Lex van Smoorenburg

* 12 maart 1999 †

Hen en Karin van Smoorenburg

Ons tweelingengeltje LEX

Tijdens mijn derde zwangerschap kwamen we er met 12 weken dat ik zwanger was een een tweeling. Even schrikken want nummer 3 + 4 was toch wel even een organisatie, maar na een paar dagen waren we allebei blij met de komst van onze kinderen! Tijdens mijn andere zwangerschappen heb ik behoorlijk last van bekkenklachten gehad, en ik heb me tijdens deze zwangerschap dan ook heel rustig gehouden en toen ik 36 ½ week zwanger was kon ik niet veel meer en heb dan ook aan de gynaecoloog gevraagd of ze in wilden leiden. Na een inwendig onderzoek en CT-scan van de beide kindjes kregen we groen licht en de volgende ochtend om 08.00 uur mochten we terug komen.

Op vrijochtend 12 maart 1999 gingen we vol verwachting naar het ziekenhuis, mijn zus had ik bij de bevalling gevraagd. En met zijn 3-en hadden we er zin in!!! Om half 9 werd ik aangesloten op het infuus en om 9 uur kwamen de echte weeën. Die waren goed op te vangen tot half 11 en daarna ging het erg snel. Ik had al snel persdrang en had nog maar 5 cm ontsluiting maar na een kwartier voelde ik de eerste baby echt naar beneden zakken en had het gevoel dat hij er aan kwam. Hulp geroepen en inderdaad om 10.59 is Stan geboren, een klein mannetje, maar met alles erop en er aan. Ik heb Stan een paar minuutjes bij me gehad, maar toen moest baby 2 er nog uit. Dus weer aan het werk! Deze baby bleef erg hoog zitten en er waren geen weeën meer, dus maar op eigen kracht. Dat lukte een heel eind, maar na een paar minuten persen kwam hij niet verder en de harttonen werden minder, dus de vacuum erbij en toen was hij er snel en om 11.14 uur is Lex geboren. Een lang mager paars mannetje, maar hij huilde direct. Dus wij allemaal opgelucht. Omdat hij erg paars bleef zien kreeg hij wat extra zuurstof en werd hij snel mooi roze. Prima dus. Dit duurde echter niet lang, al snel zei de verpleegkundige dat hij erg veel moeite had met ademen en de kinderarts die inmiddels gekomen was heeft hem dan ook meteen meegenomen. Mijn man Hen mocht niet mee, want 'hij zou toch zo terug komen'. Dit duurde echter erg lang. En na een tijdje kwam er een analist die bloed van mij en van zijn broertje wilde hebben om dat 'het WKZ dat wilde' en toen ik die term hoorde wist ik dat het fout zat. De verpleegkundige is meteen polshoogte gaan nemen en kwam terug dat het slecht ging met Lex en dat hij zelf niet kon ademen en ze dachten aan twee klaplongen..... Hij zou vervoerd worden naar Utrecht, naar het WKZ. Omdat ik hem eigenlijk bijna nog niet gezien had, ben ik met bed en al naast de lift gezet om hem nog even te zien voor hij wegging. Maar al snel kwam er iemand om de lift open te houden zodat hij zo snel mogelijk naar beneden kon. Ik zei dat ik hem nog wilde zien, maar ze kwamen al aanrennen met hem en zeiden dat daar geen tijd meer voor was omdat het veel te slecht met hem ging......... Mijn man is in de lift gesprongen en gevraagd wat zijn kansen waren. Ga maar van het ergste uit........ Met die mededeling kwam hij weer bij ons terug.

De kinderarts kwam al snel naar ons toe en vertelde dat ze dus dachten dat hij twee klaplongen had, en dat ze alle mogelijke behandelingen hadden gedaan, maar dat het niet lukte, in Utrecht hebben ze betere apparatuur en daar zouden ze hem verder gehandelen. We hebben toen de familie gebeld, onze spullen gepakt en zijn naar Utrecht gegaan. Ik met Stan in de ambulance, en Hen met mijn zus in de auto. Maar al snel kregen we in de ambulance het bericht dat we op moesten schieten en dat het aflopend was met onze Lex. Dus gestopt naast de snelweg, Hen bij ons in de ambulance en met loeiende sirene verder. Daar aangekomen stonden er 4 artsen en verpleegkundigen om zijn bedje en lag hij vastgebonden aan allerlei toeters en bellen en kreeg dus beademing. Dit is een heel vervelend gezicht en we schrokken daar erg van. Ze vertelden dat hij niet op de behandeling reageerde en dat hij niet zonder beademing kon. Hij had veel zuurstoftekort gehad en zou verder moeten leven als een kasplantje. We hebben toen besloten om hem te laten dopen en daarna de behandeling stop te zetten. En zo is het ook gebeurd. Na het dopen kregen we hem bij ons. En daar zit je dan een mooi roze levend kindje naast je in zijn wiegje en een overleden kindje in je armen. We hebben uitgebreid afscheid van hem genomen en heel veel foto's gemaakt.

We zijn toen weer teruggegaan naar Woerden waar ik bevallen ben. En de volgende ochtend is Lex weer bij ons gekomen. Ik ben met Stan en Lex nog tot zondag in het ziekenhuis geweest en daarna zijn we naar huis gegaan. En zijn tot dinsdag 16 maart even met zijn 6-en in huis geweest. Lex lag in zijn wiegje op mijn werkkamer en Stan in zijn eigen wiegje in de babykamer en dat voelde die dagen erg goed. In die 2 dagen zijn er veel mensen bij hem wezen kijken en op dinsdagochtend hebben we hem zelf samen met onze oudste in zijn kistje gelegd, Ze heeft al zijn knuffels bij hem gelegd en de tekening die ze op school had gemaakt op zijn voetjes gelegd 'zodat hij geen koude voetjes zou krijgen'. We hebben met zijn drieën het kistje gesloten. We hebben Stan en Lex zelf in de auto naar de kerk gebracht, nog even met zijn tweetjes bij elkaar. En hebben hem na een mooie korte dienst met een verhaal en een lied met al onze familie en vrienden op het kerkhof begraven.

De volgende dag kregen we al een telefoontje uit Utrecht dat ze bij de obductie gezien hadden dat hij slechte niertjes had en zijn longen maar voor 1/3 ontwikkeld waren. En uit verder onderzoek bleek later dat klepjes in zijn plasbuis de oorzaak waren van het probleem.

De dagen erna hebben we zo goed en zo kwaad als het ging toch een soort kraamtijd gehad van Stan, want we hadden er immers een kanjer van een zoon bij. Maar om zo aan den lijve te ondervinden dat vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar liggen, ja dat hadden we nooit kunnen denken..........

We zijn nu 2 jaar verder en Stan is opgegroeid als een vrolijk en ondeugend mannetje, die ons veel vreugde brengt. Het heeft zeker geholpen dat hij er was, maar tegelijkertijd is het zo verschrikkelijk moeilijk, omdat je dagelijks ziet was je mist. Lex heeft echter in ons gezin een duidelijke plek gekregen en zeker zijn zus zal zorgen dat hij niet vergeten word. Ze heeft het nog vaak over hem en weet vrijwel alles nog van die tijd, en dat terwijl ze toen 4½ jaar oud was!

Op het kerkhof staat een mooie houten beer die we zelf hebben gemaakt, en hier op staat:

ALS EEN KLEIN WIT WOLKJE
GEDREVEN DOOR DE WIND
KWAM JE EVEN BIJ ONS
VOOR ALTIJD BEN JE ONS KIND

Lex en Stan

Lex heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes