Jessi Wening

* 9 juli 2005 †

Angelique en Stefan

Ons meisje

Even voorstellen: Wij zijn Angelique en Stefan Wening en dit is ons verhaal.

In oktober 2004 ben ik gestopt met de pil, ik was toen al bijna 35 jaar. Volgens mijn gynaecoloog zou ik moeilijk zwanger kunnen worden maar daar heb ik me nooit druk over gemaakt want ik had nog nooit moedergevoelens gehad. Na één menstruatie was ik gelijk zwanger, hoezo moeilijk. Ik snapte er niets van maar we waren echt heel gelukkig. Ik wist het gelijk, dit gevoel is goed. Alles ging goed, ik ben nooit bang geweest voor een miskraam of iets anders, ik wist ook niet dat een baby kon overlijden in je buik. Heel naïef maar dat is soms ook beter.

Ik was 27 weken zwanger en voelde bijna geen leven meer, niet meer zoals voorheen. Stefan en ik zijn toen naar het ziekenhuis gegaan en alles was goed, ik had veel vruchtwater en daardoor voelde ik Jessi minder. We wisten al dat het een dochter zou worden en dat ze Jessi zou heten. Met 30 weken heb ik nog een echo gehad en een antistoffen D spuit omdat ik rhesus negatief ben. Ook toen (23 juni 2005) leek alles goed te zijn. Jessi leefde en bewoog gewoon, ook groeide ze goed.

Na de 30ste week, zo rond eind juni voelde ik me weer een beetje misselijk worden en ik vond dat wel raar. Dit heb ik ook gezegd tegen mijn verloskundige maar dat was niets. Zelf had ik begin juli, 1 of 2 juli, het idee dat het niet goed was. Niet dat ze zou zijn overleden nee, dat niet, maar onbewust toch iets. Ik had ook al tegen Stefan verteld dat ik haar niet meer voelde en dat ze misschien nu te groot was om zich goed te bewegen.

Eindelijk durfde Stefan op 7 juli te vragen of ik Jessi nog had gevoeld deze week. Nee, dat had ik niet. Beiden wisten we al wat er was maar we hadden het een paar dagen daarvoor weggestopt denk ik. Misschien was ze gewoon rustig of te groot om zich te bewegen. Mijn gevoel zei het ene maar mijn verstand zei die ochtend dat het wel eens mis zou kunnen zijn.

Mijn man belde de verloskundige en binnen één uur was ze er. Na een minuut luisteren zei ze dat onze dochter was overleden. Hoe kon ze dat nu weten en hoe kon onze dochter na zoveel weken overleden zijn en één week geleden leefde ze nog. Later in het ziekenhuis zei de gynaecoloog hetzelfde, onze dochter Jessi was al een paar dagen overleden. Het idee dat mijn meisje al een paar dagen overleden was, was ondraaglijk. Ik wilde diezelfde dag nog een keizersnede maar dat mocht niet, gelukkig niet. Ik moest de volgende dag, 8 juli, terugkomen en bevallen van onze overleden dochter.

De volgende ochtend kreeg ik een soort "pil" die de weeën zou opwekken. Die dag kreeg ik om 20.00 uur de eerste weeën, ze waren niet echt zeer pijnlijk maar wel continu. Om 23.00 uur braken de vliezen, toen had ik 1 centimeter ontsluiting. Zeer snel daarna kwamen de echte weeën. Om 00.40 uur kreeg ik de eerste perswee en op 9 juli 2005 om 00.44 uur is onze mooi dochter Jessi geboren. Wij hadden nog hoop dat ze zou leven maar mijn man zag gelijk dat ze echt was overleden. Ik zag dit in zijn ogen. Jessi was 44 centimeter en woog 1650 gram, ze had dus gewoon kunnen leven, ze was perfect.

Ik kreeg direct onze dochter in mijn armen, wat was ze mooi en perfect. Ik moest wel voorzichtig doen anders zou ik haar kunnen beschadigen. Mijn man en ik hebben die nacht veel met haar geknuffeld. Je bent op zo'n moment zeer trots maar ook zeer droevig, dit gevoel is niet te omschrijven.

Op 10 juli hebben we afscheid moeten nemen van onze Jessi, ze zou daarna onderzocht worden. Na het onderzoek zou het niet slim zijn om haar nog te willen zien. Hier heb ik veel spijt van, wij hadden haar nog graag willen zien en vasthouden. We hadden Jessi zo mooi op heel veel foto's en in onze gedachte en dit wilden we ook zo houden. De verpleegsters in het ziekenhuis hebben ons zeer goed geholpen met alles, alle adviezen waren goed geweest dus misschien ook dit advies. Maar toch hebben we beiden spijt van ons besluit om niet meer naar onze dochter te gaan.

Eenmaal thuis ging de nachtmerrie gewoon verder, ik had het weekend voor haar overlijden het bedje opgemaakt en alle knuffels erbij gezet. Het was heel moeilijk om haar bedje te zien maar ook heel fijn om toch nog iets van haar te kunnen aanraken. Een knuffel waar Jessi twee nachten mee heeft geslapen, heb ik meegenomen en zo heeft Jessi een deken gekregen waar ik mee heb geslapen. Op deze manier hebben we beiden nog wat van elkaar.

Op 12 juli is onze dochter Jessi in besloten kring gecremeerd. We hadden een mooi mandje met mooie roze bloemen. In haar mandje had ze mijn deken en een paar knuffels. Wat doet dit pijn, ik loop continu te huilen, ik sta huilend op en ga huilend naar bed. Het is onvoorstelbaar hoeveel tranen iemand kan hebben.

Het is nu 5 augustus, we zijn 4 weken verder en we leven nog steeds in een hel. Het enige wat nu nog over is, is een leeg bedje, een lege buik en een leeg gevoel in mijn hart.

Er zijn vele onderzoeken geweest maar er was niets mis met Jessi, ze was eigenlijk gewoon gezond. Mijn placenta was ook in orde, deze hebben ze na de bevalling operatief moeten verwijderen. Ik was twee liter bloed verloren en mijn placenta wilde er niet uit, alles wees erop dat mijn placenta goed werkte en dat dit niet de oorzaak kon zijn van het overlijden van Jessi.

Na 5 maanden, begin december 2005, kregen we te horen dat ze toch iets in mijn bloed hadden gevonden. Ik moest in alle haast bloed laten prikken om te kijken of deze uitslag klopte. We hadden de uitkomst nog niet binnen toen ik ontdekte dat ik 4 weken zwanger was. In alle haast heeft het lab toen mijn bloed onderzocht en 3 dagen later kregen we de uitslag: Antifosfolipidesyndroom. Dezelfde dag moesten we naar het ziekenhuis om medicijnen te halen, bloedverdunners. Als ons tweede kindje 7 weken zou zijn en een hartslagje zou hebben, dan zou ik ook spuiten (heparine) moeten zetten, ook bloedverdunners. Deze stollingsafwijking kan de oorzaak zijn geweest van het overlijden van Jessi maar dat is niet zeker. Jessi was namelijk groot en zwaar genoeg en mijn placenta was in orde. Nu weten we eigenlijk nog niets.

We zijn nu 20 weken zwanger en staan onder strenge controle in Den Bosch en in Maastricht. Eind juli 2006 kunnen we hopelijk rustig ademhalen en dan zal de angst hopelijk voorbij zijn. Het verdriet om Jessi zal altijd blijven, dit mag ook nooit weggaan. Jessi zal altijd onze eerste dochter zijn en ze zal altijd een deel van ons gezin uitmaken. Zij is de reden dat ik moeder wilde worden en zijn.

Jessi heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes