MadeliefjeMadeliefjeMadeliefje

Jeffrey

* 10 november 2002 - 12 september 2003 †

Eric, Leonie, Wesley en Jeffrey* Hartman

Onze Jeffrey

Onze kleine Jeffrey

We waren al een tijd bezig om zwanger te raken, tot we tot de ontdekking kwamen, dat voor ons IVF de enige oplossing zou zijn. Eindelijk raakten we zwanger van een tweeling, we konden ons geluk niet op. Na toch wel een zware zwangerschap, besloten jullie met 37¼ week te komen. Jullie kwamen via een spoedkeizersnede en wel op 10 november 2002. De reden hiervoor was dat ik met zwangerschapsvergiftiging was opgenomen, vandaar de vroeggeboorte.

Wesley werd eerst geboren (11.27 uur) en toen onze Jeffrey (11.29 uur), die kwam 2 minuutjes later. Onze jongens deden het aanvankelijk allebei heel goed, totdat Jeffrey er aan moest trekken om adem te halen. In het ziekenhuis besloten de kinderartsen dat Jeffrey overgebracht zou worden naar het UZA te Antwerpen, daar zou hij beademd worden en medicijnen krijgen om zijn longetjes vlugger te laten rijpen, en hem daarna te beademen totdat hij zelfstandig zou gaan ademen. Alles ging heel goed en hij mocht al naar 9 dagen weer terug naar de afdeling in Goes, waar hij herenigd zou worden met Wesley zijn tweelingbroertje en met zijn papa en mama.

Maar na 2 dagen in Goes kreeg hij plotseling een rare kleur en begon wild met zijn armpjes te slaan terwijl mijn man hem aan het verschonen was. Weer terug naar Antwerpen, daar kwam uit dat hij een hersenbloeding had gehad, graad 4 de ergste graad die een kind kan treffen. We besloten alles op alles te zetten en met onze Jeffrey te vechten voor zijn herstel. Ze hadden bij Jeffrey uitwendige draintjes geplaatst, om het bloed af te voeren uit zijn hersentjes. Toen het hersenvocht op een gegeven moment weer helder was, hebben ze een interne drain gezet. Dit ging echt heel goed, hij mocht weer naar Goes, en toen voor het eerst van zijn leven naar HUIS. We hadden slingers en balonnen opgehangen om zijn thuiskomst te vieren. Wat waren we blij, eindelijk onze 2 mannetjes thuis veilig in hun eigen bedjes.

Lekker bij mama op schoot

Alles bij elkaar heeft het maar 6 weken mogen duren, toen kreeg je je eerste infectie aan je inwendige drain, weer naar Antwerpen, weer opereren, weer hetzelfde verhaal. Toen mocht je na 4 weken weer naar huis. Ook dit duurde niet lang, je tweede infectie was ook weer toegeslagen op je draintje. Daarna hebben we besloten om met de artsen te gaan praten. In overleg met hun hebben we besloten, dat als het weer zou gebeuren, we je niet meer zouden laten opereren. Toen we aan je bedje kwamen, leek je het te begrijpen en je lachte. Eindelijk hadden de dokters een besluit genomen en papa en mama waren het er ook over eens.

Niet veel later, ongeveer een week, sloeg het noodlot voor de derde keer toe, je kreeg weer een infectie aan je inwendige drain. We hebben toen de dokter gebeld en die vroeg ons wat hij moest doen. We zeiden dat onze Jeffrey naar Goes moest en niet meer behandeld zou worden. Het enige dat hij nog kreeg, was morfine tegen de pijn en dormicum om te slapen. We hadden besloten na een gesprek met artsen en de hoofdwijkverpleegkundige, dat Jeffrey thuis zijn laatste tijd door zou brengen.

In het begin zagen we er als een blok tegen op, maar ze haden ons verzekerd, dat alles goed zou komen. Dat we dag en nacht konden bellen als er wat op gebeurde. Vrijdag 4 september mocht je dan eindelijk naar huis. Het leek wel of je het begreep en voor het eerst maakte je een kirrend geluidje tegen me. Er verscheen een prachtige lach op je gezichtje. Dit moment koester ik mijn hele leven. Je kwam thuis met papa in de ambulance, zo'n klein ventje op zo'n grote brancard. Eindelijk waren we weer met zijn viertjes, jij Jeffrey, Wesley en papa en mama, het leek zelfs even weer op een ‘normaal gezinnnetje’.

Je had enorm veel pijn en kreeg ook heel veel morfine toegediend. Iedere dag werd het wel opgehoogd, zodat jij geen pijn had lieve schat. Woensdagmidag 10 september staarde je en gaf weinig respons meer. Je was even aan de andere kant aan het kijken, wie jouw engelenvriendjes zouden worden. 's avonds kwam er nachtverpleging om je te verzorgen en ons een beetje rust te geven....... natuurlijk waren we rusteloos en zaten tot diep in de nacht bij je.

Donderdag 11 september kwam de kinderarts die jou opgevangen had afscheid van je nemen. Hij gaf jou een kus op je wang en huilde. Ik dacht toen bij mezelf, jeetje man je bent een arts hoor, maar toen besefte ik dat een arts ook een mens is en ook over dezelfde gevoelens als wij beschikken. 's avonds toen papa jou naar bed bracht, wilde je huilen, maar je kon niet meer, je was op.

Wij gingen naar bed en sliepen gek genoeg deze nacht voor het eerst rustig, totdat er op onze slaapkamer deur geklopt werd. Dat was 's ochtends vroeg om half 6, vrijdag 12 september. We gingen uit bed en de verleegkundige vertelde ons dat we snel moesten zijn. We liepen naar jouw kamertje en daar werd je in mijn armen gelegd. Wat voelde je koud aan, je lipjes waren blauw en je nageltjes ook. Ik heb met je in mijn armen gezeten en papa met zijn armen om ons heen. We zeiden dat het zo goed was Jeffrey, dat je van ons mocht gaan. Ook papa zei dit tegen je en toen haalde je nog een paar keer adem. En toen was je weg, op naar een leven zonder pijn, operaties en verdriet "de hemel".

Toen we je verzorgd hadden, leek je ineens heel ontspannen, je was een totaal ander jongentje. Het jongentje dat je eigenlijk altijd al van af het begin had moeten zijn. Maar het mocht niet zo zijn, de glimlach die nu op je nu wel intens ontspannen gezichtje had, gaf ons toch wel enigzins het gevoel dat je nu wel gelukkig was. Bevrijd van alle pijn.

De dagen daarna zijn er veel mensen afscheid komen nemen van je. Dinsdag 16 september ben je in besloten familiekring begraven. Dit omdat er al zoveel mensen bij jou betrokken waren geweest, tijdens deze hele 10 maanden.

Ik moet zeggen dat je tweelingbroertje Wesley er zeker wat van mee heeft gehad, hij weet precies wie Jeffrey is. Wij hebben hem ook bij het hele proces betrokken, van het begin tot het eind en de gedachten aan onze Jeffrey houden hem en ons in leven.

Eric, Leonie en Wesley Hartman

Een mooie steen voor onze Jeffrey