KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Joshua Fred

* 30 augustus 1997 († 28 augustus 1997)

Dineke, Sammy, Constantijn en Fabianne

Het verhaal van Joshua Fred*

In de zomer van 1997 kom ik er achter dat ik zwanger blijk te zijn. Dit is vreemd want ik slik de pil en heb 3 kinderen waar van de twee oudste met recht zorgenkinderen zijn. Wel heb ik op dat moment een kaakklem om af te vallen, ik woog 120 kilo en walgde van mezelf. Via via kwam ik in contact met een kaakchirurg die om af te vallen een kaakklem zette en dat werkte, ik kon niet eten, alleen vloeibaar en de kilo’s vlogen eraf. Doordat dit in zo’n tempo ging en ook je hormonen veranderden werkte de pil niet meer, en raakte ik dus zwanger. Op zich ook niet zo’n ramp maar mijn huwelijk was op dat moment al slecht.
Na vele ruzies te hebben doorstaan besluiten wij om het kindje te laten komen. In de zwangerschap ken ik veel eenzame momenten, toch ga ik steeds meer houden van de kleine die in mijn buik aan het groeien is.

In de zomervakantie van 1997 gaat het goed mis. We gaan naar Zuid-Frankrijk op vakantie en halverwege de tweede week voel ik me ontzettend moe, lusteloos en misselijk. Het liefst wil ik naar huis naar een veilige omgeving.
Als we terug komen in Nederland ben ik vreselijk moe en ziek. Beweging voel ik niet meer en ongerust ben ik ook. Na twee dagen besluit ik de dienstdoende arts te bellen en gelukkig mag ik meteen langs komen. Deze vertrouwt het niet en stuurt me door naar het ziekenhuis waar mijn eigen gyneacoloog natuurlijk net vakantie blijkt te hebben. De dienst doende gyneacoloog maakt een echo waarop te zien is dat het kindje nog leeft maar zegt ook dat het er niet goed uitziet voor de weken zwangerschap. Ik moet de week daarop bij mijn eigen arts maar terug komen.
De week daarna op vrijdag 28-8-1997 ga ik terug, weer alleen. De arts ziet dat het kindje overleden is. Hij vindt het beter te curreteren dan af te wachten en we spreken af voor de maandag erna. Ik ga naar huis alleen en vol van verdriet.

Hoe kan dit??
Droom ik??

Ik was ongeveer 20 weken, kan iets meer geweest zijn maar dat is niet duidelijk. Dat weekeind gaat het goed mis. Ik ga dubbel praten en trillen waardoor de arts op zondag 30-8-1997 besluit niet langer af te wachten. Deze dag (ja de dag dat Lady Diana verongelukte) ben ik onder narcose gegaan en zijn Joshua* en ik gescheiden van elkaar. Ik zeg gescheiden want zo voel ik het ook!

Toen ik bij kwam uit de narcose kon de hele wereld me gestolen worden. Zo leeg, zo onbegrepen en boos op alles en iedereen. Mijn man en ik gingen naar huis. Over Joshua* werd niet meer gesproken. Dat wilde hij niet. Hij zei alleen dat hij zich zou laten helpen en als mij dat niet beviel kon ik gaan.
Die week erna volgde veel verdriet en onbegrip, vooral toen ik erachter kwam dat kennissen niks wisten van mijn zwangerschap en de afloop. Mijn man vertelde niks van wat gebeurd was en mijn eigen kleine mannetje werd doodgezwegen.
Zo oneerlijk, zo klein, niemand wat misdaan en zo doodgezwegen alsof hij nooit had bestaan!!

Ik kwam erachter dat er in het ziekenhuis fouten waren gemaakt waardoor mijn lichaam zwanger bleef. Ik ben na Joshua* nog drie keer gecurreteerd. De gynaecoloog gaf toe dat er flinke fouten waren gemaakt en sleepte mij door diepe dalen heen. Zo diep dat ik niet eens wist dat dalen zo diep konden zijn.

Na een jaar had ik alleen verdriet toen alles herhaald werd over "DE" dag dat Lady Diana overleed, er werd geen woord over onze Joshua* gezegd.

In augustus 1999 ben ik bij de vader van mijn kinderen weggegaan en liet ik alles achter: mijn huis, mijn spullen, mijn leven, mijn geluk en ben ik samen met een vriend en mijn drie kinderen letterlijk opnieuw begonnen. Ook mijn Joshua* heeft een plaatsje gekregen in mijn leven en nu ook hier!
Er is een echofoto van hem verdwenen in een echtscheiding wat nog steeds veel woede en verdriet in mij losmaakt. Die foto hoort bij mij en mijn leven met Joshua*.

Lieve Joshua* het verdriet na al die verstreken tijd is er niet minder om wij missen jou!!!!!
En hier het plekje wat jij zo verdient, waar jij recht op hebt, een soort van menswaardig bestaan.
Wij denken aan jou.

Je moeder Dineke Trausel
Sammy, Constantijn en Fabianne
Een dikke vlinderkus van ons allemaal en je leeft voort in ons allemaal!!!!!!!!!

Op het geïmpregneerde boek dat ik voor Joshua* twee jaar later maakte staat het volgende gedicht:

Je bent niet dood, de heer heeft je geroepen.
Bij Hem te wonen in zijn glanzend huis.
Je hoeft geen rust en vrede meer te zoeken,
Je hebt ze nu want je bent veilig thuis.
Je bent niet dood, je mag voor eeuwig leven.
Je bent verlost van onvolkomenheid, van pijn en verdriet.
God zal je geven een onbegrensde tijd.
Je bent niet dood, maar ach ik zal je missen.
Zoals een mens de meest geliefde mist.
De gedachten van geluk zijn nooit meer uit te wissen,
En ik geloof,
GOD HEEFT ZICH NIET VERGIST!!!!!!!!!!!!!!