Anton en Tibo Jeukens
* 5 november 2001 †
Ilse Jeukens en Lut Vael, Katoo en Korneel
Lieve Anton en Tibo
Anton en Tibo, 5 november 2001
Jullie werden al zo lang gedroomd en verwacht in ons gezin. Zelfs al voordat jullie in de buik van mama Ilse groeiden. We hadden jullie graag levend bij ons gehad, ons gezinnetje was dan zo volmaakt-gedroomd geweest: twee mama's, mama Lut en mama Ilse. Een zusje Katoo en een broertje Korneel, die uit de buik van mama Lut gekomen waren. En jullie twee lieverds, kindjes uit mijn buik.
Dit is de tekening van Korneel over ons gezin
Jullie broertje Korneel en zus Katoo
5 november 2001
Veel te vroeg hebben we afscheid van jullie moeten nemen. Dat was en is vreselijk. Jullie hebben 23 weken en één dag in de buik van mama Ilse geleefd. Jullie kwamen zo vroeg op de wereld door een afwijking aan de baarmoederhals van mama (cervix insufficiëntie). Daardoor had mama ineens volledige ontsluiting en konden de weeën niet meer stoppen.
Lang verwacht
Bij de derde ivf-poging was mama zwanger van jullie. En blij dat ik was! Hoewel ik steeds bang ben geweest, bang dat dit waar ik nu al zo lang naar verlangde, me weer "afgepakt" ging worden, net omdat ik het zo graag wou... Bang om er echt in te geloven, bang dat er iets mis zou gaan....
Mama Ilse met Anton en Tibo, en mama Lut (rechts)
Stilletjes aan werd de angst minder en minder... en durfde ik meer en meer te genieten van de zwangerschap. Ik was zo apetrots op mijn buik, die heel snel groeide, (ja, een tweeling!)- mijn moeder had leuke zwangerschapskleren voor me gemaakt en ik voelde me beter dan ooit tevoren. Mijn depressieve gevoelens waren ook verdwenen, ik geloofde weer in het leven, en in mezelf. Ik voelde me ook aantrekkelijker dan ooit tevoren.
Twee jongens!
Toen ik bij een echo hoorde dat ik twee jongetjes in mijn buik had, waren we ontzettend blij en trots. We hebben dat ook gevierd, samen met heel ons gezinnetje in een pretpark, Plopsaland. Mama was zo gelukkig.
Contact met elkaar
Lieve Tibo en Anton, jullie groeiden heel snel en deden het erg goed. Jullie waren zulke gezonde baby's, en levendig! Ik heb al heel snel gevoeld hoe jullie in mijn buik bewogen. En dat deden jullie allebei anders: Anton, jij lag links boven in mijn buik, en je kwam altijd met je hoofdje duwen, alsof je om knuffels vroeg. Als mama haar handen dan zachtjes op je legde en streelde, bleef je even en ging dan weer weg... Tibo, jij lag rechts beneden en meer naar achteren en voetbalde vooral. Je schopte echt met je voetjes en je had zo je vaste uren om dat te doen, 's morgens rond 5 uur, in de voormiddag rond 11 uur en 's avonds rond de zessen en rond 23 uur!
Harde buiken
Vanaf 4 maanden (begin oktober 2001) kreeg mama last van harde buiken en is ze thuis gebleven, ging niet meer werken, maar dat vond ze niet erg. Zo kon ik meer genieten van jullie. Ik moest veel liggen en borduurde lekker ouderwets geboortekaartjes, en genoot... Mama vond het wel jammer dat ze niet zo veel meer buiten kon, of in de stad kon rondlopen, pronkend met haar dikke buik, maar ja, dacht ze: "wij hebben elkaar toch, Anton, Tibo en ik."
