KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Benjamin

* 19 april 2001 †

Yves en Marian

Ons gelukskindje...

Waar zal ik beginnen...Ik denk bij het begin

In november vorig jaar (2000) hoorden Yves en ik als donderslag bij heldere hemel dat ik zwanger was. Hoe kon dat nou, er was me verzekerd dat ik nooit spontaan zwanger zou kunnen worden en daar we beiden ons hadden laten testen, was een voorbehoedsmiddel niet nodig dachten we. Foutje dus ik was zwanger. Pfffffff dat was echt wel schrikken, ondanks dat we veel van elkaar houden, wisten we niet goed wat we er mee moesten. Laten komen (onze relatie was nog zo pril). Weg laten halen (pfff niet echt mijn stijl en die van Yves ook niet). Na beraad van een tijdje en veel praten wisten we het zeker, dit was een geschenk en een geschenk dat we niet zomaar konden negeren. Dus we waren zwanger en langzaam aan begon het tot ons door te dringen dat er een klein mensje onderweg was. Maar het ging niet allemaal zoals ik de boekjes. Vanaf het begin waren er problemen, ik was zeer ziek de eerste weken en verloor bloed en weefsel. Maar op echo’s was er niks te zien, de baby groeide goed en alles leek in orde.

Tot in week 16. We waren net terug van een weekje vakantie en ik kreeg het gevoel dat er iets niet goed zat. Dus gingen we voor een echo naar het ziekenhuis. En ik had gelijk, de baby zat te laag en de gyn adviseerde een afspraak te maken voor de komende dagen en zo snel mogelijk. Op de dag van de afspraak was ik vroeg wakker en ging naar het toilet. Mijn gevoel sloeg op hol wat ik daar voelde meekomen het toilet in, was niet zoals het hoorde, ik durfde niet te kijken was bang dat de baby in de wc zou liggen. Yv werd wakker van mijn kreten en kwam de badkamer in, zijn witte gezicht zei genoeg. Er lag zoveel bloed en weefsel in de wc dat kon nooit goed zijn. Mijn hart sloeg over.

Na een telefoontje aan het ziekenhuis gingen we onderweg. Maar het vreemde was dat bij de echo bleek dat de baby oké was. Oké hij lag laag in de baarmoeder maar bewoog als normaal en ik voelde het dan ook. De gyn vond het beter dat ik een tijdje zou blijven ter observatie en zo begonnen 8 weken van in en uit het ziekenhuis, met soms wat meer en soms wat minder bloedverlies. Voor Yves was het zwaar ook al was ik thuis ik had bedrust en alle dingen kwamen op zijn schouders neer. Maar hij heeft nooit geklaagd, was altijd heel erg lief en ik denk dat ik zonder zijn liefde en steun die tijd niet zo makkelijk was doorgekomen.

De eerste week dat ik in het ziekenhuis lag werden we meer en meer benieuwd of het een jongen of een meisje was (er was ons nl. verzekerd van bepaalde kanten dat het een meisje zou zijn). Omdat we onze nieuwsgierigheid niet meer konden bedwingen, vroeg ik aan de gyn of hij het kon zien. En we kregen ons antwoord. Het was een zoon (had Suus toch gelijk). Heerlijk vonden we dat en zijn naam was gauw gevonden Benjamin, zo zou hij gaan heten nou ja zo heette hij al want als we over hem spraken dan noemde we hem Ben. We maakten plannen voor de toekomst want het zag er ondanks de problemen niet echt somber uit. We kochten een kinderwagen, een wieg, gingen voor een ander huis kijken en schaften wat kleertjes en knuffels aan. En Ben... Ja Ben groeide goed, zeer goed en liet dan ook geregeld merken dat hij er was pfffffffff wat was dat kind druk in mijn buik. Soms leek het wel of ie aan het gymnastieken was. Op 18 april 2001 (ik was toen weer eens een keer thuis voor de verandering) hadden we een afspraak met de gyn. Het bleek dat Ben toch langzaam aan minder vruchtwater kreeg en hij dacht dat er misschien een scheurtje in het vlies zat. Dus vond hij het een idee om naar Utrecht te gaan voor een uitgebreide echo. Op 19 april 2001 gingen we in de ochtend op weg naar Utrecht. We kwamen daar aan en moesten wachten op de echo. Na een tijdje kreeg ik last van de stoelen (dacht ik) ik kon niet meer zitten. De dame van de receptie kwam naar ons toe want er was iets met de inschrijving niet goed of we even mee wilden komen. En aan de balie daar kreeg ik ineens hevige pijnen die kwamen en weer gingen. Ik wilde er niet aan denken maar Yves had het snel door. Weeën. Alles in mij schreeuwde dat kan niet zijn het is nog veel te vroeg ik was 24 weken dat zou hij niet overleven als hij nu kwam. Maar de weeën werden sterker en na een uurtje had ik 4 cm ontsluiting en hing zijn voetje al naar buiten, het was niet meer te stoppen. Mijn weeën waren kort en zeer heftig en zonder Yves had ik ze ook niet kunnen doorstaan hij was mijn rots in de branding, ik hoorde alleen zijn stem en zag alleen hem, en ik denk dat hij de wanhoop in mijn ogen zag. Ik wilde niet, ik zou Ben kwijtraken als ie nu kwam, maar het moest. De weeën waren te sterk. De bevalling zette door.

Na 2 uurtjes had ik bijna volledige ontsluiting en moest ik persen. Bij de eerste perswee had ik iets van nee echt niet, het doet zeer, ik wil niet en hoorde mezelf zeggen: Nee, dit wil ik niet. Op dat moment hoorde ik Yves zeggen persen maar, het moet. En toen had ik iets van oke als jullie dat zo graag willen dan kun je het krijgen. En waar ik de kracht vandaan haalde weet ik niet maar de gyn was nog net op tijd om Benjamin te vangen met zoveel kracht kwam hij naar buiten. Op dat moment was alles weg; de pijn, de moeheid en wilde ik maar 1 ding weten hoe het met hem was. En tot onze grote verbazing was er een huiltje. Iets wat ik nooit meer zal vergeten, het klonk zo mooi zo lief. Onze zoon was geboren. Hij werd meteen door de artsen meegenomen en onderzocht en wij zaten in spanning te wachten tot ze terug zouden komen.

Na een paar minuten (die zeer lang leken) kwam de kinderarts en aan haar gezicht zagen we wel dat het niet goed was. Onze angsten werden waarheid. Ben zou het niet redden zijn longetjes waren niet rijp en hij was te jong. Maar men liet ons de keuze. Als jullie willen leggen we hem aan de beademing, maar hij heeft 5 % kans dat hij dat overleeft en als hij het overleeft dan met zware handicaps. Alles in ons schreeuwde leg hem eraan maar in ons hart wisten we dat we een keus voor hem moesten maken en niet voor ons. De artsen en verpleging lieten ons alleen en samen moesten we de meest moeilijke beslissing van ons leven maken.

Maar we wisten allebei dat we het beste voor Ben wilden en dat beste was hem niet te laten behandelen. Ben werd in de couveuse naast mijn bed gelegd en we mochten hem zoveel vasthouden als we maar wilden. Er volgde uren van verdriet om dat we hem af moesten geven en vreugde dat we hem vast konden houden. Het was zo een mooi kind. En een vechter was het want met de 100% zuurstof die hij kreeg had hij het moeilijk. Maar gaf hij niet op, hij knokte maar had het zo moeilijk. Bij iedere ademhaling kreunde hij en ging zijn borstkastje op en neer en werd de helft dunner. 5 volle uren hield hij het vol en toen zijn zuurstof op was en ze de tank moesten wisselen zagen we hem langzaam wegzakken en wisten we het. Hij moest niet langer vastgehouden worden, we moesten hem laten gaan. Toen is hij dan ook langzaam in mijn armen ingeslapen, alleen zijn hartje vocht door en toen ik hem aan Yves gaf stopte dat na een half uurtje en was hij voorgoed van ons weggegaan. Hij was ingeslapen en zo zag hij er ook uit vredig en lief alsof hij sliep.

