KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Linde

* 25 april 2003 - 4 mei 2003†

Mama Marijke en papa Hans

Onze lieve Linde

Linde, 5 uur oud

Wij zijn Richard en Paula, wonen samen en zijn de ouders van Marijn en Linde*. In september 2000 werd ik voor de eerste keer zwanger. Helaas is deze zwangerschap geëindigd in een miskraam bij 11 weken. Ruim twee maanden later werd ik opnieuw zwanger, en deze keer ging het wel goed. Op 25 oktober 2001 is Marijn via een keizersnee geboren. Toen Marijn zo'n 9 maanden oud was, werd ik voor de 3e keer zwanger. Ook deze zwangerschap verliep goed en op 25 april 2003 is ons dochtertje Linde (weer via een keizersnee) geboren. Alles ging goed: ze woog bijna 6 pond, ze dronk goed en na een dag of 5 zat ze alweer bijna aan haar geboortegewicht.

Linde, 3 dagen oud

Maar vanaf de 6e dag ging het ineens niet meer zo goed. Linde dronk slecht, begon moeilijker te ademen en begon wat grauw te zien. Ook werd ze steeds suffer en sliep heel veel. We hebben dit aan de verloskundige verteld, maar deze zei dat het niks was om ons ongerust over te maken. Op zaterdag 3 mei vertrouwde de kraamverzorgster het niet omdat Linde niet meer dronk en steeds grauwer werd. Op haar aanraden zijn we naar de huisarts gegaan. Deze heeft haar onderzocht en hoorde een lichte ruis op haar hartje. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis waar de kinderarts haar heeft onderzocht. Het bleek dat Linde een hartafwijking had, waardoor ze onder andere weinig zuurstof kreeg (vandaar die grauwe kleur en moeilijke ademhaling). Omdat ze in dat ziekenhuis niet de juiste apparatuur hadden om een diagnose te stellen, werden we doorgestuurd naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen waar ze gespecialiseerd zijn op het gebied van hartafwijkingen bij baby's. Ze is daar uitgebreid onderzocht, en al vrij snel kregen wij de uitslag te horen. Ons meisje had een combinatie van verschillende hartafwijkingen, namelijk: Hypoplastisch Linkerhartsyndroom (HLHS), Totaal Abnormale Pulmonale Veneuze Retour (TAPVR) en Ventrikelseptumdefect (VSD). Doordat het een combinatie was, was het niet operabel. Wij kregen te horen dat Linde nog maar kort te leven had. Hoe lang konden ze niet zeggen (uren, dagen of misschien weken). Onze wereld stortte in. Ze kon medicijnen krijgen om haar leventje nog wat te rekken, maar wij hebben besloten dat niet te doen. Wel kreeg ze nog zuurstof toegediend, om het ademen te vergemakkelijken. We zijn diezelfde avond nog met Linde vanuit Nijmegen naar het ziekenhuis in Den Bosch teruggegaan. Daar hadden ze een kamertje voor Linde en ons klaargemaakt waar we haar laatste uren of dagen konden doorbrengen. 's Nachts zijn we nog een paar uur naar huis gegaan om wat proberen te slapen (ik was natuurlijk nog kraamvrouw en herstellende van de keizersnee). De volgende dag zijn we vroeg weer naar het ziekenhuis gegaan, en vanaf dat moment is ons meisje niet meer uit onze armen geweest. Linde verslechterde snel en had om 10.00 uur al niet meer genoeg aan de toegediende zuurstof en kreeg morfine toegediend (tegen de pijn). Familie en vrienden kwamen om afscheid van Linde te nemen.

Linde, vlak voordat de zuurstof eraf ging

Om 13.00 uur hebben we besloten de zuurstof er af te halen en haar meer morfine te geven (ze mocht in geen geval lijden). Op 4 mei is Linde om 18.03 uur in onze armen gestorven. De dagen daarna tot aan de begrafenis hebben we Linde thuis gehad. Ze lag op haar eigen kamertje in haar eigen bedje opgebaard.

Linde, thuis opgebaard

Op donderdag 8 mei 2003 is Linde begraven. Met behulp van de begrafenisonderneemster hebben we een Dienst van Woord en Gebed samengesteld. Gelukkig mochten we zelf bepalen welke muziek er werd gedraaid, en ook de woorden die zijn gezegd mochten we zelf uitkiezen. Voor de kerkdienst lag Linde achter in de kerk opgebaard. Dit hebben we gedaan om iedereen die Linde nog niet had gezien, kennis met haar te laten maken. Toen de dienst begon, hebben onze ouders Linde naar voren gedragen, daarna volgden Richard, Marijn en ik en onze broers en zussen (met partners). Richard heeft Linde uit haar kistje gehaald, en gedurende de dienst hebben Richard en ik haar vastgehouden. Er zijn enkele gedichten voorgelezen en een dierenverhaal over "missen". Een goede vriend van ons heeft een brief aan Linde voorgelezen, die Richard heeft geschreven en die onze gevoelens bij de dood van Linde verwoordde. Het was allemaal heel persoonlijk. Het was erg druk in de kerk, en dit deed erg goed. Na de dienst hebben onze ouders Linde naar de begraafplaats gedragen. Daar heeft de pastoor nog een woordje gezegd, waarna iedereen afscheid van Linde heeft genomen. Wij zijn samen met onze directe familie naar Linde‘s grafje gegaan, daar is nog een gedicht voorgelezen over een ballon, en ik heb 1 enkele rode ballon losgelaten. Daarna heeft ook onze familie afscheid van Linde genomen. Richard en ik zijn alleen bij ons meisje achtergebleven en hebben haar samen in haar grafje laten zakken. Het rare, en misschien wel mooie, is dat Richard en ik een gevoel hadden van "het is goed zo". We waren allebei heel rustig en hadden een erg goed gevoel over de kerkdienst en begrafenis. Naderhand hebben we met directe familie en vrienden bij ons thuis nog wat gedronken. We merkten dat iedereen, inclusief wij, een soort van berusting had.

Ons gezinnetje

Vanaf het moment dat we hoorden dat ons meisje niet lang kon leven tot aan haar begrafenis, hebben we alles precies zo kunnen doen zoals wij dat wilden. Het doet ons goed dat we op onze manier afscheid van Linde hebben kunnen nemen.

Muziek die in de kerk is gedraaid:
"She" van Elvis Costello;
"You are so beautiful" van Joe Cocker;
"Het Water" van Marco Borsato;
"Zeg me dat het niet zo is" van Frank Boeijen;
"Slaap zacht, Elisabeth" van Acda en de Munnik en
"Engel van mijn hart" van Marco Borsato.

Gedichtje, voorgelezen door Marya (zus van Paula)

Prachtige regenboog,
die ons leven kleur gaf.
Stralende prinses,
die glansde in de zon.
Tere vlinder die vrolijk
wiegde in de wind.
Papa en mama moeten je laten gaan nu.
Zij kunnen niet bij je blijven.
En toch zul je altijd bij ons zijn.

Gedichtje, voorgelezen door Emile (broer van Richard)

Hoe is het mogelijk,
dat een bloem breekt in de knop,
dat een ster wordt gedoofd,
dat een bron verdroogt,
nog voor zij een stroom wordt.

Hoe is het mogelijk,
dat een twijgje breekt,
dat een jong uit het nest valt,
dat de avond valt,
voor de dag is begonnen.

Hoe is het mogelijk,
dat er kinderen sterven,
nog voor zij uitgroeien,
en toch gebeurt het.

Gedichtje over de ballon, voorgelezen bij Linde‘s grafje

Ballon

Ik stuur je een brief aan een rode ballon.
Je bent nu zo ver en
ik kijk naar de sterren,
en ik wou dat ik je bereiken kon.
Misschien ben je nu wel heel dicht bij de zon.
Zal de wind voor je waaien?
Mag je zwieren en zwaaien,
en drijven en zweven net als mijn ballon?
Zonder geluid komt hij nu naar je toe.
Al zit ik van binnen
je naam uit te schreeuwen.
Ik wil met je praten, al weet ik niet hoe.
Mocht je hem vinden,
laat het dan even, heel even maar
sneeuwen.

Brief aan Linde, geschreven door Richard, voorgelezen door Rob (vriend van ons beiden)

Lieve lieve Linde,

4 mei is al ruim 50 jaar voor veel mensen een dag met een hele speciale betekenis;
4 mei is de komende 50 jaar de dag waarop speciaal voor je papa en mama de grote klokken twee uur eerder al zullen luiden.
Juist op die dag en op dat tijdstip zullen we steeds weer extra herinnerd worden aan ons lieve, kleine, mooie meisje dat destijds ons leven zo verblijdde, maar ons zo kort gegund werd. Maar al die keren zal de pijn van het verdriet overheerst worden door troost; troost voor de 10 geweldige dagen die we met jou hebben mogen doorbrengen, en het, alhoewel keihard en onrechtvaardig, prachtige afscheid tezamen met familie en vrienden.

Op 25 april, precies 1,5 jaar na de geboorte van je broertje Marijn, begon jouw leventje; een leventje voorbestemd om samen te spelen en op te groeien met je broertje, naar school te gaan, te trouwen, een eigen gezinnetje te stichten, en samen met hen ons, opa en oma, te bezoeken; kortom te genieten van alle geweldige dingen die het leven biedt. Al na 2 dagen mocht je lekker met mama het ziekenhuis verlaten, en naar je voor jou speciaal ingerichte kinderkamertje. Thuis aangekomen, had je al gauw de eerste begroetende likken van onze trouwe viervoeter Huub te pakken; maar ja daar moet je tegen kunnen. Dat zou nog wel vaker gebeuren. Ook Marijn was meteen vertrouwd met jou, en streek je regelmatig met zijn bekende "aai-aai" -kreten over je bolletje. Vele mensen kwamen naar je kijken en bedolven je onder truitjes en jurkjes; de een nog mooier dan de ander. Je was meteen thuis; dat merkte ook papa meteen aan zijn nachtrust; d.w.z. het gebrek eraan. Maar ja je had groot gelijk. Je wilde een grote meid worden, en daarvoor moest je eten. En daar moesten papa en mama maar voor zorgen op het moment dat het jou schikte.

Mooi waren de momenten dat we jou in onze armen mochten houden en je de fles gaven. Dankbaar zijn we voor de keren dat we je in badje mochten doen, en zagen genieten van het behaaglijk warme water. En dankbaar zijn we voor de momenten dat we aan jouw bedje stonden te genieten van je vredige slaap.

Maar toen kwam zaterdag 3 mei, en werd al dit moois ruw verstoord. Al onze mooie dromen over jouw toekomst veranderden binnen een paar uur in een nachtmerrie. Jou bleek geen hartje gegund voor een lang leven, Linde.
Een afscheid van jou op 4 mei was onvermijdelijk. Gelukkig werd het een mooi afscheid. Met een mooie doop, en ondersteund door familie en vrienden, en een fantastische kinderarts en verpleging hebben we jou je laatste eer bewezen.

Lieve Linde,
We zullen voor altijd van je houden en aan je denken.

Gedicht voor Linde geschreven door Nancy (vriendin van ons beiden; gedicht is vermeld op gedachtenisprentje van Linde)

Dag lieve Linde

Een lief prinsesje
zo mooi en klein
met donkerbruine haartjes,
zo zal jij in onze herinnering zijn.
Kort was jouw leventje,
zo mooi en intens.
Zo zwaar is het afscheid,
dit overschrijdt elke grens.

Op 30 september 2003 is Linde's grafsteentje geplaatst. Dit was het laatste wat we voor ons meisje konden doen. We zijn er dan ook trots op dat onze Linde zo'n mooi plekje heeft; een plekje waar wij altijd heel dicht bij Linde kunnen zijn. Zij is nu voor ons gevoel heel tastbaar, doordat haar hand- en voetafdrukjes in het monumentje zijn verwerkt.

Linde's grafsteentje           Eendje en handjes

Nu, een tijdje verder, wordt het gemis van Linde steeds duidelijker. Het besef dat ze er echt niet meer is, en er ook nooit meer zal zijn, is volledig doorgedrongen en doet ontzettend veel pijn. We missen haar vreselijk. Toch zal ze altijd bij ons zijn, en ook altijd een plaats in ons gezinnetje hebben. Ze is en blijft onze eerste dochter, en zusje van Marijn. Linde zal altijd deel uitmaken van ons leven.