Gwendolyne Riep
* 22 november 2000 - 7 december 2000 †
Lillian en Willy Riep
Het verhaal van onze overleden dochter Gwendolyne
Wij zijn Willy en Lillian de trotse ouders van Gwendolyne.
Ons verhaal begint op 16 mei 2000 toen ik geïnsemineerd werd omdat ik dus niet normaal zwanger kan raken. Toen we wisten dat ik eindelijk in verwachting was, waren we dolblij. Onze droom zou uitkomen na 2 jaar in het ziekenhuis te hebben gelopen voor hormoonbehandelingen. De zwangerschap verliep goed en ik was nergens bang voor. Geen kwaaltjes of ziek.
Tot 22 november 2000, toen liep om 04.00 uur de wekker af en ik wreef over mijn benen heen en voelde klammigheid. Met een duf gezicht ging ik naar beneden en op de wc zag ik dat ik veel bloed verloren had. Helemaal in paniek riep ik Willy. Die kwam met een rotgang naar beneden en zag wat er was en hij belde meteen het ziekenhuis op. We moesten langskomen, ondertussen was het bloeden gestopt. Ik moest me van Willy gaan wassen en aankleden, ondertussen zou hij de auto pakken. Gelukkig wonen we vlakbij het ziekenhuis en waren dus om 04.30 uur al in het ziekenhuis en in de verloskamers. Toen ze me aan het ECG-apparaat legde konden ze moeilijk het hartje vinden maar later hadden ze het en het klopte volop. Omdat Willy voor zijn werk belangrijke papieren had, moest hij die wegbrengen en vroeg of hij even weg kon. Dat was geen probleem ik moest toch blijven i.v.m. die bloeding. Willy ging weg en de arts ging een echo maken. De kleine was volop aan het bewegen en dat merkte ik ook. Toen de arts naar de navelstreng en de placenta ging kijken ging ze even weg en haalde er een andere arts bij. Die keek ook en vertelde toen dat Willy al teruggebeld was omdat de placenta deels losgelaten had. En dat ze de kleine gingen halen. Ik was toen 28 weken en 5 dagen.
Met spoed werdt ik klaargemaakt voor de OK en ik zou een spoedkeizersnee krijgen onder algehele narcose. Op weg naar de OK kwam Willy er ook al aangerend en ik vertelde vluchtig wat ze gingen doen, maar dat wist hij al. Hij gaf me een kus en zei ik zie je zo wel weer. Omdat de artsen zolang mogelijk wilden wachten met de narcose heb ik alles meegekregen wat ze voorbereidden. Hele lieve artsen en verpleging die me geruststelden.
Om 05.27 uur is ze geboren, met spoed werd ze aan de beademing gelegd en naar de Neonatologie gebracht. Willy was meegelopen maar mocht er nog niet bij. Op de uitslaapkamer kwam een verpleger naar me toe en vertelde dat ik een dochter had gekregen. Ik was zo blij maar ook bang omdat ze toch 12 weken te vroeg was. Willy kwam me halen van de uitslaapkamer en we zijn naar de afdeling gebracht. Ondertussen vertelde hij dat het een meid was en alles er op en eraan zat, 10 vingers en 10 tenen. Ik kreeg een privèkamer en Willy is nog wat gaan slapen want we mochten er nog niet naar toe. We moesten toen ook nog alles regelen want we hadden nog geen naam bedacht. Willy kwam met de naam Gwendolyne en daar was ik het wel mee eens. Ook haar doopnamen hadden we nog niet maar dat was niet zo moeilijk. Wilhelmina naar Willy Hendrika naar Willy's moeder en Maria naar mij. Rond 10.30 uur gingen we met bed en al naar de afdeling Neonatologie.
Daar lag ze aan allemaal slangetjes en zo klein en teer. Ze had veel haar en echt de trekjes van Willy. Wat waren we gelukkig met onze dochter. De artsen vertelden wat er aan de hand was met haar en vertelden dat ze medicijnen kreeg om haar longetjes te laten rijpen. Natuurlijk hebben we foto's gemaakt van haar. En toen moesten we alles verder regelen, ze moest aangegeven worden en de geboortekaartjes moesten gemaakt worden (die ook nog niet besteld waren). Ik werd naar de afdeling gereden en Willy is toen weggegaan en ondertussen onze vrienden en familie gaan bellen en de kaartjes regelen. 10 minuten later ging de telefoon naast m'n bed al. De familie belde al om ons te feliciteren. En elke keer het verhaal vertellen wat er gebeurd was. Diezelfde avond zijn mijn ouders en mijn beste vriendin geweest en hebben ze haar ook gezien.
