KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Devin Heijnen

* 9 oktober 2000 - 9 oktober 2000 †

Birgit Bourgonje & Perry Heijnen

Onze Grote Trots: Devin

Mijn naam is Birgit Bourgonje en ik woon samen met mij lieve vriend Perry. Ook wij hadden onze kinderwens dus besloten we er ook voor te gaan.

Een klein jaartje verder, op 2 mei 2000, ontdekten we dat ik zwanger was. Ons geluk kon niet op; we waren toen al dolgelukkige toekomstige ouders. We zagen 't al helemaal voor ons zo'n lief klein wezentje wat ons leven zou gaan veranderen in een echt hecht gezinnetje.

Na de eerste echo was ik er helemaal van overtuigd, dat ik echt zwanger was. Omdat je toch wel eens van die verhalen hoort, maar daar zat onze kleine Devin.

Alles ging goed totdat ik voor mijzelf naar 't ziekenhuis moest omdat ik namelijk een zware blaasontsteking had. Mijn eerste vraag was dan ook gelijk "Is alles goed met mijn baby?" Na de echo was het "Ja hoor" Maar er werden toch nog wat testen met me gedaan i.v.m. mijn blaasontsteking en zeiden ze "Kom volgende week maar terug". De week erop "Kom volgende week maar terug". En weer vroeg ik "Is alles goed met mijn baby?", "Kom maar liggen, gaan we even een echo maken."

"OOOOOHHHH! Wat?!?" Ik was toen 20 weken zwanger en kreeg toen te horen dat mijn kleine Devin heel erg ziek was, hij had namelijk vocht achterop z'n nekje en een soort van een afwijking bij z'n longetjes. Ik dacht dat ik dood ging. "Nee. Nee! Nee!!!!" schreeuwde ik maar. Mijn moeder die er ook bij was stond ook te huilen. (Ze was meegegaan omdat Perry moest werken en ik toch maar voor een blaasontsteking ging en niets ernstigs, wat achteraf HEEEEEEL erg was.) Gelijk moest ik naar een andere echo-machine die beter was en kreeg ook gelijk een andere dokter. En deze moest het inderdaad bevestigen na de echo.

Mijn hele wereld stortte in.

"Waarom?" was de vraag, "Wat heb ik ooit verkeerd gedaan dat ik zo gestraft wordt?" Hij vertelde dat mijn kleine Devin geen kans had buiten de baarmoeder. Ik dacht maar : "Dit kan niet, ik droom", maar 't was helaas geen droom; 't was echt. Perry die ondertussen al thuis was gekomen, zat al op ons te wachten. Hij schrok zich ook dood. "WAAROM?"

De volgende dag kreeg ik een vruchtwaterpunctie, Perry zat naast me en hield mijn hand vast. God, wat was ik bang. Mijn moeder was er gelukkig ook bij. Nu moesten we twee lange weken wachten op de uitslag. De uitslag bleek na die twee weken gelukkig goed te zijn, Devin had dus geen chromosoom-afwijking. Ook mijn bloedtesten waren goed en ook de hartcardioloog kon niets bij Devin vinden. Toen kwam de moeilijkste vraag-beslissing van ons leven namelijk de zwangerschap afbreken of niet. Perry en ikzelf besloten toen om Devin's lot in God handen te leggen.

Devin's vocht werd na enkele weken helaas ineens erger, nu had hij 't ook bij zijn longetjes, en rond de 25ste week ook nog in zijn buikje. Mijn buik werd ineens hard en ik moest er rekening mee houden dat mijn weeën elk moment konden beginnen. Maar toch probeerden wij onze HOOP te behouden.

Op zondag 1 oktober 2000 verloor ik mijn bloedprop (maar wist niet dat dit mijn bloedprop was) dus naar 't ziekenhuis. En na enkele uren mocht ik gelukkig weer naar huis. Mijn moeder had al 't vermoeden dat dit mijn bloedprop was, maar vertelde me dit niet om mij niet nog banger te maken. En daar ben ik nu achteraf heel blij om anders was ik helemaal gek geworden.

De hele week had ik enorme last van mijn rug. En op zondag- op maandagnacht 9 oktober 2000 was het om 05.30 zo erg dat we en mijn moeder naar het ziekenhuis gingen. Ook had ik weer wat bloed verloren. We waren er om 06.00 en meldden ons meteen, en we werden naar boven gestuurd. Daar werden wij ontvangen door een niet al te lieve zuster. Ze vroeg wat er was, aangezien ik helemaal overstuur was. Ik was zo bang kan ik je vertellen, weten dat je kind dood gaat direct na de geboorte is geen leuk vooruitzicht. Doodsbang was ik en Perry ook. Ze bleef toen maar doorzeiken over het feit dat wij niet opgebeld hadden. Steeds bleef ze dit maar herhalen, ondanks dat wij hiervoor meerdere malen onze excuses hadden aangeboden, en weer ging ze er over door. Ze zei dingen zoals "U had echt moeten bellen hoor, dan hadden wij een arts eerst kunnen oproepen en uw status erbij kunnen halen. U komt hier zomaar binnen en gaat er van uit dat wij u nu gelijk gaan helpen. Voor het zelfde geld waren er nu geen kamers vrij." Enzovoort, enz. enz. Nou toen werd Perry heel boos en vertelde haar dat we doodsbang waren, en dat we hoopten dat Devin nog niet zou komen, en dat we 7 min over het rijden hadden gedaan, dus veel hadden ze toch niet kunnen doen, dat onze Devin het waarschijnlijk niet zou halen, dus nu zijn we hier en mijn vriendin heeft pijn, dus help haar. Toen antwoordde ze met "Dat zullen we nu gelijk gaan doen maar u had toch moeten bellen." Nou toen kon ik d'r al helemaal wat, maar ik had andere dingen aan mijn hoofd: MIJN DEVIN. Gelijk moest ik gaan liggen en ging ze kijken met zo'n eendenbek. Ze zei vervolgens "Wij accepteren dat u gaat bevallen. Uw weeën zijn inderdaad begonnen en u hebt al 8 cm ontsluiting." Wel hebben ze nog geprobeerd om mijn weeën te remmen maar dat haalde niets uit.

Om 08.00 had ik al 9 cm ontsluiting, normaal bij een baby-tje van 28 weken hoef je niet te wachten op 10 cm ontsluiting, maar onze Devin had een groter hoofdje door al dat vocht. Dus moest ik toch wachten. Het wachten was moeilijk in zo'n verloskamertje met al die babyspulletjes waarvan je dan al weet dat jouw kind er nooit gebruik van zal maken. Om 11.00 had ik nog steeds 9 cm ontsluiting, toen werd er door de artsen besloten dat als ik om 12 uur nog geen 10 cm had dat Devin met een keizersnee gehaald zou worden. Maar om 12.00 had ik nog geen 10 cm, en ging ik kapot aan die rugweeën. Toen besloten ze om toch maar mijn vliezen te breken. Toen mocht ik gaan persen maar ik wou dit eigenlijk niet omdat ik wist dat hij, zolang hij nog bij mij is, blijft leven, dus daar lig je dan met hele gemengde gevoelens te bevallen, maar ik wist ook dat Devin wel geboren moest worden want hij kon niet bij me blijven zonder vruchtwater. Dus ik moest wel. Om 12.25 werd onze Devin geboren.

De doktoren hadden ons al verteld dat onze Devin geen kans had buiten de baarmoeder. Maar er stond een heel medisch team klaar om toch alles nog te proberen, zo hebben ze hem aan de beademing gelegd en wel 4 draintjes geplaatst.

Devin

Maar 't mocht niet zo zijn, Devin kreeg 't steeds zwaarder en kon niet meer. Toen werden wij gevraagd om zo snel als mogelijk naar de IC te komen. Daar kregen we te horen dat ze alles hadden geprobeerd maar tevergeefs, dat onze Devin 't niet meer aan kon dit pijnlijke gevecht, dat hij 't misschien nog een paar uurtjes hooguit kon volhouden.

Daarom vroegen ze onze toestemming om de beademingsmachine uit te zetten en zo onze Devin uit zijn onoverwinlijke strijd te halen. En dat hebben we toen gedaan. God heeft 't ons toch gegund dat wij onze kleine Devin levend vast mochten houden, zodat we hem nog wel konden vertellen dat we zielsveel van hem hielden en dat ook altijd zullen blijven doen, dat hij zóóó enorm welkom en gewild was.

Devin was prachtig: 10 vingertjes en 10 teentjes en het snoetje van Perry maar gelukkig toch ook iets van mij. Devin had 2½ uurtjes hard geknokt en is toen in onze armen overleden.

Devin, Birgit en Perry

Nu is er leegte, pijn en een enorm verdriet. Maar ooit zullen we weer samen zijn en dan sluiten mama en papa jouw in onze armen en laten je nooit meer gaan.

Op 16 januari 2001 kregen wij de uitslag van de obductie die ze bij onze Devin hadden gedaan. Devin had een gaatje in zijn middenrif, iets groter dan een rijksdaalder. Daardoor zijn z'n darmpjes en zijn maagje naar boven gegaan en hebben daar zijn longentjes en zijn hartje opzij geduwd. Dit had dus als gevolg dat zijn longentjes zich niet konden ontwikkelen. Ook kon onze Devin niet goed slikken wat babytjes dus doen in de buik. Het vocht kon niet bij zijn maagje komen omdat deze bekneld zat in dat gaatje, dus het vocht moest ergens anders heen. Vandaar dat het overal elders naar toe ging. Toen ik aan de arts vroeg "Heeft Devin pijn gehad?" kregen wij een heel lang verhaal maar het kwam erop neer dat Devin inderdaad pijn heeft gehad. Dit trof ons als 1000 messensteken in ons hart. Wel kregen we ook te horen - waar we wel weer heel blij om waren - dat wij toch nog gezonde kinderen kunnen krijgen met 1% kans op herhaling. Ik zei tegen Perry voor het gesprek: "Als ik dat te horen krijg, spring ik een gat in de lucht", maar nu ik het te horen kreeg, was ik natuurlijk heel blij maar Devin's pijn daar hield ik me nu meer mee bezig. Wij gaan straks ook weer voor een tweede kind want onze kinderwens is nog steeds erg groot, maar hoe lang dit gaat duren maakt ons niet uit, Devin mag beslissen wanneer hij een broertje of zusje stuurt . Wij zien het ook zo dat we dan een stukje terug krijgen van onze Devin*.

******

Graag willen wij u danken voor het bezoeken van ons zoontje Devin*. Devin heeft al veel bezoekers gehad in zo'n korte periode. Dat doet ons heel veel goeds. Ook de lieve mailtjes die wij hebben (en nu nog ) mogen ontvangen doen veel voor ons. Nogmaals onze dank hiervoor. Heel veel liefs, Birgit, de trotse mama van Devin*

Handje van Devin

Een leven nog zo klein en pril,
Een leven nog zonder eigen wil.
Veilig geborgen in moeder schoot
Daarbuiten vond jij de stille dood.
Zeven maanden had je bijna volbracht,
Maar ons lot lag in Gods macht.
Je was zo mooi, zo zacht, zo fijn,
Heel even mochten we maar bij je zijn.
Hoeveel we van je houden zul je nooit weten,
DEVIN we zullen je nooit vergeten

Voor altijd in onze gedachten
Papa en Mama.

Voetje van Devin

Devin en zijn mama

Het kistje van Devin

Devin uit wandelen in het bos