Drie november
Zaterdag drie november had mama 's morgens wat gelig vochtverlies. Ze was meteen ongerust, maar mama Lut dacht dat het niet erg was: ik moest vaginaal progesteron opsteken, die sowieso een wat dikkere afscheiding geeft. Die avond had mama opeens bruin vochtverlies. Geen lopend bloed, maar dikke bruine streepjes in het witverlies. Mama wou onmiddellijk naar het ziekenhuis om het te laten nakijken. Snel een vriendin gebeld die op Katoo en Korneel kon passen, wat ingepakt en hup naar het ziekenhuis. Mama moest steeds huilen, ze was zo vreselijk bang...
In het ziekenhuis
In het ziekenhuis had ik een heel lieve verpleegster/vroedvrouw. Ze onderzocht mijn vochtverlies, nam urine, en legde me aan de monitor (CTG). Ik hoorde jullie hartjes (oef, alles okee!). De verpleegster zei dat mijn vochtverlies niet erg was, het was bruin bloed, oud bloed, waarschijnlijk van een vaginale infectie ofzo, ze zouden het nakijken. Ik had wel 1 cm ontsluiting, aan de buitenkant van de baarmoederhals, maar dat had ik waarschijnlijk al van daarvoor, dat was niet erg. Voor de zekerheid moest ik een nachtje in de kliniek blijven. Mama Lut was gerustgesteld, en ik ook, en ik was opeens zo moe van alle spanning daarrond...
Die nacht van drie op vier november begonnen de weeën. Mama wist amper wat haar overkwam, maar ze werd wakker van de pijn in haar buik. De verpleegster gebeld, weer aan de monitor, en we zagen dat de weeën heel sterk waren en elkaar steeds sneller opvolgden. Mama werd heel erg bang. De verpleegster belde met de gynaecoloog van dienst en ze beslisten om Prepar, een weeënremmer te geven. Heel de nacht door had ik weeën en sliep ik bijna niet.
Vier november
Tegen de morgen werkte de Prepar. De weeën gingen liggen, weer aan de monitor, geen weeën meer, en opnieuw hoorde ik jullie hartjes kloppen, de hartjes van mijn jongens. Ik hoor het nu nog steeds, het sterke boemboemboemboem, de levenskracht die daar vanuit ging, de sterkte... en ik dacht: okee, jongens, Anton en Tibo we zijn erdoor. De pijn was weg (of: de ergste pijn, de pijn die ik 's nachts had was weg)
Jullie zusje Katoo en broertje Korneel kwamen op bezoek zondag, samen met mama Lut. Ze hadden tekeningen mee voor hun mama Ilse die ze al gemaakt hadden voor haar verjaardag (8 november), Korneel gaf mij zijn lievelingskastanje,... 's avonds kwam oma ook nog even langs. Toen iedereen weg was, kreeg mama weer pijn. Inmiddels hadden we al het maximum aan weeënremmers en ook een dosis valium. Die nacht heb ik de verpleegster nog zeker drie keer moeten roepen. Ik had erge pijn, heel laag in mijn buik, bijna bij mijn kutje. Ik voelde me ook vreselijk alleen.
5 november
's Morgens (5 november) vroeg moest mama naar de wc, en toen ze geplast had, kon ze niet meer van de wc af, van de pijn. Toch naar bed gestrompeld, wat gehuild, en mama Lut gebeld. Die zei dat ik de verpleegster moest bellen. Toen de verpleegster kwam, reden ze ons onmiddellijk naar de verloskamer, alles ging zo snel... mama had volledige ontsluiting. Ik was dus een nacht in arbeid geweest...
Het enige dat mama kon denken en zeggen was "mijn baby's, ze gaan dood, ze gaan dood"... en ze zei dat altijd opnieuw. Verpleegsters zeiden steeds "Als de oogjes open zijn, mogen ze in de couveuse" maar ik geloofde hen niet ik was zo bang...
Mama Lut werd opgebeld, en mijn gynaecoloog... toen mijn gynaecoloog kwam, zei ze: "Ilse, ze gaan komen. Maar het is veel te vroeg" ik zei opnieuw "ze gaan dood" en toen brak mijn water.
Tibo: 9u11
Tibo, jij bent levend geboren. Je bent na enkele minuten gestorven. Je had je oogjes niet open. Mama heeft niet gezien hoe je uit mij kwam, hoe ze je wegbrachten, mama was er niet, het was te veel voor haar. Het enige wat mama kon denken was: "Mijn jongens moeten eruit maar dan zijn ze dood."