23 november, ze mocht van de beademing af en het ging goed. Ze ademende zelfstandig, al had ze nog wel extra zuurstof nodig. We mochten haar aanraken in de couveuse en dat was heerlijk, iets om nooit te vergeten. Al snel was iedereen op de hoogte en de telefoon bleef rinkelen en ook bezoek kwam. Een vriendin had iemand meegenomen die foto's maakte en die heeft die avond vele foto's genomen. Willy had ondertussen de geboortekaartjes en die moesten nog geschreven en verstuurd worden. Mijn schoonzus heeft meegeholpen met schrijven. Iedereen was geschrokken dat ze er al was omdat ze wisten dat ik pas in februari uitgerekend was. Maar wel waren ze allemaal blij voor ons. De dagen erna gingen goed en de artsen zeiden dat het een pittige meid was en het wel zou redden.
28 november, een dag om nooit te vergeten. Mijn nichtje was jarig en kwam 's morgens eerst naar het ziekenhuis om haar te zien. Later op die dag kreeg ik nieuws, ik mocht haar buiten de couveuse vasthouden het zogeheten buidelen. Ik heb daar volgens mij uren gezeten met haar op m'n buik. Ze keek in het rond en genoot van wat ze zag. Omdat Willy er niet was heeft de verpleging een foto gemaakt.
30 november werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en Willy kwam me ophalen en alles wat ze gekregen had, ging mee: vele kleedjes en van de mensen uit de straat had ze een loopauto gekregen en een poppenwandelwagen. Vanuit het ziekenhuis zijn we direct naar de gemeente gegaan om haar aan te geven met de goede achternaam. Elke dag gingen we op en neer naar het ziekenhuis om haar zoveel mogelijk zelf te wassen en verschonen.
4 december. Willy was weer aan het werk gegaan en ik ging 's middags naar het ziekenhuis toe. Daar aangekomen kreeg ik de schrik van m'n leven, ze hadden haar weer aangesloten op de beademing. Ze was die nacht zover achteruitgegaan dat ze dat moesten doen. Ook alle infusen had ze weer terug en ze kreeg antibioticum. Toen moest ik dus Willy bellen. Na hem eindelijk te pakken gekregen te hebben, is hij met een snelvaart naar Nijmegen gereden. Binnen een half uur was hij er. Samen hebben we gehuild, hij was meer boos dat ze niet hadden gebeld die nacht. Echt bang waren we nog niet omdat ze al eerder een infectie had overwonnen, dachten we dit gaat ook goed het is een sterke meid dit redt ze wel. Pas 5 december hadden we een gesprek met de kinderarts die vertelde dat ze iets had opgelopen en ze wisten niet wat het was en dat ze antibioticum kreeg dat alles deed bestrijden. Maar hij zei wel dat het echt slecht ging en we er rekening mee moesten houden dat ze het niet zou overleven. Toen hebben Willy en ik besloten dat ze de behandeling tot een bepaald punt mochten doen. Omdat we allebei katholiek zijn, besloten we haar wel te dopen. We hebben toen met de pastoor van het Radboud gesproken en zouden haar laten dopen op woensdag 6 december om 10.00 uur. Omdat we het niet te druk wilden maken, besloten we alleen de familie en beste vrienden uit te nodigen. Die avond zijn we de familie langsgegaan om het te vertellen en vragen of ze er ook bij wilden zijn. Mijn ouders, zus en zwager, Willy's broer en schoonzus kwamen. Het was een mooie plechtigheid.
7 december. Omdat we de hele nacht bij haar gebleven waren, gingen we naar huis om wat te slapen tot we rond 17:00 uur een telefoontje kregen van eerst Willy's broer en later van het ziekenhuis dat het heel slecht ging en dat we moesten komen. Wij met spoed daarheen en zagen dat het echt slecht ging met haar. Toen besloten we dat we haar niet langer moesten laten lijden en besloten om de behandeling stop te zetten. We hebben de familie op de hoogte gesteld en als ze nog afscheid wilden nemen dat ze nu moesten komen. Rond 21.00 uur hebben ze haar van de beademing afgehaald en haar bij ons in een apart kamertje gebracht. Daar is ze in Willy's armen ingeslapen rond 21.45. Er zijn die avond vele tranen gevloeid van iedereen uit, niemand had dit verwacht. We hebben haar mogen wassen en aankleden. En dan begint het verdere geregel. Met een brok in je keel moet je alles gaan regelen voor de begrafenis. En we moesten beslissen of we een obductie wilden of niet. Daar hebben we wel voor gekozen omdat we graag wilden weten of het erfelijk is.
Gwendolyne met pa en ma
12 december. De dag van de begrafenis, een hele mooie engelenmis en vele mensen kwamen toch de laatste groet brengen aan haar. Gwendolyne is begraven achter de kerk op een plekje waar allemaal engeltjes liggen.
Op 8 november 2003 heeft Gwendolyne een engelenbroertje Jerremy gekregen. Zijn verhaal kunt u hier lezen.
Gwendolyne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
