Famke van der Markt
* 2 september 1997 - 28 januari 1999 †
Régie en Marcel
Het verhaal van Famke
Famke staat voor ons als een sterretje aan de hemel,
en dat sterretje kijkt op ons neer.
Famke, ons sterretje
Famke is geboren als een gezonde 8 ponder als ons 3e kindje. Buiten de koemelkeiwitallergie was ze verder heel gezond tot haar eerste verjaardag. Daarna begon ze was te sukkelen. Een virus hier, een infectie daar. Op 25 november 1998 kreeg ze de BMR-spuit en daarna werd ze pas echt ziek.
Onze trots. Famke, net geboren
Op 19 december ontdekte ik allemaal knobbeltjes achter op haar hoofdje en mijn eerste reactie tegen Marcel was, ik wil haar nu nog niet verliezen. Omdat het weekend was, hebben we de weekendarts gebeld en we konden om 5 uur komen op het spreekuur. De dienstdoende arts wist niet dat dit ons 3e kindje was en heeft haar nauwelijks onderzocht. Ze zat onder de puntbloedinkjes en we vertelden ook dat ze spontane bloedneuzen had en dat haar tandje de avond ervoor meteen ging bloeden, toen ze zich had gestoten. Ondanks dat Famke in haar luier voor hem heeft gestaan, heeft hij dit niet gezien en vertelde later dat we deze informatie ook niet hadden gegeven. Woest was ik, want dat hadden we wel gedaan. Uiteindelijk werden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we overbezorgde ouders waren. Er was niets aan de hand. Famke had alleen nog last van de griep die ze kort geleden had gehad.
De volgende dag werd Famke steeds zieker. Ze heeft 2 uur liggen gillen van de pijn. We maakten ons heel veel zorgen en nadat ons meisje 2 uur heeft liggen gillen van de pijn, besloten we zo de nacht niet in te gaan. Opnieuw hebben we de weekendarts gebeld. Ditmaal was het gelukkig onze eigen dokter en nadat ik hem had verteld wat er was, mochten we direct komen. Marcel is alleen met Famke gegaan. Ik bleef bij Jeroen en Lisanne die ondertussen al op bed lagen.
Famke, 9 weken oud.
Ik had geen rust. Om half 1 was Marcel er nog niet en om 1 uur belde hij uit het ziekenhuis op. Het was niet goed met Famke. Ze zou een zware infectie hebben. Ik moest ook komen met spulletjes. Mijn schoonvader heeft me naar het ziekenhuis gebracht, terwijl mijn schoonmoeder bij de andere kids bleef. De hele nacht waren ze bezig met ons meisje. Constant kwamen er uitslagen en kreeg Famke weer andere medicijnen. De volgende ochtend moesten er nog foto's gemaakt worden en zouden we om half 11 een afspraak hebben bij de kinderarts. Dit werd 's nachts veranderd in 9 uur, net voor zijn spreekuur. Nog ging er mij geen lampje branden.
Om 9 uur hadden wij dit gesprek. Hierbij was ook de verpleegkundige aanwezig die die dag voor Famke zou zorgen. Bij de deur zei de kinderarts al dat er meer aan de hand was dan alleen een infectie. Onze Famke had kanker. En wel bloedkanker leukemie genaamd. Een bom kan geen verwoestender werk doen. Ik kon alleen nog uitbrengen dat wij zaterdag hadden gehoord dat Famke helemaal gezond was en er niets was om ons zorgen over te maken, en nu dit...
Samen met de verpleegkundige hebben we in de behandelkamer alles een beetje tot ons laten doordringen, en hebben we ook familie en vrienden gebeld om het verschrikkelijke nieuws te zeggen. Onze familie is zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gekomen. Ook onze huisarts is die middag nog geweest. Hij voelde zich erg schuldig omdat hij het niet eerder had gezien, maar hij heeft juist wel onze Famke iedere keer goed onderzocht. Op 22 december is Famke naar de Radboud in Nijmegen gebracht naar de afdeling Oncologie. Hier heeft ze heel veel vervelende onderzoeken gehad waaruit is gebleken dat Famke acute lymfatische leukemie had. ALL in ziekenhuistermen. 2e kerstdag 1998 zijn ze met de chemokuren begonnen.
Zo moesten wij ons zieke meisje iedere dag wassen in het ziekenhuis.
Onbegrijpelijk dat mensen Kerst "vieren" terwijl het leven van je gezin zo op z'n kop staat en de toekomst zo onzeker is. Op 5 januari mocht Famke mee naar huis. Met veel instructies voor de verzorging en alles mocht ze met ons mee. Net voor Jeroen en Lisanne uit school kwamen, waren we thuis. Famke vond het heel vreemd thuis en wilde alleen maar op schoot zitten. Marcel had een oorthermometer gekocht omdat we in verband met beschadiging niet rectaal mochten tempen. En we moesten de temperatuur in de gaten houden. Boven de 38,5 graden moesten we direct naar het ziekenhuis.
Diezelfde avond had Famke weer koorts en zaten we om half 12 in dezelfde ziekenhuiskamer die we 's morgens hadden verlaten. Uit voorzorg kwam Famke aan de antibiotica en werd onderzocht waar de koorts vandaan kwam, maar er werd niets gevonden. We ontdekten alleen met tandenpoetsen dat ze er een paar kiezen had bijgekregen. Op 12 januari mocht ze weer naar huis. En dit keer duurde het gelukkig langer. 15 januari moesten we terug komen voor de chemokuur en contrôles en alles zag er goed uit tot 17 januari.
Lekker tutten in bed. Famke is moe van alle chemokuren.
Famke kreeg weer koorts en Marcel heeft haar met zijn broer opnieuw naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben met Jeroen en Lisanne naar de doop van neefje Rick geweest omdat ik zijn peettante ben. Maar in gedachten was ik in het ziekenhuis. Nu werd er wel een hardnekkige bacterie ontdekt en konden ze gericht antibiotica geven. Marcel en ik waren om beurten de nacht in het ziekenhuis. Ik werd ziek en heb gebeld dat ik naar huis wilde. Famke had net gegeten en zat rechtop in bed. Ik ging naar huis en zwaaide naar haar. Ik zie haar nu nog in bed zitten en naar me zwaaien. Ondertussen was Marcel zoveel mogelijk in het ziekenhuis. Maar ook hij werd ziek. Zo lagen we samen in bed en waren onze moeders zoveel mogelijk bij ons meisje.
Telefonisch hielden wij contact met de verpleging en hoorden dat het steeds slechter ging. Op 25 januari hoorden wij dat Famke geopereerd zou worden. En met veel bescherming mochten we ondanks dat we ziek waren naar haar toe. Ze was zo zwak na de operatie en had dringend bloed nodig. De arts spoot dit direct in haar wat haar heel veel pijn deed. De volgende dagen ging het redelijk met Famke. Ze is zelfs eventjes van de beademing af geweest.
Op 27 januari hadden we een afspraak voor een gesprek met de behandelende artsen. Marcel was weer behoorlijk ziek en bleek bronchitus te hebben. Om kwart voor 12 die avond heb ik nog naar de IC gebeld en Famke was stabiel. Rond 1 uur ging de telefoon en vroeg de oncoloog of we direct kunnen komen. Tijdens de zwangerschap was ik al bang dat ik dit kindje niet mocht houden en Marcel had het gevoel, als het fout gaat, gaat het fout op 27 januari. De verjaardag van onze zoon Jeroen.
Papa en mama, ik kan niet meer
In het ziekenhuis krijgen we te horen dat Famke niet meer reageert op bepaalde prikkels en door een scan was gebleken dat ze vocht in haar hoofdje had op plaatsen waar het niet hoorde. De neurochirurg heeft haar diezelfde nacht nog geopereerd. Hij heeft aan beide zijden van haar hoofd (bij de slapen) een gaatje geboord. Dit had echter niet het gewenste resultaat. Er kwam bijna geen vocht uit. In de loop van de dag werd er een EEG gemaakt, daaruit bleek dat er geen hersenactiviteit meer was. Ons meisje was niet meer te redden. Jeroen en Lisanne zijn 's middags nog geweest om afscheid te nemen van Famke. Hoe dubbel om te zien hoe je jarige zoon afscheid neemt van zijn lieve zusje. Jeroen en Lisanne hebben samen de kleertjes uitgezocht die Famke aan zou krijgen na haar overlijden. Op onze speciale wens is de behandeling na middernacht gestopt. We wilden niet dat de geboortedag van Jeroen dezelfde zou zijn, als de sterfdag van zijn zusje.
Om half 1 kwam de kinderarts om alles af te koppelen, nadat familie en vrienden afscheid hadden genomen. Om 1 uur was alles afgekoppeld en heeft Marcel Famke uit haar bedje getild en aan mij gegeven. Om 1.05 uur is Famke overleden. Samen hebben Marcel en ik Famke gewassen en aangekleed. Er werd door de verpleging een groot bed en een kinderbed op de kamer gezet en zo zijn we gaan slapen. De volgende morgen is er nog obductie gedaan waaruit bleek dat de bacterie haar hersentjes had aangetast. We hebben alleen haar hersentjes laten onderzoeken en nog een beenmergpunctie gedaan toen ze nog leefde om te weten waaraan ze was overleden en of de behandeling zin had gehad. Verder wilde ik dat ze haar met rust lieten. Ze had al zoveel te verduren gehad in haar jonge leventje. Uit de beenmergpunctie bleek dat de behandeling goed was aangeslagen. Er was geen leukemie meer te bekennen dus dat was erg bitter om te horen. Maar ons meisje was niet meer bij ons.
Marcel zijn broers zijn ons komen halen en samen met Famke op de arm zijn we naar huis gereden en hebben haar in haar eigen bedje gelegd tot ze op 2 februari begraven werd. Famke heeft 16 maanden en 26 dagen ons al haar liefde kunnen geven. Ik denk nog dagelijks aan haar en ook haar naam wordt nog vaak genoemd. Inmiddels hebben we er nog een kleine spruit bij gekregen waar we ook heel dankbaar voor zijn. Zijn naam is Bent en hij is is op 4 april 2000 geboren.
Lieve Famke, je zult altijd ons sterretje blijven
Gedicht voor onze Famke
Ergens ontastbaar ver
Schittert dierbaar een lieve ster
Deze zal heel goed weten
Dat wij haar nooit zullen vergeten
En als wij dan onder de sterrenhemel staan
Fluister ik zachtjes je naam
Lieve Famke,ik mis je nog iedere dag
En in gedachte hoor ik je lach
Zie ik je nog lopen
en hoe je hebt gekropen
Er is een broertje bijgekomen
Maar dit is niet waar we van droomden
want er is nog steeds jouw lege plek
Anderen vinden dit heel erg gek
Jouw plaats is door niemand te vervangen
Naar jou blijven we altijd verlangen
Lieve Famke,hopelijk kun je het ons vergeven
Dat je niet de jongste bent gebleven
Je broertje geeft ons weer een rijk gevoel
Als je maar begrijpt wat ik bedoel
Hij zal ook weten dat je bij ons hoort
al ben je voor ons op een ontastbaar oord
Jouw verhaal zullen we hem vertellen en meegeven
Zodat ook jij een deel bent van zijn leven
En als wij dan samen onder de sterrenhemel staan
Roep ook Bent jouw naam.
Liefs Mama
Kijk ook eens op Famke's eigen website
Famke heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
