Daisy Boosten
* 15 januari 2004 †
Wendy en Stephan
Voor onze lieve Daisy*
Ik wil me even voorstellen, ik ben Wendy en ik woon samen met mijn vriend Stephan. Op 15 januari 2004 ben ik bevallen van Daisy bij een zwangerschap van 18 weken en 4 dagen. In oktober 2001 heb ik al een eerder engeltje verloren met 11 weken zwangerschap.
Mijn verhaal begint op 4 oktober 2003 als we een week over tijd zijn en in alle vreugde een test doen. Het luchtte me op dat het deze keer positief was. Nadat we de test hebben gedaan waren we beiden zo blij dat we gingen proberen alles op een rijtje te zetten zodat we de werkzaamheden konden verdelen over de weekenden die gingen komen. Stephan is internationaal chauffeur dus kon hij alleen aan de babykamer gaan werken in de weekends. We hadden de hele planning klaar en wilden het grote nieuws nog even voor ons houden tot we het hartje hadden horen kloppen als we 5 weken verder waren.
In die 5 weken ging alles redelijk goed, op een aantal dingetjes na omdat ik vooral 's ochtends heel erg misselijk was. Toen we 10 weken zwanger waren, ben ik naar de huisarts gegaan met mijn moeder omdat Stephan weer onderweg was. Weer een opluchting, het hartje klopt heel mooi, ik krijg een verwijskaart voor de gynaecoloog omdat ik dat graag wilde, dan zou ik me niet gauw bang hoeven maken dat er iets mis zou gaan.
Op 29 november hadden we de eerste echo, Stephan kon deze keer wel mee omdat we extra de echo op de zaterdag hadden geplaatst. Ook dat was een hele opluchting toen ik 12 weken en 2 dagen bleek te zijn. Op de echo zagen we een kindje dat heel erg druk bezig was met haar armpjes en beentjes heen en weer zwaaien. Nadat we terugkwamen van de echo, zijn we stilaan gaan denken aan namen voor het kindje. Uit de namen waren we vrij snel, dat was weer een opluchting.
Al gauw kwamen we erachter dat ik gelijk met een vriendin zwanger was. Zij was uitgeteld op 15 juni en ik op 10 juni. 9 december had ik de eerste controle bij de gynaecoloog. Op die controle was alles goed, het hartje klopte heel netjes en zelfs krachtig. We maakten een echo om te kijken of verder alles goed was, omdat ik 2 jaar daarvoor al eens een miskraam had gehad met 11 weken. Ook op de echo was ze flink bezig, een erg levendig kindje dus.
Zo gaan de feestdagen voorbij en ook de jaarwisseling. Toen ik 12 januari samen met mijn moeder naar de gynaecoloog gingen voor de controle, vroeg hij of ik al iets had gevoeld, deze vraag beantwoordde ik met een JA. Hij wilde eventjes luisteren naar het hartje en dan kon ik een vervolgafspraak gaan maken. Ik ging op het bed liggen en hij kon geen harttonen vinden, alleen die van mezelf. Op dat moment werd de schakelaar omgedraaid en werd ik overmand door angst. Voor de zekerheid wilde hij even een echo maken op de grote echokamer, want hij kon het slecht zien op zijn apparaat. Ik moest even wachten tussen de volop zwangere vrouwen en werd toen naar de echokamer geroepen. Op deze echo zagen we dat het hartje van Daisy niet meer klopte en dat ze helemaal ineen gekropen lag met haar hoofdje tegen haar borstkastje.
Op dat moment ging er heel veel door me heen en stortte in elkaar. Ik zei tegen mijn moeder, hoe moet ik dit Stephan ooit gaan vertellen. Ik zag al voor me dat hij door zijn emoties de controle over het stuur zou verliezen. Ik ging terug naar de spreekkamer van de gynaecoloog en hij gaf me de keuze om af te wachten totdat Daisy spontaan geboren zou worden, maar dat kon lang gaan duren of dat ik ingeleid wilde worden. De volgende ochtend zou ik terugkomen voor een gesprek daarover. Eenmaal thuis gekomen belde ik Stephan op met de mededeling dat het kindje overleden was. Zoveel angst heb ik nog nooit gevoeld op dat moment, gewoon bang dat hij er straks ook niet meer zou zijn. Nadat we hadden opgehangen, kwamen de spanningen pas echt goed los. Alles wat ik wou was mijn kindje levend in de buik, maar helaas....
