan speelt een stukje op de gitaar en leest voor uit zijn dagboekje. Alleen directe familie is bij de begrafenis aanwezig. We laten een prachtig kaartje maken en krijgen vele warme reacties terug.

Inmiddels zijn alle kaarten ingeplakt en zijn we klaar voor wat betreft de inrichting van het grafje. Een zuil met daarop een verbronsde Levi-knuffel. Het is een plekje van bezinning geworden. Het bos achter de begraafplaats is een bijzondere plaats voor ons. We kunnen er praten, zwijgen, huilen en lachen. Levi's dagboekje, de gipsen afdrukken van zijn handjes en voetjes, de foto's, de video, zijn naamtrein zijn van onschatbare waarde. Het ziekenhuis heeft op beide afdelingen van ons een bedankje gekregen. Hun goede zorgen en menselijkheid heeft bijgedragen aan de trotse en fijne herinnering aan Levi en hoe alles gegaan is. We hebben wat dat betreft nergens spijt van en zijn op niemand boos. Iedereen heeft erg zijn best gedaan, alleen moedertje natuur heeft niet meegewerkt.

Ieder afscheid is de geboorte van een herinnering. Levi, we houden van je en vullen de leegte in ons hart met de herinneringen aan jouw.

Te vroeg, daarom gecompliceerd.

Bedankt mannetje,
dat je het hebt geprobeerd.
Je was nog zo jong, gelukkig maar vent!
Zo was je nog niet met het verschil tussen geluk en pech bekend.
We zullen naar je zwaaien mannetje,
Als we je sterretje zien!

Levi heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes