KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Frederieke Geertje Albertje de Roo

* 2 januari 2002 - 15 januari 2002 †

Bert de Roo & Gretha Boels

Lieve Frederieke, jouw naam staat in ons hart geschreven!

Bijna 10 jaar geleden kreeg ik een boek te leen van een vriendin. Het verhaal ging over Frederieke, een jonge spontane meid die perse piloot wilde worden, een mannenberoep in die tijd. Ze noemden haar daarom ook wel Freddie (zo noemden wij onze opa ook). Het verhaal over haar ambities en doorzettingskracht en haar levenslustige instelling sprak mij zeer aan. Ik heb vanaf toen vaak gezegd, als ik ooit een dochtertje krijg noem ik haar Frederieke!

Het krijgen van een kindje is echter niet iets vanzelfsprekends, het is en blijft nog altijd een groot wonder. Een wonder dat niet voor iedereen is weggelegd. Gelukkig ontmoette ik drie jaar geleden Bert, de perfecte vriend, vader en kindervriend! Toen ik toch in verwachting raakte waren Bert en ik dolgelukkig. We willen zo graag een kindje.

Toen zich in week 22 complicaties aandienden werden we ons er nog meer van bewust wat er zich allemaal afspeelt in die 40 weken en hoe kostbaar het bezit is dat groeit in je buik. Absolute rust was nodig vanaf toen, maar Frederieke liet mij vaak voelen dat ze het in mijn buik naar haar zin had en dat maakte mij intens gelukkig!
We hebben met liefde alles gedaan en gelaten wat goed was voor onze baby.

Na een zwangerschap van 38 weken is onze prachtige mooie dochter Frederieke geboren via een geplande keizersnede. Door vervelende omstandigheden kan ik absoluut niet normaal bevallen, dat zou een drama worden. Frederieke is kerngezond geboren. Na alle stress en spanning was ons kindje er eindelijk, we waren zo gelukkig! Frederieke kreeg 2 tienen voor de apgar-score. Wel lag ze de hele dag te kreunen, alsmaar door. Volgens de verpleging hoorde dat er bij en kwam dat van de keizersnede.

Frederieke bij mamma op de uitslaapzaal, 1 uur na de geboorte

's :Nachts om 01.00 uur is Frederieke in de couveuse gekomen, ze had verhoging, bleef maar kreunen en ademde snel en oppervlakkig. 's Morgens bleek dat ze een klaplongetje had gehad. Het leek de artsen beter dat Frederieke (en ik) 2 dagen uit voorzorg even naar het AZG zou gaan, dan kon ze daar twee dagen even bijkomen aan de beademing en dan konden we daarna weer terug naar het streekziekenhuis.
Toen we aankwamen in het AZG bleek dat er veel meer aan de hand was met ons lieve kleine meisje! Ze was zeer ernstig ziek en bleek problemen te hebben met haar longetjes. Na twee dagen keihard vechten bleek ze stabiel te zijn, wel wankel, maar stabiel. De dreiging dat we door zouden moeten naar het ziekenhuis in Nijmegen, voor een behandeling met de kunstlongmachine leek te zijn verdwenen.

Op zondag is er in de kerk gebeden voor onze lieve kleine Frederieke. En ze knapte op vanaf die dag. De hele week ging ze, zij het met zeer kleine stapjes, vooruit! We waren zo dankbaar en zo blij met deze kentering. Het weekend daarop liep ze echter een infectie op, de artsen stonden voor een raadsel. Wat voor infectie, hoe is het ontstaan en waarom reageert ze niet op de antibiotica?

Frederieke is een vechtertje, een doorzetter, echt een pittig klein meisje met een eigen willetje. Ze liet zich niet zomaar onderuit halen. In de nacht van maandag op dinsdag werden wij om half 2 gebeld dat het niet goed ging met onze kleine schat, we moesten meteen komen.
Op de afdeling bleek dat ze erg ziek was, de artsen vreesden het ergste! Toen ze nog weer nieuwe medicatie kreeg knapte ze weer iets op, wij bleven hopen dat het een positieve wending zou krijgen. Frederieke kreeg nog meer spierverslappende medicijnen toegediend zodat ze zich goed zou laten behandelen. Maar ons kleine meissie liet echter nogmaals zien dat ze sterk is, ze deed toch nog even haar oogje open en kneep stevig in mijn vinger.

Uiteindelijk werd de infectie haar de baas en moesten wij, na intens overleg met de artsen, voor haar beslissen dat het zo niet langer kon. Frederieke mocht bij mij op de borst liggen. Nog 1 keer deed ze haar oogjes open en er kwam zelfs een dikke traan uitrollen, een moment om nooit te vergeten! Zo is ze in onze armen gestorven.
Ook onze Frederieke is gaan vliegen, zo vrij als een vogeltje, onderweg naar God.

De begeleiding in het ziekenhuis was geweldig! We hebben heel veel foto's van onze laatste nacht samen, de kinderarts en de verpleegkundige hebben de foto's gemaakt. Mijn zusje heeft de nooddoop verricht omdat de pastor niet meer op tijd kon komen.
Wij hebben Frederieke zelf gewassen en aangekleed, er zijn voetafdrukjes gemaakt, ook op het geboortekaartje. We hebben de foto van het geboortekaartje nagemaakt met Bert zijn hand en de voetjes van Frederieke.

De voetjes van Frederieke in de hand van Bert

Later in de middag, nadat de obductie was gedaan, hebben wij Frederieke zelf opgehaald uit het ziekenhuis. Ze lag de hele week, tot de begrafenis bij ons thuis in haar eigen ledikantje! Dat voelt dan toch zo goed, we konden haar aanraken, kusjes geven, op schoot nemen om haar te wiegen, gewoon naar haar zitten kijken en genieten en we hebben haar tussen ons in op ons eigen bed gelegd. Deze dierbare momenten zijn vastgelegd op foto en video!
We zijn er eeuwig dankbaar voor en kijken er bijna iedere dag nog naar!

Frederieke thuis in haar eigen ledikantje

Het is zo belangrijk dat je je eigen gevoel volgt bij het afscheid nemen! Wij hadden een afscheidsdienst voor Frederieke in de kerk. Frederieke is in een mandje begraven en we hebben haar zelf in onze eigen auto meegenomen naar de kerk. Daar stond ze bij de ingang, tussen haar knuffels, foto's, en kaarsjes. Via de cd-speler die bij haar stond hoorde je de baby-cd die we tijdens de zwangerschap voor haar draaiden. Bij binnenkomst tekende iedereen in het condoleanceregister, felgekleurde bladen waar o.a. ballonnen op getekend waren.
We hebben Frederieke zelf de kerk ingedragen terwijl het lied ‘Dreaming’ van Jose Carreras werd gedraaid. Mijn neefje heeft de doopkaars aangestoken, ik heb zelf een verhaal voorgelezen en mijn zusje heeft een heel mooi gedicht voorgedragen. We hebben naar het lied van Rob de Nijs geluisterd genaamd ‘Zo zal het zijn’.
Heel indrukwekkend allemaal. We hebben Frederieke zelf de kerk uitgedragen en reden met onze eigen auto vooraan in de stoet naar de begraafplaats. Bij de ingang kreeg iedereen een hartvormige ballon, in rood, wit of roze. Na de zegen hebben we allemaal tegelijk de ballon opgelaten als een symbool dat we Frederieke vrijlaten, zodat ze door de wind meegenomen kan worden,onderweg naar de hemel! Daar is ze niet alleen, ze kan daar spelen met al die andere lieve kleine engeltjes. En als wij in het donker naar de sterrenhemel kijken, dan zien we die ene felle ster, dat is onze Frederieke die haar lichtje in ons hart laat schijnen en onze ogen laat twinkelen als sterretjes!

Frederieke thuis met pappa en mamma

Frederieke heeft op 23 juli 2003 een mooi en gezond zusje gekregen. Ze heet Jonneke.
Op 2 september 2007 zijn wij thuisgekomen uit Ethiopie met het broertje van Frederieke en Jonneke. Hij heet Abush Tigabu en is geboren op 22 augustus 2005.

Hier vindt u meer over Frederieke.