KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

DjoDjo-Gijsje Pepita Chased Beertje Louwe

Geboren op vrijdag 12 juli 2002 overleden op dinsdag 9 juli 2002

Maaike & André
Jessie & Kiki

Voor ons mooie kruimeltje DjoDjo-Gijsje

8 juli 2002

Het is rond 5 uur in de middag, onze kleine DjoDjo-Gijsje trappelt lekker in mama's buik. Jessie-louis, onze oudste dochter ziet het t-shirt van mama bewegen en je ziet haar denken, is dat ons zusje? Ze vraagt mama: "mag ik DjoDjo voelen?" en dat mag. Jessie legt haar handen op mijn buik en speelt teder met haar nog ongeboren zusje DjoDjo. Haar trots is te lezen van haar snuitje. Kiki, onze jongste legt ook haar kleine handjes op mijn buik, haar handjes zijn kleiner en dus legt ze haar andere handje er bij haar hoofdje op mijn buik. Ze voelt nog een beweging voordat DjoDjo weer in slaap valt.

Echo van DjoDjo bij 20 weken.

's Avonds we hebben nog lekker zitten kletsen, dromen over nu en dromen over later. Later met 3 kinderen, later met DjoDjo er bij. Het is tijd om te gaan slapen, uiteindelijk is het al tegen twaalven. Ik draai me om naar André en voel ineens een heel scherp en heet gevoel aan de voorkant van mijn buik. Ik zeg dit is geen goede zij om te liggen, dit is niet goed. André draait zich om naar mij, slaat zijn armen om me heen en ik voel me zo bang ineens. Maar dan puuff een voetje Goddank.... Verderop in de nacht word ik weer wakker met een berg onrust in me. Mijn buik doet pijn. En ik denk en ik voel, en ik voel me niet goed, ik voel me bang en voel een berg met pijn. Ik vertel me zelf keer op keer: DjoDjo ligt verkeerd, er is niets aan de hand. Maar 's morgens is de pijn er nog steeds, 's morgens is alles ineens heel wat erger.

9 juli 2002

En dan.....ineens een harde buik, en nog één en nog één. Dan weer stilte..... Na één uurtje beginnen de harde buiken weer, en van het ene op het andere moment voel ik het overgaan op weeën. We bellen het ziekenhuis, de weeën nemen zo snel toe dat ik ze weg moet puffen en ze komen om de 2 à 3 minuten. We mogen komen, in de auto gaan ze heftig door en ik wens, ik wens hardop, dat de weeën begonnen zijn en dat ik aan de weeënremmers mag. Ik wens en bid en zeg: het is helemaal fout. In het ziekenhuis aangekomen, komt direct de gynaecoloog en haalt het echo-apparaat erbij. De koude gel komt op mijn buik en in gedachte doe ik nog een schietgebedje. Ons kruimeltje komt in beeld en ik roep heel hard: dit ziet er niet goed uit, dit ziet er helemaal niet goed uit.... Van schrik stopt de gynaecoloog met wat ze doet. Kijkt en herstelt zich zelf snel en zegt: dit ziet er inderdaad niet goed uit. Maar ik heb niet goed gekeken, ik moet nog een keer kijken. We kijken en ineens schiet het door me hoofd: oh shit het zijn er 2! Ik zie nog een ronding naast DjoDjo haar hoofdje. Ik probeer te begrijpen wat ik zie, maar niet bij machte juist te vertalen wat ik zie, stort alles over me heen uit en voel ik me langzaam van de werkelijkheid afglijden.

Ik wilde weg, verweg... We zijn naar buiten gegaan. De 2de ronding, die ik aanzag voor nog een hoofdje, bleek de placenta te zijn. Die ene seconde die zo kort duurde, die zo'n impact maakte duurt nog steeds voort. Heel practisch heb ik André aan de telefoon laten hangen, mensen bellen, werk bellen. Ik wilde morgen gewoon rust. Rust alsof het dan weg zou zijn, rust als de harde waarheid zou doordringen. We hebben buiten gezeten, gegeten, gehuild, gerookt, en gevloekt. Weer terug naar binnen, de weeën zijn gewoon over gegaan. Het lijkt alsof er niets aan de hand is en zo gaat 9 juli aan ons voorbij. 9 juli in de avond, her en der een verloren harde buik en de volgende ochtend stortten we ons op een geboorte- en rouwkaartje. We storten ons op bellen van de uitvaartonderneming. We hebben zo goed als alles in kannen en kruiken en dan komt het besef. Ons kindje is dood. We hebben met de kinderen gepraat en uitgelegd, getroost en weer uitgelegd.

10 juli 2002

De harde buiken komen en gaan, ineens één uur lang heftige weeën maar dan ineens is alles weer stil. De pijn in mijn buik neemt toe, maar ik wilde thuis blijven en weer komen er weeën en weer stopt het.

11 juli 2002

Ik word wakker met een heerlijk gevoel, het gevoel van wat een grote onzin dit is. Ik voel me nog zwanger genoeg, ik voel de kleine meid nog zitten, en Goddank de pijn is weg. Dat geeft me een gevoel van een grote vergissing. Maar dat is van korte duur, ineens verlies ik bloed, ineens speelt de pijn in me buik brandend op, ineens ben ik terug bij af en dringt de harde werkelijkheid volledig tot me door. De hele dag verlies ik bloed en op en af komen de weeën en gaan weer. 's Avonds als de kinderen lekker op bedje liggen, besluit ik dat ik ons kleine meissie thuis geboren wil laten worden. Veel voor DjoDjo kunen we niet meer doen, en voor mij is er hulp in de buurt. De hele avond op en af flauwe weeën en toch weet ik dat het nu echt gebeuren gaat. Ik wee maar wat mee en voel dat de kleine meid aan het indalen is. Geen goede indalingsweeën en langzaam beginnen de weeën te veranderen. Ze zijn zeer pijnlijk maar de kracht ontbreekt in de wee. Ineens zegt iets in me dat ik mee moet persen en opvoerend begin ik mee te persen. Om 5 voor één wordt de vruchtzak gelanceerd en nog geen 3 seconden erna wordt DjoDjo geboren. De placenta wil niet geboren worden en dus moet ik alsnog naar het ziekenhuis.

's Morgens in de vroegte gaan we met DjoDjo naar huis, zo vredig als ze geboren was, zo vredig lag ze in een mandje. Net alsof ze diep in slaap was. 's morgensvroeg opnieuw de uitvaartonderneming gebeld en toen begonnen de klappen helemaal te komen. We kregen een reactie van: regel het zelf maar; we verdienen hier niets aan. En we kregen een telefoonnummer waar we een kistje voor DjoDjo konden bestellen. We hebben het geregeld met tranen, met verdriet, met onbegrip. Geen tijd om afscheid te nemen van DjoDjo-Gijsje. Niemand wilde helpen om DjoDjo gekoeld te kunnen houden tot maandag, zodat ze niet op haar geboortedag begraven hoefde te worden. Maar helaas overal werd er nee verkocht. De man van de begraafplaats had begrip en we konden dan regelen dat DjoDjo pas op het einde van dag begraven kon worden. Maar ja eerst papieren. Papieren geregeld met veel moeite en pijn. 7 uur na de bevalling liepen we stad en land af en konden we niet bij ons meisje zijn. We hebben haar naar het graf van haar oma gedragen en in de armen van haar oma begraven.
De laatste foto's, de laatste kusjes, de laatste beelden.

Het was op zich een mooi moment,
het was vredig en rustig,
het was een mooie dag.
Maar het loslaten was zo zwaar.
In een stille auto naar huis gegaan.
Gehuild, gepraat en zo eindigde de dag.
Een dag van geboorte,
een dag van begraven van ons mooie meiske.

Lieve Lieve DjoDjo-Gijsje,
in ons hart leef je voort, we houden van je, zielsveel.

Knuffel en kus,
kanjer van mama en papa, Jessie en Kiki en uiteraard Richard.

Ons kruimeltje onder mam's hand direct na de geboorte.

DjoDjo samen met haar zusjes.