Daantje Schaepherders

* 2 februari 1998 - 31 oktober 1999 †

Annick & Geert

Afscheid 14 oktober 2000

Zaterdag de 14^de oktober 2000, is het juist een jaar geleden dat ik Daantje* 's nachts in hevige koortsstuipen in zijn bedje vond. Het beeld zit weer zo helder in m'n hoofd: hij lag daar zo roerloos, braaksel naast zijn hoofdje, zijn ogen starend in 't oneindige en hij maakte zulke rare geluidjes. Het doet zo'n pijn, dat ik dat nu plots weer zo echt kan voelen, wat er toen door me ging. In het ziekenhuis aangekomen, werd het nog erger en geraakte hij in ademnood. Ze moesten hem reanimeren. Je ziet ze dan met z'n zevenen werken aan je kindje, ik zakte toen in mekaar van de angst. Hij werd gelukkig stabiel en werd vervoerd naar het AZ van Jette, een heel goed ziekenhuis. We werden er heel vriendelijk en goed ontvangen. Daantje* was okee, maar helemaal weg, door de valium en zo. Anderdaags vonden wij, wonder boven wonder, een heel gelukkig en blij Daantje*!!! Ik kon m'n ogen niet geloven! Was dat ons roerloos kindje van de nacht tevoren? Hij herstelde heel goed en was eigenlijk veel te goed voor de kinder-intensieve. Maar alle onderzoeken waren nog niet afgelopen en ze wilden echt de oorzaak vinden van zijn hoge koorts. Ze hebben hem zelfs ook getest op meningitis. Uiteindelijk bleek een blaasinfectie de schuldige te zijn en na 6,5 dagen ziekenhuis mocht hij mee naar huis. Ik was de dokters erg dankbaar en heb hen nog een bedankkaartje gestuurd met een foto van hem erbij. Hij moest wel een ganse tijd een medicijn blijven innemen, dat hem moest beschermen tegen een volgende koortsstuipen.

Na een week moest hij weer op controle in het ziekenhuis van Mechelen en alles was okee. Zijn urine moest elke week onderzocht worden. De volgende nacht kreeg hij weer 40° koorts, maar kreeg hij geen stuipen. We hebben hem direct in een badje gestopt, iets tegen de koorts gegeven en alles kwam goed: de koorts zakte en hij begon met ons te spelen. 's Morgens bleef hij lang slapen, maar ja, hij was die nacht lang wakker geweest. Toen ik naar zijn kamertje ging en hem uit z'n bedje haalde, voelde hij weer heet aan. Hij moest braken, maar sliep verder. Wij direct weer naar het ziekenhuis, waar onze kinderarts (een schat van een vrouw) besliste om hem daar te houden, zodat ze hem weer goed konden opvolgen. Hij lag aan de monitor, zodat ze bij het minste gealarmeerd werden. Heel de dag door braakte hij, maar in zijn bloed en urine was niks abnormaals te vinden. In de late namiddag draaide hij half in slaap z'n hoofdje naar ons en glimlachte hij zo lief en duidelijk. Alsof hij wou zeggen: ik voel immers geen pijn, kijk maar, ik lach... Die nacht is hij omstreeks 5u in een zéér diepe coma geraakt, 't was 29 oktober.

Hij was ook terug in Jette ondertussen. Ze hebben alles voor hem gedaan en daar twijfelen we geen seconde aan! Iedereen van het personeel, zowel van Mechelen als van Jette, was ontzettend lief en heel menselijk. Niemand kan hier iets aandoen, dus ik wil ook niet dat daar iemand aan twijfelt. Ze hebben nog veel testen gedaan, maar zaterdag 30 oktober was er al geen bloeddoorstroming meer in zijn hersentjes en wisten we dat het nooit meer goed zou komen. Het rare was, dat hij daar zo vredig lag, net zoals in zijn bedje thuis met zijn knuffeltje dicht bij hem. Twee dagen en twee nachten heeft de coma geduurd. Heel de familie waakte mee aan zijn bedje. En dat waren veel mensen, daar Geert 5 broers heeft en ik twee broers en twee zussen. Zondagmorgen 31 oktober waren alleen Geert en Daantje's* peter daar. Ik vroeg of ik Daantje* nog eens in m'n armen mocht houden, terwijl hij daar zo stilletjes lag te ademen (door een machine). Natuurlijk, mocht ik dat en ze legden hem mooi in m'n armen. O, dat voelde goed, om m'n kleine venteke nog eens zo dicht bij me te houden! Na mij heeft Geert hem ook nog vast gehouden. 't Was nog vroeg en om 8u35 zei ik plots: "Daantje, mama gaat er onderdoor, ik kan het niet meer aan, om je zo te zien liggen en niet meer te mogen hopen." De tranen stroomden over mijn wangen en plots nadat ik deze woorden had uitgesproken, is hij helemaal van ons weggeglipt, net alsof hij gewacht had op ons teken, om zijn handje los te laten. Alle lichaamsfuncties hadden het onmiddellijk laten afweten. Op één seconde. De verpleging was weer heel lief en pinkte ook enkele traantjes weg, ze hadden hem daar nog gehad als dat kleine zingende, opgewekte kindje. Hij werd gewassen, kreeg hele mooie nieuwe kleertjes aan en weer mocht ik hem zolang vasthouden als ik wou. Daarna werd hij in het bedje gelegd met z'n knuffeltje en z'n tutje en hebben we afscheid genomen. Geert en ik zijn na een gesprek met de artsen direct weggegaan en we zijn toen een hele wandeling gaan maken in een bos, langs een grote vijver. Achter een wolkje zagen we 5 kleine zonnestraaltjes naar beneden reiken, precies een klein handje... Ons kleine lieve knulletje was bij God...

Ik wilde per se een autopsie, want ik wilde weten waaraan hij gestorven was. Na veel onderzoeken bleek het om een gewone virus te gaan, die tegen alle antibiotica bestand was. Het is echt waar en ik ben al die mensen nog steeds erg dankbaar voor hun hulp en hun menselijkheid. Maanden na zijn dood, belde één dokteres ons nog op, om te vragen hoe we het stelden. We zijn op niemand kwaad...

Op 5 november 1999 is Daantje* begraven, omringd met vele mensen die om hem
gaven. De mis hebben we zelf helemaal voorbereid en de teksten waren dan
volgens de meesten heel aangrijpend, maar toch héél mooi. Het liedje
"Afscheid" van Rob De Nijs heeft iedereen in tranen gezet.

Lieve Daantje*, we missen je nog even hard en hopen dat je het goed vindt, dat je binnen 11 weken een nieuw broertje krijgt. Voor hem hebben we de naam "Tijs" gekozen, wat "Godsgave" betekent. We zien je zo graag en zullen je nooit of nooit vergeten. Mama is nu wat triest, maar doet haar best om weer gelukkig te worden, ook al is het soms verdomd moeilijk...

Veel liefs,
Annick, mama van Daantje*

Hier was ik 8 maanden oud en kon alleen rechtop zitten       Bijna 1 jaar oud

Met kerstmis 1998, was ik 10 maanden oud.

met mamma in frankrijk (aug 99)       met oma

Daantje heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes