Jason Michaël Südmeier

* 19 oktober 1999 - 9 december 1999 †

Yvette en Pieter Südmeier; Manon en Janouk Südmeier

De zoon uit onze dromen

Op 19 oktober 1999 werd zeer onverwachts onze zoon Jason Michaël Südmeier geboren. Na een zwangerschapsduur van 28,1 week was hij met een gewicht van 1525 gram en een lengte van 40 cm een flinke reus zo werd ons gezegd en wij hadden geen moment twijfels over hoe de toekomst zou worden. Diezelfde avond is papa met oma naar Manon gegaan om te vertellen dat ze grote zus was geworden van een klein broertje die voorlopig nog even in het ziekenhuis moest blijven. De volgende dag zijn papa, Manon en opa en oma naar het ziekenhuis gekomen om naar het kleine broertje te kijken. Iedereen was er van overtuigd dat onze beer het wel zou redden, want wat was hij groot tussen al die kleintjes op de afdeling intensive care neonatologie.

foto van Jason 1 dag oud

Helaas bleek al snel dat gewicht niet belangrijk was want Jason zijn longetjes waren erg slecht en toen hij 3 dagen oud was kreeg hij tot 2 keer toe een hersenbloeding en een klaplong. Maar ook dat bracht ons niet aan het twijfelen, ons beertje ging het gewoon redden en we spraken zelfs al stiekum over de milleniumwisseling met zijn viertjes thuis. Toen ik na 8 dagen het ziekenhuis moest verlaten, kregen we te horen dat Jason zijn ductus ook na de 2^e medicijnenkuur nog open stond en dat die in de loop van de avond "geklipt"zou worden. In de loop van die avond kregen we een telefoontje dat het allemaal goed was gegaan. We dachten, zo nu hebben we het gehad, nu kan de zuurstof worden afgebouwd en kunnen we richting huis gaan kijken. Maar hoe mis we zaten, daar kwamen we de weken die volgden achter. Iedere keer was er weer wat als we belden of als we langskwamen. En toch iedere keer weer dachten we echt dat we ook hier weer door zouden komen. Tot ongeveer 7 weken na zijn geboorte, na 2 infecties, 2 keer afbouwen van zuurstof en weer terug naar af en nog steeds geen 2 kilo, waren en we moesten gaan inzien dat het wel erg moeizaam ging en eigenlijk dat het niet ging. Hij had steeds meer zuurstof nodig om een acceptabele saturatie te halen. En toen hij zelfs met 90‰ zuurstof nog niet boven de 87 saturatie waarden zat, wisten we dat hij het niet zou redden. Vanaf dat moment zijn we heel goed begeleid door het ziekenhuis en hebben we alle vrijheden gekregen die we maar wensten. We hebben onze familie opgebeld en hun verteld dat we zouden gaan stoppen met behandelen opdat ons mannetje de rust zou krijgen die hij verdiende, maar hier op aarde niet kon vinden. Op die dinsdagavond is iedereen bij Jason afscheid wezen nemen en zijn wij bij hem blijven slapen. Op woensdag is er nog een extra vergadering geweest van alle artsen om zeker te zijn dat we alles geprobeerd hadden en dat het echt niet anders was. Ik heb die dag gebruikt om de crematie te regelen en heb ook die avond gebeld met de Vereniging van Ouders van een overleden Kind en aan degene die ik aan de lijn kreeg gevraagd waar zij na al die tijd spijt van had gehad, want wij konden dat nog proberen te voorkomen. Ik heb een hoop waardevolle tips gehad in dit gesprek en de rest van die nacht hebben we gebruikt om alles te regelen zoals wij het wilden en weer alle medewerking gekregen van het ziekenhuis. Wij hebben Jason die nacht voor het eerst in bad gedaan en daar echt van genoten en hij genoot er ook van want hij lag aan een stuk te glimlachen.

Jason in bad in de laatste nacht

Toen wist ik voor mij zelf dat we een goede keuze maakten en dat dit manneke zijn rust echt verdiende. Die donderdagochtend hebben we Jason meegenomen naar de slaapkamer waar we die dagen hadden doorgebracht en is hij in alle rust overleden. Omdat onze dochter Manon toen pas 6 jaar was, vonden wij het niet geschikt voor haar om dit mee te maken en hebben we alles op video opgenomen zodat ze later, als ze wil, er naar kan kijken. Wel is zij in de dagen erna mee geweest naar Jason in het crematorium en heeft ze op haar eigen manier afscheid genomen van haar broertje.

Manon en Jason

8 maanden na het overlijden van Jason is ons 3^e kindje geboren, een dochter die we naar haar kleine grote broer hebben vernoemd, Janouk Sonja Naomi en mede voor haar en voor Manon hebben we deze pagina gemaakt zodat niemand Jason ooit zal kunnen vergeten.

Jason heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes