SneeuwklokjeSneeuwklokjeSneeuwklokje

Davey van Bemmel

* 4 oktober 2003 †

Marcel, Marsha, Ryan, Dean, Noah, Siobhán, Kayleigh en Jeremy

Onze kanjer Davey

Onze kanjer Davey

Ons verhaal begint in april 2003. Eindelijk, na lang wachten, bleken we dan toch in verwachting van een kindje. Ons geluk kon niet op maar helaas zou alles anders aflopen dan we op dat moment hadden kunnen denken. De eerste maanden leek alles prima te gaan. Ik voelde me op zich goed, op wat misselijkheid na af en toe maar dat hoort er allemaal bij. Omdat mijn bloeddruk wat te hoog was (al voor de zwangerschap) en omdat ik met behulp van Clomid zwanger was geraakt, was ik onder behandeling van de gynaecoloog. Met ongeveer 17 weken moest ik hier weer naartoe en ook Marcel ging mee. De gynaecoloog maakte een echo en vertelde ons dat alles er prima uitzag. We waren erg blij dat alles goed leek te gaan en vanaf dat moment hadden we eigenlijk weinig zorgen meer. We dachten niet dat er nog iets mis zou kunnen gaan, maar toch was dat zo.

Op 20 september 2003 hadden we een afspraak gemaakt voor een pretecho omdat we het leuk vonden om een blijvende herinnering te hebben in de vorm van een DVD. Ook omdat we graag wilden weten of we een jongetje of een meisje zouden krijgen. Toen we bij het echobureau waren, werd er eerst gevraagd of we het eventueel wilden weten als er iets niet goed was. Vol goede moed (ons kon immers niets meer gebeuren) stemden we hiermee in. Toen begon ze met de echo en eigenlijk ging eerst alles zoals het normaal ook gaat. De mevrouw van het echobureau besteedde ongeveer 20 minuten aan het maken van de DVD en ondertussen legde ze alles uit wat er te zien was.

Maar toen was de DVD klaar en wij nog volop na zaten te genieten, vertelde ze ons ineens dat ze toch nog even verder wilde kijken omdat ze het ruggetje niet helemaal door kon zien lopen. Marcel schrok toen eigenlijk meteen en dacht ook direct dat er iets mis was. Ik dacht eigenlijk in eerste instantie nog dat ze het gewoon niet goed kon zien omdat Davey bijvoorbeeld in een verkeerde houding lag of zo. Ze heeft toen ongeveer nog een uur gekeken en ze vertelde ons steeds wel waar ze naar keek. Ze keek bijvoorbeeld naar de vorm van zijn hoofdje.

Toen ze uiteindelijk klaar was, vertelde ze ons dat ze bang was dat er iets niet goed was. Ze wilde graag dat wij bij de gynaecoloog langs zouden gaan. Ze zei dat Davey's ruggetje niet te vervolgen was, dat zijn hoofdje de vorm van een citroen had (van bovenaf gezien), dat ze vermoedde dat hij 1 of 2 klompvoetjes had en dat er vocht in zijn linkerniertje zat. Verder kon en mocht zij ons eigenlijk ook niets vertellen omdat zij geen arts is. Ze belde direct voor ons naar de verloskundige en die kwam dezelfde avond nog langs. Onze wereld was natuurlijk behoorlijk ingestort en we hadden ontzettend veel vragen. We hadden werkelijk geen idee wat dit allemaal inhield. De verloskundige probeerde, voor zover mogelijk, onze vragen te beantwoorden en beloofde ons direct maandagmorgen met het ziekenhuis te bellen zodat we bij de gynaecoloog terecht konden.

Maandagmorgen waren we vroeg op en de verloskundige belde om 8.30 uur dat we om 9.30 uur terecht konden bij de gynaecoloog in ons plaatselijke ziekenhuis. Een andere dan mijn eigen gynaecoloog had dienst en we gaven haar de foto's die het echobureau had meegegeven. Zij keek zelf nog een keer met de echo maar ook zij wilde ons eigenlijk niet meer vertellen dan dat ze kon zien wat de mevrouw van het echobureau had gezien en dat het dus in ieder geval allemaal geen vergissing was. Voor de rest wilde ze ons doorsturen naar het ziekenhuis in Zwolle. Ze maakte gelijk voor de volgende dag om 8.00 uur een afspraak voor ons in Zwolle. Al deze tijd hadden wij eigenlijk nog wel goede hoop dat het allemaal wel mee zou vallen maar we hadden ook al veel gelezen op internet dus wisten we ondertussen ook dat het allemaal wel eens heel erg kon tegenvallen. We bleven er voorlopig het beste van hopen.

