Jade Hannah Otte
* 15 maart 2004 †
Ron en Monique
Voor ons lief mokkeltje
Ons verhaal begint in augustus 2003. Na veel verdriet, omdat mijn vader in april 2003 plotseling was overleden, leek er voor ons weer en lichtpuntje aan de hemel te komen. Ik was zwanger, 5 weken later volgde de eerste echo. Alles was goed en ik was in verwachting van ons eerste kindje.
Spannende maanden waren het, maar ik bleef onder strenge contrôle van mijn gynaecoloog. Iedere contrôle was weer spannend maar alles bleek steeds volgens het boekje te verlopen, een keurige bloeddruk en een goed gewicht met andere woorden ons kindje groeide goed. Toen ik bijna 7 maanden zwanger was, begonnen we spulletjes te kopen en het kamertje helemaal af te maken. En ook toen pas groeide het vertrouwen dat het wel goed zou komen. We waren immers nu al zo ver. De 35e zwangerschapsweek brak aan en ik moest weer voor contrôle, wederom geen klachten en alles leek goed.
Op 11 maart voelde ik al een hele dag niets, ze zal wel slapen dacht ik nog. Toch bleef ik onrustig en heb die nacht niet veel geslapen. Ik had met mijn man afgesproken dat, als ik de volgende dag nog niets voelde, ik de gynaecoloog zou bellen om te vragen voor een contrôle-echo. De volgende dag voelde ik nog steeds niets en zelfs mijn kat die de hele zwangerschap alleen maar op mijn buik wilde liggen, wilde dit ineens niet meer. Toen begonnen bij mij de alarmbellen te rinkelen, ik heb meteen het ziekenhuis gebeld en ik kon gelijk komen. Ondertussen had ik mijn man opgebeld om het hem te vertellen en zei er nog bij dat ik wel even alleen ging, want het zal wel niets zijn. Toch vertrouwde hij het niet helemaal en op het laatste moment belde hij me op om te zeggen dat hij wel mee ging en dat we elkaar wel in het ziekenhuis zouden zien.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam, was mijn man nog niet gearriveerd, maar ik kon gelijk doorlopen voor de echo. De verpleegkundige kon niets op de echo horen, maar vertelde ze: dat hoeft nog niets te betekenen, want zo vaak deed zij het ook niet. Ze zou wel even een arts vragen om het te doen, die had meer ervaring. Toen ook die niets hoorde, werd er nog een arts bij gehaald. En die vertelde me toen dat er geen hartactie bij ons kindje meer was en dat ze was overleden. Wat er dan door je heen gaat, is niet met een pen te beschrijven of uit te leggen. Even later kwam mijn man aan in het ziekenhuis en moest ik hem vertellen dat zijn zo gewenste kindje was overleden. Maar hoe vertel je aan je eigen man dat zijn kind is overleden. Afgesproken werd dat we het weekend naar huis zouden gaan en dat we ons maandagochtend om 09.00 uur zouden melden op de afdeling gynaeologie om de geboorte in te leiden. We zijn eerst naar onze moeders gegaan om hen het nieuws te vertellen en toen naar huis.
Op maandag 15 maart kreeg ik om 11.30 uur het infuus aangelegd. Ze hadden ons verteld dat het wel 12 tot 24 uur kon gaan duren, dus we hadden ons voorbereid op een lange slopende dag. Maar om 16.00 uur kreeg ik een morfinespuit omdat de weeën nogal vrij snel en heftig kwamen. Ik was even van de pijn af. Maar dit duurde niet lang want om 17.50 uur braken mijn vliezen. Ik had toen nog geen ontsluiting dus het kon nog wel een tijdje gaan duren. Om 18.10 uur had ik echter al persweeën terwijl niemand er nog op voorbereid was. En toen de arts een paar minuten later kwam, waren haar voetjes al geboren (ze lag in een onvolkomen stuit). En 5 minuten later om 18.15 uur was onze prachtige volmaakte dochter geboren. We noemen haar Jade Hannah.
Jade bij papa en mama
We hebben toen de oma's opgebeld, die op hun beurt weer de ooms en tantes hebben gebeld en toen iedereen er was, hebben we haar in bad gedaan en aangekleed. En oh, wat waren we trots en blij, ze is van en bij ons. De volgende dag zijn we naar huis gegaan en hebben haar in haar wiegje gelegd, want daar hoorde ze.
We hebben Jade nog 5 dagen bij ons mogen hebben, en haar vol trots kunnen laten zien haar onze vrienden. Op 19 maart hebben we haar voorgoed moeten laten gaan. We hebben Jade een knuffel meegegeven en een foto van haar papa en mama. Achter op de foto hebben we een persoonlijk tekst voor haar geschreven.
Jade met haar knuffelbeestjes en onze foto
We hebben in besloten familiekring afscheid van Jade genomen in de hoop dat we elkaar ooit weer terug zullen zien en dat we dan weer samen zijn.
We hebben Jade laten cremeren en op 17 mei hebben we haar bijgezet in het graf van haar opa. En 1 ding weten we zeker: haar opa past nu goed op haar.
Tot later liefste schat we missen je en houden van je.
Dikke kus en knuffel van je papa en mama
Onze trots
Voor altijd is ons hart
Nu zijn je oogjes als een ster
je hartje is het licht
daarom ben je helemaal niet ver
maar bij ons heel erg dicht
je bent zo stil,waar is je lach
daar! Je bent het licht, de hele dag.
Jade heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
