KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Joppe Verveda

* 21 januari 2000 †

Hendri en Rianne Verveda

Ons lieve dappere mannetje...

Onze Joppe is geboren op 21 januari 2000, nadat hij kort daarvoor was overleden. Op 20 januari, Rianne was toen precies 36 weken zwanger, moesten we voor een gewone controle naar de verloskundige. Tot die tijd had ze een perfecte zwagerschap. Alles was altijd goed geweest. Bij 12 weken hadden we een echo gehad en die zag er ook prima uit. De hele zwangerschap door had Rianne wel het idee dat ze hem maar weinig voelde. We werden gerustgesteld door de verloskundige. "Het kind heeft z'n eigen slaapritme, je hebt een wat dikkere buikwand dan gemiddeld." Ze had ook geen vergelijkingsmateriaal want het was ons eerste kindje. Het zal allemaal wel. Hij groeide verder goed, hartje klopte duidelijk.

Op 20 januari moesten we voor controle naar de verloskundige. Dit was tevens de eerste dag van Rianne's zwangerschapsverlof. Hendri had die dag vrij genomen want het kon wel eens de laatste keer zijn dat we daar kwamen en hij wilde de babykamer even afmaken. Voor ons gevoel zou het kindje eerder komen. Rianne had al een verhoogde bloeddruk en deze keer was de bloeddruk een stuk hoger dan de vorige keer. Weer gaf ze aan dat ze vond dat ze 'm weinig voelde. De verloskundige stuurde ons door naar het ziekenhuis voor een echo en een ctg. Dat vonden we eigenlijk wel interessant, we zouden ons kindje nog een keer zien, totaal niet beseffend dat er wel eens iets aan de hand zou kunnen zijn....

Tijdens de echo kregen we te horen dat ons kindje een enorm waterhoofd had en zoals ze het zo konden zien, moesten we uitgaan van het ergste. Dan zakt de wereld onder je weg. Op de echo konden ze niet zien of hij ook een open ruggetje had. Zodoende werden we doorverwezen naar Arnhem voor een uitgebreider echo-onderzoek, diezelfde dag nog. Ook in Arnhem konden ze niet zien of hij een open ruggetje had omdat er te weinig vruchtwater was. Ze konden wel zeggen met 99% zekerheid, dat ons kindje geen kans maakte en waarschijnlijk de bevalling niet zou overleven. Desondanks kon het nog niet gehaald worden, we zouden nog twee weken moeten wachten. Dan ga je naar huis, je hele wereld ingestort. Huilen, huilen en nog eens huilen.

Diezelfde nacht begonnen de weeën, heel toevallig en vier weken te vroeg. Toen ging alles in een razendsnel tempo. Op naar het ziekenhuis. Joppe had zo'n groot hoofd, een omtrek van 53 cm., dat het eerst verkleind moest worden. Ook bleek hij in een stuit te liggen. Ze hebben zijn hoofdje in de baarmoeder gedraineerd. Tijdens de persweeën moesten ze dit helaas nog een keer doen want het paste er niet door. Uiteindelijk werd hij dan geboren. Wat een ongelooflijk mooi mannetje. Helemaal eigen, helemaal van ons. We waren zo trots (en zijn dat nog steeds). Joppe had inderdaad een open ruggetje en ook klompvoetjes. Hij was ca. 47 cm en 3220 gram. Hij was zo mooi. We hebben Joppe de volgende dag mee naar huis genomen en daar heeft iedereen afscheid van hem kunnen nemen.

Op 26 januari hebben we Joppe samen met onze naaste familie en vrienden begraven. We hebben Joppe in een mandje gelegd en hem zelf begraven. Aan het eind van de begrafenis hebben we, op 'Tears in Heaven' van Eric Clapton, een witte duif op laten vliegen, de hemel tegemoet....