KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Casper Verschoor

* 6 oktober 2000 - 11 oktober 2000 †

Henry en Jolanda Verschoor

Casper, ons mannetje

Ik kleed je
in een mantel van satijn
kroon je
met goud en smaragden
jij kleine wijze prins
zo vol van leven
zoveel heb je gegeven
en nu Casper
nu is het zover
we moeten verder
zonder jou.


Ons kleine dappere mannetje, Casper

Zoals vele vrouwen op de site van Lieve Engeltjes had ook ik, volgens de verloskundige, een voorspoedige zwangerschap. Niets was minder waar. Tot op het moment dat ik een echo moest gaan maken, om te kunnen constateren of ons kindje in een stuitligging ligt, is er geen vuiltje aan de lucht. Toen bleek ons kindje veel en veel te klein te zijn. Ik was 36 weken zwanger en Casper's gewicht werd geschat op 150 gram. Een goede schatting want bij zijn geboorte, via een keizersnee bleek hij 1577 gram te wegen. Op 6 oktober 2000 is onze eerste kindje om 14.43 uur geboren, hij had een prima start. Bij nader onderzoek blijkt dat de longen nog niet voldoende gerijpt zijn, maar met een beetje extra zuurstof gaat het prima. Zondagochtend krijgen wij de schrik van ons leven. Casper heeft een klaplong gekregen en vecht voor zijn leven. De verpleging doet er alles aan om hem er door heen te slepen en met succes. In een paar dagen herstelt Casper goed van de klaplong, zodat woensdagmiddag geen beademing of extra zuurstof meer nodig is. Iedereen haalt opgelucht adem. Wij, onze families maar ook de verpleging en artsen. Casper heeft het gered.

's Avonds ontvang ik een afschuwelijk telefoontje vanuit het ziekenhuis; "Het gaat niet goed met Casper, kunnen jullie komen?". Aangezien mijn man reeds onderweg was met een van onze beste vrienden, kon ik niets anders hopen dat hij op tijd zou zijn. Samen met mijn moeder ben ik in een sneltreinvaart naar het ziekenhuis gereden. Maar zelfs voordat Henry ter plaatste was, was ons mannetje al weggevlogen. Hij lag na een lang gevecht met een tevreden gezichtje in de armen van de verpleegkundige. Maar ook al keek hij nog zo tevreden, onze wereld zakte onder onze voeten vandaan. Totaal lam geslagen nemen wij hem over van de verpleegkundige en huilen, huilen om ons dappere prinsje. Hij heeft zo gevochten maar kon het niet winnen. Wij worden met Casper naar een klein kamertje gebracht waar we rustig nog van ons mannetje kunnen genieten en waar we ook de rest van de familie kunnen bellen. Onze ouders en broer zijn snel gekomen om ons in dit verdriet te steunen. Samen hebben wij Casper gewassen, gewogen en aangekleed. Ondanks al ons verdriet, werden we rustig als we naar zijn snoetje keken. Hieruit straalde zo'n rust en ontspannenheid. Echt een blik van "het is goed zo".

Ons verstand liet ons in de steek. Maar gevoel was volop aanwezig. Vanuit dat oergevoel zijn vanaf dat moment alle beslissingen genomen. Casper gaat mee naar huis. Naar zijn eigen kamer, naar zijn eigen wiegje. Alles stond klaar en moest gewoon voor ons gevoel gebruikt worden. Helaas konden we hem niet direct meenemen in verband met onderzoek. Wij wilden graag weten waaraan Casper was overleden, want niemand kon ons dat vertellen, er waren geen aanwijzingen. Uit het onderzoek is naar voren gekomen dat Casper een longbloeding heeft gehad als gevolg van vele factoren bij elkaar. Zijn vroeggeboorte, groeiachterstand, beginnende infectie, afwijkende bloedplaatjesfunctie en een dosis pech hebben ervoor gezorgd dat wij ons prinsje moeten missen.

De volgende dag is Casper in een klein rond biezen mandje bij ons thuis gekomen en hebben wij 's avonds hem zijn eigen kleertjes aangedaan en verzorgd. Overdag stond Casper in zijn mandje bij ons op bed, want ik moest nog veel rusten door de uitgevoerde keizersnee. Van 09.30 tot 23.30 uur hadden we bezoek van familie, vrienden en kennissen die Casper graag even wilden zien. En wij wilden hem graag laten zien, onze grote trots. Casper is begraven in zijn mandje en de kerk zat stampvol. Ondanks dat we niet iedereen hebben gezien, deed het ons vreselijk goed om zoveel mensen om ons heen te hebben. Onze ouders hadden 2 kleine kruisjes gekocht en bij Casper op zijn trui gespeld. In de kerkdienst zijn die verhuisd van zijn truitje naar een ketting om onze nek. Zo dragen wij Casper altijd dicht bij ons. Aan Casper hebben wij onze vriendschapsringen meegegeven, zodat hij ook iets van papa en mama bij zich heeft. Aan het einde van de dienst zijn alle gasten naar buiten gegaan en hebben wij Casper voor de allerlaatste keer geknuffeld en afscheid van hem genomen. Daarna hebben wij hem op zijn buikje terug in zijn mandje gelegd, zo lag hij het liefste, en het dekseltje gesloten.

Als de roes van alle gebeurtenissen voorbij is en het leven van alledag weer op gang komt, dan ga je het gemis pas echt voelen. Het verdriet, de leegte, gevoelens voor willen zorgen en knuffelen, nog eventjes vast willen houden. Met de vele steun en aandacht van onze vrienden, familie en buren slaan wij ons hierdoor heen. Ook nu, na bijna 1 jaar, komen de mensen om ons heen even vragen hoe het met ons is. Het verdriet komt en gaat. Een tijdje gaat het goed, een tijdje gaat het wat minder. Je kan je niet voorstellen hoeveel energie het kost om het een plekje te geven, daarvoor moet je het ervaren hebben. Maar ja, het heet ook niet voor niets verWERKEN. Maar een ding weten we zeker; we kunnen genieten, we kunnen weer lachen en we kunnen weer uitkijken naar de toekomst. Maar het allerbelangrijkste is toch zeker dat Casper ons papa en mama heeft gemaakt. Hij zal ook voor altijd ons eerste kindje blijven.

Ons prinsje

Casper in zijn mandje

Een grafje voor een prinsje

Grafmonumentje