Lorenzo en Ferdinand
* 22 augustus 1986 †
Melissa
* 26 april 1997 †
Sylvia en Albert
Lorenzo en Ferdinand
Voorjaar 1986, ik was 17 jaar dat ik merkte dat ik zwanger was van m'n toenmalige vriendje Patricos,ik was helemaal overdonderd. Een tiener en ook nog op school, wat moest ik nou, ik durfde het eerst aan niemand te vertellen maar abortus wou ik ook niet. Ik heb het toen maar aan m'n oom en tante verteld bij wie ik toen woonde,ook zij schrokken ervan, maar zij zeiden waar 12 kunnen eten kunnen ook 13 eten, we woonden in een zwaar kerkelijk dorp waar iedereen elkaar kent en er flink geroddeld wordt. Toen ik het aan m'n oom en tante vertelde, stond m'n nichtje achter de deur te luisteren, ze ging toen met de zoon van de dominee, dus die wist het ook al gauw. Hij vond het een schande, zo'n jong meisje en nu al zwanger. M'n tante vond het onzin en stuurde hem weg met de woorden dat hij zelf maar eens moest zien wat zijn kinderen uitspookten. Maar goed ik was zwanger en we zijn toen begonnen met de wieg in orde te maken want de baby zou bij mij op de kamer komen. Pas bij de eerste controle kwam ik erachter dat het er 2 waren, zelfs m'n eigen moeder begon zich nu te verheugen op haar eerste 2 kleinkinderen.
Maar er hingen donkere wolken boven ons. In juli '86 kreeg Patricos op weg naar z'n werk een aanrijding, hij werd aangereden door een dronken chauffeur. En het zag er niet best uit, in het ziekenhuis is hij toen vier dagen later overleden aan z'n verwondingen, ik was toen 13 weken zwanger. Vier weken later zou ik 18 worden op 18 augustus en m'n opa was op 21 augustus jarig, we vierden het samen. De volgende dag voelde ik me niet echt lekker en zag op het toilet dat ik bloed verloor, ik heb het meteen aan m'n tante verteld. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en er werd controle gedaan door de gynocoloog. Ik had ontsluiting en de jongens zouden spoedig geboren worden, afremmen ging niet meer want de ontsluiting stond al op 7 centimeter. Die dag op 22 augustus om 17:05 werd Lorenzo geboren en 7 minuten later kwam Ferdinand, zo klein maar al helemaal compleet, 2 mooie jongens die ik voor altijd in m'n hart sloot. Helaas heb ik geen foto's van ze, het enige tastbare wat ik heb, zijn de doeken waar ze ingelegen hebben, en hun mutsjes. Omdat de jongens zo klein zijn mocht ik ze niet hier begraven want er stond een grens van 24 weken voor op de algemene begraafplaats. Ik heb ze toen dus laten begraven in Sicilië bij hun vader die daar dus een maand eerder begraven is. Lorenzo en Ferdinand kregen een mooie begrafenis, echt op z'n Italiaans, de jongens liggen op een klif waarvan je uitkijkt op zee. Op het moment dat ik ze in hun grafje legde, vlogen er 2 meeuwen omhoog, alsof ze de jongens de hemel in begeleidden. Ook heb ik ze een mooie steen kunnen geven waarop staat:
mijn dromen hier gelaten
mijn liefde die hier rust
mijn hart zal jullie nooit verlaten
mijn lippen die jullie kust
mijn man, mijn zonen
ik zal jullie nooit vergeten
liefs Sylvia
mijn brief voor hun:
lieve Lorenzo en Ferdinand,
15 jaar geleden maakten jullie mij mama, en oh wat was ik blij met jullie. Ik was nog erg jong maar wel heel blij. Ook jullie papa was verrast maar net zo blij, helaas heeft papa jullie niet bij leven gekend omdat hij een ongeluk heeft gehad. Papa is toen overleden, soms vraag ik me af, is papa voor jullie uitgegaan, heeft hij een plekje voorbereid? 4 weken later zijn jullie geboren met 17 weken, veel te vroeg, jullie hadden moeten wachten tot januari. Helaas lieverds, de placenta splitste zich niet, jij m'n lieve Lorenzo kreeg veel te veel, je was ook echt een dikkerdje en jij m'n lieve Ferdi kreeg veel te weinig. Je was ook maar een iel mannetje, maar oh wat waren jullie mooi, 2 echte Italiaantjes. Nog voor ik jullie mocht koesteren, moest ik alweer afscheid nemen lieverds van me. Ook de dag nadat ik jullie begraven had en terug ging naar huis, naar Nederland toen brak m'n hart pas echt, ik moest jullie hier achterlaten. Nu, jaren later denk ik wel eens hoe zouden jullie er nu uitzien, hadden jullie donkere ogen en zwart haar als papa of zijn jullie blond net als ik. En op wat voor scooters hadden jullie nu gereden of op welke school zouden jullie zitten?
Zoveel vragen waar ik geen antwoord op krijg, zijn jullie trots op jullie kleine zusjes? En hoe graag had ik willen zien dat jullie gingen voetballen met jullie kleine broertje Yordi. Lieverds ik mis jullie zo, mijn Ferdinand en Lorenzo
dikke kus mama
Melissa
In juni '96 raakte ik zwanger van m'n ex: Peter. Ik was dolgelukkig, alles ging goed en in september gingen we samenwonen. Tot november, toen ineens ging Peter weer weg, terug naar z'n ex-vrouw, het bleek dat hij nog 5 andere vriendinnetjes had. Enkele maanden later kwam Peter terug met z'n ex-vrouw, Ciska, om wat spulletjes van hem op te halen. Er vielen woorden tussen Ciska en mij en Peter en toen trapte Ciska mij in m'n buik, ik ben helemaal in mekaar getrapt door haar. Zeer overstuur ging ik naar de politie en deed aangifte van poging tot moord en mishandeling. Ook ging ik nog naar het ziekenhuis, daar bleek met de baby nog alles goed te zijn, niet dus !!! Vanaf toen groeide ze niet meer goed en bewoog ze ook niet veel meer. Steeds bij de controles gaf ik het aan, maar de verloskundige zei dat er niks mis was met de baby. Had ze maar beter geluisterd, op 25 april 's avonds kreeg ik de eerste weëen, ik was toen 41 weken zwanger, maar de volgende ochtend hield ik het niet meer van de pijn, ik heb toen gebeld naaar de vroedvrouw. Die kwam meteen, het hartje klopte toen nog, maar toen ze later weer kwam om 7:15 kon ze het hartje niet meer vinden. Mijn pleegmoeder was er ook al en die voelde al aan dat het mis was, ik dacht nog, oh God laat het niet waar zijn, laat m'n baby in leven. Ik ben meteen naar het ziekenhuis gebracht, ondertussen kwamen de weeën steeds feller en pijnlijker. In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo waarop bevestigd werd dat de baby was overleden. Tijdens de echo stond een verpleger tussen mij en het apparaat in, terwijl ik ook wou kijken. Na de echo werd ik meteen naar boven gebracht omdat ik persdrang kreeg. In de verloskamer werd me dus bevestigd dat inderdaad de baby was overleden, op dat moment wou ik dat ik dood was, oh nee, oh God nee, niet mijn kindje, niet m'n kind. Melissa is geboren om 9:01 en het mooiste meisje van allemaal. Ik hield meteen van haar, nu nog als ik m'n ogen sluit, zie ik hoe ze geboren wordt, haar armpjes en beentjes slap naar beneden, ik wacht nog steeds op een geluidje van Melissa of dat ze haar oogjes open doet, ik heb wel nog haar oogjes open getrokken en zag dat ze hele mooie blauwe oogjes heeft die helaas nooit het levenlicht mochten aanschouwen. Ik huil nog steeds als ik alles weer voor me zie. Ik heb Melissa nog de hele dag bij me gehouden en de volgende dag ook nog, op dinsdag 29 april is Melissa begraven. Vanaf toen had ik het gevoel dat er een ravijn tussen ons is, ze roept me MAMA MAMA maar ik kan er niet bij, mijn armen zijn te kort. Ik mis haar zo m'n kleine prinsesje, mijn Melissa, ze zal altijd m'n 3e dochter zijn.
Lieve Melissa,
4 jaar ben je nu, een grote meid, er is in die 4 jaar veel gebeurd, je hebt een nieuwe papa gekregen en een broertje erbij, wat zou je dol zijn op je broertje, hij is zeker net zo ondeugend als jij. Ook had je nu op school behoren te zitten, ik vraag me af welke juf zou je gehad hebben, en had je het leuk gevonden op school? Ik heb zoveel aan je te vertellen, liefje. Mama weet niet eens waar ze moet beginnen, en mama houdt heel veel van je en ik mis je elke dag, elke dag zonder jou is als een jaar zonder zomer, een dag zonder lach en het doet zo'n pijn jou niet bij me te hebben. Nooit geen staartjes of strikjes in je haar, zoveel kleine meisjes dingetjes die ik wel met je grote zussen had maar niet met jou. Dat doet zo'n pijn, heb je het wel naar je zin bij opa en bij je grote broers, luister je wel naar Lorenzo en Ferdinand? Ik zie je zo al voor me tussen je grote broers in, wat zullen ze gek met je zijn, weet je lieve schat sinds ik jou heb zie ik hoeveel je op je zussen lijkt. Jij en Lorenzo en Ferdinand hebben me zoveel geleerd, wat echt belangrijk is, en weer leren genieten van kleine dingetjes zoals de vogels die fluiten. Of de zon in m'n gezicht. Lieverd, weet dat ik elke dag aan je denk, mama houd heel veel van je en je zal altijd m'n 3e dochter blijven.
dikke kus mama.
Grafje
alle kids
mama & dochter
mama en kids
Vader en dochter
Lorenzo en Ferdinand en Melissa heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
