Jaimy en Mikey Hol
* 14 oktober 2000 - onbekend †
* 31 mei 2002 - onbekend †
Richard Hol en Sandra Dijks
Jaimy en Mikey
Het begon allemaal in 1998. Wij hadden er al een tijdje over nagedacht en ook wij wilden graag een kindje. Ik was toen 30 en mijn vriend was toen 41. Daarom dachten wij dat het voor ons de juiste tijd was. Al snel ontdekte ik dat ik geen normale cyclus had. Ik werd heel onregelmatig ongesteld. Ik ben toen al vrij snel naar de huisarts gestapt en die raadde mij aan om een temperatuurcurve bij te houden. Enkele maanden daarna werd ik doorgewezen naar de gynaecoloog omdat duidelijk was dat ik geen eisprong had.
In het ziekenhuis kreeg ik dus eerst allemaal onderzoeken, en toen kreeg ik clomid voorgeschreven. De eerste maand had het geen effect, de tweede maand nadat de dosering was verhoogd, had ik dus mijn eerste eisprong en was ook meteen zwanger. Ik kon het zelf niet geloven. Ik was zo vreselijk gelukkig. Ik had een testje in het ziekenhuis gedaan maar een paar weken later kocht ik er zelf 1 om mezelf nog een keer te overtuigen dat het echt was. We waren allebei vreselijk gelukkig.
De zwangerschap verliep helemaal zonder problemen. Ik voelde me uitstekend en had nergens last van. Met zoveel liefde hebben we een babykamer ingericht en spulletjes gekocht. Wat waren we gelukkig. Totdat... ik na 36 weken gewoon nietsvermoedend weer voor controle kwam bij onze gynaecoloog. Ik ging liggen voor een echo maar ze kon het hartje niet meer vinden. Alles was stil, ze bleef zoeken en zei niets, maar wij zagen natuurlijk wel dat het niet goed was. Toen zei ze: "hier moet ik even iemand bij halen". En ja hoor daar kwam een andere arts en die zei glashard "gecondoleerd met dit verlies". Wat er dan door je heen gaat dat is onbeschrijfelijk. Je hele wereld stort ineen. Ik kan gewoon niet onder woorden brengen hoe ik me toen voelde.
Maar alles gaat door! Mijn eerste reactie was, nou haal het dan maar weg. Ik wil er niks meer mee te maken hebben. Zo voelde ik me echt op dat moment. Maar ja dat ging zo niet zei de gynaecoloog, je moet normaal bevallen en dan je kindje een naam geven en dan moet het begraven worden of gecremeerd. Vreselijk, dat wilde ik toen echt allemaal niet, en bevallen van een dode baby dat is toch het ergste wat er is. Wij werden dus naar huis gestuurd om er eens rustig over na te denken. Ook dat gevoel, je bent zwanger, je draagt een baby maar het leeft niet meer. Wat voel je je dan vreselijk. De volgende dag werd ik opgenomen om te worden ingeleid. Van dat spul dat ze daarvoor gebruiken ben ik vreselijk ziek geworden, ook kreeg ik toen een ruggeprik. De volgende dag 14 oktober werd ons zoontje geboren.
Ik wilde hem eerst helemaal niet zien. Dus hebben de verpleegsters hem in doeken gewikkeld en meegenomen. Even later kwam de verpleegster terug om te vertellen hoe mooi ons zoontje was en of ik hem al wilde zien. Natuurlijk was ik nieuwsgierig en toen kwamen ze mijn zoontje brengen, mijn dode zoontje en kreeg ik hem in mijn armen. Wat heb ik gehuild, wat was hij mooi en wat was ik trots. Ja echt je voelt je trots. Omdat je toch zo'n prachtig jongetje heb gekregen
Jaimy
Richard had gelukkig toch het fototoestel meegenomen wat ik eerst niet wou. En we hebben heel wat foto's gemaakt. Mijn eerste reactie was om Jaimy te laten cremeren maar ook daar ben ik op terug gekomen en we hebben Jaimy* een mooi plekje gegeven met een mooie steen in de vorm van een beer. Daar ligt hij nu samen met zijn broertje Mikey*
Ik wou dus zo snel mogelijk weer zwanger worden. Ik hoopte dat het nu spontaan zou lukken maar helaas dat mocht niet zo zijn. Dus na enkele maanden toch maar weer naar de gynaecoloog. En weer aan de clomid. Alleen had de clomid geen enkel effect meer. Ik werd toen doorverwezen naar de fertiliteitsarts en moest toen hormonen spuiten om de eitjes te laten groeien en dan om ze te laten springen. Na een paar maanden had ik dus twee eitjes en die werden ook alle twee bevrucht. Wat waren we weer overgelukkig toen we hoorden dat we een tweeling zouden krijgen. Dat zou een hele hoop goed maken, zeiden we al tegen elkaar. Ook die zwangerschap verliep zonder problemen. Ik kreeg wel zwangerschapssuiker maar dat was ook allemaal onder controle.
Toen we met 34 weken weer voor controle kwamen, begon de nachtmerrie weer. Weer onze eigen gynaecoloog die op zoek ging naar het hartje van onze Mikey, weer niet te vinden. Weer haalde ze een andere arts er bij en die ging zoeken. Hij vond niks. Toen wilde hij ook het hartje van Ricky zoeken en die kon hij ook niet vinden. Ik heb toen heel hard gegild. Ik schreeuwde het uit. Ook Richard liet een kreet. Maar mijn eigen gynaecoloog wist precies waar het hartje van Ricky was en vond het gelukkig snel weer terug.