Toen werd er ons een hele moeilijke vraag gesteld: ‘Willen jullie Ben mee naar huis nemen?’ We keken elkaar aan en hadden allebei zoiets van ehhhhhh dat doe je toch niet een overleden baby mee naar huis nemen. De verpleegster zei, praat er over samen en neem dan een beslissing. En weer moesten we een beslissing nemen die je gevoel niet wil nemen. Maar na er over gepraat te hebben, vonden we allebei dat Ben het verdiende om thuis te zijn en gingen we om half 12 op pad naar huis, met Ben mooi aangekleed door de verpleegster en in een heel mooi mandje gelegd. En begonnen voor ons de dagen van afscheid nemen en dingen regelen.

We hebben in die dagen heel veel steun gehad van lieve internet vrienden en merkten dat er toch meer mensen aan ons dachten dan we in de gaten hadden. Op woensdag 25 april was het afscheid en de avond daarvoor hadden Yves en ik zoiets van laat hem nog maar een tijdje bij ons dan kunnen we Ben tenminste nog knuffelen en zien. Maar ja, het afscheid was onvermijdelijk en op woensdagmorgen hebben we samen met een aantal hele lieve mensen mooi afscheid van hem genomen. We hadden speciaal voor Ben een cd van ENYA gekocht en die werd gedraaid op de bijeenkomst en toen het tijd was om te gaan, werd het nummer ‘How can ik keep from singing’ gedraaid en nam Jeroen van de uitvaartonderneming hem mee nadat Yves en ik samen zijn kistje hadden gesloten. En nu, nu is het tijd voor de verwerking en als ik iets zeker weet dan is het dat Yves en ik naar elkaar toe gegroeid zijn door Ben. Als ik al niet zeker wist dat ik de liefste kanjer van de wereld had, dan weet ik het nu want hij is mijn rots in de branding en mijn grote liefde en dat laat ie zien iedere dag weer zien.

Het gedicht dat op Benjamin's kaartje stond, geschreven door zijn mama

Dag grote, kleine man

Al in mijn buik hielden we van jou.
Je vader trots als een pauw.
Want in mijn buik daar zat jij.
Toen nog niet wetend hij of zij.
Maar toen we hoorden het is een jongen.
Was het of onze harten zongen.
En lang zag het eruit dat je vol zou houden.
Dat kleine manneke dat al woonde in ons hart.
Maar helaas het heeft niet zo mogen zijn.
Afscheid hebben we van je moeten nemen.
Dag Benjamin. Dag grote kleine man.
Een laatste kus een laatste knuf.
In ons hart leef je voor eeuwig.

Papa en mama

Het is nu iets meer 1 jaar geleden dat je geboren werd en dat we je 5 uurtjes later weer moesten missen.

We hebben bloemen gelegd op het veldje waar je uitgestrooid bent bij je opa, maar voor ons gevoel ben je daar niet.

Je bent in ons hart, in de foto's die hier hangen, in het wiegje dat we nu klaar maken voor je zusje en in het hangertje waar een beetje van je as zit bewaard en dat ik zo vaak draag.

Onze liefde voor jouw zal nooit overgaan en ik vraag me heel vaak af hoe je ernu uit zou hebben gezien. Maar we weten dat het zo beter was je was nog lang niet klaar om op deze wereld te komen, en we hadden geen recht om je te laten lijden zodat we je hier konden houden.

Dag lieve Benjamin je zult nooit uit onze gedachten zijn.

Papa en mama

Gedichtje door mama geschreven

Ons engeltje Benjamin

Benjamin met papa

Benjamin met mama

Hier vindt u meer over Benjamin.