Dinsdagochtend waren we om 8.00 uur in het ziekenhuis in Zwolle waar we een gesprek hadden met dr. Beekhuis. Ook hij bekeek alle foto's en wilde zelf ook nog weer een echo maken. Deze echo duurde ongeveer een half uur en hij zei dat hij eerst zelf goed wilde kijken en ons daarna zou uitleggen hoe of wat. Toen hij klaar was met de echo zei hij dat alles wat er al gezien was, klopte en dat het zelfs nog een stukje erger was dan we hadden kunnen denken. Ons kindje had een ernstige vorm van spina bifida (open ruggetje) en daarbij wees de vorm van zijn hoofdje erop dat hij een waterhoofdje zou krijgen. Verder vertelde hij ons dat Davey 2 klompvoetjes had en dat er in zijn beide niertjes vocht zat en ook nog dat de navelstreng maar 2 vaten had in plaats van 3.

De gynaecoloog stelde voor direct een vruchtwaterpunctie te doen om te kijken of er sprake was van een chromosoomafwijking. Buiten dat om vertelde hij ons dat de kans dat Davey het zou overleven vrij klein was en als dat al zo was dan was de kans ook weer erg klein dat ze hem zouden kunnen opereren. En in het meest gunstige geval zou het altijd zo zijn dat Davey een zeer ernstige handicap zou hebben. Hij zou nooit kunnen lopen, hij zou vanaf zijn middel ongeveer verlamd zijn. Verder was er een kans op hersenbeschadiging doordat hij een waterhoofdje zou krijgen en dan het probleem met zijn niertjes nog natuurlijk. Hij zei ons dat we er goed over moesten nadenken of we de bevalling nu wilden laten inleiden met als gevolg dat Davey het niet zou overleven.

Na eerst nog de vruchtwaterpunctie gehad te hebben, zijn we volkomen verslagen terug naar huis gegaan. We moesten vrijdag terugkomen in het ziekenhuis en in de tussentijd hebben we heel veel gepraat, met elkaar en met familie, en we hebben ook heel veel gelezen op internet. Uiteindelijk besloten we dat het voor Davey niet het leven zou worden dat we hem gunden en hoewel we heel erg hebben getwijfeld of wij wel het recht hadden om dit te beslissen, hebben we uiteindelijk toch de beslissing genomen om hem op dat moment geboren te laten worden.

Maar toen werd het vrijdag en kregen we de voorlopige uitslag van het chromosoomonderzoek. Hierin was niets te vinden voorzover ze nu al konden zien maar toch vertelden ze ons dat de kans op herhaling 1:50 is. En toen begonnen we toch weer te twijfelen of we er wel goed aan deden om de zwangerschap te laten beëindigen. De arts merkte dit en stelde voor dat we de maandag erna eerst nog een gesprek zouden hebben met de kinderarts en neuroloog van het spinabifidateam.

Dat weekend hadden we nog meer gelezen en dat, en de reacties van andere mensen, had ons toch wel wat zekerder gemaakt van onze keuze maar we besloten eerst maandag nog af te wachten. De gynaecoloog had ons wel gevraagd uiterlijk woensdag onze keuze te laten weten omdat het anders te laat werd. De dinsdag erna zou ik 24 weken zwanger zijn.

Het gesprek met de kinderarts en neuroloog was toch nog wel prettig omdat we daardoor nog zekerder werden van ons besluit. De neuroloog vertelde ons dat hij grote twijfels had of hij Davey ooit zou kunnen opereren en dat hield in dat hij dan alsnog zou sterven. Verder vertelde hij ons dat in het meest gunstige geval Davey zeker een stuk of 10 operaties zou moeten ondergaan in het begin en later misschien nog meer. Dat zou betekenen dat hij onderhand het grootste deel van zijn leventje in het ziekenhuis zou moeten doorbrengen en daarbij zou hij ook nog eens veel pijn hebben.

Uiteindelijk hebben we woensdag de knoop doorgehakt en het ziekenhuis gebeld om te laten weten dat we, met heel veel pijn in ons hart, toch hadden besloten om dit alles ons zeer gewilde kindje te besparen. De arts maakte daarop meteen een afspraak voor donderdagmorgen 2 oktober 2003 om 8.00 uur in het Sofia ziekenhuis in Zwolle.

Mijn ouders hadden aangeboden met ons mee naar het ziekenhuis te gaan omdat ze niet wilden dat we zelf zouden moeten rijden. Dus gingen we die donderdagmorgen met zijn vieren naar het ziekenhuis. Ik meldde me netjes op tijd op de afdeling en hoewel ik gewoon op de verlosafdeling zou moeten bevallen, hadden ze wel de allereerste kamer op die afdeling voor ons in orde gemaakt. Ze zouden proberen de kamer direct naast ons vrij te houden. De begeleiding in het ziekenhuis was erg goed. De verpleegkundigen namen alle tijd om met ons te praten en vragen te beantwoorden. Rond 10.00 uur kwam de arts-assistent en deze legde uit dat ik een infuus zou krijgen om de weeën op te wekken. Dit infuus was na 10 uur leeg en als er dan nog niets gebeurd was, zou dit alles de volgende dag herhaald worden.

Uiteindelijk kreeg ik die donderdagmiddag rond een uur of 16.00 uur voor het eerst wat krampen en dit hield aan tot ongeveer 23.30 uur. Om 20.00 uur was het infuus leeg en ze hadden wel verteld dat het zou kunnen dat het medicijn nog een poosje door zou werken maar het kon ook weer helemaal stil komen te liggen. Dit laatste gebeurde dus rond een uur of 23.30 uur en toen zijn we maar gaan proberen wat te slapen. Gelukkig mocht Marcel ook 's nachts in het ziekenhuis blijven.

De volgende morgen om 8.00 uur werd het infuus weer aangesloten maar ondanks dat ik nu vanaf 2 uur na het aansluiten van het infuus weeën had, gebeurde er ook deze dag verder niet echt veel. Wel waren de weeën nu een stuk heftiger dan de dag ervoor maar om 18.00 uur, toen het infuus weer leeg was, bleek ik nog maar 1 centimeter ontsluiting te hebben. Rond middernacht zakte de pijn weer en hebben we weer wat geslapen.

De volgende dag (zaterdag 4 oktober) werd besloten om gel in te brengen in de hoop dat dit zou helpen de bevalling op gang te brengen. Ongeveer 15 minuten na het inbrengen van de gel kreeg ik erg veel pijn en heb ik een injectie in mijn been gehad tegen de pijn. Omdat ik hier ook nogal suf van werd heb ik toen een hele tijd op bed gelegen. Om iets voor het einde van zijn dienst, zo rond 18.00 uur, zou de dienstdoende arts-assistent nog even komen kijken hoe het ging. Hij stelde voor om te kijken hoeveel ontsluiting ik had en als er nog niets verandert zou zijn, zouden ze de volgende dag weer verder gaan. Anders zou het infuus weer aangesloten worden. Na onderzoek bleek ik 4-5 centimeter ontsluiting te hebben en de arts besloot het infuus weer aan te sluiten en nu door te zetten.

Toen ging het eigenlijk allemaal heel snel. Omdat na 5 minuten de pijn weer veel erger werd heb ik nog een injectie in mijn been gehad. De verpleegkundige was nog maar net de kamer uit of ik kreeg persdrang. Ik vroeg Marcel snel mijn onderbroek uit te doen en de verpleegkundige te gaan halen. Deze kwam direct met de arts-assistent die net aan haar dienst was begonnen. Net op tijd want bij de tweede perswee braken de vliezen en met 3 keer persen was Davey geboren.

Davey

We wisten wel dat hij tot kort voor de bevalling nog leefde, want we hadden de verpleegkundige af en toe gevraagd met de doptone te luisteren, maar we hadden eigenlijk niet verwacht dat hij bij zijn geboorte nog zou leven. Gelukkig was dit wel zo dus konden we toch nog even kennis maken met onze prachtige zoon. Gelukkig kwam ook heel snel na de geboorte van Davey met 1 keer persen de placenta zodat ik daarvoor niet meer naar de o.k. hoefde. Toen de arts-assistent de placenta had nagekeken, hebben ze ons alleen gelaten en kort daarna is Davey gestorven.

Bij de geboorte bleek trouwens wel dat Davey het waarschijnlijk niet had overleefd als we hadden besloten om de zwangerschap uit te dragen want naast de al bekende afwijkingen had hij ook de navelstreng heel strak om zijn ene beentje gedraaid zitten, waardoor deze wellicht zou zijn gescheurd of afgeklemd. Ook konden we zelf later zien dat zijn beide beentjes heel raar stonden en ook het defect in zijn rug was inderdaad niet te verhelpen geweest. Klinkt misschien raar maar aan de ene kant waren we hier wel blij om omdat we hierdoor er toch wel van overtuigd bleven dat dit de juiste beslissing was geweest.

Na ongeveer 45 minuten kwam de verpleegkundige weer bij ons op de kamer en werden ook mijn ouders en Marcels moeder, die op dat moment in het ziekenhuis waren, geroepen om hun kleinzoon te kunnen bewonderen. Ook Marcels vader en onze beide zusjes zijn later naar het ziekenhuis gekomen en allemaal vonden ze Davey even mooi. We hebben heel veel foto's gemaakt en de verpleegkundige heeft Davey nog even meegenomen om voet- en handafdrukjes te maken. Tussendoor (voordat Marcels vader en de zusjes kwamen) heb ik samen met de verpleegkundige Davey aangekleed. Van tevoren was ons verteld dat hij waarschijnlijk geen kleertjes aan zou kunnen omdat die veel te groot zouden zijn maar gelukkig bleek dat er verpleegkundigen waren die speciaal voor zulke kleine kindjes kleding maken. We mochten zelf wat uitzoeken en zo konden we hem toch een truitje aantrekken.

Nadat iedereen Davey uitgebreid bewonderd had, is iedereen naar huis gegaan en wij bleven die nacht nog in het ziekenhuis. De verpleegkundige had een mooi mandje opgezocht voor Davey. Daar hebben we hem ingelegd en hij is die nacht bij ons op de kamer gebleven.

De volgende ochtend zijn mijn ouders ons op komen halen. Ze hadden het kistje voor Davey meegenomen en nadat er nog röntgenfoto's waren gemaakt hebben we hem lekker warm ingepakt in zijn kistje en zijn we naar huis gegaan. Die dag hebben we heel veel visite gehad, iedereen kwam onze mooie zoon bewonderen. Ook is er deze dagen heel veel gebeld en hebben we ontzettend veel kaarten gehad. Dit deed ons echt goed. Hierdoor kregen we echt het idee dat Davey niet alleen voor ons belangrijk was maar ook voor de mensen om ons heen. Het was ook heel fijn om steeds ons verhaal weer te kunnen vertellen.

Ondanks al het verdriet waren we ook heel erg trots op onze kleine kanjer. Hij heeft zo hard gevochten om nog even kennis te kunnen maken met zijn papa en mama. Nadat alle visite weg was hebben we Davey mee naar boven genomen en heeft hij de nacht doorgebracht bij ons op de slaapkamer.

De volgende dag (maandag) moest er heel veel geregeld worden. We zijn naar Zwolle geweest om Davey aan te geven en ook moesten we naar de begraafplaats om een plekje uit te zoeken voor Davey. Verder hebben we deze dag vooral besteed om nog even rustig met zijn drietjes te zijn.

Dinsdag 7 oktober was nog een hele moeilijk dag, de dag van de begrafenis. We hebben het allemaal heel rustig gehouden. Samen met Marcels ouders, mijn ouders en onze zusjes en zwagers hebben we Davey zelf naar de begraafplaats gebracht. Marcel heeft toen zelf het kistje in het graf gezet en daarna zijn we allemaal nog naar ons huis gegaan. Dit vond ik een van de moeilijkste dingen, om hem daar achter te laten. Vooral ook omdat het zulk verschrikkelijk slecht weer was. 's Avonds wilde ik hem het liefst weer op gaan halen. Maar ja, dat kon natuurlijk niet. Ik vond het een verschrikkelijk idee dat hij daar helemaal alleen in dat rotweer buiten was.

De dagen na de begrafenis hebben we veel met zijn tweeën doorgebracht en heel veel gepraat. Het zal voorlopig nog wel heel moeilijk blijven om hiermee om te gaan. We missen Davey heel erg en we hadden zo ontzettend graag gewild dat het allemaal anders was geweest. Maar hij zal in ieder geval voor ons altijd blijven bestaan. Gelukkig hebben we veel foto's kunnen maken en we hebben ook zijn hand- en voetafdrukjes in inkt en in gips als blijvende herinneringen. Natuurlijk is het niet genoeg maar we zullen het ermee moeten doen helaas.

Davey's plekje

De tekst op Davey's steentje

Juist omdat we zoveel om je geven,
moesten we je laten gaan.
Ook al mocht je dan niet langer leven,
in ons hart zul je voor altijd blijven bestaan

Ongeveer een half jaar na Davey's geboorte, raakte ik opnieuw zwanger. Wij zijn erg gelukkig met de geboorte van Davey's broertje, Ryan. Ryan is geboren op 3 januari 2005.

Na Davey* en Ryan mochten we op 13 juli 2007 Dean verwelkomen en op 28 september 2010 Noah. Siobhán kwam op 26 juli 2013 en Kayleigh op 11 januari 2016. Jeremy maakte op 31 oktober 2018 ons zevental compleet.