KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Esmee Bloks

* 17 december 2005 †

Bas en Jessica

Ons engeltje Esmee

Het is eind december 2004, mijn schoonvader krijgt een hartaanval in een Doe het zelf zaak. Hij wordt opgenomen in het ziekenhuis. Na een aantal weken wordt hij overgeplaatst naar het UMC in Utrecht. Hier wordt hij geopereerd. Na deze operatie blijft het sukkelen met hem.

Het is begin april 2005. We hopen dat het beter gaat met mijn schoonvader, misschien wel tegen beter weten in. Ik en mijn man hadden begin 2005 besloten om te proberen om kinderen te krijgen.

Wij waren en zijn nog steeds ouders die niet het idee hebben van we nemen even kinderen. Begin april bleek ik zwanger te zijn. Wij hadden alle twee zoiets van laat het kind maar eerst in onze armen liggen en gezond zijn dan geloven we het pas. Dit gevoel werd natuurlijk versterkt door de situatie van mijn schoonvader.

Mijn man en ik waren aan het dubben of we het mijn schoonvader zouden gaan vertellen, ik was namelijk pas 5 weken zwanger. We waren er samen vrij snel uit dat we dit mijn schoonvader niet konden onthouden. Dus een paar dagen later hebben we het verteld. Mijn schoonvaders situatie was op dat moment zeer slecht, hij is uiteindelijk een paar dagen later overleden.

Op dat moment werden de gevoelens heen en weer geslingerd van de ene kant waren we blij met de komst van een kindje en van de andere kant waren we aan het rouwen om onze (schoon)vader.

In die tijd heeft de familie altijd gedacht dat mijn schoonvader zou waken over ons kindje dat in december geboren zou worden. Ik heb dikwijls tegen mijn man gezegd dat de roze wolken waar de meeste zwangere vrouwen op leven niet voor mij van toepassing was.

De maanden gingen voorbij en we probeerden allemaal de draad van het leven enigszins weer op te pakken. Dit was niet altijd even makkelijk maar toch lukte dit aardig gezien onze kijk op het leven. Mijn schoonvader had immers ook niet gewild dat we bij de pakken neer gingen zitten.

Enfin, Het was begin november en ik ging met zwangerschapsverlof. Ik was op 8 december uitgeteld.

Het was al 1 week na de uitgetelde datum en nog steeds niets. We waren al twee keer naar het ziekenhuis geweest voor een CTG, hiermee wordt zoals velen zullen weten de activiteit van de baby gemeten. Hieruit bleek dat alles in orde was er was alleen verminderd vruchtwater aanwezig. Er werd ons daarom verteld iedere dag terug te komen voor een CTG.

Het was 17 december 2005. Vrijdag op zaterdagnacht begon het te rommelen in mijn buik. Wij hadden samen het gevoel dat het zover was. Om half zes in de ochtend heeft mijn man dan ook de dienstdoende verloskundige gebeld. Deze was er omstreeks 8.30 ' ochtends. Ze deed de nodige testen en gaf aan om 12.30 terug te komen, omdat ze bij een 1e zwangerschap een ontsluiting van 1 cm per uur verwachten.

Het was 10.30 en ik kreeg hevige, voor mijn gevoel, weeën. Echter de pijn bleef duren, dus heeft belde mijn man de verloskundige. Deze gaf aan om 11.45 bij ons te zijn. Ze deed wederom de nodige testen. Mijn man zag de verloskundige al enigszins wit weg trekken. Ze zei dat we met spoed naar het ziekenhuis moesten. Ik stapte bij de verloskundige in de auto en mijn man reed er met zijn auto achteraan. Ik weet nu nog steeds niet hoe ik in het ziekenhuis ben gekomen. Ondertussen had mijn man in de auto het gevoel dat er iets niet helemaal juist was. Hij heeft toen vanuit zijn auto mijn schoonzus gebeld. Mijn schoonzus was samen met mijn schoonmoeder binnen een kwartier in het ziekenhuis.

In het ziekenhuis bleek al snel dat het mis was, ons baby'tje was al overleden. Ik moest toch nog op de natuurlijke manier bevallen. Deze uren gingen als een waas voorbij. De gehele familie was inmiddels in het ziekenhuis. Op het moment dat ik was bevallen was daar ons kindje Esmee. Ik durf met trots te zeggen dat het een prachtmeid was. Ondanks dat ons kindje was gestorven tijdens de bevalling, waren we apetrots op ons kindje. Gezien we katholiek zijn hebben we ons baby'tje laten dopen. Dezelfde dag zijn wij nog naar huis gegaan. We hadden afgesproken met de begrafenisondernemer om Esmee de volgende dag bij ons thuis op te laten baren. Die dag hebben we uren staan kijken naar Esmee. Zoals ze erbij lag leek het net of ze lag te slapen.

De dag erop kwam er toch een kraamverzorgster. De kraamverzorgster probeerde ons zoveel mogelijk bij te staan. Ook onze families waren er om ons te steunen. Op woensdag 21 december 2005 is ons dochtertje begraven in besloten kring.

Na de begrafenis begon pas goed tot ons door te dringen wat er allemaal was gebeurd. De eerste vragen die je voor jezelf hebt zijn hoe heeft dit kunnen gebeuren en hadden we dit kunnen voorkomen. Om te weten wat de oorzaak was van het overlijden van ons dochtertje hebben we een obductie uit laten voeren. Een paar weken later kregen we de uitslag en hieruit is gebleken dat ons dochtertje is overleden aan een gedeeltelijke loslating van de placenta.

De schuldvraag bleef nog steeds of wij er zelf iets aan hadden kunnen doen. Echter na een gesprek met de gynaecologe bleek dat het schuldgevoel niet terecht was. Het is namelijk zo dat als ik in het ziekenhuis was bevallen ze er nog zeer snel bij hadden moeten zijn om Esmee te kunnen redden. Stel dat ze Esmee hadden kunnen redden dan was de kans zeer groot geweest dat ze zwaar gehandicapt was geweest. Laat me even voorop stellen of ons dochtertje nu gehandicapt was of niet wij hadden net zoveel van haar gehouden.

Het is anderhalf jaar later (juli 2007) als ik de laatste hand leg aan dit verhaal. Het was namelijk ontzettend moeilijk voor ons om dit verhaal op papier te zetten. We hebben nu een tweede dochter Noa. Noa is geboren op 29 december 2006 en is kerngezond. Ze is zo ontzettend vrolijk dat het lijkt of ze de vreugde die we van haar grote zus hebben moeten missen met zich meedraagt. Wij hopen dat ouders die een soortgelijk iets meegemaakt hebben steun vinden bij ons verhaal en weten dat de zon toch weer kan gaan schijnen achter de donkere wolken.

Wij zullen Esmee altijd in ons hart blijven dragen en haar nooit vergeten. De geboortedag van Esmee zal voor Noa daarom ook altijd een dag zijn welke ze zal ervaren als een verjaardag. We hebben immers twee schatten van dochters.

Bas, Jessica en Noa

Ons engeltje Esmee

Gedicht voor ons engeltje

Ik zag een engeltje voor het raam
met haar hoofdje bij het glas
ineens wist ik het heel zeker
dat jij dat engeltje was

Dag
Fijn dat ik je even zag

Bas, Jessica en Noa