MadeliefjeMadeliefjeMadeliefje

Dominique de Vaan

* 3 maart 2004 - 14 oktober 2005 †

Nathalie en Arno

Onze lieve Dominique

Dominique maart 2004

Dominique is geboren op 3 maart 2004.

De bevalling ging heel snel, toen we vroeg in de morgen wakker werden voelde ik dat de bevalling ging beginnen. Niet dat ik hevige weeën had maar wel dat het aan het rommelen was. Toen ik de bekende "slijmprop" verloor, hebben we het ziekenhuis gebeld waar ik zou gaan bevallen.

We mochten meteen komen gezien ik over mijn 1e bevalling maar 5 uur had gedaan. Dus snel Jelle aangekleed en naar mijn zus gebracht om vervolgens de doorreis naar het ziekenhuis te maken. We hadden afgesproken dat als ik bevallen was we meteen wilden dat Jelle zou komen zodat we even met ons "nieuwe" gezinnetje bij elkaar konden zijn.

In het ziekenhuis aangekomen, had ik al redelijke weeën maar zeker nog goed te dragen. Omdat de ontsluiting pas 5 cm was, mocht ik nog even lekker in een warm bad gaan zitten. Toen ik eenmaal in bad zat en daar een paar weeën had opgevangen, kreeg ik al enorme persdrang. De verpleegkundige vond dat wel heel snel en gaf aan dat ik nog even vol moest houden, maar de uitdrukking in mijn ogen zei genoeg, ik moest echt persen. Na een controle bleek ik inderdaad 10 cm ontsluiting te hebben en 2 weeën verder had ik een prachtige dochter in mijn armen, Dominique Dora de Vaan. Wat waren wij gelukkig. Jelle kon zijn geluk ook niet op en vond het heerlijk een zusje erbij te hebben.

In tegenstelling tot Jelle was Dominique een rustige baby die goed at, sliep en altijd vrolijk was. Door dat alles zo op rolletjes liep was het ook zo haar 1e verjaardag. Tjonge wat gaat dat toch snel he. Dominique groeide goed en werd een ieder zijn oogappel, een prachtige verschijning met haar mooie blauwe ogen en haar blonde krullen bos. Dominique heeft nooit een NEE fase gekend, op alles wat je haar vroeg zei ze JA. Dominique gaan we eten JA, Dominique gaan we slapen JA, Dominique ga je even mee boodschappen doen JA, Dominique schone broek aan JA en ga zo maar door.

Op 1 september 2005 zijn we getrouwd. Een zegel op ons gelukkige gezin, het laatste puntje op de i om door het leven te gaan. Het werd een fantastische dag die geheel in het teken stond van ons als papa en mama maar ook als man en vrouw. Na het diner hadden we voor de kinderen eerst een kinderdisco voor het "grote mensen"feest zou beginnen. Geweldig om al die kindjes te zien dansen, neefjes nichtjes, Jelle maar ook Dominique. Ze was toen precies 1,5 jaar en stond voor de grote spiegel in de zaal met haar handjes omhoog te dansen en naar haarzelf te kijken, een genot om te zien.

Na de bruiloft kwam er een vakantie, de eerste 2 dagen waren we zonder kinderen naar Zeeland gegaan, tjonge wat een ellende. We misten Jelle en Dominique enorm, maar hadden wel de tijd om cadeaus voor ze te kopen als ze zouden komen. Maandag zijn ze door mijn ouders naar ons gebracht en hebben we een fantastische week gehad. Echt alles zat mee, goed weer, lekker aan het strand, vrolijke kinderen. Dominique is wel 2 dagen ziek geweest, een griepje, ze moest veel overgeven maar was verder vrolijk.

Dominique op het strand

Eenmaal terug thuis kwam de dagelijkse routine weer, we moesten weer werken en de oppas kwam weer een paar uur per dag om met Dominique te spelen. We beseften heel goed dat we echt gelukkig waren en niets ons meer in de weg stond, we hadden alles, huisje, boompje, beestje. Het viel als een puzzel in elkaar alles klopte.