Hoe kan een mens nu zo persen als je weet dat dat wat je het liefste ziet dood gaat.
Anton: 9u49
Na Tibo stopten de weeën en sloot mijn baarmoederhals zich. Maar het vruchtwater van jou, Anton was al gebroken, en je zat met je beentjes door mama's baarmoederhals. Toen kwam mama Lut binnen maar ik zag haar amper. Ik leek rustig voor iedereen maar was er niet meer bij. Pijn, ondraaglijke pijn. Niet kunnen persen als er geen weeën zijn.
Ze duwden op mijn buik. Ik riep "niet zo duwen, ik ga dood" en ik riep om mijn moeder.
Ze besloten me te verdoven en je zo te halen. Met de verdoving ben je in mijn buik gestorven. Ik kwam pas echt bij op de kamer.
Ze vroegen of we jullie wilden zien, en dat wilden we natuurlijk! Toen waren jullie voor mij nog niet dood. Zulke mooie jongens, Anton heel anders als Tibo. Alles erop en eraan.
Ik streelde jullie, rook aan jullie en voelde "dit zijn mijn kinderen, van mij" en voelde me voor het eerst echt moeder.
Anton* en Tibo* in hun bedje
Heel de dag zijn jullie bij mama Lut en mama Ilse geweest. 's Avonds zijn jullie in je bedje naar het mortuarium gegaan. Elke dag gingen we naar jullie toe. Katoo en Korneel zijn jullie ook een kusje komen geven. Met hun toverstaf wilden ze jullie weer levend toveren, maar dat ging niet.
8 november
Op mama's verjaardag, hebben we jullie in de kistjes gelegd. Met alle leuke dingetjes die jullie al gekregen hadden erbij: knuffels, tutjes, kleertjes,... En de kistjes gesloten.
Anton* en Tibo* in hun kistjes
9 november
Vrijdag zijn jullie begraven, na een afscheidsmoment in het ziekenhuis. Mama Ilse had zelf een tekst geschreven over wat jullie voor haar betekenen. En we hebben het liedje "Kind van mij" van Dana Winner gedraaid.
Op jullie grafje staan zo veel mogelijk levende dingen: vergeetmijnietjes, viooltjes, roosjes, palmpjes,... de sint heeft een kaarsen-lampje voor jullie gebracht... en zo vaak als we kunnen krijgen jullie bezoek van jullie mama's, Katoo en Korneel.
Samen met opa en oma hebben we allemaal samen jullie geboortekaartjes gemaakt en verstuurd.
februari 2002
Lieve Tibo en Anton, we zijn alweer een poosje verder, maar we missen jullie nog steeds heel erg. Katoo en Korneel zeggen vaak dat jullie moeten terugkomen. Maar dat kan natuurlijk niet, ook al zouden we dat graag willen. Jullie zijn er niet hier bij ons, en toch ook wel, heel dichtbij. Jullie leven voor altijd verder hier samen met ons, in ons gezinnetje. We zullen jullie nooit vergeten, maar dat weten jullie wel.... En eigenlijk kan mama aan dit verhaal geen einde schrijven,... er is misschien ook wel nooit een einde. Dag lieve jongens van me, tot gauw.
Mama
Bij ons in huis
De thuis
Waarin wij jullie hebben opgewacht
De grote foto aan de muur
De roosjes wit en geel
En altijd kaarsjeslicht omdat het wat verzacht ...
Bij ons in onz' gedachten
Alleen dat wachten
En dan plots afscheid
Te snel, te hard
Te veel pijn
En nooit meer samen
Het scherpe mes dat "dood" heet, snijdt ...
Bij ons hier in dit nest
Waar soms maar weinig ons nog rest
De plaats waar jullie horen
Het stil verdriet
De wanhoop en de weemoed
En heel erg zacht ... wat ochtendgloren ...
Mama Lut
15 februari 2002
Anton en Tibo heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
