KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Joshua

* 2 mei 2003 - 5 mei 2003 †

Ons verhaal

Onze zoon Joshua (God redt)

De zwangerschap

Hannah is bijna 2 jaar oud en we dachten dat het tijd voor haar was om een broertje of zusje te krijgen. We hoefden niet lang te wachten, daar ik zwanger raakte op het moment dat we hadden gepland. Op de echo ontdekt men dat het peylium(= het buisje dat de urine naar de nieren vervoert) langer is dan normaal en we moeten regelmatig echo‘s laten maken gedurende de zwangerschap.

Op de volgende echo ziet men dat het peylium bijna op de juiste lengte is, nog niet de juiste maat, maar niet om je zorgen over te maken. Op de 3e echo zien we dat het een jongen is. Onze blijdschap verdubbelt, alles gaat beter dan gepland. Rond de 36e week krijg ik veel pijn in mijn bekken, Joshua is ingedaald en duwt hard naar beneden.

Tijdens de volgende contrôle ziet de verloskundige dat ik al 3 cm ontsluiting heb, mijn lichaam is gereed voor de bevalling en we wachten op de weeën. De volgende week komt en gaat. Inmiddels zijn we in de 39e week en de verloskundige besluit om de vliezen te breken. Wanneer de vliezen breken, zit er meconium in het vruchtwater en moeten de plannen worden gewijzigd. Markus is niet thuis, dus wacht ik op hem om naar het ziekenhuis te gaan.

De bevalling

Op 2 mei, de 5e verjaardag van ons huwelijk, verlaten we ons huis rond het middaguur. De dienstdoende verloskundige verwacht ons al, ik krijg het infuus en de weeën beginnen onmiddellijk. In minder dan 2 uur beginnen de persweeën en Joshua wordt zeer snel geboren, zó snel, dat mijn baarmoeder niet snel genoeg naar haar plaats teruggaat en ik véél bloed verlies. Dat betekent dat ik die nacht in het ziekenhuis moet blijven. Joshua ziet er (ogenschijnlijk) zeer goed uit. De Apgarscore is 9 - 10 punten en z‘n temperatuur is goed.

Vanaf het eerste moment pakt hij de borst goed en is hij vrij rustig. Wat ik nog steeds hoor is zijn huilen, het was op een hoge toon, niet erg jongensachtig, maar erg leuk. Mijn verblijf in het ziekenhuis werd met een dag verlengd, terugkijkend ben ik daar blij om, want ik genoot ervan om met Joshua alléén te zijn, hoewel ik Hannah natuurlijk miste. Ik nam hem vaak in mijn armen, iets wat ik misschien thuis niet gedaan zou hebben... Ik vind het jammer dat Markus en Hannah hem bijna niet hebben gekend, omdat ik het ziekenhuis lag.

Eindelijk thuis

Zondag 4 mei 2003 was een warme dag en na de ochtendcontrôle word ik uit het ziekenhuis ontslagen. De kinderarts controleert Joshua en vertelde me dat alles OK was en ik kreeg een verwijskaart mee voor een echo, om de maat van het peylium te controleren. Deze ochtend wil Joshua niet drinken, ik vroeg het nog aan de zuster, maar die zei dat Joshua buikpijn kon hebben, niets om me zorgen over te maken.

Toen we thuiskwamen hebben we direct de kraamzorg gebeld en de kraamverzorgster kwam direct. De kraamverzorgster controleert Joshua en ziet dat alles in orde is. Ik probeer Joshua opnieuw te voeden, hij drinkt nu, niet zo goed als de eerste dag, maar hij drinkt. De kraamverzorgster gaat naar huis en na een uur begint Joshua te huilen. Ik vind dat hij een beetje warm is, neem zijn temperatuur op en zie dat hij 38,4 °C. heeft. Ik bel de verloskundige, zonder er rekening mee te houden dat Joshua wel erg goed gekleed is. Als ik hem wat kleertjes uitdoe, zakt de koorts, maar hij ziet er niet helemaal OK uit, hoewel ook niet ziek.

Rond 19.00 uur moet hij opnieuw eten, maar hij wil niet en heeft weer koorts. Wederom bel ik de verloskundige en ze komt naar ons huis. Zij denkt dat de koorts van het niet drinken komt. We besluiten om moedermelk af te kolven en Joshua met een (injectie-)spuitje te eten te geven. Hij drinkt een beetje en de koorts lijkt te zakken. De verloskundige zegt ons haar te bellen wanneer de koorts verhoogt naar 39 °C.

Elke 2 uur probeer ik hem te voeden, maar Joshua wil niet of drinkt een beetje, de koorts blijft rond de 38 °C. Ik blijf er ongerust onder en rond 22.30 uur zie ik dat Joshua problemen heeft om te ademen.Eerst dacht ik dat dát door de koorts werd veroorzaakt, maar de verloskundige, die inmiddels weer aanwezig is, ontdekt ook dat zijn hartje sneller klopt. Ze vraagt me wat ik wil en suggereert dat ik naar het ziekenhuis ga met Joshua, zodat ik de nacht rustig door kan brengen en Joshua vocht binnen krijgt via het infuus.

Naar het ziekenhuis

Opnieuw alles inpakken, m‘n schoonmoeder bellen om op de slapende Hannah te passen en we vertrekken naar het ziekenhuis. Ik weet niet waarom, maar we besluiten om hem niet in de MaxiCosi te vervoeren, maar in mijn armen. Het ziekenhuis is op 15 minuten afstand van ons huis en een gedeelte ervan leggen we samen met de verloskundige af. Op de helft van de reis zie ik dat Joshua té rustig is, het is alsof hij slaapt. Ik probeer hem te wekken, maar dat lukt niet. Ik vertel Markus dat Joshua niet ademt en hij accelereert en stopt niet meer voor de verkeerslichten. Het is alsof we dromen, aan de ene kant voel ik dat we hem toen verloren, maar aan de andere kant kón of wílde ik dát niet geloven. Enige uren daarvoor was al ons geluk en leven compleet, en nu...

In het ziekenhuis wisten ze dat we eraan kwamen, maar zij verwachtten deze situatie in het geheel niet. Bij de ingang van de kinderafdeling nam een zuster hem van mij over en zij neemt Joshua mee naar de Intensive Care. Onmiddellijk probeert ze hem te reanimeren en roept het reanimatieteam op, sámen met de kinderarts die hem die ochtend nog had onderzocht. Om 23.40 uur zijn ze begonnen met de reanimatie en gaven ze hem een hoeveelheid antibiotica en adrenaline. Zijn hartje begon opnieuw te kloppen, maar helaas niet voor lang. De anesthesist werd nog opgeroepen en er is permanent contact met een neonatoloog van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht.

Om 02.10 uur vraagt men ons om toestemming om de reanimatie te stoppen, omdat dit géén zin meer heeft... Blijven we dromen......? Nee, ons mannetje was écht, maar is er niet meer. Alle slangen worden ontkoppeld en hij wordt aan ons gegeven, zodat we afscheid van hem kunnen nemen. Hij was zó wit, zó koud, hij was het niet, niet meer de kostbare baby die ik voor 2 dagen in mijn armen hield (...)

Niemand begreep wat er was gebeurd, ook niet de kinderarts of de verloskundige, alles was zo snel gebeurd, zó onverwacht... Tijdens de autopsie ontdekt men dat Joshua is overleden aan een longontsteking, die werd veroorzaakt door een fatale vorm van de streptokok bacterie (groep B), verder ziet men ook dat het peylium een normale maat heeft.

Op 12 mei 2003 hielden we een (religieuze) afscheidsdienst en hebben we hem begraven. Tijdens deze dienst hebben vrienden van ons het volgende lied van Michael W. Smith voor ons gezongen, dat écht onze gevoelens uitdrukt:

Hallo tot Ziens

Waar is de bestuurder van jouw bestemming
Waar is diegene die dit alles in zijn handen heeft
Wie kan me uitleggen
Dit leven en zijn korte duur
Begrijp ik niets
Jij en ik
Wij hebben elkaar nog maar net ontmoet
En ik wil je helemaal nog niet laten gaan

Joshua, hallo, tot ziens
Ik zal je boven ontmoeten
Joshua, lief kind van mij
Ik zal je boven zien

En dus houd ik je kleine handje in die van mij
Want dit is het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt
De hemel heeft jouw geroepen
Voordat ik ben geroepen
Wanneer jij er bent, houdt een plaats voor mij vrij
Een plaats waar ik van je lach kan genieten
En ik je langer dan even kan vasthouden

Het leven en de dood van Joshua heeft ons leven voorgoed veranderd, maar ondanks de pijn zijn we dankbaar voor de dagen dat hij bij ons was.

(Die dagen zou ik nooit hebben wíllen missen.)