De dagen en weken verliepen soepel, zo ook de start van de dag 14 oktober 2005. Arno ging als eerste uit bed om de hond uit te laten. Ondertussen werd Jelle wakker die naar beneden ging om alvast te spelen. Toen Arno thuis kwam, maakte hij me wakker en zei dat Dominique nog lag te slapen en dat hij haar wakker ging maken. Ik ging uit bed om me aan te kleden en zag hoe Arno de kamer van Dominique uit gestormd kwam. Ik had nog nooit paniek in zijn ogen gezien maar ik zag aan hem dat er iets helemaal mis was. Ik wist niet wat maar riep wel, bel 112 maar.

Op de een of andere manier weerhield iets me naar de kamer van Dominique te gaan. Ik ben naar beneden gestormd waar Jelle verstijfd voor zich uit stond te kijken. Hij voelde onze paniek en ook hij wist dat het mis was. Ik weet nog dat ik heel hard gilde toen ik Arno door de telefoon de situatie uit hoorde leggen. Hij sprak de woorden uit die ik vreesde, er was iets goed mis en aan Arno zijn stem hoorde ik dat alle hulp te laat zou zijn. Ik heb Jelle bij de buren neergezet en mijn paniek bracht paniek in heel de buurt.

De ambulance was er zeer snel en ons huis liep al snel vol met buren en bekenden. Een overbuurman kwam naar me toe en zei dat hij boven was gaan kijken en dat alles goed zou komen. Hij hoorde een ambulancebroeder zeggen dat ze weer ademde. Nog geen 5 minuten later stond er een man voor me, iemand van het ambulancepersoneel. Ik zat in elkaar gedoken in de keuken en hij pakte mijn hand vast. De woorden die hij sprak waren als messen in mijn lijf "mevrouw uw dochter is overleden". Ik kon hem alleen maar aankijken, ik wilde gillen maar dat kon ik niet. Die man loog! En mijn kindje was zeker nog te redden.

Iedereen vloog op me af, pakte me vast, omhelsde me, huilde en overmande mij met hun verdriet. Ik kon alleen maar kijken, alsof ik een slechte film aan het kijken was. Er raasde van alles door mijn hoofd, we hadden haar gisteren kerngezond in bed gelegd, wat was hier aan de hand.

De huisarts was al op de hoogte gebracht en was ook snel ter plaatse. Op dat moment drong het tot me door, de vraag of we autopsie wilden plegen om de doodsoorzaak vast te stellen. Op het ene moment begint je dag als elk ander op het andere moment moet je keuzes gaan maken waar je nog nooit over hebt nagedacht.

Alles is in een waas aan ons voorbij gegaan, we hebben autopsie laten uitvoeren en de dagen volgden van het regelen van de uitvaart en proberen te snappen wat er was gebeurd. Als robots zijn we de dagen doorgekomen, we kregen geweldig veel steun van onze omgeving en de hele dag liepen er mensen in en uit om ons te helpen. Wij leefden niet, we werden geleefd.

De uitvaart was het moeilijkste wat ooit van ons gevraagd is. De hele dag op je benen blijven staan bij iets wat zo tegen de natuur in is, je eigen kind begraven, wie staat daar nou bij stil.

19 oktober 2005

Een maand of 2 later kwam er uit de autopsie dat er waarschijnlijk een virusinfectie in haar lichaampje heeft gezeten. Deze is op de hart spier genesteld waardoor ze een ontsteking op de hartspier heeft gekregen, wat net zo goed een buikgriep had kunnen zijn. Ze heeft geen schijn van kans gehad en is in haar slaap overleden. Schuldgevoelens dwalen in ons lijf, hadden we dit niet moeten zien aankomen, hadden we niets aan haar gemerkt, NEE, ze was kerngezond, vrolijk en lief als altijd toen we haar donderdag 13 oktober naar bed brachten. Ze is lief gaan slapen, als altijd, echter dit keer is ze gaan slapen en heeft ze haar oogjes voorgoed gesloten.

Dominique,
De letters van je naam,
staan in ons hart geschreven.
We dragen je met ons mee,
voor altijd bijf je in ons leven.
Papa, mama, Jelle.

Dominique,
In de ogen van papa, mama en Jelle,
zie ik hoe bijzonder je bent.
Ik vind het heel erg jammer,
dat ik je niet zelf heb gekend.
Een grote kus,
van je kleine zus,
Feline