De volgende ochtend ben ik weer teruggegaan naar het ziekenhuis en gaf aan dat ik ingeleid wilde worden, want ik vond het maar een naar idee een dood kindje in de buik te hebben. Er werd meteen mee gestart, ik kreeg 3 tabletjes die ik moest slikken en zou dan woensdagavond terug komen voor het inbrengen van de gel. Nadat ik woensdag terug ging naar het ziekenhuis kreeg ik een rondleiding naar het babymortuarium van het ziekenhuis. In dat kamertje kwam een hele rust over me heen. Ik wist dat Daisy als ze geboren werd hier heen zou worden gebracht als ik moe was of zo. De gel werd ingebracht en ik mocht naar huis, om daar rustig te kunnen slapen.
Donderdagochtend moest ik terug.... Ik heb om half 10 het infuus gekregen en nog geen 2 uur later brak het vruchtwater en was de pijn het hevigst. Ik had om kwart over 11 heel erg veel last van pijnen die kwamen en weer gingen zeker om de 2 minuten dus belde ik de zuster om te kijken of ik nog een pilletje mocht voor de pijn. Zij belde de dokter op en die deed inwendig onderzoek om te voelen of er al ontsluiting was maar er was geen ontsluiting. Terwijl zij net de handschoenen uittrekt, breken de vliezen. Het leek echt eventjes of ik het bed onderplaste en ik kon het niet tegen houden. Toen werd met een stripje gekeken of ik door de pijn de urine had laten lopen of dat het toch vruchtwater was. Nou het was dus het vruchtwater. Ik kreeg toen een spuit gezet voor de pijn. Die deed me vreselijk veel pijn in mijn bovenbeen. Waarschijnlijk hebben ze me toen in de spier geprikt, maar ja dat kan ook niet anders als je gaat prikken tijdens een wee. Ik heb daarna alleen maar geslapen en dus niet echt goed gevoeld dat ik ondertussen toch nog weeën had.
Toen ik wakker werd om 16.00 uur werd nog eens gekeken of er ontsluiting was, helemaal geen ontsluiting dus. Ik vroeg iets te eten omdat ik misselijk was van het niet mogen eten. Om kwart voor 6 kwam mijn begeleidende gynaecoloog kijken hoe het ging en hoe ik me voelde omdat hij het erg vond dat het al de 2e keer was. En toen we aan het praten waren, deed de dienstdoende gynaecologe een inwendig onderzoek en voelde nog geen ontsluiting. Dus moest ik er vanuit gaan dat het zaterdag kon worden.
De dokters gingen de kamer uit en mijn broertje kwam met zijn vriendin. Het was inmiddels half 7 en ik mocht eindelijk yoghurt hebben zonder suiker en ook mocht ik 2 beschuitjes eten. Mijn broertje heeft toen me geholpen met eten smeren omdat ik zelf niets meer kon van de pijn. Ik heb toen 1 hap gedaan en toen kwam mams terug van haar sigaretje roken. Toen ging het gesprek over het Koningshuis etc. en begon Suzanne (de vriendin van mijn broertje) over Charlie da Silva met zijn pistooltje. Toen lachte ik heel erg hard en zei tegen mams van daar komt volgens mij weer een bloedstolsel. Mams zei, is niet erg, laat maar komen. Des te sneller is Daisy er ook.
Ik ben heel nieuwsgierig en trok de deken omhoog en zag daar Daisy liggen. Ik heb meteen de dokter gebeld en die zei dat ze het niet kon geloven. Samen met haar heb ik de navelstreng doorgeknipt en Daisy vastgehouden en gekeken naar eventuele afwijkingen. Maar wat bleek, ze zag er heel erg gezond uit. Ik mocht 1 uurtje genieten van Daisy omdat ik dan naar de OK gebracht zou worden voor een operatie als de placenta niet spontaan geboren zou worden.
Nadat ik Daisy dus op mijn arm had, voelde ik me de gelukkigste vrouw van de wereld. Je ziet daar een klein hupke liggen, en je weet zeker die is helemaal van mij. Ik raakte het aan en keek zelf eens naar het geslacht maar dat was haast niet te zien. Na nog een uurtje gebabbeld te hebben met mijn broertje, die zat te snikken omdat hij erbij was terwijl hij het niet had verwacht, heb ik hem even Daisy gegeven. En ook aan Suzanne. Ook zij waren supertrots omdat Daisy hen voor het eerste oom en tante gemaakt had.
Daisy
Toen kreeg ik haar terug en werd ik om half 9 ruw verstoord door de gynaecoloog. Die moest kijken of ik naar de OK moest om die placenta eruit te halen. Maar ja, er was nog steeds niets afgekomen en mams kreeg Daisy in de armen. Ik moest kijken of ik het op eigen krachten kon doen of dat ik toch onder narcose moest. Ik moest hoger gaan liggen op het bed en deed dat ook. De dokter gaf me opdracht om mijn benen naar me toe te trekken en daarna te gaan puffen en persen. Dat alles was niet nodig want ik trok een been op en daar kwam de placenta al. Ook die werd meteen bekeken op afwijkingen maar ook daar was niets aan te zien. Het zag best geinig uit hoor die vruchtzak met de placenta. Het was uberhaupt niet vies zoals ik altijd gedacht had. Ook werd me getoond hoe Daisy erin gelegen had en ook waar je bij de navelstreng de bloedvaten kon zien en herkennen. Alles was zo perfect alleen wat er zo jammer aan was was dat Daisy niet meer leefde.
Ze hebben toen de placenta meegenomen en ik mocht Daisy nog bij me houden totdat ze haar kwam halen voor de foto's en voetafdrukjes. Daarna werd ze terug gebracht. Toch nog een onverwachte 13 cm en 45 gram. Mij was verteld dat kindjes in die periode nog niet zo groot waren en ook op de echo was te zien dat ze was gestopt met groeien met 14 weken. Maar ik vond haar supermooi en was trots op haar. Om 23.00 uur werd ik eindelijk verlost van dat vervelende infuus omdat ik weeën bleef houden en mijn aders opzwollen van de medicatie. Toen mocht ik eindelijk van bed af. Ik kon nog niet lopen maar mocht in de rolstoel gaan zitten en door de kamer heen rijden. Daisy is toen naar het babymortuarium gebracht, enkele meters van mijn kamer af. Als ik behoefte had, mocht ik gaan kijken. Ik moest de nacht nog daarblijven. Mams mocht bij mij op de kamer blijven slapen omdat ze het eng vond me alleen te laten omdat ik dan sneller in paniek raak als ik merk dat ik alleen ben en niet het kindje bij me heb.
Ik heb toen nog even snel een vlindertje gemaakt voor in het babymortuarium waar Daisy lag. Een soort herdenking van haar daar. Ieder jaar kun je dan terugkomen en een dienstje laten lezen etc. Maar daar is geen verplichting aan. Nadat ik het afgemaakt had, kreeg ik een slaappil. Ik ben in slaap gevallen voor een korte 4 uur want ik was alweer wakker om half zes en wilde dolgraag naar huis. Ik werd verzocht me rustig te houden totdat de dokter geweest was om 9 uur. Dus ben ik met mijn moeder naar beneden gegaan met de rolstoel om even uit die rottige kamer te zijn. Na een half uurtje werd ik teruggebracht naar boven waar ik moest gaan eten. Hoeveel honger ik ook had, meer dan 1 boterham kreeg ik niet naar binnen.
Ik mocht naar huis, dat was echt een opluchting omdat ik dat zo graag wilde. Ik heb me aangekleed en heb voor het eerst gezegd dat ik Daisy niet meer wilde zien. Ik vond het eng om terug te gaan naar het mortuarium als zij daar lag. Ik wilde haar in herinnering houden zoals ze was die avond ervoor, omdat die kindjes heel snel bruin kunnen worden etc. Ik heb het vlindertje nog een plekje gegeven in het babymortuarium en ben toen terug richting mijn kamer gegaan. Daar heb ik op de papieren gewacht van het ziekenhuis waarin staat dat ik een kindje had gekregen met de naam Daisy en heb ik ook de rapportage gekregen over mijn verblijf daar die 2 dagen. Daarin staat dus alles wat betrekking heeft tot mij en de geneesmiddelen die ik heb gehad. Ook de controles etc. van de bloeddruk en Daisy haar controle en het nakijk rapport van de kinderarts. Dat was wel fijn.
Ik moet zeggen zoals de verpleging daar ermee omging, was heel erg mooi. Daisy had een eigen bedje en kreeg ook een armbandje etc. Ik heb haar toen een knuffel meegegeven van Winnie de Pooh, zodat Daisy niet alleen zou zijn. Ik ben daarna de foto's gaan ophalen die ze op een floppy hadden gezet. Ik moet zeggen het zijn supermooie foto's geworden. Ook de voetafdrukjes zijn mooi geworden. Toen mocht ik naar huis en ik heb nog nooit zoveel pijn gehad aan mijn hart als daar de deur uitlopen van de afdeling af. je laat iets achter wat je graag bij je had gehouden.
Daisy is inmiddels door het ziekenhuis met andere kindjes gecremeerd op 10 mei 2004. Best al snel nadat we haar verloren hadden, want ze waarschuwen altijd dat het nog een hele lange tijd kan duren omdat er genoeg kindjes verzameld moeten worden. Het is een heel erg mooi plekje waar Daisy* ligt uitgestrooid aan de rand van het bos, onder een prachtige berkenboom...
Plekje van Daisy
Gedicht voor onze kleine meid
Onbeschrijflijk mooi,
Onbeschrijflijk klein,
Onbeschrijflijk kort,
Mocht jij maar bij ons zijn
Daisy heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