Ik werd toen meteen opgenomen en klaargelegd voor de OK. Ze wisten natuurlijk niet wat er mis was. Ik kreeg meteen een CT scan om het hartje van Ricky in de gaten te kunnen houden en daar lag ik dan. Een verpleegster met de CT scan op mijn buik en de artsen gingen overleggen wat ze zouden doen. Ze moesten gehaald worden maar ze wilden het nog niet meteen doen. Eerst kreeg ik dus spuitjes om de longetjes van Ricky te laten rijpen en dan zouden ze de volgende dag gehaald worden met een keizersnee. Dus ik heb daar de hele nacht gelegen met de CT scan die ik zelf maar in de hand nam. Dat was dan ook de ergste nacht van ons leven. Iedere keer weer dat hartje van Ricky zoeken en omdat wij daar nog niet zo handig in waren, was er dus elke keer paniek. Een echte nachtmerrie en dan zeggen ze maar dat ik moest gaan slapen. Hoe kunnen ze dat nu van mij verlangen.
Maar goed de volgende dag kwam er eerst een arts om te vragen of ik een narcose of ruggenprik wou. Natuurlijk koos ik voor de ruggenprik. En toen op weg naar de Ok. Onderweg had ik geen CT scan meer en die ruggenprik dat duurde ook zolang. Wat was ik in paniek zeg, zo bang dat ik mijn enige levende zoontje ook nog zou verliezen Maar eindelijk was het zover. Eerst werd Ricky gehaald, hij huilde meteen en wij huilden en schreeuwden met hem mee. Ik kon ook alleen maar roepen: "Hij leeft!! Hij leeft!!" Later hoorden wij dat iedereen die aanwezig was in de OK erg emotioneel was geworden door ons. Maar wat een prachtig kindje was Ricky. Ik mocht hem even zien en weg was hij. Toen kwam Mikey. Wil je hem zien vroegen ze aan mij. Natuurlijk, voor mij was dat niet meer vreemd. Maar ook weer zo'n prachtig kereltje. En ook hij werd meegenomen voor onderzoeken.
Mikey
Ik werd gehecht en naar de uitslaapkamer gebracht. En omdat dat de eerste keer voor mij was, had ik zoiets van wat moet ik hier ik wil naar mijn zoontje toe en weten of hij helemaal gezond is. Wat duurde dat lang zeg. Niemand kwam even bij me om te zeggen hoe het met Ricky ging. Later hoorde ik dat Richard doelloos heeft rondgelopen om mij te zoeken. Maar goed na een uur kwam eindelijk de verpleegster om mij te halen. Ik wou natuurlijk alleen maar weten hoe het met Ricky was, ik werd ook meteen naar de couveuse afdeling gebracht en daar lag hij. Het enige jongetje dat ik mocht houden. En hij was kerngezond. Zijn suikerspiegel was alweer normaal tegen de tijd dat ik bij hem kwam en ik mocht hem meteen vasthouden. Hij woog toch nog 5,5 pond, maar moest nog wel een poosje blijven omdat hij nog niet zelfstandig kon drinken.
Mikey en Ricky
Een paar dagen later hebben we Mikey begraven. Hij ligt nu bij zijn broertje Jaimy en op dezelfde dag, een uur later, hebben we Ricky aangegeven bij het gemeentehuis. Zo dubbel allemaal. Maar ondanks al het verdriet zijn wij nu vreselijk dankbaar en gelukkig met onze Ricky.
Voor Jaimy's eerste verjaardag
Vandaag geen kaarsje op je verjaardagstaart,
Vandaag geen slingers aan de wand.
Alleen een trieste herdenkingskaart,
Geschreven met een beverige hand.
Een jaar geleden leek de wereld stil te staan,
Zoveel verdriet en pijn kwam er in ons leven.
Een jaar geleden moesten wij jou laten gaan,
Alle liefde in ons hart hebben wij jou nooit kunnen geven
Maar lieverd, jouw lichtje zal altijd in ons hart blijven schijnen,
Iedere dag denken wij wel een keertje aan jou.
Die gevoelens zullen nooit meer verdwijnen,
Lieve Jaimy "Wij houden van jou"
Gedichtje voor Mikey
Als ik 's morgens vroeg het zonnetje zie schijnen,
Wil ik het liefst weer onder de dekens verdwijnen.
Ik denk aan jou mijn lieve schat,
En wou dat ik je heel eventjes dicht bij me had.
Als 's middags dan de wolken komen,
Ben ik alweer een beetje aan het dagdromen.
Ik denk aan jou mijn kind,
Er zal toch niemand zijn die dat raar vindt?
Als dan de regenbuien komen,
Zullen bij mij ook de tranen stromen.
Want ik denk aan jou de hele dag
Er is toch niemand die zegt dat dat niet mag?
's Avonds zien we dan eindelijk de maan,
en is het gelukkig weer tijd om naar bed te gaan.
Dan kan ik weer aan jou denken de hele nacht,
In gedachten hou ik je dan tegen me aan, je voelt zo heerlijk zacht.
Als dan de sterren stralen,
Ben ik in droomland aan het dwalen.
Ik droom over jou mijn lieve zoon
Voor mij is dat allemaal heel gewoon.
Jaimy en Mikey heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
